Με Πιάνει Πότε-Πότε Γλυκιά Νοσταλγία για του '90 τη Δεκαετία: Πορτραίτα Εφήβων που Ενέπνευσαν το «Kids»

To άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο i-D.

Η αδιάκοπη αλλαγή της Νέας Υόρκης ωθεί διαρκώς τους κατοίκους της πόλης να καταγράφουν με κάθε μέσο, όχι μόνο τις γειτονιές τους, αλλά και τις ζωές τους, για να βρουν έναν τρόπο να πουν, αυτοί είμαστε, αυτά κάναμε, αυτοί είναι οι άνθρωποι που αγαπάμε και αυτά είναι τα μέρη και όσοι έχουμε χάσει. Σκέφτομαι τη Nan Godin, της οποίας η ερωτική επιστολή προς την queer φυλή της στα τέλη της δεκαετία του '80, είναι εξαιρετικά προσωπική, αλλά ταυτόχρονα έχει και πολιτικό χαρακτήρα. Σκέφτομαι επίσης την Ash Thayer, που πέρασε οκτώ χρόνια σε μια κατάληψη στο Λόουερ Ιστ Σάιντ, στις αρχές του '90 και κατέγραψε την κοινότητά της στους χώρους που δημιούργησαν. Ή τον Jamel Shabazz, που δημιούργησε όμορφα πορτραίτα της μαύρης νεολαίας στη γειτονιά του στο ανατολικό Φλάτμπους κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '80. Σκέφτομαι και τη Mel Stones και τη High, τις δύο κολλητές που αποτύπωσαν τους skaters που αποτελούσαν την κλειστή τους παρέα, καθώς και την περιοχή του κέντρου στην οποία τριγυρνούσαν τη δεκαετία του '90, την εποχή της δύσης της παλαιάς Νέας Υόρκης. Μετά από σχεδόν 25 χρόνια, οι μαυρόασπρες φωτογραφίες τους δημοσιεύονται σε ένα φανταστικό νέο βιβλίο, με τίτλο That's a Crazy One.

Η Mel γεννήθηκε στο Σάνσετ Παρκ στα τέλη της δεκαετίας του '70. «Ήταν επικίνδυνα, αλλά ήμουν παιδί του δρόμου. Οι γονείς μου είχαν μια στάση του στιλ, βγες έξω, πέρνα καλά, απλά μην σκοτωθείς», θυμάται γελώντας. «Είχα πολύ ελευθερία και ήμουν διαρκώς στον δρόμο». Γνώρισε τη High, η οποία μεγάλωσε στο Λόουερ Ιστ Σάιντ, όταν ήταν στο Λύκειο, στις αρχές της δεκαετίας του '90. Η Mel πήγε σχολείο στο Λίνκολν, ένα Λύκειο του Μπράιτον Μπιτς, το οποίο είχε ένα εξαιρετικό πρόγραμμα φωτογραφίας. «Είχα ένα πολύ cool καθηγητή, ο οποίος μου έδινε δωρεάν φιλμ, αρκεί να το είχα χρησιμοποιήσει μέχρι το επόμενο πρωινό». Τόσο λοιπόν εκείνη, όσο και η High ξεκίνησαν να κουβαλάνε τις κάμερές τους παντού, αποτυπώνοντας βόλτες με skate, τσιγάρα που «γυρίζανε» και αράγματα στο σπίτι της High στο Σαιντ Μάρτινς Πλέις.

To That's a Crazy One είναι στημένο χρονολογικά, συλλέγοντας φωτογραφίες που τραβήχτηκαν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90, μια περίοδο που η Νέα Υόρκη μεταμορφώθηκε δραστικά. Οι πρώτες φωτογραφίες δείχνουν μια πιο punk πλευρά του skating, πριν από την έκρηξη του hip hop και της rave σκηνής. «Στην Ουάσινγκτον Σκουέαρ, είχες skaters, punks, goths, ravers, nerds. Φαντάζομαι ότι ο καλύτερος τρόπος να το περιγράψεις, είναι πως όλοι μας ήμασταν έξω από οτιδήποτε θεωρούνταν κανονικό», λέει η Mel. Εκείνη γύριζε κυρίως με skaters και μετά με μια πολύ μικρή παρέα που άραζε στην Άστορ Πλέις. Οι πάντες ήξεραν τους πάντες, αλλά η φάση δεν ήταν στενόμυαλη. «Η φάση μας ήταν πολύ δυναμική, όλοι μας παίρναμε το vibe του άλλου. Δεν θεωρώ πως υπήρχε κάποια ιδιαίτερη ανάγκη να αναγνωριστούμε ως κάτι συγκεκριμένο, ήμασταν ΟΚ με το να υπάρχουμε εκεί έξω. Τόσο απλά. Ο κόσμος προσπαθούσε απλώς να επιβιώσει και να τα βγάλει πέρα και το να πρέπει να είσαι κάποιος δεν αποτελούσε προτεραιότητα. Ήμασταν απλά ο εαυτός μας και νομίζω πως για αυτό ήταν τόσο cool η κατάσταση».

Μερικά από τα πρόσωπα στις φωτογραφίες έχουν πλέον γίνει γνωστά, κυρίως εξαιτίας του Kids, της αμφιλεγόμενης ταινίας του Larry Clark η οποία εστίαζε στις ζωές τους και στην πόλη τους. Ο Harold Hunter, η Chloe Sevigny, ο Gio Estevez, ο Justin Pierce και ο Harmony Korine (που ζήτησε συμβουλές από τη High για τους διαλόγους των γυναικείων χαρακτήρων), εμφανίζονται στις φωτογραφίες. Εδώ, όμως, βλέπουμε αυτά τα άτομα μέσα από τα μάτια της φυλής τους, όχι ως χαρακτήρες στο υπερρεαλιστικό δράμα του Clark, μια φανταστική ταινία που συχνά γίνεται αντιληπτή ως ντοκιμαντέρ. Η Mel και η High έχουν μιλήσει για τις διαφορές ανάμεσα στους αληθινούς χαρακτήρες των φίλων τους και σε αυτούς που παρουσιάζονται στην ταινία, αλλά έστω και έτσι, το Kids αποτυπώνει τις τελευταίες μέρες μιας Νέας Υόρκης που πλέον δεν υφίσταται. Όπως ακριβώς και το That's a Crazy One, είναι ένα παράθυρο που προσφέρει θέα σε έναν χαμένο κόσμο.

Καθώς μαζί με τη High ετοιμάζονται για την κυκλοφορία του βιβλίου και μια έκθεση που θα παρουσιάζει τις φωτογραφίες του, η Mel μοιράστηκε τις αναμνήσεις της από εκείνον τον κόσμο μαζί μας.

i-D: Σήμερα ζούμε σε έναν κόσμο παρακολούθησης και διαρκούς επικοινωνίας. Πώς ήταν το να ζεις την εφηβεία σου στη Νέα Υόρκη πριν από αυτό;
Mel Stones: Μεγάλωσα στο Νότιο Μπρούκλιν. Υπήρχε βία, ναρκωτικά και ήταν πολύ σημαντικό να ξέρεις τι παίζει στους δρόμους, να ξέρεις πως μια επικίνδυνη φάση μπορούσε να δημιουργηθεί από το τίποτα. Φοβόμουν πολύ, ήμουν η νεαρότερη τεσσάρων παιδιών που ζούσαν στο Σάνσετ Παρκ. Αλλά από πολύ μικρή, ήξερα πώς να φέρομαι. Η πόλη ήταν πολύ φτωχή τότε. Τώρα πια, όταν επιστρέφω, βλέπω πόσο έχει αλλάξει, λόγω της ανάπλασης. Νομίζω ότι πλέον πολύς κόσμος έχει δει πολλές ταινίες για τη Νέα Υόρκη και έχουν μια ιδέα για το πως πρέπει να είσαι ως Νεοϋορκέζος. Το αποτέλεσμα είναι να περιφέρονται με μια συμπεριφορά που δεν συμβαδίζει τελικά με την πραγματικότητα ενός νεοϋορκέζου, που δεν έχει σχέση με την απεικόνιση του σκληρού και παρτάκια. Όταν ο κόσμος είναι φτωχός, στηρίζει ο ένας τον άλλον.

Επιπλέον, τότε δεν υπήρχαν πολλοί μπάτσοι. Υπήρχαν βασικά, αλλά ασχολούνταν με τους φόνους και τις τεράστιες ποσότητες ναρκωτικών. Η μαφία υπήρχε ακόμη. Όταν ήσουν, λοιπόν, ένα παιδί στον δρόμο και δεν έκανες κάτι που έβγαζε μάτι, δεν σε πρόσεχαν. Τύπου, περνούσαμε από μπροστά τους και καπνίζαμε χόρτο, καθόμασταν στην πλατεία και πίναμε όλο το βράδυ. Ήμασταν μια πολύ δεμένη παρέα, οπότε προστατεύαμε ο ένας τον άλλον. Μεγαλώνοντας εκεί, νιώθαμε μεγάλη ελευθερία. Αλλά σχεδόν από τη μια στιγμή στην άλλη, πήγαμε από τον δήμαρχο David Dinkins και τα χειρότερα επίπεδα εγκλήματος στην ιστορία, στον Guiliani που απλά αμόλησε χιλιάδες μπάτσους. Πήγαμε από το ότι δεν ανησυχούσαμε καν για τους μπάτσους, στο να ανησυχούμε ότι θα μας μπαγλάρωναν για το τίποτα. Ήταν τελείως τρελό, επειδή όλο αυτό έγινε, όταν ήμουν 17 με 18 ετών.

Τo στιλ της δεκαετίας του '90 έχει γίνει πολύ δημοφιλές στις μέρες μας, αλλά ένα μεγάλο μέρος αυτής της αναβίωσης στηρίζεται κυρίως σε μια εντύπωση για το τι φορούσε ο κόσμος. Αυτά τα πορτραίτα αποτυπώνουν μια πραγματικότητα με πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Τι φορούσατε πραγματικά τότε;
Εγώ ήμουν λίγο αγοροκόριτσο. Ήθελα να είμαι άνετα και δεν ήθελα να με κοιτούν σεξουαλικά. Δεν μπορούσε να ξεφύγεις από την αντρίλα στους δρόμους, άκουγα ατάκες πεσίματος από τα εννιά μου χρόνια. Στη συνέχεια, το AIDS έκανε το σεξ τρομακτικό, λόγω αυτών που μαθαίναμε στο σχολείο. Πιστεύω, λοιπόν, πως το γυναικείο στιλ ήταν περισσότερο ανδρόγυνο, μια προσπάθεια απομάκρυνσης από το στιλ της δεκαετίας του '80, τύπου Barbie, με φουντωτά μαλλιά και πολύ makeup. Ήταν μια προσπάθεια απόρριψης αυτής της ταυτότητας.

Η High φοράει μια τέλεια μπλούζα Supreme σε μια από τις φωτογραφίες. Πώς ήταν το πρώτο κατάστημα στην οδό Λαφαγιέτ τότε;
Υπήρχαν πολύ λίγα μαγαζιά skate τότε και όταν άνοιξε το Supreme, ήταν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ήταν ένα μαγαζί skate. Ο Gio (Estevez) είχε βρει τη δουλειά εκεί από τη μαμά της High, η οποία ήξερε τον James (Jebbia), επειδή δούλευε για εκείνον σε υπαίθριες αγορές, πουλώντας τα t-shirts του. Ήταν πολύ πειραματική η όλη φάση. Υπήρχαν περίπου 30 skaters όλοι κι όλοι τότε. Αν κάποιος έκανε skate, τον ήξερες. Ο Gio ήταν ο πιο υπεύθυνος από όλους μας, οπότε πήρε τη δουλειά. Κάθε τι που προμοτάριζε η Supreme στηρίχθηκε σε άτομα από τη φάση μας. Ήταν αυτοί που άνοιξαν την πόρτα στο street skating, τα μισά από τα κόλπα που έκαναν δεν είχαν γίνει προηγουμένως. Δημιούργησαν μια βιομηχανία πολλών εκατομμυρίων, το streetwear και όλη τη φάση που ακολούθησε.

Εσύ και η High θα δωρίσετε όλα τα έσοδα από το βιβλίο στο Πρόγραμμα Τέχνης και Φωτογραφίας των Δημόσιων Σχολείων της Νέας Υόρκης. Γιατί;
Το Λύκειο Λίνκολν είναι στο Μπράιτον Μπιτς. Δεν είναι πλούσια γειτονιά. Στο Λύκειο, δεν πήγαινα στα μαθήματα, πήγαινα μόνο στο εργαστήριο φωτογραφίας, επειδή το αγαπούσα πάρα πολύ. Ο καθηγητής μου ήξερε ότι δεν είχα λεφτά και μου έδινε δωρεάν φιλμ. Με έσωσε πραγματικά, επειδή μου χάρισε κάτι με το οποίο παθιάστηκα. Αν δεν είχα αυτήν την έμπνευση και αυτήν την ώθηση να δημιουργήσω κάτι, θα ήταν πιο εύκολο για μένα να χαθώ με τον τρόπο που ζούσα, με όλα αυτά τα αυτοκαταστροφικά πράγματα που έκανα τότε. Η φωτογραφία μου έδωσε κάτι πάνω στο οποίο στηρίχτηκα. Κάτι που αγαπούσα και εξακολουθώ να αγαπώ. Ακόμη ενθουσιάζομαι, όταν εμφανίζω ένα φιλμ. Θέλαμε, λοιπόν, να δώσουμε κάτι πίσω στην κοινότητα. Αυτό το βιβλίο δεν θα υπήρχε, χωρίς το πρόγραμμα του Λίνκολν.

ATH KIDS: Τα Παιδιά της Αθήνας

Πολύς κόσμος από την παρέα μας έχει πεθάνει και αυτές οι φωτογραφίες πέρασαν πολύ καιρό μέσα σε ένα κουτί. Στο τέλος, το ότι τις συλλέξαμε ήταν σαν μια θεραπευτική διαδικασία. Θέλουμε να κρατήσουμε τη μνήμη των φίλων μας ζωντανή με έναν θετικό τρόπο. Κάποιοι από τους θανάτους αυτούς ήταν τραγικοί, όμως, ταυτόχρονα, μιλάμε για άτομα που μας ενέπνευσαν, άτομα μοναδικά και θαυμάσια που είχαν πολλούς φίλους. Ήταν ο συνεκτικός ιστός του κύκλου μας. Το κάναμε, για να τιμήσουμε τους φίλους μας και να φτιάξουμε μια δική μας επετηρίδα. Να πούμε ότι, «έτσι ήταν στην πραγματικότητα». Με αυτό το βιβλίο θεραπεύσαμε τόσο εμάς όσο και τους φίλους μας.

Δείτε περισσότερες φωτογραφίες:

Μπορείτε να προπαραγγείλετε το «That's a Crazy One» τώρα. Όλα τα έσοδα πηγαίνουν στο ΝYC Public Schools Art & Photography Program. Για περισσότερες πληροφορίες και για να ενημερωθείτε για την επερχόμενη φωτογραφική έκθεση, επισκεφτείτε το site του project εδώ.

Περισσότερα από το VICE

Έλληνες Αναρχικοί Εναντίον Τζιχαντιστών στο Δυτικό Κουρδιστάν

Πρόσωπα Όμορφων Ανθρώπων την Ώρα που Έρχονται σε Οργασμό

Αυτή η Metal Μπάντα Έγινε Τόσο Λιώμα που Τίναξε μια Συναυλία στον Αέρα