O Άνθρωπος που Έφτιαξε το «Tetris», το πιο Επιτυχημένο Video Game Όλων των Εποχών

«Πάτα το γκάζι, πάτα το γκάζι», φωνάζει ο Pajitnov, ο οποίος έχει μούσια και φοράει τζιν μπουφάν. «Πιο γρήγορα!».

Νωρίτερα μέσα στη μέρα, μετά από ένα μεσημεριανό γεύμα στο σπίτι ενός κοινού φίλου, ο 58χρονος Pajitnov ανυπομονούσε να μπούμε μαζί στο Tesla, για να οδηγήσουμε εναλλάξ στα ήσυχα προάστια του Μπέλβιου της Ουάσιγκτον, όπου ζει και να επιταχύνουμε απότομα, γεγονός που με έκαναν να νιώθω ότι δεν υπάρχει βαρύτητα, κάθε φορά που ο δρόμος είχε κάποια κατηφόρα.

Στο μεσημεριανό, είχαμε συζητήσει για τον αγώνα της Ρωσίας κατά των Ναζί στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, για τη μεγάλη αγάπη του Pajitnov για το κλασικό παιχνίδι γρίφων Lode Runner, για την περίοδο που πέρασε αναπτύσσοντας πλατφόρμες τεχνητής νοημοσύνης και αναγνώρισης ομιλίας κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου και για πολλά άλλα παιχνίδια, όπως το Yoshi’s Cookie, πάνω στα οποία έχει δουλέψει, πέραν του Tetris. Αυτά, ανάμεσα σε άλλα πράγματα.

Με μια γρήγορη αναζήτηση του «Alexey Pajitnov» στο Ίντερνετ, εμφανίζονται σελίδες με άρθρα και συνεντεύξεις που εστιάζουν μόνο στο γεγονός ότι δημιούργησε το Tetris – μια δουλειά που παραμένει μακράν το video game με τις περισσότερες πωλήσεις όλων των εποχών. Γνωρίζοντας τον ίδιο τον Pajitnov, ξεκίνησα να αναρωτιέμαι για τα πάντα. Πώς ήταν η ζωή του Alexey Pajitnov χωρίς το Tetris;

Αν υπάρχει μια σταθερά σε αυτήν την ιστορία, αυτή είναι η αδυναμία του στην ταχύτητα. Η Sheila Boughten, πρόεδρος της Tozai Games, μου έδωσε κάποιες πληροφορίες για την ψυχολογία πίσω από την οδήγηση του Pajitnov. Η Boughten μπήκε στη βιομηχανία των video game μέσω της πλέον ανενεργής εταιρείας Bullet-Proof Software, όπου η πρώτη δουλειά που της ανατέθηκε ήταν να συνεννοηθεί με τα τμήματα αλλοδαπών της Αμερικής και της Ρωσίας στις αρχές της δεκαετίας του ’90, έτσι ώστε να μετακομίσει ο Pajitnov στις ΗΠΑ και να μπει στην ομάδα της Bullet-Proof, η οποία ήταν χορηγός της επαγγελματικής του βίζας.

«Όλοι οδηγούσαν σαν τρελοί», μου είπε η Boughten, μιλώντας για την εμπειρία της από τη Μόσχα, όπου είχε βρεθεί έντρομη στο σοβιετικό Lada του Pajitnov. «Ο Alexey δεν ήταν εξαίρεση. Οδηγούσε σαν τρελός. Είχα φοβηθεί. Του είπα, “Alexey, δεν θέλω να πεθάνω στη Ρωσία. Πρόσεχε”».

«Sheila», της είπε γελώντας, «Πίστεψέ με, θα προτιμούσες να πεθάνεις. Δεν θέλεις να βρεθείς σε νοσοκομείο της Ρωσίας».

Τα πράγματα φαίνονταν πολύ ζοφερά τότε, ειδικά στους δυτικούς που επισκέπτονταν τη χώρα για πρώτη φορά. Όταν η Boughten και ο συνάδελφός της από την Bullet-Proof, Scott Tsumura, χρειάστηκε να πάνε στον σιδηροδρομικό σταθμό της Μόσχας, για να ταξιδέψουν στην Αγία Πετρούπολη, ο Pajitnov επέμενε να τους συνοδεύσει στον σταθμό και να τους ξεπροβοδίσει, παρά τις διαμαρτυρίες τους.

Η Boughten θυμάται τον κόσμο που προσπαθούσε να τους αρπάξει τις βαλίτσες, καθώς ο Tsumura, ο Pajitnov και η ίδια προχωρούσαν στον σταθμό. «Κυριαρχούσε ένα χάος», είπε. «Είδαν αμερικανικές βαλίτσες και ήξεραν ότι μέσα θα είχαν πράγματα που ήθελαν. Ο Alexey έδωσε μάχη, για να ανοίξει δρόμο ανάμεσα σε εμάς και το τρένο, κυριολεκτικά απωθώντας ορδές ανθρώπων και χώνοντας τα πράγματά μας στο τρένο».

«Δεν καταλαβαίνετε», τους έλεγε.

Μέρες μετά τη βόλτα μας με το Tesla, μίλησα με τον Pajitnov για τον φόρτο εργασίας που έχει τώρα.

«Δεν έχω φορτωμένο πρόγραμμα», είπε.

Κάντε μια σύγκριση μεταξύ αυτού και της δουλειάς στην εποχή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Ο Pajitnov εργαζόταν στην κρατική Ακαδημία Επιστημών στη Μόσχα και ξυπνούσε γύρω στις επτάμιση-οκτώ το πρωί. «Μπορεί και αργότερα», εξήγησε, «επειδή δούλευα μέχρι τα μεσάνυχτα κάθε μέρα».

Έτρωγε λουκάνικα, αυγά και τυρί κότατζ για πρωινό. Στη συνέχεια, έκανε διάφορες δουλειές και εμφανιζόταν στο γραφείο στις δέκα. Ο μικροσκοπικός χώρος που του είχαν παραχωρήσει για να δουλεύει ήταν ασφυκτικά γεμάτος. Ήταν ένα δωμάτιο που είχε φτιαχτεί για τέσσερα-πέντε άτομα σε γραφεία. Όμως τις περισσότερες μέρες φιλοξενούσε 15 ερευνητές.

«Δεν είχαμε καθόλου χώρο», είπε, γελώντας. «Μοιραζόμουν το γραφείο μου με τρία ακόμη άτομα. Οπότε δούλευα αργά το βράδυ, επειδή το γραφείο μου ήταν άδειο τότε». Έτσι, με σχετική ησυχία, κατάφερνε να δουλέψει πάνω στην ανάπτυξη τεχνητής νοημοσύνης και αυτόματης αναγνώρισης ομιλίας, ένα πεδίο το οποίο λέει ότι είναι, ως έναν βαθμό, «πολύ πρωτόγονο ακόμη».

Με μια λέξη, η δουλειά του φαινόταν «εφευρετική». Όμως τον δυσκόλευε το γεγονός ότι τα πειράματά του ήταν κατά βάση στρατιωτικά. Αν και οι επιστήμονες της Ακαδημίας δεν ήξεραν πάντα πώς ακριβώς θα εφαρμόζονταν αργότερα τα ευρήματά τους, υπήρχαν φήμες. «Θρύλοι», όπως το θέτει ο Pajitnov.

Ένας τέτοιος θρύλος που κυκλοφορούσε ανάμεσα στους επιστήμονες της Ακαδημίας ήταν ότι η τεχνολογία αυτόματης αναγνώρισης ομιλίας –την παρομοίωσε με ένα πρωτόλειο Siri– εφαρμοζόταν σε μαχητικά αεροσκάφη, που σε ελιγμούς δέχονταν πολλά G: Οι πιλότοι θα ήταν σε θέση να χειρίζονται το αεροσκάφος φωνητικά, σε περίπτωση που θα ήταν αδύνατον να το κάνουν χειροκίνητα. Αυτό λέει ο θρύλος.

VICE Video: Ανακαλύψαμε τους Ανθρώπους που Βγάζουν Χρήματα από το Gaming στην Ελλάδα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Υπήρχε, ωστόσο, μια ρεαλιστικότατη «θλιβερή εφαρμογή» της δουλειάς του Pajitnov από την KGB, η οποία σε αρκετές περιπτώσεις έστελνε αντιπροσώπους του Τομέα Έρευνας και Ανάπτυξης στο στενόχωρο γραφείο που μοιραζόταν με περισσότερους από 12 ακόμη ερευνητές της Ακαδημίας.

Ο Pajitnov εξήγησε ότι αν και η KGB συνήθιζε να παρακολουθεί ανθρώπους για να πάρει πληροφορίες, ήταν δύσκολο, δεδομένης της τεχνολογίας που υπήρχε εκείνη την εποχή, να ηχογραφεί τα πάντα. Τότε, η KGB ενδιαφερόταν πολύ για την εφαρμογή των πειραμάτων αναγνώρισης ομιλίας του Pajitnov σε ένα ηχητικό σύστημα που θα ξεκινούσε να καταγράφει αυτόματα, αν και εφόσον ακούγονταν συγκεκριμένες λέξεις-κλειδιά, οι οποίες θεωρούνταν επικίνδυνες για το κράτος ή ενοχοποιούσαν τον ομιλητή.

Αυτή ήταν μια δουλειά που ο Pajitnov είπε ότι οι συνάδελφοί του στην Ακαδημία «απέφευγαν να κάνουν, προφανώς».

Από την πλευρά του, τουλάχιστον, ο Pajitnov ήταν ξεκάθαρα μη πολιτικοποιημένος. Ένιωθε, όμως, άβολα με τον εθνικισμό που αναμενόταν να δείχνουν όλοι οι Ρώσοι εκείνη την εποχή, πόσο μάλλον ένας άνδρας που εργαζόταν στο Κέντρο Υπολογιστών της Ακαδημίας Επιστημών.

Η Boughten μού μίλησε για την εποχή που εκείνη και ο Pajitnov πήγαν στο Κρεμλίνο, για να δουν την ταριχευμένη σορό του Vladimir Lenin.

«Ο Alexey δυσκολεύτηκε πολύ να περάσει δίπλα από τον Lenin», μου είπε η Boughten. Θυμάται να ρωτάει τον φίλο και συνάδελφό της, όσο περίμεναν στην ουρά, αν είχε πάει να δει ποτέ τον Lenin ως παιδί.

Τις προηγούμενες δεκαετίες, τα παιδιά στη Ρωσία πήγαιναν υποχρεωτικές εκδρομές στο Μαυσωλείο, για να δουν την περιβόητη σορό του ηγέτη της Ρωσικής Επανάστασης. Όμως ο Pajitnov είχε βρει έναν τρόπο να το αποφεύγει. «Πάντα ήμουν άρρωστος εκείνη την ημέρα», είπε στη Boughten.

«Δεν μπορούσε να μιλήσει ποτέ ανοιχτά για αυτό, φυσικά», είπε η Boughten, αναφερόμενη στο πόσο άβολα ένιωθε ο Pajitnov με τον κομμουνιστή ηγέτη, «καθώς μπορεί να μη ζούσε, αν το έκανε. Όμως δυσκολεύτηκε πολύ, ακόμη και κατά την ξενάγηση εκείνη την ημέρα».

Τελικά, στην Ακαδημία Επιστημών, ο Alexey απέκτησε πρόσβαση στον δικό του προσωπικό υπολογιστή, τον οποίο μπορούσε να χρησιμοποιήσει «χωρίς κανέναν πίσω από την πλάτη του». Καθώς έπρεπε να κάνει τεστ, για να ελέγξει το λογισμικό και τα προγράμματα τεχνητής νοημοσύνης και αναγνώρισης ομιλίας πάνω στα οποία δούλευε, ο Pajitnov τα εκτελούσε παίζοντας video games. Έκανε πειράματα πάνω σε αυτόν τον νέο υπολογιστή φτιάχνοντας παιχνίδια με τη γλώσσα προγραμματισμού Pascal.

Κάποια από αυτά τα πρώτα πειραματικά video games που ανέπτυξε στον προσωπικό του υπολογιστή κυκλοφόρησαν αργότερα ως Microsoft Entertainment Pack: The Puzzle Collection. Όταν κυκλοφόρησε, δεν υπήρχε καμία αναφορά που να λέει ότι τα παιχνίδια δημιουργήθηκαν περίεργες ώρες, στα κρυφά, βαθιά στο σοβιετικό κεντρικό νευρικό σύστημα.

Όμως κάτω από αυτές τις συνθήκες και με τη μετέπειτα βοήθεια ενός φίλου, του Vladimir Pokhilko, ενός Ρώσου ψυχολόγου που ενδιαφερόταν για την αλληλεπίδραση μεταξύ ανθρώπων και υπολογιστών, ο Pajitnov τελικά δημιούργησε το πιο επιτυχημένο παιχνίδι στην ιστορία.

Το Tetris κυκλοφόρησε επίσημα τον Ιούνιο του 1984 από την Ακαδημία Επιστημών, αφού είχε ήδη διαδοθεί στους ακαδημαϊκούς και σε όσους γνώριζαν από υπολογιστές, μέσω αντιγραμμένων δισκετών. Το Tetris ανήκε στην κατηγορία tile-fitting puzzler παιχνιδιών και καταγοήτευσε την επιστημονική ελίτ. Άλλωστε, επρόκειτο για ένα παιχνίδι που είχε αρχαϊκά σχήματα που παρέπεμπαν κατευθείαν στον πλατωνικό ιδεαλισμό.

Το παιχνίδι ανακαλύφθηκε αργότερα στην περίφημη έκθεση Computer Electronic Show (CES) του Λας Βέγκας, το 1988, από τον ιδρυτή της Bullet-Proof Software, Henk Rogers, ο οποίος διέδωσε το ευαγγέλιο με τα τουβλάκια σε έναν κόσμο που ήταν έτοιμος για έναν νέο εθισμό. Η Bullet-Proof κυκλοφόρησε το παιχνίδι στην Αμερική το 1989. Υπολογίζεται ότι το franchise έχει πουλήσει περισσότερα από 70 εκατομμύρια αντίτυπα, ενώ οι λήψεις του παιχνιδιού σε κινητά υπολογίζονται στα 100 εκατομμύρια παγκοσμίως.

Καθώς το παιχνίδι σχεδιάστηκε εν ώρα εργασίας σε κυβερνητικό υπολογιστή, η σοβιετική κυβέρνηση διεκδίκησε όλα τα δικαιώματα του Tetris, καθώς και τα εκατομμύρια που επέφερε. Έτσι, παρά την ξαφνική διεθνή αναγνώρισή του ως προγραμματιστή, ο Pajitnov παρέμεινε ένας απλός εργαζόμενος, όταν ένωσε τις δυνάμεις του με τον Rogers και την Bullet-Proof και μετανάστευσε στην Αμερική το 1990. Έξι μήνες αργότερα, ο Pajitnov έφερε τη γυναίκα του, Nina και τους γιους του, Peter και Dmitri, στο Μπέλβιου της Ουάσινγκτον.

Περίπου την ίδια εποχή, ο Vladimir Pokhilko –με τον οποίο ο Pajitnov είχε ιδρύσει την προηγούμενη χρονιά μια startup εταιρεία ανάπτυξης λογισμικού με την ονομασία AnimaTek– μετανάστευσε επίσης στις ΗΠΑ και εγκαταστάθηκε στον Κόλπο του Σαν Φρανσίσκο. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο Pokhilko παρουσιάζεται μερικές φορές ως συν-δημιουργός του Tetris, όμως αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι ενθάρρυνε τον Pajitnov να εξελίξει περισσότερο το Tetris και να το κάνει εμπορικό προϊόν.

Οι δυο τους, συναντήθηκαν ξανά στη CES του Σικάγο το 1990, όπου η Boughten και ο Pajitnov είχαν περίπτερο και ήταν το μέρος όπου το Tetris έγινε γνωστό εκτός Ρωσίας. Η Boughten θυμάται τον Alexey και τον Vlad να πίνουν και να χορεύουν μαζί το βράδυ της έκθεσης. Είχαν κάνει επιτυχία.

«Αυτό ήταν το θέμα με τον Pajitnov», μου είπε η Boughten και είναι κάτι που ταιριάζει σε έναν άνδρα του οποίου οι παγκόσμιας απήχησης δημιουργίες είναι δυνατόν να παιχτούν, μόνο αν τους δίνεις την απόλυτη προσοχή σου. «Είχε έντονη παρουσία. Έχει ακόμα έντονη παρουσία».

Ωστόσο, η προσαρμογή στη ζωή στη Δύση πήρε χρόνο. Η Boughten θυμάται πόσο ενθουσιασμένος ήταν ο Pajitnov, όταν τον πήγε σε ένα αμερικανικό παντοπωλείο για πρώτη φορά. «Είχε μείνει έκθαμβος», είπε. «Δεν πίστευε ότι μπορούσες να αγοράσεις τόσα πράγματα».

Η Boughten ήταν αυτή που βοήθησε τον Pajitnov να προσαρμοστεί στη νέα του ζωή. Του έκλεινε τα ραντεβού με τον οδοντίατρο. Τον βοηθούσε να καταλάβει τον λόγο που του άφησαν μια κλήση στους υαλοκαθαριστήρες, όταν άφησε μια νοικιασμένη Cadillac παρκαρισμένη δίπλα σε έναν πυροσβεστικό κρουνό για τρεις μέρες. Τον βοήθησε να ξεφορτωθεί πληθώρα πολυλογάδων επιχειρηματιών που τον πλησίαζαν στο απόγειο της δόξας του.

Μια μέρα, ενώ ο Pajitnov δούλευε στο γραφείο του στην Bullet-Proof Software, εμφανίστηκε ένας πράκτορας του FBI και ζήτησε να μιλήσουν «για τυχόν σχέσεις που είχα με την KGB».

Η συνομιλία με έναν πράκτορα του FBI πρόσωπό με πρόσωπο έκανε μεγάλη εντύπωση στον Pajitnov. Ο πράκτορας κανόνισε μάλιστα και επόμενη συνάντηση, στην οποία η γυναίκα του, Νina, μια δασκάλα αγγλικών, δέχτηκε την ίδια ανάκριση γύρω από ενδεχόμενες κρυφές διασυνδέσεις με τις σοβιετικές μυστικές υπηρεσίες.

Όμως οι ομοσπονδιακοί πράκτορες συνειδητοποίησαν σύντομα ότι σπαταλούσαν τους πόρους τους με το να κάνουν έρευνα πάνω σε έναν τυχερό προγραμματιστή που περνούσε όλον τον χρόνο του με το να σκέφτεται puzzle games και ο οποίος δεν κρατούσε μυστικά της KGB. Άλλωστε, εκείνη την εποχή, που μόλις είχε έρθει από τη Σοβιετική Ένωση, όπως λέει ο Scott Tsumura, «η αγκαλιά που έκανε ο Alexey ήταν πολύ σφιχτή». Φιλούσε γυναίκες και άνδρες απευθείας στα χείλη.

Το 1996, την ίδια χρονιά που τα δικαιώματα του Tetris δόθηκαν επιτέλους στον Pajitnov, μέσω μιας πολύπλοκης νομικής διαδικασίας μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, εκείνος ξεκίνησε να σχεδιάζει παιχνίδια για την προ Xbox εποχή της Microsoft.

Η ρουτίνα που ακολουθούσε στη Microsoft παρέμεινε «ουσιαστικά η ίδια» με αυτήν που είχε στη σοβιετική Ρωσία. Πήγαινε στο γραφείο κάθε πρωί γύρω στις εννιά-δέκα και δούλευε μέχρι τις μιάμιση το μεσημέρι, οπότε και έκανε διάλειμμα για φαγητό. Τελείωνε τη μέρα του γύρω στις δέκα το βράδυ.

«Έτσι είχα συνηθίσει να δουλεύω και το συνέχισα», μου είπε. «Είναι τρόπος ζωής».

Εξέφρασα την έκπληξή μου, όταν άκουσα ότι δούλευε 12 με 14 ώρες την ημέρα, κάθε μέρα, ακόμη και στην Αμερική, όμως τότε ο Pajitnov μου είπε ότι έκανε διαλείμματα μέσα στη μέρα. Για να παίξει video games, εννοείται.

«Μερικές φορές κουράζομαι», παραδέχτηκε. «Σταματάω να δουλεύω και παίζω ένα παιχνίδι για λίγο. Μετά συνειδητοποιώ ότι πρέπει να τελειώσω τη δουλειά μου. Έτσι επιστρέφω στη δουλειά και συνεχίζω».

Ο Pajitnov ήταν υπεύθυνος για τον σχεδιασμό των δικών του project στη Microsoft, ήταν ο άνθρωπος που κατέβαζε ιδέες. «Ουσιαστικά δεν χρειάζεται να γράφω κώδικα πλέον», είπε.

Τότε η Microsoft ξεκίνησε να δουλεύει πάνω στο Xbox. «Αυτό ήταν μεγάλη ατυχία για εμένα. Με ενδιαφέρουν τα puzzle games - και το Xbox δεν ήταν για puzzle». είπε. Δεν μου αρέσουν τα shooting games».

Όμως σύμφωνα με τον Alexey, η Microsoft δεν είχε καμία σχέση με τον επιδέξιο κατασκευαστή κονσόλων που έμελλε να γίνει.

«Η Microsoft δεν ήταν πολύ καλή με τα παιχνίδια, γενικά», είπε, μιλώντας για τις πρώτες μέρες. «Δεν καταλάβαιναν το νόημά τους. Δεν είχαν αρκετούς ειδήμονες. Για κάποιον λόγο, δεν προσλάμβαναν τα σωστά άτομα. Γι’ αυτό και ένιωθα σαν εξωγήινος. Τα πρώτα δυο χρόνια [της ανάπτυξης του Xbox] ήταν καταστροφικά. Ξεκίνησαν και ακύρωσαν τόσα καλά και κακά projects. Ήταν σαν να ήμουν σε μπλέντερ».

Ο ίδιος δυσκολευόταν στις ομάδες με τις οποίες δούλευε. «Κανείς δεν με ήθελε στα project του. Ούτε και εγώ ήθελα κανέναν στα δικά μου», είπε.

Τα puzzle games για υπολογιστή παραγκωνίστηκαν, όταν η Microsoft ξεκίνησε να εξοπλίζεται για τον «πόλεμο των κονσόλων». «Κανένα από τα project μου δεν είχε προτεραιότητα. “Πρέπει να δουλέψουμε πάνω στο Xbox. Στο Xbox!”», είπε, μιμούμενος την ιαχή που ακουγόταν στα γραφεία της Microsoft. Όταν βγήκε το Halo στα τέλη του 2001, ο Pajitnov είπε ότι η Microsoft «είχε βρει τον δρόμο της».

«Εγώ ήμουν στην αρχική περίοδο», συνέχισε, «τότε που γίνονταν πολλά λάθη και λάθος κινήσεις».

Όσο ο Pajitnov προσαρμοζόταν στη Microsoft, η ζωή του φίλου και συνεργάτη του, Vladimir Pokhilko, πήρε μια τραγική τροπή. Το 1998, ο Pokhilko σκότωσε τη γυναίκα και τον γιο του και στη συνέχεια αυτοκτόνησε, για λόγους που ακόμη δεν έχουν ξεκαθαριστεί πλήρως. Αυτό που συνέβη εκείνην τη νύχτα στο νότιο Πάλο Άλτο, στην κατοικία του Pokhilko, σόκαρε τους κοντινούς ανθρώπους του Pokhilko. Η βαρβαρότητα των φόνων το έκανε ακόμη πιο παράλογο όλο αυτό.

Όπως έγραψε τότε η San Francisco Chronicle, «ο Pokhilko χτύπησε τη Fedotova, μια δημοφιλή δασκάλα γιόγκα και τον Peter, έναν μαθητή της ΣΤ΄ Δημοτικού, με ένα σφυρί και τους μαχαίρωσε επανειλημμένα με ένα κυνηγητικό μαχαίρι, την ώρα που κοιμούνταν, όπως φαίνεται. Στη συνέχεια, μαχαίρωσε τον εαυτό του στον λαιμό μία φορά».

«Είναι αδιανόητο να κάνει κάτι τέτοιο κάποιος στον εαυτό του και σε ένα παιδί», είπε η τότε εκπρόσωπος της Αστυνομίας του Πάλο Άλτο, Tami Gage.

«Όσον αφορά τον Vladimir», μου έγραψε αργότερα σε email ο Pajitnov, «μπορώ να πω ότι πάντα ήμασταν φίλοι, συνάδελφοι και συνεργάτες με καλές σχέσεις».

Όταν έσκασε η φούσκα «dot-com» μετά το millennium, ο Pajitnov είχε πάρει αρκετά δικαιώματα από το Tetris και δεν χρειαζόταν πια να πουλάει τις μετοχές του. «Βασικά, είχα γίνει αρκετά πλούσιος, χάρη στις μετοχές της Microsoft, εκτός από τα δικαιώματά μου. Ένιωθα ότι είχα τελειώσει με τη Microsoft». Έτσι, παραιτήθηκε.

Όμως το 2005, ο Pajitnov επέστρεψε, αν και για λίγο, ως εξωτερικός συνεργάτης της Microsoft, όπου δούλεψε πάνω στο Hexic, ένα tile-matching puzzle παιχνίδι, προκειμένου να μπορέσει να το κάνει να τρέξει στο Xbox 360. «Το Hexic ήταν πολύ καλό», είπε. «Ήταν ενδιαφέρον παιχνίδι. Η Microsoft έχει άπειρα πνευματικά δικαιώματα, όμως δεν έχει τα μυαλά και τα χέρια, για να επωφεληθεί και να τους δώσει μια δεύτερη ή τρίτη ζωή, πράγμα που θα μπορούσε να γίνει εύκολα».

«Είναι κρίμα», συνέχισε, «επειδή έχω κάποιους από τους τίτλους μου εκεί [στη Microsoft]. Πολλοί συνάδελφοί μου που δούλευαν εκεί, είδαν τη δουλειά τους να χαραμίζεται. Είναι πολύ κρίμα».

Καθώς ετοιμαζόμασταν να κλείσουμε, δεν μπορούσα να μην κάνω μια ερώτηση για μια πρόσφατη ανακοίνωση ότι ετοιμάζεται μια ταινία Tetris. Μου φαίνεται σαν χαμένη ευκαιρία – μια ιστορία που βασίζεται σε τουβλάκια που πέφτουν και όχι στον άνθρωπο που έφτιαξε το παιχνίδι κρυφά, ενώ δούλευε για τη σοβιετική κυβέρνηση. Φαντάστηκε ποτέ ο Pajitnov μια ιστορία για το Tetris;

«Όχι και για να είμαι ειλικρινής, ούτε αυτοί νομίζω ότι το έχουν κάνει. Απλώς ρίχνουν ιδέες στο τραπέζι. Έχουν αρκετές καλές ιδέες», είπε. Όμως πρόσφατα «προσπάθησαν να δουν την ανταπόκριση που θα έχουν τα Μέσα».

VICE Video: Τα Παιχνίδια Ρόλων Έσωσαν τη Ζωή Αυτού του Άνδρα με Σύνδρομο Asperger

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Σήμερα, όταν δεν οδηγεί στο Μπέλβιου το Tesla με την πινακίδα TETRIS, ο Pajitnov δουλεύει μόνο πάνω στα δικά του «τρελά τουβλάκια ή project». Κάνει μερικές κάμψεις και κοιλιακούς το πρωί και τρώει ένα μπολ με δημητριακά. Έπειτα, ακολουθεί την καθημερινή του ρουτίνα παιχνιδιών, τσεκάροντας καθημερινά αρκετά παιχνίδια στο κινητό.

«Για να μην πληρώνεις, πρέπει να μπαίνεις σε συγκεκριμένες ώρες», είπε, αναφερόμενος σε δύο παιχνίδια που του αρέσουν, το Gems With Friends και το Arcane Battles.

Στη συνέχεια, ο Pajitnov κάνει μερικές κλήσεις στο Skype για δουλειά ή για να μιλήσει με φίλους. Τσεκάρει το email του και μετά διαβάζει βιβλία fantasy ή σύγχρονα μη λογοτεχνικά κείμενα (πάντα στα ρωσικά και από Ρώσους συγγραφείς) ή βλέπει τηλεόραση. Άλλες φορές, παίζει video games.

«Μετά το μεσημεριανό, ξεκινώ να κάνω πρόγραμμα για τα project μου», εξήγησε. «Σκέφτομαι καινούργια levels και άλλα τέτοια». Αν και αυτήν τη στιγμή, δεν δουλεύει πάνω σε κάποιο συγκεκριμένο παιχνίδι. «Έχω ένα project στο πίσω μέρος του μυαλού μου, όμως δεν το έχω ξεκινήσει ακόμη».

Όταν σχεδιάζει ένα video game, ο Pajitnov δεν χρειάζεται υπολογιστή. «Συνήθως χρησιμοποιώ ένα σημειωματάριο και μολύβια, για να σχεδιάσω κάτι», είπε. «Μετά, έρχεται το απόγευμα. Είτε πηγαίνω να παίξω τένις ή στο γυμναστήριο, είτε κάθομαι σπίτι και βλέπω τηλεόραση ή διαβάζω βιβλία. Αυτή είναι η μέρα μου. Τίποτα το συναρπαστικό ή το εξαιρετικό».

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο VICE UK.

Περισσότερα από το VICE

Δοκίμασα να Ζήσω σαν τον «Βασιλιά» Dan Bilzerian και Κατάλαβα Ποιο Είναι το Πρόβλημά του

Ο David Lynch Τράβηξε Μερικές Αφαιρετικές Γυμνές Φωτογραφίες

Το Καλύτερο Ξενοδοχείο της Ευρώπης Είναι στην Αχαρνών και Γίνεται Δύο Ετών