Τι Έμαθα Παρακολουθώντας «Το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι» στην ΕΡΤ

Εδώ και καιρό, η κρατική τηλεόραση προβάλλει σε επανάληψη το «Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι» - μια σειρά που έχει χαραχτεί στη μνήμη των σημερινών 30άρηδων. Προσωπικά, είχα μια περίεργη σχέση με το συγκεκριμένο σίριαλ. Στην αρχή δεν μου άρεσε καθόλου, μιας και ήταν ήδη ξεπερασμένο ακόμα και για τα δεδομένα των 90's, αλλά θυμάμαι πως στο Γυμνάσιο κόλλησα τελικά και ξεκίνησα να το παρακολουθώ ανελλιπώς.

Η σειρά ακολουθεί την καθημερινότητα των Ίνγκαλς, μιας τυπικής αμερικανικής οικογένειας του 19ου αιώνα. Αυτή αποτελείται από τον Τσαρλς, την Κάρολαϊν και τις τρεις κόρες τους (Μαίρη, Λόρα και Κάρι). Αυτό που έμαθα πρόσφατα και μου έκανε εντύπωση, είναι πως οι χαρακτήρες είναι βασισμένοι στην οικογένεια της Λόρα Ίνγκαλς -της μεσαίας αδερφής- που έγραψε και το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε η σειρά. Η ίδια βέβαια δεν πρόλαβε να την παρακολουθήσει, μιας και είχε ήδη πεθάνει αρκετά χρόνια πριν ανακαλύψει την ιστορία της και αποφασίσει να τη μεταφέρει στη μικρή οθόνη, ο παραγωγός Ed Friendly.

Αν μου ζητούσαν να κατατάξω αυτήν τη σειρά σε κάποιο είδος, θα έλεγα πως πρόκειται για ένα δράμα. Βέβαια, οι δημιουργοί φρόντισαν να περιέχει και αρκετές κωμικές στιγμές για να μη βαρύνει πολύ και χάσει την εμπορικότητά της.

«Το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι» προβλήθηκε για πρώτη φορά στην αμερικανική τηλεόραση το 1974, με το τελευταίο επεισόδιο να βγαίνει στον αέρα τον Μάρτιο του 1983. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου έκανε εντύπωση που στην εποχή του Game of Thrones και του House of Cards, ένα μεγάλο κανάλι αποφάσισε να παίξει ξανά το εν λόγω σίριαλ. Χθες αποφάσισα να δω ένα επεισόδιο για να θυμηθώ τα παλιά. Γύρω στις 3.30 το μεσημέρι λοιπόν, συντονίστηκα στο δεύτερο κανάλι της κρατικής τηλεόρασης περιμένοντας τους κλασικούς τίτλους αρχής να κάνουν την εμφάνισή τους στην οθόνη μου. Το βασικό ερώτημα που είχα στο μυαλό μου, ήταν αν θα κατάφερνε να με «κρατήσει» μια τέτοια σειρά εν έτει 2017.

Με τις πρώτες εικόνες της εισαγωγής, ένιωσα μια περίεργη θαλπωρή - σαν να ήμουν πιτσιρίκι και να είχα ξαπλώσει στο κρεβάτι της γιαγιάς μου. Μόλις εμφανίστηκε η γνωστή οικογένεια στην οθόνη, μια φωνή μάς ενημέρωσε πως βλέπουμε «Το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι». Η σαβούρα που τρώει το κοριτσάκι στην αρχή είναι από τις εικόνες που έχουν, για κάποιο λόγο, αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στη μνήμη μου. Σε μια πρόσφατη συνέντευξή της, η ηθοποιός είχε αναφέρει ότι η πτώση της δεν ήταν σκηνοθετημένη και πως όντως είχε σκοντάψει. Οι παραγωγοί το θεώρησαν αληθοφανές και γλυκούλι, κι έτσι κράτησαν την τούμπα στο τελικό μοντάζ. Ένα άλλο πράγμα που θυμήθηκα κατά τη διάρκεια των πρώτων λεπτών του επεισοδίου είναι πως όταν ήμουν μικρός, νόμιζα πως ο ηθοποιός που παίζει τον πατέρα της οικογένειας ήταν ο Ντέιβιντ Χάσελχοφ. Την ίδια εποχή έπαιζε και ο «Ιππότης της Ασφάλτου» στην τηλεόραση και είχα μπερδευτεί. Ο άνθρωπος που ενσάρκωσε τον Τσαρλς όμως, ονομαζόταν Michael Landon και ήταν ήδη αρκετά γνωστός στην Αμερική όταν πήρε τον ρόλο. Δυστυχώς, το 1991 απεβίωσε έχοντας χάσει την μάχη με τον καρκίνο. Ήταν μόλις 54 ετών.

Το επεισόδιο είχε τον τίτλο «To See the World» και αυτό που έκλεψε την παράσταση ήταν η -πιο 70's πεθαίνεις- ποιότητα της εικόνας. Χωρίς πλάκα, με ταξίδεψε σε μια άλλη εποχή. Ό,τι αφορά στην πλοκή, έπεσα στο 23ο επεισόδιο της πρώτης σεζόν και το αστείο της υπόθεσης είναι πως σε αυτό, δεν πρωταγωνιστεί η οικογένεια Ίνγκαλς -την οποία βλέπουμε ελάχιστα- αλλά ο αγαθός γίγαντας, κύριος Έντουαρντς, που μοιάζει σαν τον χαμένο αδερφό του «Μπανάνα Τζο» και του «κύριου Αυγολέμονου». Εξίσου μεγάλο ρόλο στο συγκεκριμένο επεισόδιο παίζει και ο πιτσιρικάς Τζόνι Τζόνσον. Ο δεύτερος, που θυμίζει πολύ τον Μάλκομ Μακ Ντάουελ στο Κουρδιστό Πορτοκάλι, κυνηγάει μια αγελάδα που το έσκασε από το ράντζο της οικογένειας του και αφού την πιάσει και την επιστρέψει πίσω, τσακώνεται με τον πατέρα του και αποφασίζει να τα παρατήσει όλα και να φύγει για να δει τον κόσμο. Αυτή η επιθυμία του γεννήθηκε ακούγοντας τις ιστορίες του Έντουαρντς από τα ταξίδια που κάνει με την άμαξά του, ως μεταφορέας.

Ο «Αυγολέμονος» ετοιμάζεται για ένα δρομολόγιο προς μια κοντινή πόλη, το Μανκάτο, και ο πιτσιρικάς τού φορτώνεται με το έτσι θέλω. Αξίζει να σημειωθεί πως, πέραν της δουλειάς, ο τύπος είχε σκοπό να πιει μπίρες, να παίξει ποκεράκι στο σαλούν και να αγοράσει μια καινούρια καραμπίνα -μια Γουέστμινστερ '73- για την οποία μάζευε λεφτά εδώ και πολύ καιρό. Όταν όμως ο Τζόνι τού εξηγεί ότι δεν έχει σκοπό να γυρίσει στην οικογένειά του και πως θέλει να φτάσει μέχρι τη Νέα Υόρκη, ο Έντουαρντς αρχίζει να νιώθει ενοχές. Αποφασίζει να λάβει μέτρα κι έτσι, μαζεύει κάτι χαρτόμουτρα και μια σερβιτόρα με σκοπό να ξεπαραδιάσουν τον μικρό, αναγκάζοντάς τον να γυρίσει πίσω. Το σχέδιο είναι απλό: θα τον καλέσουν για μια παρτίδα πόκερ και θα τον αφήσουν να κερδίσει τους πρώτους γύρους. Η σερβιτόρα θα του κάνει τα «γλυκά μάτια» μέχρι να προχωρήσουν τα λαμόγια την τελική «επίθεση», αφήνοντάς τον ταπί και μοιράζοντας μεταξύ τους τα κέρδη ως αμοιβή για τις «υπηρεσίες» τους. Λογάριαζαν όμως χωρίς τον ξενοδόχο, μιας και ο μικρός σταματάει να παίζει όσο κερδίζει και την κάνει από το τραπέζι με τα λεφτά όλων και αυτό έχει ως αποτέλεσμα τον ξυλοδαρμό του Έντουαρντς από τους υπόλοιπους.

Την επόμενη μέρα ο μικρός χαλάει σχεδόν όλα του τα χρήματα για να πάρει ένα δώρο στη σερβιτόρα που εκμεταλλεύεται το γεγονός πως είναι άβγαλτος. Ο γερόλυκος φίλος του όμως καταλαβαίνει τι παίζει και τα λέει ένα χεράκι στην τύπισσα, με την οποία ετοιμάζει μια καινούρια απάτη για να πείσουν τον -ανήλικο- Τζόνι να γυρίσει στους δικούς του. Τελικά, τα καταφέρνουν και ο κύριος Έντουαρντς πληρώνει τα σπασμένα -τους χαρτοπαίκτες και την σερβιτόρα δηλαδή- από την τσέπη του, με τα λεφτά που είχε μαζέψει για την καραμπίνα. Την επόμενη μέρα επιστρέφει τον μικρό στο σπίτι του, όπου ο πατέρας -κόντρα στα προγνωστικά που τον ήθελαν να ξεσπά πάνω του- τον υποδέχεται με ένα χαμόγελο. Ο κύριος Έντουαρντς δεν αποκαλύπτει σε κανέναν ότι έδωσε λεφτά για χάρη του μικρού και όταν τον ρωτά ο Τσαρλς Ίνγκαλς γιατί δεν πήρε την καραμπίνα, λέει πως το μετάνιωσε και φεύγει τραγουδώντας για κάποια ξανθιά.

Ειλικρινά, πέρασα ωραία βλέποντας το επεισόδιο με την έννοια πως είχα καιρό να παρακολουθήσω κάποιο έργο ή σειρά που διαδραματίζεται σε μια εποχή όπου οι άνθρωποι είχαν τόσο απλά προβλήματα. Η σειρά βλέπεται εύκολα, ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα, αρκεί να μπεις στην ψυχολογία της «ρετροσπεκτίβας» και να μην το ψειρίζεις. Προσωπικά, το παρακολούθησα θέλοντας να μεταφερθώ, έστω και για 40 λεπτά, στα παιδικά μου χρόνια. Στην εποχή, δηλαδή, που έβαζα κάθε μεσημέρι ΕΡΤ για να δω εκπομπές όπως το εκπληκτικό «Art Attack», το κλασικό «Καρουζέλ», τους «Ατρόμητους» και όλα τα υπόλοιπα προγράμματα που με γαλούχησαν. Δεν ξέρω αν θα δω κι άλλα επεισόδια, άλλα είμαι χαρούμενος που υπάρχει σαν επιλογή. Θα μου πείτε: «αφού μπορείς να το δεις στο Ίντερνετ, τι σε νοιάζει;». Δεν αντιλέγω, όμως κάποια πράγματα έμαθα να τα βλέπω στην τηλεόραση και θα με «χαλάσουν» αν τα δω σε μια οθόνη υπολογιστή χωρίς μεταγλώττιση και διαφημίσεις.

Υ.Γ. Αλήθεια, θυμάται κανείς το «Μικρό Σπίτι στο Παγκράτι»;

Περισσότερα από το VICE

Τι Έγινε Όταν Ζήτησα από Έλληνες Καπνιστές να Σβήσουν το Τσιγάρο τους σε Κλειστούς Χώρους

Φόνοι, Ναρκωτικά, Γυναίκες: Οι Έλληνες Ρεμπέτες Ήταν Πολύ Σκληροί για να Πεθάνουν

Τι Είναι οι «Βασιβουζούκοι»; Όλα όσα μου Μαθαίνει το Ελληνικό Ποδόσφαιρο