Ο Κομμωτής που Έφτασε στη Zούγκλα των Nomads Κολυμπώντας

Τον Ιούλιο του 2015, τις μέρες που είχαμε μπει σε διχαστικές συζητήσεις, ξεκόβαμε παρέες και διαγράφαμε φίλους στο Facebook εξαιτίας του δημοψηφίσματος και με φόντο την επιβολή των capital controls, ο κομμωτής Λευτέρης Παρασκευάς είχε άλλα στο κεφάλι του.

Όλα είχαν ξεκινήσει λίγους μήνες πριν, την ώρα που επιμελούνταν την κόμμωση της Βικτώριας Βελλοπούλου, σκηνοθέτιδας και φίλης του. «Τον Ιούλιο, θα λάβω μέρος σε έναν αγώνα τριάθλου. Από το Μάρμπλ Άρτς του Λονδίνου, στην Αψίδα του Θριάμβου του Παρισιού. Θα ξεκινήσω τρέξιμο διανύοντας απόσταση 140 χιλιομέτρων, έως τις ακτές του Ντόβερ. Θα διασχίσω τη Μάγχη κολυμπώντας 21 ναυτικά μίλια με πολλά ρεύματα και σε θερμοκρασία νερού γύρω στους 16 βαθμούς. Στη συνέχεια, θα πάρω το ποδήλατο από το Καλαί και θα διανύσω μια απόσταση 296 χιλιομέτρων, ως το κέντρο του Παρισιού», της έλεγε κρατώντας το ψαλίδι. «Τι είναι αυτά που λες; Τα λες για να με ξεγελάσεις και να μου κόψεις παραπάνω μαλλί;», του απάντησε.

Η Βικτώρια ήξερε τον Λευτέρη πολλά χρόνια. Γνώριζε για τη λόξα του, το πάθος και την τάση του να βοηθά ανθρώπους με αναπηρία. Εκείνη την περίοδο, είχε ολοκληρώσει το ντοκιμαντέρ της (Excision) για την κλειτοριδεκτομή στην Κένυα, με την ΑctionΑid, και αποφάσισε να τον ακολουθήσει στο ταξίδι του.

Τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ The Extra Mile κράτησαν έναν χρόνο, χρηματοδοτήθηκε από χορηγούς, αλλά και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και προβλήθηκε για πρώτη φορά τον περασμένο Ιούλιο στο Cosmote TV.

Αυτές τις μέρες προβάλλεται σε 25 αίθουσες των νησιών του Αιγαίου, μέσω του Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ «AegeanDocs». Ο Λευτέρης Παρασκευάς πρωταγωνιστεί και ταυτόχρονα αφηγείται. «Η κάμερα είναι εκεί, για να δει και όχι για να κρίνει». Μέσω του ντοκιμαντέρ, συγκέντρωσε περισσότερες δωρεές από ποτέ για τον Σύλλογο Ατόμων με Κινητικά Προβλήματα «Περπατώ» στην Κομοτηνή και το παράρτημα Βόλου της Ελληνικής Εταιρίας Προστασίας και Αποκαταστάσεως Αναπήρων Προσώπων (ΕΛΕΠΑΠ). Επίσης, μέσα από το Τhe Extra Mile τον εντόπισαν και οι παραγωγοί του φετινού reality του ΑNT1, Nomads, και αυτήν τη στιγμή βρίσκεται σε γυρίσματα στις Φιλιππίνες.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Ο Λευτέρης είναι ένας ερασιτέχνης αθλητής, 40 χρόνων. Δεν ειναι υπερήρωας, ούτε μοιάζει τέτοιος. Μιλάμε για έναν κομμωτή που έχει όλο το backround του αθλητή: μέλος της Εθνικής Ομάδας Κολύμβησης και το 1992 πρωταθλητής στα 200 μέτρα πρόσθιο. Έχει ασχοληθεί με την ελεύθερη κατάδυση και κατέκτησε τη δεύτερη θέση γενικής βαθμολογίας ανδρών, σε Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Χωρίς να έχει λυμένο το βιοποριστικό του πρόβλημα, παράλληλα με το άγχος του να τα βγάλει πέρα με τα φορολογικά του κομμωτηρίου, ασχολείται με το πώς μπορεί να βοηθήσει.

Το 2011, στο «Ironman», ο Λευτέρης συμμετείχε στο πρώτο του τρίαθλο - και τα κατάφερε. Στη συνέχεια, άνοιξε μία πλατφόρμα και συγκέντρωσε δωρεές για το Ορφανοτροφείο του Βόλου, την πόλη απ' όπου κατάγεται. Ύστερα, ξεκίνησε νέες δράσεις και αντίστοιχες δωρεές. «Δεν κάνω δεύτερη φορά τον ίδιο αγώνα, επιλέγω κάτι διαφορετικό», λέει.

Ακολούθησαν οι διαδρομές Αθήνα-Λαγονήσι (180 χιλιόμετρα τρεξίματος, κολύμβησης και ποδηλασίας), Άγιος Στέφανος-Κατερίνη και ο γύρος των Σπετσών με κολύμβηση, αλλά και οικολογικές δράσεις για τον καθαρισμό ακτών. «Το ποσό που συγκεντρώνεται από τους ανθρώπους που τον παρακολουθούν δεν είναι υπέρογκο, αλλά για τον κάθε φορέα είναι πολύ σημαντικό», μας λέει η Βικτώρια.

Όλο αυτό τον φθείρει; Ο ίδιος εξηγεί: «Με πιέζει πολύ που αφήνω τα δικά μου πράγματα πίσω. Όμως πρέπει να προσφέρω στην κοινωνία, έχω ηθική υποχρέωση στους ανθρώπους». Εξάλλου, «δεν έχουν μείνει πολλά να γίνουν στη χώρα της κρίσης».

Τον Ιούλιο του 2015, το ντοκιμαντέρ ξεκινά. Ο Λευτέρης Παρασκευάς επιχειρεί να σπάσει το ρεκόρ των 61 ωρών και 37 λεπτών, διανύοντας την πιο ακραία υπερμαραθώνια διαδρομή τριάθλου στον κόσμο, το Arch to Arc Triathlon - από το Marble Arch του Λονδίνου, στο Arc de Triomphe του Παρισιού.

Στην Αθήνα, γίνονται οι συγκεντρώσεις του «ΟΧΙ» και του «ΝΑΙ». Τα capital controls δυσκολεύουν τη χρηματοδότηση της παραγωγής, ενώ η ομάδα του ντοκιμαντέρ έχει ήδη φτάσει στο Λονδίνο. Ο Λευτέρης καταφτάνει με όλο τον εξοπλισμό και ο καιρός είναι τόσο χάλια που αργεί να ξεκινήσει δύο εβδομάδες. «Χάνω λεφτά, το κομμωτήριο κλειστό, δεν ξέρω πόσο μπορώ να περιμένω. Φοβάμαι ότι όλη η προπόνηση έχει πάει στράφι». Μιλά με τη γυναίκα του και το μικρό του «παλικαράκι», όπως λέει τον γιο του κάθε μέρα στο τηλέφωνο και αγωνιά, μπροστά στην οθόνη, βλέποντας τις καιρικές προβλέψεις των επόμενων ημερών. Είναι τόσο επίπονες οι προπονήσεις που έχει κάνει, που «σε κάνουν να θες να σταματήσεις. Πρέπει να γίνει σωστός καταμερισμός δυνάμεων».

Τελικά, ξεκινά το τρέξιμο: «Αφού ήρθαμε, θα χορέψουμε». Σε φυσικό επίπεδο, θεωρείται ότι το ανθρώπινο σώμα δεν μπορεί να αντεπεξέλθει σε μία τέτοια καταπόνηση επί τρεις συνεχόμενες μέρες. Τα 140 χλμ της πρώτης μέρας, είναι ήδη πάνω από τρεις φορές ο κλασικός μαραθώνιος. Ο Λευτέρης ολοκληρώνει την πρώτη διαδρομή σε τέτοιο χρόνο που ο δύσκολος Λονδρέζος κριτής της επιτροπής εντυπωσιάζεται: «Σταματά το σώμα και τρέχεις με το μυαλό».

Ο Δημήτρης Ντόβας, τυφλός αθλητής και φίλος του Λευτέρη που εκτελεί και χρέη συνοδού: «Στόχος ενός αθλητή, δεν είναι ο συναθλητής, αλλά ο χρόνος». Ο διάπλους της Μάγχης είναι από μόνος του ένα εξαιρετικά επικίνδυνο και εξαντλητικό εγχείρημα. Ο καιρός στην περιοχή είναι πάντα απρόβλεπτος. Οι συνθήκες, μη ελεγχόμενες και όλοι οι παράγοντες θέτουν τον αγώνα σε επίπεδα μυθικού άθλου. Το σώμα, αλλά και η συνείδηση του αθλητή έρχονται αντιμέτωπα με τον πόνο σε όλες του τις μορφές, σε όλα τα επίπεδα. «Μπαίνει νερό στη στολή, επειδή έχεις αδυνατίσει», του φωνάζει ο φίλος του.«Θα πάθω υποθερμία», φοβάται ο Λευτέρης.

«Το ανθρώπινο σώμα έχει τους δικούς του κανόνες, όμως η ψυχή έχει τις δικές της διαδικασίες, τον δικό της σκοπό και επειδή αυτό που κινεί το σώμα είναι η αθέατη πλευρά του, η ψυχή, αυτό που κάνει έναν αγώνα συναρπαστικό είναι ο τρόπος που δοκιμάζεται η ανθρώπινη θέληση», λέει η Βικτώρια. Ύστερα, μια στραβή, μια ανατροπή που αποκαλύπτει το ντοκιμαντέρ τον βγάζει εκτός του επίσημου αγώνα. Εκείνος όμως συνεχίζει. Έτσι κι αλλιώς δεν μπήκε στη δοκιμασία για την επιτροπή, αλλά «γι' αυτά τα παιδιά που κάνω παρέα και έχουν κινητικά προβλήματα. Που ξεπερνούν κάθε μέρα τα όριά τους. Με τον δικό μου τρόπο κι εγώ ξεπερνάω τα δικά μου όρια». Γιατί τελικά, κανείς δεν «μπορεί να σου επιβάλει μέχρι πού θα φτάσεις».

Περισσότερα από το VICE

«Ενοχλητικές» Φωτογραφίες από το Εφιαλτικό Αρχείο του Roger Ballen

Το Gentrification Έφτασε στο Μεταξουργείο Δίπλα στους Οίκους Ανοχής και σε Διαμερίσματα με Singles

Η Εκκλησία Στέλνει Εξώδικα Επειδή «Υπάρχουν Ιερείς που Είναι Ομοφυλόφιλοι και το Κρύβουν»