Είναι Άδικος Κόπος Τελικά να Συζητάς με Έναν Ρατσιστή;

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Διαβάστε ακόμη: Οι Φασίστες της Αμερικής Μιμούνται τη Χρυσή Αυγή

Στο μεταξύ, στον απόηχο των φρικτών επιθέσεων, ο πατέρας του Peter Tefft -υποστηρικτή της λευκής υπεροχής που συμμετείχε στη διαδήλωση- έγραψε ανοιχτή επιστολή αποκληρώνοντας τον γιο του και εκφράζοντας τις τύψεις του για τη δική του αδράνεια. «Δεν μιλήσαμε ως τώρα, αλλά τώρα συνειδητοποιούμε ότι ήταν λάθος. Η σιωπή των καλών ανθρώπων επέτρεψε στους Ναζί να ακμάσουν τότε και η σιωπή των καλών ανθρώπων τους επιτρέπει να ακμάζουν τώρα», έγραψε ο Pierce Tefft. Όταν συμβαίνουν τραγωδίες όπως αυτή στο Σάρλοτσβιλ, είναι φυσικό να σκέφτεται κανείς τι μπορούσε ή τι έπρεπε να κάνει. Ενώ οι περισσότεροι από εμάς (ελπίζω) δεν έχουμε ανθρώπους στη ζωή μας που θα έπαιρναν έναν πυρσό και θα φώναζαν «Οι Εβραίοι δεν θα μας αντικαταστήσουν», όλοι ερχόμαστε κάποιες φορές αντιμέτωποι με περιπτώσεις απροκάλυπτου ρατσισμού στον κοινωνικό μας κύκλο και στην οικογένειά μας. Πολλές φορές, δεν λέμε τίποτα.

Ξέρουμε ότι πρέπει να εγκαλούμε τους ρατσιστές συγγενείς και φίλους. Αλλά πώς γίνεται να το κάνεις αποτελεσματικά και να μη φανείς απλώς εχθρικός; Είναι ένα θέμα με το οποίο προσωπικά δυσκολεύτηκα. Πέρσι έκοψα δεσμούς με έναν καλό φίλο και ένα μέλος της οικογένειάς μου, αφότου κάναμε εκρηκτικούς καυγάδες για το θέμα της φυλής. Έχω την τάση, λόγω δουλειάς και ωμής προσωπικότητας, να εγκαλώ επιθετικά τους ρατσιστές. Σύμφωνα με ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Vox πέρσι, το να αποκαλείς έναν ρατσιστή, «ρατσιστή» δεν βοηθάει, αν θες να του εξηγήσεις πέντε πράγματα. Το άρθρο αναφέρει μια μελέτη των πανεπιστημίων Στάνφορντ/ Μπέρκλεϊ για την τρανσφοβία, σύμφωνα με την οποία το να κάνεις σύντομες ειλικρινείς κουβέντες ζητώντας από τους άλλους να μπουν στη θέση ενός τρανς ατόμου είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να τους κάνεις να καταλάβουν. Επιπλέον, έλεγε ότι το να αποκαλείς κάποιον «ρατσιστή» τον κάνει να εμμένει στα προβληματικά πιστεύω του. Ο Akwasi Owusu-Bempah, επίκουρος καθηγητής κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, στο παράρτημα της Μισισάουγκα, κάνει διαρκώς αυτές τις συζητήσεις. Είπε στο VICE ότι μεγαλώνοντας ως μιγάς στο αγροτικό Οντάριο και ερευνώντας τις φυλετικές σχέσεις, έμαθε να παραμερίζει τα συναισθήματά του, όταν χρειαζόταν. «Αν θυμώνω πολύ με αυτά που διαβάζω και γράφω; Φυσικά», είπε. Αλλά, «όταν κάνω συζητήσεις σχετικά με τη φυλή και την κοινωνική ανισότητα, προσπαθώ να είναι όσο λιγότερο φορτισμένες γίνεται».

Ο Owusu-Bempah, μας μίλησε για τα ευρήματα της παραπάνω μελέτης. «Νομίζω ότι σε τέτοιες καταστάσεις, το να αποκαλείς τον άλλον κάπως, χειροτερεύει τα πράγματα. Όταν μας προκαλούν ως προς τα πιστεύω μας σε μια αντιπαράθεση, συνήθως τείνουμε να βγάζουμε τα όπλα», είπε. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να καταδικάζουμε τον ρατσισμό. Αντίθετα, τόνισε ότι η ανάληψη ευθύνης είναι πολύ σημαντική στον Καναδά, όπου υπάρχει ο μύθος ότι ζούμε σε μια μεταφυλετική ουτοπία, όπου με κάποιο τρόπο τα πράγματα είναι καλύτερα απ' ό,τι στις ΗΠΑ. «Υπάρχουν ακόμη πολλοί άνθρωποι που δεν θεωρούν τον ρατσισμό πρόβλημα και στις δύο κοινωνίες». Παρόλο που πιστεύει ότι έχει «δίκιο», είπε ότι προσπαθεί τουλάχιστον να σκέφτεται τις ιδέες ανθρώπων με αντίθετες απόψεις, όταν κάνει συζήτηση. Ενώ μπορεί να μην είναι ρεαλιστικό να τους αλλάξει γνώμη, λέει ότι ίσως ο στόχος να είναι απλώς «να δουν μια άλλη πραγματικότητα».

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Πρόσφατα, η σύμβουλος θυμάτων σεξουαλικών επιθέσεων Julie Lalonde ξεκίνησε ένα thread στο Twitter για τις δυσκολίες τού να μιλάς σε φτωχούς λευκούς σχετικά με ιδέες όπως η λευκή υπεροχή και το λευκό προνόμιο. Δήλωσε στο VICE ότι η ίδια είναι η πιο μορφωμένη στην οικογένειά της, μια οικογένεια στο αγροτικό Οντάριο. «Τα μέλη της οικογένειάς μου ζουν σε πάρκο με τροχόσπιτα και στην καλύτερη περίπτωση έχουν τελειώσει το Λύκειο», είπε. «Είναι πάντα λεπτό θέμα για μένα, επειδή έφυγα και μορφώθηκα». Ωστόσο, σπεύδει να τονίσει ότι μπορεί να μην αφήνει τους συντηρητικούς της οικογένειάς της να τη γλιτώνουν, αλλά θέλει να συναντιούνται κάπου. Αυτό σημαίνει ότι δεν τους βομβαρδίζει με την ελιτίστικη γλώσσα που μπορεί να μπει από το ένα αυτί και να βγει από το άλλο, ούτε τους κάνει να βγάλουν πικρία. «Πρέπει το κάνεις λίγο-λίγο», είπε η Lalonde περιγράφοντας ένα μέλος της οικογένειάς της που είναι «αρκετά cool στο 95% των θεμάτων, αλλά έχει έντονες απόψεις όσον αφορά τους ιθαγενείς πληθυσμούς». Το συγκεκριμένο άτομο υποστηρίζει τη δουλειά της Lalonde, την οποία η ίδια έχει χρησιμοποιήσει για να τους κάνει να καταλάβουν. Για παράδειγμα, ως απάντηση σε ρατσιστικά σχόλια, έλεγε, «Όταν λες τέτοιες βλακείες δημιουργείς μια κουλτούρα όπου δεν υπάρχει εκτίμηση γι' αυτές τις γυναίκες και μετά όταν πεθαίνουν, νιώθεις αποτροπιασμό».

Η Lalonde είπε ότι πέρασε μεγάλο μέρος ενός οικογενειακού μπάρμπεκιου συζητώντας με έναν θείο ακτιβιστή του Men's Rights Movement που αρνείται την ύπαρξη μισθολογικής διαφοράς μεταξύ των δύο φύλων και πιστεύει ότι οι γυναίκες λένε ψέματα ότι τις βιάζουν. «Πρέπει να μιλούσα μαζί του για τρεις ώρες, κάνοντας πολλές ερωτήσεις. Στο τέλος, μπλέχτηκε στις ίδιες του τις αντιφάσεις». Σε μερικές περιπτώσεις πρέπει να δίνεις ένα τελεσίγραφο ή να περιορίζεις τις απώλειες. Η Lalonde λέει πως είπε σε έναν φίλο που «διάβαζε Breibart και Rebel Media» ότι δεν θα ήταν ευπρόσδεκτος στο σπίτι της, αν συνέχιζε να διαβάζει αυτά τα ισλαμοφοβικά παραληρήματα. Είπε ότι το μετρίασε, αν και δεν ήταν σίγουρη αν αυτολογοκρίνεται, μόνο όταν είναι μπροστά η ίδια. Σε ό,τι αφορά, όμως, όσους έχουν υποστεί τεράστια πλύση εγκεφάλου –δηλαδή πραγματικούς νεοναζί- με μια-δυο ειλικρινείς κουβέντες δεν γίνεται δουλειά.

Διαβάστε ακόμη: Ο Λευκός Εθνικιστής Ηγέτης του Charlottesville Προβλέπει κι Άλλη Βία

Ο Brad Galloway είναι πρώην λευκός εθνικιστής. Ο 37χρονος από το Βανκούβερ ήταν μέλος του Volskfront, όταν ήταν 20, μια οργάνωση που δεν υφίσταται πια και που επιδίωκε μια κοινωνία αποκλειστικά λευκών. Ακόμη και τώρα που ο Galloway μιλάει δημοσίως και δραστηριοποιείται κοινωνικά για να καταπολεμήσει τον εξτρεμισμό, φαίνεται να δυσκολεύεται να μιλήσει με λεπτομέρειες για τη ρατσιστική ιδεολογία της ομάδας με την οποία κάποτε συνδεόταν. «Βασιζόταν στην ιδέα ότι ήθελαν να χωριστούν από την υπόλοιπη κοινωνία, όχι τόσο στον ρατσισμό», είπε. Μετά από επίμονες ερωτήσεις, όμως, είπε ότι η ιδανική κοινωνία θα απαρτιζόταν από λευκούς ευρωπαϊκής καταγωγής. «Είναι ρατσισμός, αλλά όχι στο επίπεδο της Κου Κλουξ Κλαν, να μιλάμε για δολοφονίες ανθρώπων». Ο Galloway είπε ότι στράφηκε στη Volksfront για να βρει μια αδελφότητα και δεν θεωρεί ότι όντως πίστευε τις πιο ρατσιστικές επιταγές τους. Ενώ είπε ότι ο παρεμβατικός διάλογος «ίσως να τον είχε βοηθήσει» τότε, το σημείο καμπής ήταν όταν έκανε παιδί. «Δεν μπορείς να διδάξεις τέτοια πράγματα σε ένα παιδί», είπε, σημειώνοντας ότι είχε βαρεθεί τον διαρκή αρνητισμό που συνόδευε το να μισείς τους άλλους. «Δεν μπορείς να ζεις συνέχεια λέγοντας ότι μισείς τα πάντα». Ωστόσο, ο Galloway είπε ότι παίρνει χρόνια να επεξεργαστείς και να ξεπεράσεις αυτού του είδους τον τρόπο σκέψης - και πρέπει να το θέλεις πολύ.

«Πρέπει κανείς να έχει έντονη επιθυμία να αλλάξει τα αρνητικά πιστεύω του και να ξεφύγει από την ιδεολογία του». Όταν έρχεται σε επαφή με νέους που βρίσκονται στην κατάσταση όπου βρισκόταν αυτός κάποτε, λέει ότι προσπαθεί να ακούσει τι του λένε και να τους βοηθήσει να βρουν κάτι θετικό να πιαστούν.

Αυτές οι κουβέντες θέλουν πολλή δουλειά. Είναι απαιτητικό από άποψη χρόνου και ψυχικής και συναισθηματικής ενέργειας. Γι' αυτό το βάρος της γεφύρωσης του χάσματος δεν πρέπει να πέφτει μόνο στους «έγχρωμους» - και οι λευκοί πρέπει να αναλάβουν δράση.

Η Lalonde λέει ότι επειδή είναι λευκή γυναίκα οι άλλοι νομίζουν ότι μπορεί να κάνουν ρατσιστικά σχόλια μπροστά της σαν να μην τρέχει τίποτα. Υποθέτουν ότι δεν τη νοιάζει. Αλλά αν αφήνεις όλο το βάρος της διαχείρισης αυτών των περιστατικών στους «έγχρωμους», «σημαίνει ότι ο ίδιος ο καταπιεζόμενος είναι υπεύθυνος να καθαρίσει». Αποφεύγεις μια κατάσταση. Επίσης, όσον αφορά θέματα φυλής, οι λευκοί μάλλον έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να εισακουστούν, επειδή δεν θεωρείται ότι ενεργούν για δικό τους συμφέρον (για τον ίδιο λόγο οι άνδρες πρέπει να είναι πιο ενεργοί πολέμιοι του σεξισμού). Όσο δύσκολο ή αμήχανο και αν είναι, το να εγκαλείς φίλους και συγγενείς είναι μάλλον ο καλύτερος τρόπος να κάνεις τη διαφορά, επειδή ήδη έχεις καλή σχέση μαζί τους. Τους εγκαλείς για την άθλια συμπεριφορά τους, χωρίς να είναι προσωπική επίθεση. Προφανώς δεν είναι ένα πρόβλημα με σαφή λύση, αλλά το να εγκαταλείψεις τελείως τον αγώνα μοιάζει απίστευτα αποκαρδιωτικό. «Μου προκαλεί μεγάλη θλίψη να σκέφτομαι ότι δεν μπορείς να αλλάξεις τη γνώμη κάποιου ως προς τον ρατσισμό, την ομοφοβία, τον μισογυνισμό», δήλωσε η Lalonde. «Δεν θα είχαμε φτάσει ως εδώ, αν οι άνθρωποι μπορούσαν να αλλάξουν γνώμη».

Περισσότερα από το VICE

Ένας Άνδρας Φαίνεται να Κρατάει iPhone σε Αυτόν τον Πίνακα του 1937

Ταξίδι στην Άκρη της Πόλης: O Φοίνικας στη Θεσσαλονίκη Δεν Είναι για Φλατ Τύπους

H Ζωή μου ως Διεθνής Λαθρέμπορος Κοκαΐνης, από τα 30.000 Ευρώ τον Μήνα Μέχρι την Κατρακύλα