Οι "Danger Tubers" Είναι οι Νέοι Ερασιτέχνες Εξερευνητές του Κόσμου

Η εποχή των εξερευνήσεων (η αναζήτηση για νέους κόσμους, νέα σύνορα, νέες αρχές) έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Σήμερα, κάθε ερημιά, κάθε απομακρυσμένο αρχιπέλαγος και κάθε «δυσπρόσιτος πόλος» έχει κατακτηθεί, διεκδικηθεί, κατοικηθεί, προωθηθεί ως κάποιου είδους ταξιδιωτική εμπειρία. Οι σημερινοί Κολόμβοι και Κουκ δεν λεηλατούν σοδειές ούτε καταπνίγουν εξεγέρσεις ιθαγενών – διαλαλούν μια lifestyle κουλτούρα σε εξωτικά μέρη, δημιουργώντας κτηνοτροφικά καταφύγια στα δυτικά νησιά και σχολές σασίμι στο νότιο Μπαλί.

Παρά τα τεχνολογικά επιτεύγματα που μας επιτρέπουν να βουτήξουμε βαθύτερα στη θάλασσα ή να ταξιδέψουμε πιο μακριά στο διάστημα, το κοινό ενθουσιάζεται πια με ακραίες καταστάσεις. Αποτυχημένα κράτη, στρατιωτικά καθεστώτα, σκουπιδονήσια, πόλεις ναρκωτικών, τεράστιες παραγκουπόλεις. Η εποχή της γεωγραφικής εξερεύνησης μπορεί να έχει παρέλθει, αλλά η ανθρώπινη εξερεύνηση είναι στα πάνω της.

Όπως τα μέρη που αιχμαλωτίζουν τη φαντασία μας έχουν αλλάξει, έτσι έχουν αλλάξει και οι άνθρωποι που μας οδηγούν εκεί. Παραδοσιακά, αυτό το έκαναν δημοσιογράφοι. Αλλά καθώς το κατεστημένο των media ανταγωνίζεται πια η ψηφιακή δημοκρατία και η δημοσιογραφία του influencer, έχει χάσει το μονοπώλιο να ανοίγει και να κλείνει την πύλη στα επικίνδυνα, τα εξωτικά, τα μακρινά. Το Ίντερνετ έχει εκδημοκρατίσει τη μορφή και έχει αποκαλύψει τη διαδικασία, και απ’ ό,τι φαίνεται δεν είναι τόσο δύσκολο όσο νομίζαμε να πάμε σε αυτά τα μέρη.

Τα DIY ψηφιακά media έχουν ανοίξει ξανά τον κόσμο. Μέρη που ονειρευόμασταν μικροί ή φοβόμασταν χωρίς να τα πιστεύουμε ακριβώς, μπορούμε να τα δούμε άμεσα. Οι παλιοί παρουσιαστές έχουν αντικατασταθεί με 30άρηδες που έχουν επιθυμία να γνωρίσουν τον κόσμο και να λάβουν αποζημίωση από τις δουλειές τους. Η εποχή του DangerTuber είναι εδώ.

VICE Video: Η Slow Fashion Υποδηματοποιός

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Οι Danger Tubers είναι συγκεκριμένη φυλή: άντρες με παράξενα καλή οικονομική κατάσταση, καπελάκια και γυμνασμένα κορμιά, που μιλούν κάπως αργά.

Σκοπός τους είναι να ταξιδεύουν στο έπακρο –στα μεγαλύτερα, πιο τρομακτικά, πιο ερημωμένα, πιο απομακρυσμένα, πιο ξεχασμένα μέρη– ευρισκόμενοι σε μέρη που κάποτε ήταν προσβάσιμα μόνο στα μεγάλα κεφάλια των διεθνών media. Μέρη που δεν μπορούσαμε καν να φανταστούμε πριν από 20 χρόνια κατακτώνται τώρα μέσα σε μια μέρα από ατρόμητους τύπους, που κουβαλάνε seflie stick εκεί όπου οι περισσότεροι φέρνουν AK-47.

Το κανάλι Bald and Bankrupt είναι μάλλον το πιο αγνό και δημοφιλές παράδειγμα. Ο παρουσιαστής, Benjamin Rich, είναι ένας συμπαθητικός τύπος μια βαθιά επιθυμία να βρίσκεται όσο πιο μακριά μπορεί από την πατρίδα του. Έχει οδηγήσει ένα βαγόνι στη Μαυριτανία, έχει χορέψει σε τσιγγάνικο γάμο στη Σλοβακία, δεν τον λήστεψαν στην πιο επικίνδυνη γειτονιά της Βολιβίας, βρήκε ένα σοβιετικό γκόμπλιν, ξέμεινε στο πιο τρομακτικό χωριό της Ρωσίας, επισκέφτηκε το Μπεσλάν, το Τσερνόμπιλ και το «πιο φτηνό ξενοδοχείο της Ευρώπης». Μόλις τον προηγούμενο μήνα έφερε κρυφά μια γάτα από την Κούβα.

Είναι δύσκολο να μη σε συναρπάσουν όλα αυτά. Τα μέρη που πηγαίνει ο Rich, οι άνθρωποι που συναντά, τα πράγματα που βλέπει είναι πραγματικά συναρπαστικά – όπως και η εμβάθυνσή του στην τοπική κουλτούρα και η ακλόνητη αυτοπεποίθησή του. Αλλά δεν χρειάζεται να έχεις διαβάσει τα άπαντα του Edward Said για να νιώσεις λίγο άβολα με τον τρόπο που τα διαχειρίζεται όλα αυτά. Υπάρχει μια απτή αίσθηση εισβολής στο να βλέπεις έναν 45χρονο Άγγλο που φοράει Ray-Ban να αναγκάζεται να ζητήσει συγγνώμη επειδή αποκάλεσε τις γυναίκες «γκόμενες» στην Τσετσενία και να προσπαθεί να ψωνίσει ganja (όπως επέμενε να λέει την κάνναβη) στο Αζερμπαϊτζάν.

Υπάρχουν πολλοί σαν τον Rich: υπάρχει το The Life of Jord ενός άλλου Βρετανού, που γράφει στο βιογραφικό του: «Το 2014 πούλησα όλα τα υπάρχοντά μου, παράτησα τη δουλειά μου και άρχισα να ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο» - ένας επίλογος αλά Κέρουακ σε όλη την κίνηση. Η προσέγγισή του είναι πιο στοχαστική: ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΖΑΚΣΤΑΝ – Το συναρπαστικό USTYURT PLATEUA. «Βρήκαμε το ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΣΗΜΕΙΟ ΓΙΑ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ ΣΤΗΝ ΙΝΔΟΝΗΣΙΑ», κ.ο.κ.

Υπάρχει και ο Indigo Traveller, ένας ευγενικός νεαρός Νεοζηλανδός που «ταξιδεύει σε παρεξηγημένα μέρη του πλανήτη και δείχνει την ανθρώπινη πλευρά απ’ όσα διαβάζουμε στα πρωτοσέλιδα». Μοιάζει πολύ περισσότερο με το "Humans Of New York" απ’ ό,τι άλλοι λογαριασμοί (αν στο εν λόγω μπλογκ υπήρχαν έρευνες για Σομαλούς πειρατές και βίντεο από άδεια σουπερμάρκετ στη Βενεζουέλα). Ο Drew Binsky, ένας κλασικός Αμερικανός είναι ένας ακόμη λογαριασμός και ο Nas Daily Official είναι ο άρχοντας του φτηνού τίτλου: «Η πιο καταθλιπτική χώρα», «Κάποτε ήταν άντρας», «Ενέργεια από… κόπρανα;».

Το μεγάλο δέλεάρ τους είναι η δυνατότητά τους να πηγαίνουν σε μέρη που δεν μπορεί να πάει η τηλεόραση – η έλλειψη αντικειμενικότητας, λογοδοσίας, πρακτικών και στάνταρ. Όταν ο Simon Reeve συναντάει μια ευγενική babushka, μπορεί να καθίσει μαζί της για ένα σφηνάκι βότκα από πατάτα και μια συγκινητική κουβέντα για της ημέρες του μπλοκ, αλλά ο Ben Rich μπορεί να τελειώσει το μπουκάλι (και το κάνει) και να μείνει για μια βδομάδα και να πάει μετά στην επόμενη ζώνη πυρηνικού αποκλεισμού για να το ξανακάνει απ’ την αρχή.

Αλλά το δέλεαρ δεν είναι μόνο τα τοξικά απόβλητα και το παράνομο αλκοόλ. Αυτά τα κανάλια προσφέρουν μια ευκαιρία να δούμε τον κόσμο χωρίς να μετακινηθούμε – μεγάλες διαδρομές χωρίς διακοπή στα πιο άγρια άκρα της ανθρώπινης ζωής. Για μέρη που είναι είτε αποστρατιωτικοποιημένες ζώνες είτε περιοχές όπου απαγορεύεται η είσοδος, η γοητεία έγκειται στο να δεις πώς είναι τα μαγαζάκια ή τα τοπικά καφέ ή οι πινακίδες στον δρόμο.

Θέλω να πιστεύω πως γι’ αυτό μου αρέσουν αυτά τα κανάλια, αλλά επίσης αντιλαμβάνομαι την προβληματική μου επιθυμία για παράξενα και επικίνδυνα πράγματα. Είναι μια μορφή media που μπορώ να καταλάβω γιατί τραβάει, στην οποία έχω εθιστεί. Τέτοια κανάλια, ανάμεσα στα πολλά ανούσια βιντεάκια στο YouTube, δίνουν μια αίσθηση περιπέτειας και διαφορετικού – όπως έκανε ο Robert Carlyle στο The Beach για την προηγούμενη γενιά. Στην καλύτερη περίπτωση, τα οπτικά media έχουν την ικανότητα να σε μεταφέρουν από το σαλόνι σου κάπου που δεν έχεις πάει ποτέ και αυτό είναι πολύ ισχυρό, ιδίως στον κόσμο όπου βρισκόμαστε σήμερα.

Όμως, παρά τη διασκέδαση και τις γνώσεις για μέρη πέρα από τη «δυτική» κατανόηση, η αίσθηση αμηχανίας υπάρχει. Αυτά τα κανάλια μπορεί να καλύπτουν την ανάγκη μου για περιπέτεια, αλλά επίσης καλύπτουν μια δίψα για το ακραίο, η οποία μάλλον μεγαλώνει με την ηλικία και την έκθεση, κάτι που δεν μπορούν να κάνουν πια τα mainstream media. Μάλλον υπάρχει κάποιος παραλληλισμός με τις ταινίες τρόμου, τα LiveLeak βίντεο και την πορνογραφία. Η διαφορά ανάμεσα σε αυτό που ξέρει κανείς ότι πρέπει να παρακολουθεί και σε αυτό που παρακολουθεί. Η εγγενής ευθύνη του θεατή.

Πάντως, το πιο συναρπαστικό κανάλι για μένα είναι του CharlieBo – ένα κανάλι που δεν χρειάζεται παιδιάστικες προκλήσεις ή ωμότητες, γοητεία ή φιλοσοφία podcast. Μάλιστα, δεν χρειάζεται καν να φύγει από τη χώρα του ή να δείξει το πρόσωπό του.

Ο Charlie Bo μας πηγαίνει σε ξεχασμένα μέρη της Αμερικής, μέρη όπου δεν θα πήγαιναν ο Indigo Traveller και Drew Binsky. Στο κανάλι μπαίνουν στην κατηγορία "hoods" και είναι τα πιο τρομακτικά χωριά της Αμερικής ή το κέντρο του Ντιτρόιτ, του Σικάγο και της Βαλτιμόρης, λιγότερο γνωστές ζώνες καταστροφής από τον κορονοϊό όπως το Χάρισμπεργκ στην Πενσιλβάνια και το Γουίλμινγκτον στο Ντέλαγουερ. Ο Charlie Bo δεν φοβάται και δεν έχει ανάγκη για φιγούρα. Τα βίντεό του είναι ήρεμα, στοχαστικά, τρομακτικά, ανθρωπολογικά και σε επηρεάζουν πραγματικά.

Έχει μια δύναμη που οι DangerTubers πρέπει να σκεφτούν την επόμενη φορά που θα ποζάρουν στα iPhones τους στα Όρη Σουλαϊμαν.

Ακολουθήστε τον Clive Martin στο Twitter.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο VICE UK.

Περισσότερα από το VICE

Μπορείς να Αναγνωρίσεις Αυτά τα Κλειστά Αθηναϊκά Μπαρ Από τις Εισόδους τους;

Πριν Από την Τήνο, Φιδαετοί και «Ξεφτέρια» Είχαν Σταματήσει Αιολικό Πάρκο στην Αρκαδία

Mια Οικογένεια Ιταλών Γυρίζει την Ελλάδα με Ένα Πλανόδιο Λούνα Παρκ