Er moet direct een verbod komen op open kantoren

Ik ben dit aan schrijven terwijl ik in een open kantoor zit. Op dit moment hoor ik mijn collega links van me met z’n vlezige poten op z’n toetsenbord rammen. Ik hoor overal lepeltjes tegen glazen aantikken. Ergonomische bureaustoelen kraken als kikkers in een kreek. Aan de andere kant van het kantoor niest een vrouw zo hard dat ik ervan opveer. Een mannelijke collega kan niet ophouden met het fluiten van Mas Que Nada, alsof hij weet dat ik hier op een gegeven moment een hartstilstand van krijg en hij eigenlijk gewoon graag wil dat het snel gedaan is.

Ik heb een geluiddichte koptelefoon op, maar nog steeds hoor ik bijna alles. We hebben zelfs van die algemene muziekinstallaties - Fast Car is al drie keer gedraaid vandaag - terwijl iedereen een koptelefoon draagt omdat ze niet gestoord willen worden door kantoorgeluid. Die koptelefoons gaan dus eigenlijk alleen maar op omdat ze zichzelf willen afleiden van het walgelijke concept van een open kantoor.

Uit recent onderzoek blijkt dat ongeveer 80 procent van de Amerikaanse werkplekken open zijn. The Guardian meldt dat er in het Verenigd Koninkrijk twee keer zoveel open werkplekken zijn dan het globale gemiddelde. Ook Nederland kent een hoop open kantoren – dat van VICE bijvoorbeeld. WeWork - wiens missie het is om alle kantoorruimtes een interieur van vetplantjes en meubilair uit de jaren vijftig te geven – is een bedrijf dat overtuigd is van open kantoren. Zij geloven dat zulk soort kantoorruimtes bevorderend zijn voor productiviteit en samenwerking.

Maar het werkt totaal niet. Sterker nog, je zou proberen om aan je werk toe te komen op een open kantoor kunnen vergelijken met een vervelende gezinssituatie. Wanneer jij probeert om je favoriete televisieprogramma te kijken, zitten je broertje en zusje elkaar in ‘t gezicht te meppen. Je wilt er niet naar kijken, maar je kan niet echt anders.

Zoals dit VICE-artikel van afgelopen maand liet zien is er genoeg bewijs dat een open kantoor afleidend, oncomfortabel en stressverhogend is – onderzoek dat ging over stress in open kantoren concludeerde dat de zithouding van werknemers die constant onder druk stonden van geluid minder vaak veranderde en ongemakkelijker was, en ze daardoor een hoger risico hebben op rsi en spier- en gewrichtsklachten. Bovendien: er worden in open kantoren een heleboel bacteriën verspreid, wat leidt tot meer ziekteverzuim.

Al deze bovenstaande punten zijn toch compleet het tegenovergestelde van een verhoogde productiviteit? Een onderzoek van Harvard bewijst precies dat, maar ook dat een open kantoor de productiviteit juist remt. En ik ben niet eens een introvert mens - introverte mensen gedijen al helemaal niet goed in open kantoren - maar ik ben wel gevoelig voor stimulansen, geluid, constante beweging en de voortdurende temperatuurwisseling omdat iemand per se het raam naast mij open en dicht moet wapperen. Dat leidt me eerder af dan dat ik me beter kan concentreren op het werk dat ik moet doen. Op de dagen dat ik me kwetsbaar en angstig voel, ben ik al helemaal verloren.

De manier waarop we werken is het afgelopen decennium drastisch veranderd. We werken met laptops, ons portfolio is belangrijk, alles moet op freelance-basis en niet altijd op dezelfde plek. Maar kijk ons nou. We zijn nog steeds zo dicht op elkaar aan het typen dat we wel een rol koekjes lijken. Babyboomers hebben het concept van het open kantoor bedacht, als reactie op de voorloper: cabines. Maar wat ze bij de poging om de horizon van hun werknemers te verbreden niet hadden voorspeld is nieuwe technologie, die eigenlijk nog veel brutaler binnendringt. Het is bijna onmogelijk om een hyperfocus te bereiken als er constant mensen berichten blijven sturen via Google Hangout, Slack, e-mail, WhatsApp, Messenger, of welk techbedrijf dan ook dat jouw leven tot een complete hel maakt.

Het idee dat open kantoren samenwerking bevorderen is schattig en idealistisch. In Deep Work citeert professor Cal Newport de medeoprichter van Twitter Dorsey als volgt: “We motiveren mensen om in een open ruimte te blijven omdat we geloven in spontane kruisbestuiving – mensen die langslopen en elkaar nieuwe dingen leren.” Nou, in alle open kantoren waar ik ooit heb gezeten heb ik nog nooit gezien dat mensen naar elkaars bureau toelopen en elkaar opeens nieuwe dingen leren. Nog meer bewijs: diezelfde onderzoekers van Harvard kwamen erachter dat “een open architectuur eerder een natuurlijke reactie van terugtrekken uitlokt. Vervolgens wordt er met elkaar gecommuniceerd via e-mail of chat.” Van een levendige face-to-face-samenwerking is dus weinig sprake.

Data van duizend ondervraagden, afkomstig van een wetenschapper van de Auckland University of Technology, laat bovendien zien dat kantoorslaven die in een open ruimte werken minder goede vriendschappen hebben met hun collega’s dan mensen met een privé-kantoortje of een gedeeld kantoor, zelfs minder dan mensen die op freelance-basis hier en daar werken.

Dat verbaast me niks, want in de praktijk bieden deze ruimtes nauwelijks mogelijkheid tot grenzen, controle en respect. Het is vaak zo dat meerdere afdelingen een ruimte delen, waarbij sommige afdelingen rust en focus nodig hebben, en andere afdelingen juist klanten aan de telefoon moeten spreken om een saai product te verkopen. Uiteindelijk heb je een flinke haat opgebouwd voor Daan van sales, die een kleine meter achter jou de hele tijd loopt te schreeuwen over “terugkoppelen naar die ad-ops e-mail”. Je haat hem om het doen van zijn werk – en dat lijkt me niet de bedoeling.

Dit soort kantoren willen we nooit niet. Volgens een recent onderzoek van Oxford Economics willen millennials juist “minder geluid op werk” en “de mogelijkheid om zich te concentreren en te werken zonder onderbroken te worden.” Maar helaas, we moeten het er nog even mee doen: de meeste bedrijven laten je niet echt thuiswerken, of ergens anders werken, ook al kan je dat makkelijk. En de enige voorgestelde andere optie tot nu toe is een of ander dom plan dat eigenlijk gewoon een open kantoor is maar dan zonder bureaus. Misschien biedt het soelaas om te weten dat je niet de enige bent die het moeilijk vindt om op zo’n plek te werken.

Kortom: wil je me alsjeblieft ondergronds opsluiten in een lege witte cel? Geef me koffie en snacks door een tunnel en ik zal floreren. Ik hunker naar het tijdperk van privéwerkplekken. Geef me een afgeschermde witte cabine en de vrijheid om ermee te doen wat ik wil. Geef me dat gevangenisgevoel. Sluit me op. Of, misschien, laat mij lekker beslissen over op wat voor soort plek ik op die dag het meeste gedaan krijg, en vertrouw me daarin.

Ik lig op dit moment op de grond bij de nooduitgang. Dit kleine hoekje van het kantoor was de enige rustige plek die ik kon vinden. Als je denkt dat dit artikel een onsamenhangende brei van informatie is die voortkomt uit een afgeleid brein: da’s niet mijn schuld. Da’s de schuld van degene die dit bezopen kantoor heeft ontworpen.