Dit artikel verscheen eerder in onze Festival Guide.

Als de kloppende erectie van Satan wordt de roestvrijstalen selfiestok uit­ geschoven om iedereen binnen zijn reikwijdte te beroven van zijn of haar kansen om ooit nog in de hemel terecht te komen, tussen de mensen met een waardigheid. Zo ook op festivals, al werd daar begin dit jaar een stokje voor gestoken, want de meeste Nederlandse festi­vals hebben het ding nu verboden. In het alledaagse straatbeeld zijn we zo'n stok liever kwijt dan rijk, maar bij festivals riekt zo'n verbod toch een beetje naar betutteling, en dat is wel het allerlaatste waar je binnen de hekken van je anarchistische party­ kalifaat zin in hebt. Breng dus selfie­sticks en zie het als de uitschuifbare versie van je middelvinger.

Toiletbezoeken op festivals vormen een noodzakelijk kwaad. Negen van de tien keer verlaat je deze vierkante meter van verderf nog viezer dan toen je kreunend het hokje betrad. Na het doen van de boodschap zou je al je consumptiemuntjes ervoor over hebben om even uit te huilen op de schouders van iemand met een moederlijke verschijning. Toilet­ juffen – doorgaans nogal schaars op festivals – kunnen daarin uitkomst bieden. Eenmaal uitgejankt ontwijk je haar stroom aan platte toiletpraat met een welgemikte glimlach of een muntje van 20 cent. Vergeet niet om een briesje deodorant en een peper­ muntje mee te pakken: dit geeft je net het beetje zelfvertrouwen dat nodig is voor dampende festivalseks met een vreemde. Na afloop heeft je slaapzak nog het meest weg van een gesmolten Twix, maar je mond ruikt godverdomme wel een partijtje tintel­ fris!

Het had niet veel gescheeld of we hadden bij 'minder' ook de festivals zelf neergezet. Er is zo fucking veel te doen de hele tijd, en het bestaan van een Nederlands woord als 'festivaldichtheid' verklapt eigenlijk al genoeg: we zijn over het paard getilde babyprinsesjes geworden. Nee, neem dan de hekkenspringers – mensen die ondanks het ontoereikende banksaldo hun leven op de waagschaal leggen om toch van de partij te zijn. Zie je iemand zonder polsbandje? Trakteer hem of haar op een cocktail, luister, leer en informeer naar de kinderwens van de persoon in kwestie.

Het zijn niet je instagramfoto's met '#nooitmeernaarhuis' als ludiek bijschrift die het kaf van het koren scheiden, als het op de rol van festivalopperhoofd aankomt. Die arm vol polsbandjes zegt eigenlijk ook vrij weinig over de je plek in de festivalhiërarchie. De echte festivalspirit komt naar boven als de graszoden onder je voeten plaatsmaken voor zompige natte drab. Modder haalt de geest van wijlen Steve Irwin naar boven in de meeste festivalgangers, en dit verhoogt de feestvreugde exponentieel. Mensen die op hun tenen langs de randen van plassen lopen zijn nog softer dan Thijs van den Brink als hij gemaakt zou zijn van natte cornflakes en papier-maché, en kunnen eigenlijk meteen door naar de pendelbus.

Pendelbussen zijn saai en onpraktisch. Daar komt nog bij dat ze op de een of andere manier altijd ruiken naar een kleedlokaal van 3 HAVO na een intense les trefbal, alleen is de geur van AXE Africa vervangen door die van zonnebrand en lauwe sangria uit een pak. Pendelen kan leuker en beter met de bierfiets: het is milieuvriendelijk, en je zit overdekt en toch in de buitenlucht. In de stad heb je verkeer en een hekel aan dronken mensen – op festivals doorgaans niet. Verbied die dingen in de stad en zet ze in als pendeldienst bij festivals. Na het derde getapte biertje ben je al weer vergeten dat je vriendengroep eruitziet als een aangeschoten volleybalteam op een vrijgezellenavond.

Een festivalpodium is vaak nogal enorm, en vanwege het geringe aantal babyboomerwoningen in de omgeving kan er wat de decibellen betreft flink uitgepakt worden. Het opvangen en gelijkmatig verspreiden van dat geluid over een paar honderd vierkante meter tent of weide is een tamelijk onmogelijke taak, en kan nog het best vergeleken worden met het opvangen van karnemelk in een oude sok, zo liet ik me ooit door een oude Limburgse geluidstechnicus vertellen. Iedereen die jankt over het geluid moet voor straf de silent disco in en mag er pas weer uit met een sok vol karnemelk.

Er zijn aardig wat festivalverschijnselen waarvan we "MINDER! MINDER! MINDER!" gaan roepen als een dronken PVV-er in de overwinningsroes na een voorspoedige verkiezingsdag. De sitdowns, de fashionbloggers, de domme aftermovies; we zullen het allemaal missen als een rookverbod in een beregezellige festivaltent. Eén ding steekt echter met kop en schouders boven de andere ergernissen uit: het tutoyeren van festivals, met zinnen als: 'Smeerboel, je was weer heerly!' Laat ons iets uit de doeken doen: een festival is géén persoon! Het is een zelfstandig naamwoord. Als je lievelingsfestival waar je dit weekend 'in' was wel een persoon was, zou hij of zij een lelijke snerthekel aan je hebben.

Hiermee bedoel ik niet dat we geen Nederlandse hiphop willen horen – integendeel zelfs. Ik krijg alleen vaak de rillingen van hoe voorspelbaar de nummers zijn die het gros van de Nederlandse festivaldj's voorschotelt, als je merkt dat ze opeens een switch hebben gemaakt naar hiphop. Ze trekken daar dan vaak een blik misplaatse nostalgie bij open waar zelfs Leo Blokhuis jaloers van zou worden.

Eerlijk, wie wordt er nou nog écht blij van Gravel Pit, Insane in the Membrain en Jump Around? Je gaat naar een festival met de auto, de trein of de bus, voor mijn part de bierfiets, maar niet met de teletijdmachine. Nostalgie is een gevangenis! Eigen tijd eerst!

Zonnesteek, Klamme Handjes, Zeezout, Kletsnat, Hemeltjelief, Nachtcollege, Verknipt, Smeerboel, Pleinvrees, Kleurenblind, Kortsluiting, Stennis, Een zware dobber, Vreemdgaan, Op de Valrave, Hou Nou Eens Op!, Kromme Teentjes, Nekhaar Omhoog, Dit Doet Pijn, Biezen Pakken, Was Ik Maar Nooit Geboren, Zelfkastijding: The Weekender, Badderen met Broodroosters.

Ik weet niet of dit elders ter wereld ook gebeurt, of dat het alleen Nederlanders zijn die uitgerekend festivals uitkiezen als de plek om hun gebrek aan ritmegevoel collectief tentoon te spreiden aan iedereen die dat maar horen wil, en eigenlijk ook vooral aan iedereen die dat absoluut niet wil horen. De toilettent is al vervelend genoeg en met dat getrommel op die wasbakken wordt het er niet beter op, maar het is vooral de neppe zweem van anarchie die er dan in die muffe sanitairtenten hangt die echt niet te harden is. Als er tien bekers festivalbier inzitten opeens lekker gek durven te rellen met z'n allen. Niet heel raar natuurlijk, als je enige kicks in het dagelijks leven bestaan uit het fietsen door oranje en het onveilig verwijderen van usb-sticks.

Bekijk ook eens de VICE Festivalpagina, een site vol doldwaze festivalgerelateerde stukken en een plek waar je kans maakt op heel veel tickets voor festivals in Nederland en ver daarbuiten.