Mijn leven als jonge junk in Brooklyn

Heroïne is opnieuw een omvangrijk probleem in de VS. Het aantal heroïnegebruikers is binnen een decennium verdubbeld, en er zijn in tien jaar niet zoveel overdoses geweest als in 2015.

De verhalen van overledenen zijn voor een groot deel verloren gegaan, maar mensen die de dood in de ogen keken en er bovenop kwamen, kunnen wel vertellen over hoe het is om het extreme leven van een verslaafde te leiden.

Ik ontmoette Anastasia voor het eerst op een internationale drugsconferentie in Litouwen in 2013, waar ze een organisatie vertegenwoordigde die opkomt voor drugsgebruikers die in New York op straat leven. Haar gezin vluchtte vanuit Rusland naar Amerika, omdat zij en haar familie in haar vaderland vervolgd zouden worden. Op haar dertiende arriveerde ze in New York, en op haar achttiende gebruikte ze acht speedballs per dag.

—Max Daly

De eerste keer dat ik een overdosis heroïne had genomen, liet mijn vriendje me zeven uur bewusteloos achter. Hij probeerde me bij bewustzijn te krijgen door ijs over m'n lichaam te wrijven, maar toen ik bijkwam was er niemand thuis en was het pikdonker. Later kwam hij thuis en vertelde hij me dat hij dacht dat ik dood was en dat hij aan het uitzoeken was bij welk ziekenhuis hij mijn lijk zou neerleggen.

Overal in Brooklyn gebruikten we: de plek waar we woonden, op straat, in de McDonald's, in trappenhuizen van gebouwen, op openbare toiletten, in auto's van andere mensen. Onze injectiespuiten slepen we scherp aan de vieze traptreden waar we op zaten te gebruiken.

We waren vaak high. Ik was 19, verslaafd aan heroïne, ging naar de kunstacademie, werkte in een kledingzaak voor mannen en huurde een klein appartement met mijn huisgenootje in Hell's Kitchen, een buurt die berucht was vanwege haar drugs en prostitutie. Op sommige momenten voelde ik me echt de koning van de wereld. Dan voelde ik me verbonden met alle dode legendes die door de straten van New York gelopen hadden, zoals Billie Holiday, Janis Joplin, Hendrix en Basquiat. Ik had het gevoel dat ik ze begreep, dat ik net als zij was. Ik had pijn, en ik was op zoek naar liefde. Ik was bang om te leven, maar wilde het tegelijkertijd heel graag.

Ik was in 1996 aangekomen als vluchteling uit het dorpje Alexandrow, niet ver van Moskou. Mensen begonnen daar vaak over: ik had een beetje een donkere huidskleur, omdat ik van Russisch-joodse zigeuners afstam. Mijn broer werd bijna doodgeslagen door de vader van z'n vriendin toen hij erachter kwam dat mijn broer joods was.

Toen ik in de VS kwam, had ik geen vrienden en sprak ik geen Engels. Ik werd gepest op de middelbare school omdat ik een buitenlander was. Mijn familie had altijd ruzie. Ik miste ons huis heel erg. Het enige dat ik kon doen was tekenen – de enige manier om me te uiten. Ik ging uiteindelijk visuele kunst studeren op LaGuardia. Het was een onconventionele plek vol met immigranten en artiesten. Daar voelde ik me op mijn plek.

Maar ik voelde me niet prettig in mijn eigen huid. Ik was op seksueel gebied in de war, omdat ik zowel mannen als vrouwen leuk vond. Op mijn achttiende werd er vastgesteld dat ik een bipolaire stoornis had. Ik zat vol met vragen over mezelf. Op een dag probeerde ik voor het eerst cocaïne, samen met twee vrienden, en ik was er compleet ondersteboven van. Zij vonden het gewoon wel leuk, maar ik dacht echt: "Jezus, waarom ontdek ik deze shit nu pas?!"

Later dat jaar werd ik verliefd op Sky, een vriend van m'n broer. Hij was zes jaar ouder dan ik, een voormalig model, en een op het oog aardige jongen. We kwamen elkaar een keer toevallig tegen in de trein en begonnen vanaf dat moment te daten. Ik kwam erachter dat hij al heel lang heroïne gebruikte. In het begin probeerde ik hem van z'n verslaving af te helpen, maar op een gegeven moment namen we samen shots.

Sky bleef zeggen dat ik geen heroïne moest gebruiken en m'n geld niet aan cocaïne moest verspillen. Maar we spoten heel veel speedballs. Het werd al snel heel intens allemaal. We werden 's ochtends ziek wakker, en hadden geld nodig voor de torenhoge rekeningen. Overdag overvielen we winkels en apotheken. Ik stal geld van thuis, of verkocht dingen om aan geld te komen. Sky woonde met z'n moeder en verkocht altijd heroïne. Maar samen deden we misschien wel zes zak cocaïne en zes zakjes heroïne op een dag.

Ik spoot zoveel drugs dat ik op een gegeven moment een abces in m'n aderen had en niks meer voelde. Ik moest echt zes keer met een naald in mijn arm prikken, voor ik mijn ader eindelijk had gevonden. Ik begon ook allemaal dingen te horen die er niet waren. Ik begon te praten tegen iemand in m'n huis die er helemaal niet was. Op een gegeven moment dacht ik dat ik zonder enig gevaar over daken kon lopen. Ik stopte met cocaïne en bleef heroïne injecteren.

Sky was een eikel. Ik realiseerde me dat hij wilde dat ik aan heroïne verslaafd zou raken, zodat hij iemand had om z'n drugs- en geldprobleem mee te delen. Later kwam ik erachter dat hij andere vrouwen en mensen z'n appartement binnenliet, en daarmee gebruikte hij ook, dus ik was niets bijzonders – ik was gewoon één van de mensen met wie hij drugs gebruikte en af en toe neukte. Nadat hij probeerde om me in een groepsverkrachting te lokken in ruil voor wat drugs voor hem, begon ik hem wel te wantrouwen. Maar ik bleef alsnog bij hem.

Seksueel misbruik ligt, met name voor vrouwelijke gebruikers, constant op de loer. Ik kreeg elke week seksvoorstellen van een dealer of iemand anders waar ik drugs van kon krijgen. Ik moet zeggen dat ik me één ding had voorgenomen en dat was om nooit seks te hebben voor drugs, omdat dat voor mij het diepste punt is wat ik kon bereiken; ik zou mezelf nog liever vermoorden. Dat was één van m'n regels. Dat gezegd hebbende werd ik meerdere keren slachtoffer van seksueel misbruik. Gelukkig kwam ik er levend en meestal ongeschonden vanaf.

Soms moest ik ineens veel minder of helemaal niets gebruiken omdat ik seks voor drugs weigerde. Ik kon geen methadon gebruiken omdat ik minderjarig was, dus ik kocht het vaak op straat om de dagen dat ik geen dope had te overleven. Maar als ik langer zou blijven gebruiken, misschien wel tien jaar, was ik er waarschijnlijk aan kapotgegaan. Dan verlaat het leven je en heb je geen geest meer, alleen nog een lichaam.

De dood is alom aanwezig in die wereld van klinieken, ziekenhuisafdelingen en de straat. Je hoort continu verhalen over mensen die zijn overleden, vaak aan een overdosis, andere keren door aids of een gewelddadige moord. Mensen die neergestoken werden, of van hun geld beroofd en vermoord, of in slaap vielen met een sigaret in hun mond die uiteindelijk het huis en henzelf in de fik zette. Dat soort verhalen hoor je heel vaak, als je zo'n leven leidt. Dat is waarom veel van hen ook geen hoop meer hebben.

Eén keer werden we staande gehouden door een SWAT-team, op de grond gelegd en gevraagd onze kleren uit te doen. Onze auto werd helemaal uit elkaar gehaald – het leek wel of alle onderdelen naast elkaar op de grond lagen. We werden drie uur lang ondervraagd, omdat de agenten naar drugs zochten. Ze namen onze injectiespuiten in beslag en arresteerden mijn vriendje. Ik had drugs bij me, maar ze vonden het niet en lieten me gaan. Ik was negentien. Het was best een traumatische ervaring voor me, die vier gespierde gasten in het zwart en met pistolen, die bovenop me sprongen.

Op m'n eenentwintigste doolde ik als een spook over straat, wachtend tot ik dood zou gaan. Ik had geen verleden en geen toekomst. Ik werd gevangen gehouden in een psychiatrische inrichting nadat ik twee keer zelfmoord had proberen te plegen, één keer met heel veel lithium en wijn, en een andere keer toen ik m'n polsen had opengesneden.

Ik probeerde een paar keer cold turkey te stoppen, maar dat hield ik hooguit vier dagen vol en dan kreeg ik weer een terugval. Ik ging naar adviesgesprekken terwijl ik nog high was. Ik probeerde alles: ontgiften, revalidatiecentra, gespreksgroepen.

Heroïne is als de lamp van Aladdin: het doet je geloven dat je dromen uit zullen komen, dat je je leven onder controle hebt. Maar in werkelijkheid zijn heroïneverslaafden vaak in een of andere vermaledijde wc met een naald in hun ader, dakloos, blut en alleen. Het zorgt dat je onlogische dingen als logisch gaat beschouwen. En dat je geen enkel besef van tijd meer hebt.

Toch besefte ik me dat ik echt absoluut niet op straat wild sterven met een naald in mijn arm.

Niet lang nadat ik verslaafd raakte probeerde ik al weer te stoppen. In totaal kostte het drie jaar om van de drugs af te komen. Ik vond een goede adviseur, die met me samenwerkte en heel streng voor me was, om er zeker van te zijn dat ik weer beter zou worden. Ze adviseerde me Naltrexon-implantaten, wat toen nieuw was. Dat deed ik, en daarna slikte ik negen maanden lang naltrexonpillen. Ook zag ik een therapeut en had ik wat milde psychtrope medicijnen.

Mijn behandeling was een hel, maar ik had niets te verliezen. Ik had paniekaanvallen en geen slaap. Ik dacht serieus dat ik gek werd. Tijdens mijn herstel ging ik weer studeren met de volle intentie om te slagen. 's Avonds tekende ik veel, om mezelf bezig te houden, en overdag studeerde ik psychologie.

Ik was 22 toen ik weer clean was. Ik moest allerlei dingen opnieuw leren, zoals hoe ik van iemand moest houden, hoe ik een band met iemand moest opbouwen, hoe ik mensen moest vertrouwen en hoe ik mezelf moest zijn. Ik besloot te stoppen met de medicijnen voor mijn manische depressivie. Op m'n vijfentwintigste was ik daar voorgoed klaar mee.

Sinds ik clean werd, bijna elf jaar geleden, heb ik m'n bachelor psychologie en een master in criminologie behaald. Ik werk nu al zo'n zes jaar met daklozen en probleemkinderen bij VOCAL-NY, en daarna werkte ik als advocaat en sociaal werker voor actieve drugsgebruikers. Nu doe ik onderzoek naar drugsgebruik onder jongeren in Brooklyn in samenwerking met National Development en Research Institutes. Ik ben nooit gestopt met schilderen, en heb een deel van m'n werk zelfs tentoongesteld gekregen. En vorig jaar kreeg ik m'n eerste, langverwachte zoontje, Nikita. Hij is vernoemd naar m'n grootvader.

*Namen zijn gefingeerd.