Τι να πρωτοπεί κανείς για τον Σπύρο Μπιμπίλα; Ότι έχει ενσαρκώσει τον νεκρό στη «Γλυκιά Συμμορία» του Νικολαΐδη, με την ίδια ευκολία που χάρισε τη φωνή του στον Μπαγκς Μπάνι και τον Ιάγκο από το Αλαντίν; Ότι έχει παίξει σε μία από τις καλύτερες θεατρικές μεταφορές του έργου του Τσέχωφ, «Τρεις Αδερφές», αλλά και στο «Εραστής με Ανταλλακτικό»; Ο άνθρωπος τα έχει κάνει όλα και παράλληλα βρίσκεται καθημερινά στους δρόμους μοιράζοντας φαγητό σε όσους έχουν ανάγκη και βοηθώντας ηθοποιούς που βρίσκονται σε κίνδυνο. Επίσης, είναι συνδικαλιστής – μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών. Τα προλαβαίνει όλα και δείχνει φρέσκος.
Τον συνάντησα πριν από λίγες μέρες στο σπίτι του και αυτό που μου έκανε εντύπωση από την πρώτη στιγμή, είναι το πόσο ακομπλεξάριστος και προσιτός είναι. Μου ζήτησε να του μιλάω στον ενικό -κάτι που ήταν δύσκολο λόγω του σεβασμού που τρέφω προς το πρόσωπό του- και στη συνέχεια μιλήσαμε με τις ώρες. Με εντυπωσίασε με τις αστείρευτες γνώσεις του πάνω στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου, αλλά και με το αρχείο που διατηρεί σπίτι του.
Videos by VICE
Αυτό για το οποίο χάρηκα περισσότερο, πάντως, είναι που επιβεβαίωσα ότι εκτός από εξαιρετικός ηθοποιός, ο Σπύρος Μπιμπίλας είναι ένας πολύ ωραίος τύπος.
VICE: Έχεις σπουδάσει στη Νομική και μάλιστα εξάσκησες για λίγο καιρό το επάγγελμα. Πόσο σε βοήθησε αυτή η εμπειρία στη ζωή σου;
Σπύρος Μπιμπίλας: Εδώ και 30 χρόνια ασχολούμαι με τον συνδικαλισμό. Διαπίστωσα, λοιπόν, ότι για να το κάνεις σωστά είναι καλό να έχεις γνώσεις της νομικής επιστήμης, αλλιώς πέφτεις σε αντιφάσεις και λάθη. Με βοήθησε επίσης στο να γίνω πολύ καλός μάρτυρας για τα δικαιώματα των ηθοποιών στα δικαστήρια κι έχω παρευρεθεί σε πολλές υποθέσεις.
Ένας συμπαθής μάρτυρας κάνει καλό στη δίκη. Τραβάει την προσοχή. Αυτός που λέει την αλήθεια, επειδή πάντα φαίνεται ποιος λέει την αλήθεια. Οι δίκες που πέφτουν σε πλάνη είναι ελάχιστες. Από την άλλη, θέλω να είμαι αληθινός στη ζωή μου και γι’αυτό δεν ακολούθησα αυτό το επάγγελμα, παρόλο που δούλευα σε δικηγορικό γραφείο για δύο χρόνια. Οι δικηγόροι πολύ συχνά αναγκάζονται να υπερασπιστούν το άδικο ή να λένε ψέματα και αυτό δεν μου αρέσει.
Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος ενός συνδικαλιστή σε μια τόσο σκληρή εποχή για τα επαγγελματικά και ειδικά για τους καλλιτέχνες;
Έρχεσαι αντιμέτωπος με πάρα πολύ δύσκολες καταστάσεις. Για παράδειγμα, πολλές φορές βρίσκεσαι απέναντι στους παραγωγούς. Εγώ δεν τα έχω σπάσει μαζί τους, δουλεύω εδώ και 45 χρόνια παίρνοντας δουλειά από αυτούς τους ανθρώπους και πάντα βρίσκω τη «χρυσή τομή». Δεν είμαι υπέρ της γροθιάς, του σπασμένου τζαμιού και της συνεχής κινητοποίησης. Νομίζω ότι με τη συνεννόηση καταφέρνεις πολλά και αυτή τη μέθοδο ακολουθώ – χωρίς να παίρνω γραμμή από κανένα κόμμα. Είμαι ανεξάρτητος και πολλές φορές έχω αλλάξει τοποθέτηση, πάντα κινούμενος στον Αριστερό χώρο. Απλώς υποστηρίζω το δίκαιο.
Ένας συμπαθής μάρτυρας κάνει καλό στη δίκη. Τραβάει την προσοχή. Αυτός που λέει την αλήθεια, επειδή πάντα φαίνεται ποιος λέει την αλήθεια. Οι δίκες που πέφτουν σε πλάνη είναι ελάχιστες. Από την άλλη, θέλω να είμαι αληθινός στη ζωή μου και γι’αυτό δεν ακολούθησα αυτό το επάγγελμα, παρόλο που δούλευα σε δικηγορικό γραφείο για δύο χρόνια. Οι δικηγόροι πολύ συχνά αναγκάζονται να υπερασπιστούν το άδικο ή να λένε ψέματα και αυτό δεν μου αρέσει.
Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος ενός συνδικαλιστή σε μια τόσο σκληρή εποχή για τα επαγγελματικά και ειδικά για τους καλλιτέχνες;
Έρχεσαι αντιμέτωπος με πάρα πολύ δύσκολες καταστάσεις. Για παράδειγμα, πολλές φορές βρίσκεσαι απέναντι στους παραγωγούς. Εγώ δεν τα έχω σπάσει μαζί τους, δουλεύω εδώ και 45 χρόνια παίρνοντας δουλειά από αυτούς τους ανθρώπους και πάντα βρίσκω τη «χρυσή τομή». Δεν είμαι υπέρ της γροθιάς, του σπασμένου τζαμιού και της συνεχής κινητοποίησης. Νομίζω ότι με τη συνεννόηση καταφέρνεις πολλά και αυτή τη μέθοδο ακολουθώ – χωρίς να παίρνω γραμμή από κανένα κόμμα. Είμαι ανεξάρτητος και πολλές φορές έχω αλλάξει τοποθέτηση, πάντα κινούμενος στον Αριστερό χώρο. Απλώς υποστηρίζω το δίκαιο.
Έχεις κατέβει υποψήφιος δύο φορές.
Ναι. Έχω κατέβει στις δημοτικές εκλογές με έναν ανεξάρτητο υποψήφιο στον Πειραιά και στις Βουλευτικές κατέβηκα για να βοηθήσω τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Την πιστεύω πάρα πολύ και θεωρώ ότι είναι τέλεια γνώστης της νομικής επιστήμης, πολύ δυναμική και ότι πραγματικά νοιάζεται για το δίκαιο. Γι’ αυτό είμαι κοντά της. Πάντως, στον Πειραιά πήρα πάρα πολλούς σταυρούς, τόσους που αν είχε πάρει το κόμμα 3% σίγουρα θα ήμουν στη Βουλή. Βέβαια, δεν ήταν αυτός ο αντικειμενικός μου σκοπός, ήθελα απλώς να μπει η Ζωή.
Πώς είναι να χάνεις τον πατέρα σου από μικρή ηλικία;
Τον έχασα σε μια τρυφερή ηλικία και στην πραγματικότητα δεν τον είδα ποτέ υγιή, αφού από τα έξι μου χρόνια ήταν άρρωστος. Βίωσα κάτι πολύ άσχημο ως παιδί. Αυτό με χαλύβδωσε και με βοήθησε να φτιάξω έναν σκληρό χαρακτήρα. Για παράδειγμα, έγινα υγειϊνιστής. Ο μπαμπάς μου κάπνιζε πολύ και πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα με πάρα πολύ άσχημο τρόπο, αφού τότε δεν υπήρχαν τα φάρμακα που έχουμε σήμερα. Αποφάσισα να κάνω τα πάντα ώστε να ζήσω χωρίς γιατρούς, να ζήσω πολύ και να ζήσω καλά. Σήμερα είμαι 65 ετών, δεν μου φαίνεται και δεν έχω παρουσιάσει κανένα πρόβλημα υγείας. Προσέχω, αλλά όχι υστερικά. Απλώς έχω κάνει τον υγιεινό τρόπο ζωής μια καθημερινότητα. Παράλληλα, έγινα και εργασιομανής.
Ήμασταν τρία αδέρφια και μεγαλώσαμε με αρκετά μεγάλα οικονομικά προβλήματα. Έμαθα από νωρίς ότι ο άνθρωπος πρέπει να αγωνίζεται για την επιβίωσή και αυτό με ώθησε στο να δουλεύω από το πρωί ως το βράδυ και η εργασία να μου δίνει χαρά. Να μην το βλέπω σαν αγγαρεία. Πολλοί συνάδελφοι με έβλεπαν να φεύγω από γύρισμα για να πάω να κάνω μεταγλώττιση και μετά πρόβα, και αναρωτιούνταν. Μου αρέσει, το κάνω με χαρά και συνεχίζω μέχρι σήμερα. Εκτός από φέτος, που λόγω COVID έχει απαγορευτεί η δουλειά. Μόνο μια χρονιά δεν έχω δουλέψει. Τότε, βέβαια, έγινε λόγω ενός μεγάλου έρωτα, χάρη στον οποίο έφυγα μακριά.
Ποιο ήταν το ερέθισμα που σε έκανε να γίνεις ηθοποιός;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έλεγα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Πιθανότατα με είχε επηρεάσει η μαγεία του σινεμά. Από μικρά παιδάκια πηγαίναμε κάθε Σαββατοκύριακο για να δούμε ταινίες. Έμενα στο κέντρο του Πειραιά όπου υπήρχε ένας δρόμος με οκτώ κινηματογράφους στη σειρά. Θυμάμαι ότι όποτε έβγαινε ταινία με τη Βουγιουκλάκη, ερχόταν η Αστυνομία για να τακτοποιήσει την ουρά. Έβλεπα την οθόνη και ήθελα να μπω μέσα, παρακαλούσα τους γονείς μου να με πάνε κάπου για να παίξω.
Όταν βγήκε ο «Μικρός Δραπέτης», μια ταινία στην οποία έπαιζε ένα παιδάκι, πρέπει να έκλαιγα για δύο μήνες επειδή δεν έπαιξα εγώ τον μικρό δραπέτη. Θα ήμουν πάρα πολύ καλός ως μικρός δραπέτης. Πηγαίναμε στο δημοτικό θέατρο Πειραιά. Εκεί έπαιζαν η Μίρκα Καλατζοπούλου και ο Γιάννης Καλατζόπουλος. Πάλι, τους έβλεπα και έκλαιγα. Αργότερα γίναμε φίλοι.
Τι σου έλεγαν οι γονείς σου;
Να περιμένω μέχρι να μεγαλώσω. Μπορεί να είχαν δίκιο. Ο Βασίλης Καΐλας και ο Γιάννης Καλατζόπουλος που έπαιζαν ως παιδιά «θαύματα», αργότερα δεν έκαναν μεγάλη καριέρα στο σινεμά και στην τηλεόραση. Δεν έμειναν star, όπως όταν ήταν παιδιά. Στο θέατρο και στη μεταγλώττιση, βέβαια, προχώρησαν πολύ.
Θα σου πω μια ιστορία από όταν πήγαινα Δημοτικό: Μια δασκάλα μας είχε βάλει να γράψουμε έκθεση με θέμα: «Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω». Μας ζήτησε να της πούμε πριν γράψουμε το επάγγελμα, για να ελέγξει αν ήταν πρέπον. Όταν της είπα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός δεν το δέχτηκε, λέγοντας ότι αυτό το κάνουν οι αλήτες και οι αγράμματοι. Έβαλα τα κλάματα και τη ρώτησα «μα, τι θέλετε να γράψω»; Και μου απαντάει: «Κάτι ανδρικό». Έτσι, αναγκάστηκα να γράψω ότι θα γίνω αεροπόρος. Βέβαια, το έκανα ποιητικό. Έγραψα ότι θα βλέπω τα σπίτια από ψηλά σαν τα σπιρτόκουτα, όπως το τραγούδι της Νάντιας Κωνσταντοπούλου. Αργότερα το χρησιμοποίησα σε επιθεώρηση. Αξίζει να αναφέρω ότι την επόμενη μέρα, η μαμά μου πήγε στο σχολείο και την έβρισε άσχημα.
Έμαθε ότι τελικά έγινες ηθοποιός;
Τη συνάντησα εντελώς τυχαία έξω από ένα θέατρο στην Καλαμάτα, όπου ανεβάζαμε τον «Μικρό Μαχάγκονι» του Μπρεχτ. Της μίλησα και μου απάντησε: «αγόρι μου σε βλέπω στην τηλεόραση και χαίρομαι». Τη ρώτησα αν θυμόταν όσα μου είχε πει στη Β’ Δημοτικού. Ξέρεις, τέτοιες στιγμές παίζουν μεγάλο ρόλο στη ζωή ενός ανθρώπου. Φαντάσου να με είχε αποθαρρύνει; Ευτυχώς με πείσμωσε και τελικά τα κατάφερα.
Τι σου απάντησε;
Μου λέει «δεν το θυμάμαι» και της απαντάω: «Για να το θυμάμαι ακόμα εγώ, φανταστείτε πόσο λάθος κάνατε».
Ποια είναι η άποψή σου για τους γονείς που λένε στα παιδιά τους να ακολουθήσουν κάτι «σίγουρο» και όχι το όνειρό τους;
Νομίζω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος από το να αναγκάσεις το παιδί σου να κάνει κάτι που δεν του αρέσει. Το γεγονός ότι σήμερα είμαι τόσο ευτυχισμένος οφείλεται στο γεγονός ότι έκανα το παιδικό μου όνειρο πραγματικότητα. Προφανώς έχω περάσει και άσχημες στιγμές στη δουλειά, αλλά έχω καταλήξει ότι τελικά η ευτυχία είναι αυτό το «ταξίδι».
Έχω διαβάσει ότι έχεις αποδεχτεί την ιδέα του θανάτου. Παίζει ρόλο σε αυτό το γεγονός ότι νιώθεις γεμάτος;
Αυτό είναι ένα άλλο κομμάτι. Έχω αποδεχτεί τη φυσικότητα, αλλά προφανώς στενοχωριέμαι όταν πεθαίνει κάποιος και ας το ξεπερνάω εύκολα. Η προγιαγιά μου είχε ένα από τα μεγαλύτερα γραφεία τελετών στον Πειραιά. Σκέψου ότι όταν ήμασταν μικρά παίζαμε κρυφτό στα φέρετρα. Είχε εννιά δισέγγονα και είχε χάσει έξι παιδιά. Το διηγούνταν συχνά σε εμάς. Φαντάσου με τιv τρόπο έμπαινε αυτό στο μυαλό μας σε ηλικία πέντε και έξι ετών. Ο θάνατος μετατράπηκε σε κάτι φυσικό. Όταν βλέπεις στον κόσμο τόσες καταστροφές, πολέμους και ατυχήματα, καταλαβαίνεις ότι ο άνθρωπος δεν είναι τέλειος και αυτό δεν γίνεται να το αλλάξουμε. Μακάρι να γινόμασταν καλύτεροι. Τώρα ήρθε μια αρρώστια, κάποιοι λένε πως τη δημιούργησε ο άνθρωπος – μπορεί ναι, μπορεί και όχι.
Ο πόλεμος πάντως είναι σίγουρα δικό μας δημιούργημα. Το ερώτημα, αυτή τη στιγμή, είναι αν θα πάρουμε το μήνυμα από τον κορονοϊό. Μια πανδημία που χτύπησε όλο τον πλανήτη, άρα πατρίδα μας είναι η Γη. Δεν υπάρχουν σύνορα, δεν πρέπει να νιώθουμε τους ξένους ανθρώπους σαν εχθρό και να πολεμάμε μεταξύ μας. Προσωπικά θεωρώ τον εαυτό μου φιλέλληνα και πατριώτη, μα πάνω από όλα έναν πολίτη της Γης που αγαπάει τις διαφορές που έχουν οι άνθρωποι μεταξύ τους και που θυμώνει με τον διαχωρισμό που επέβαλαν οι θρησκείες. Γι’ αυτό είμαι άθρησκος.
Πώς βίωσες τη Χούντα;
Όταν πέρασαν τα τανκς κάτω από το σπίτι μας, άκουσα τη μάνα μου να λέει: «καταστραφήκαμε, βγήκαν πάλι τα τανκς». Είχαν ήδη ζήσει τη δικτατορία του Μεταξά και τον πόλεμο και έτσι κατάλαβαν ότι έγινε κάτι πάρα πολύ κακό. Όταν τους έβλεπα σαν παιδί να ακούνε κρυφά την Deutsche Welle για να ενημερωθούν από τη φωνή των ελεύθερων ανθρώπων, συνειδητοποίησα ότι ζούσαμε κάτι πραγματικά άσχημο. Η οικογένειά μου ήταν δεξιάς τοποθέτησης. Ο μπαμπάς μου ήταν πρώην στρατιωτικός και μάλιστα είχε τραυματιστεί στον εμφύλιο πόλεμο, ενώ είχε πολεμήσει και στην Αλβανία. Όταν η οικογένειά μου χωρίστηκε σε Αριστερούς και Δεξιούς, γινόταν πατιρντί στις γιορτές – αυτό το γράφω και στο βιβλίο που ετοιμάζω αυτή την περίοδο. Όλες κατέληγαν σε μεγάλους καβγάδες. Θυμάμαι και κάποιους από τους συγγενείς μου, οι οποίοι ήταν απ΄ τη Σμύρνη.
Θυμάμαι έναν παππού μου να κλαίει διηγούμενος τον διωγμό τους και αυτός είναι ο λόγος που δεν θέλω να πάω ποτέ στην Τουρκία. Δεν μπορώ να πατήσω σε αυτή την προκυμαία, επειδή φέρνω στο μυαλό μου αυτόν τον άνθρωπο. Πάω σε όλα τα μέρη της Γης εκτός από την Τουρκία, τη Γερμανία και το Άγιο Όρος, επειδή δεν επιτρέπουν την είσοδο στις γυναίκες. Βίωσα τη Χούντα μέσω της μεταστροφής της οικογένειάς μου σε αριστερόφρονες ανθρώπους. Όταν ήρθε η απελευθέρωση νιώσαμε μια ελευθερία, τρέχαμε στους δρόμους. Το σκηνικό έμοιαζε με αυτές τις ταινίες για τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο – στο τέλος, όταν φεύγουν οι Γερμανοί.
Η άνοδος και η πτώση της Χρυσής Αυγής;
Αυτό που ζήσαμε είναι μία ντροπή για τη χώρα μας, την πατρίδα και τη Δημοκρατία μας. Ήμουν εκείνη τη μέρα στο συλλαλητήριο με το μπλοκ των ηθοποιών και μάλιστα στο σημείο όπου έπεσαν τα δακρυγόνα. Προσωπικά, θεωρώ συνένοχο το κομμάτι του ελληνικού λαού που τους ψήφισε.
Για να πάμε σε κάτι πιο ευχάριστο, θα ήθελα να μου πεις ποια ήταν η πρώτη σου δουλειά ως ηθοποιός.
Ήμουν φοιτητής στον «Πειραϊκό Σύνδεσμο», μία από τις ελάχιστες σχολές με πειραματική σκηνή. Δουλεύαμε σε διάφορα θέατρα του Πειραιά. Η πρώτη δουλειά από την οποία πληρώθηκα -αν και μου έφαγαν τα λεφτά- ήταν στον χορό του Οιδίποδα Τυράννου με τον Νίκο Χατζίσκο και την Τιτίκα Νικηφοράκη, η οποία πέθανε πέρσι σε ηλικία 106 ετών. Τελειώνοντας τη σχολή ιδρύσαμε -απόφοιτοι του Πειραϊκού και του Εθνικού- το «Ασκητικό Θέατρο», από τις ομάδες που μετά τη μεταπολίτευση ουσιαστικά αναγέννησαν το «Θέατρο Τέχνης».
Ήταν το «Ασκητικό Θέατρο», η «Θεατρική Συντεχνία», το «Θέατρο της Άνοιξης» και το «Θέατρο Καισαριανής». Η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά ήταν συντεχνιακή. Βγήκε και η Μελίνα Μερκούρη ως υπουργός τότε, μας επιδότησε και καταφέραμε να βγούμε σε διεθνή φεστιβάλ. Θυμάμαι μάλιστα να μου λέει, «ρε Πειραιώτη, εσύ θα πας πολύ ψηλά». Μέσα από αυτή την ομάδα με είδε ο βοηθός του Μάνου Χατζιδάκι, ο οποίος, ετοίμαζε την Πορνογραφία και τελικά έφυγα για να πάω εκεί. Στη συνέχεια ξεκίνησε μια τρελή πορεία, ήρθε η τηλεόραση και το ένα σήριαλ μετά το άλλο, για να φτάσουμε μέχρι το σήμερα.
Άλλαξε η τηλεόραση με την εμφάνιση των ιδιωτικών καναλιών;
Η τηλεόραση των δύο κρατικών καναλιών, κάποτε ήταν πολύ υψηλής ποιότητας. Όταν ανέβηκε το ΠΑΣΟΚ κατήργησε τα πάντα νομίζοντας ότι θα κάνει καλύτερη τηλεόραση, αλλά τελικά την έκανε χειρότερη. Στο λέω αυτό εγώ που είχα ψηφίσει ΠΑΣΟΚ. Κόπηκαν σίριαλ ενώ ήταν στον «αέρα» και άλλα που δεν παίχτηκαν ποτέ, ενώ ήταν έτοιμα.
Ο «Κίτρινος Φάκελος» με την Καλογεροπούλου και τον Φέρτη υπάρχει ακόμη στα συρτάρια χωρίς να έχει παιχτεί ποτέ. Νομίζω ότι έκοψαν τα πάντα εκδικητικά. Το ΠΑΣΟΚ έκανε αρκετά καλά πράγματα, αλλά και άπειρα λάθη. Ο λαός επί ΠΑΣΟΚ «αμερικανοποιήθηκε» και τότε εμφανίστηκε όλη αυτή η «λαϊκούρα». Χωρίς τη Μελίνα και τον Τρίτση δεν θα γίνονταν έστω αυτά τα λίγα καλά που έγιναν τότε.
Εσύ είχες παίξει σε ένα σίριαλ που είχε προκαλέσει αντιδράσεις και μάλιστα, είχε κοπεί ως τολμηρό. Μιλάω για το «Κάθοδος» (1983).
Ήταν το πρώτο σίριαλ που μίλησε ανοιχτά για την ομοφυλοφιλία και τα ναρκωτικά στην τηλεόραση. Έγινε από τον σπουδαίο σκηνοθέτη Γιώργο Μιχαηλίδη, με τον οποίο στη συνέχεια δούλεψα για 14 χρόνια στην ομάδα του «Ανοιχτού Θεάτρου». Με είχε γνωρίσει από τους Άθλιους των Αθηνών, όπου έπαιξα δίπλα στην Ντενίση, τη Δανδουλάκη και τον Φέρτη. Με φώναξε ξανά στην Κάθοδο, όμως, από το πρώτο του επεισόδιο αυτό το σήριαλ δημιούργησε τρομερές αντιδράσεις. Έγινε πρωτοσέλιδο και το κανάλι αναγκάστηκε να το μεταφέρει από τις 9 το βράδυ στις 12. Κράτησε για δέκα επεισόδια και τελικά το έκοψαν.
Πήγαινε καλά;
Το έβλεπε όλη η Ελλάδα. Ήταν εμπνευσμένο από το Έγκλημα και Τιμωρία, του Ντοστογιέφσκι. Εκεί έπαιξα τον πρώτο μου gay ρόλο.
Θα μπορούσε να θεωρηθεί ο πρώτος gay χαρακτήρας της ελληνικής τηλεόρασης;
Νομίζω πως ναι. Αν όχι, είναι σίγουρα από τους πρώτους.
Έχεις κάνει ποιοτικές δουλειές σε θέατρο, κινηματογράφο και τηλεόραση. Στα 80’s έπαιξες και σε πολλές βιντεοταινίες. Το έκανες για βιοποριστικούς λόγους;
Υπήρξε μια περίοδος που η τηλεόραση έπεσε και έτσι πολλοί ηθοποιοί πέρασαν στις βιντεοταινίες που είχαν γίνει μόδα τότε. Είμαι ηθοποιός «παντός καιρού» και γι’αυτό άρχισαν να με φωνάζουν τα γραφεία κάστινγκ για να παίξω σε αυτές τις ταινίες. Το έκανα για καθαρά βιοποριστικούς λόγους, έβγαζα χρήματα και δημιουργούσα την περιουσία μου. Έκανα ταξίδια σε όλη τη Γη, χωρίς λεφτά δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό. Γι’ αυτό αισθάνομαι και πολίτης της Γης, επειδή γνώρισα όλες τις Ηπείρους.
Αυτός ήταν ο λόγος που έκανα τις βιντεοταινίες, αλλά ακόμη και εκεί προσπαθούσα να βγάλω τον καλύτερο μου εαυτό. Ανήκω σε μια περίεργη κατηγορία ηθοποιού. Αν το παρατηρήσεις δεν μου χρεώνουν τις βιντεοταινίες. Αυτό συμβαίνει επειδή παράλληλα έχω παίξει και στις καλύτερες ταινίες. Έχω δουλέψει με Κούνδουρο, Μαρκετάκη, Πανουσόπουλο, Νικολαΐδη. Με όλους τους σπουδαίους σκηνοθέτες του νέου Ελληνικού κινηματογράφου. Είμαι περήφανος για τις ταινίες που έχω κάνει, άσχετα αν είχα μικρό ή μεγάλο ρόλο.
Ήταν να υποθέσω ότι ήταν πολύ πρόχειρες παραγωγές οι βιντεοταινίες.
Γνωρίζονταν πολύ γρήγορα, μέσα σε δυο-τρεις μέρες βγάζαμε μια ολόκληρη ταινία. Μερικές ήταν καλές. Για παράδειγμα, είδα στην τηλεόραση το Οι Ομοφυλόφιλοι και ήταν πολύ καλή. Ο σωστός τίτλος της ταινίας είναι Τα Παιδιά της Κασάνδρας, από το βιβλίο του Τσαρούχα αλλά τον άλλαξαν.
Η μεταγλώττιση;
Άλλη ιστορία και αυτή. Γύρω στο 1979 καθόμουν στο τρένο και πέτυχα μια ηθοποιό με την οποία γνωριζόμασταν. Πιάσαμε την κουβέντα και με ρώτησε αν έχω ασχοληθεί με τη μεταγλώττιση. Τη ρώτησα «τι είναι αυτό»; Μου εξήγησε και μου έδωσε την κάρτα ενός στούντιο. Με το που βγήκα τηλεφώνησα και έκλεισα ραντεβού για να με ακούσουν. Με βλέπουν και μου λένε: «τόσο μικρός και είσαι ηθοποιός; Για έλα να σε ακούσουμε επειδή κάνουμε το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι». Δηλαδή, έκανα με τη μία δοκιμαστικό.
VICE Video: VICE Talks Film: Θανάσης Νεοφώτιστος
«Καλέ, ποιο δοκιμαστικό; Βάλτε τον μέσα να δουλέψει μας λείπουν ρόλοι», είπε ο σκηνοθέτης και έτσι βρέθηκα να κάνω ένα παιδάκι στη σειρά. Μετά πηγα στην ΕΡΤ και μπήκα στα Στρουμφάκια, είμαι το πιο μακράς διάρκειας Στρουμφ (Γκρινιάρης/Σκουντούφλης/Χαχανούλης). Ήμουν όλα τα χρόνια της ΕΡΤ αλλά και του Star Channel. Αισθάνομαι ότι αυτό το παιχνίδι με τις φωνές με βοήθησε να κρατήσω την παιδικότητά μου.
Αγαπημένος ρόλος καρτούν;
Ο Μπαγκς Μπάνι. Τον αγαπάω πολύ.
Θυμάσαι κάποιο αστείο περιστατικό από τις μεταγλωττίσεις;
Κάποια στιγμή έκανα μεταγλώττιση για μια βιντεοταινία και έτυχε να μπει στο στούντιο ο Μανούσος Μανουσάκης. Ρώτησε τον ηχολήπτη πού είναι οι υπόλοιποι ηθοποιοί, επειδή έκανα συγχρόνως πολλές φωνές. Του απάντησε ότι αυτές προέρχονταν από ένα άτομο και με με πήρε για μια άλλη μεγάλη σειρά με παραμύθια και μετά σε κάποια σίριαλ. Έκτοτε ξεκίνησε μια ξέφρενη πορεία με άπειρους ρόλους μεταγλώττισης, οι οποίοι έγιναν πολύ αγαπητοί στο κοινό. Κάπου έχω και κάποια κουκλάκια με τη φωνή μου.
Ο Μπαγκς Μπάνι, ο Κέρμιτ ο Βάτραχος, ο Μπισκοτούλης από το Σρεκ, ο Ιάγκο (Αλαντίν), ο Ζάζου (Βασιλιάς των Λιονταριών), ο μπαμπάς του Κουνγκ Φου Πάντα, ο Ντίνο το δεινοσαυράκι στους Φλινστοουνς και πολλοί ακόμη. Κάποια στιγμή με έκαναν υπεύθυνο μεταγλωττισμού στην ΕΡΤ μαζί με τον Γιώργο Χατζηγεωργίου. Κάναμε κάτι ατελείωτες σειρές όπως το Ανυπότακτες Καρδιές.Σκέψου ότι μια χρονιά δεν έπαιξα στο θέατρο επειδή δεν είχα χρόνο λόγω μεταγλωττίσεων. Πήγαινα στις εννιά το πρωί και έφευγα δώδεκα το βράδυ. Βέβαια, βγάζαμε πάρα πολλά χρήματα. Μετά έγινα σκηνοθέτης μεταγλωττισμού, καθηγητής σε σχολές και πάει λέγοντας.
Μέσα σε όλα και το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών.
Το Ταμείο Αλληλοβοηθείας του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών. Εκλέγομαι εδώ και 14 συνεχούς διετίες πρώτος και έχω διάφορους ρόλους. Πραγματοποιούμε πολλές δράσεις. Έτυχε να είμαι πρόεδρος την εποχή των μνημονίων και του κορονοϊού. Αυτό σημαίνει ότι είχαμε να αντιμετωπίσουμε πολλά προβλήματα. Άνθρωποι χωρίς δουλειά, χωρίς λεφτά, ηλικιωμένοι ηθοποιοί που βρέθηκαν στον δρόμο με πενιχρές συντάξεις. Μια συνεχής αλληλέγγυα δράση προς αυτούς που έχουν πρόβλημα. Όπως καταλαβαίνεις δεν έχω καθόλου ελεύθερο χρόνο.
Έχεις δει ηθοποιούς που έβγαζαν πολλά χρήματα να μένουν στον άσο;
Πάρα πολλούς.
Τι φταίει συνήθως;
Πολλά πράγματα. Η κακή διαχείριση, η επιπολαιότητα και το «ζαμανφού». Όταν κάποιος πιστεύει ότι είναι ένας μικρός θεός που δεν τον αγγίζει τίποτα, κάνει βλακείες. Δυστυχώς, όταν το μετανιώνουν είναι ήδη αργά. Εμείς δεν εξετάζουμε ποιος έκανε λάθος διαχείριση πάντως. Είμαστε εκεί για να τους βοηθήσουμε όλους.
Κακές συμπεριφορές από συναδέλφους έχεις εισπράξει;
Έχω κάποια πίκρα από κακές στιγμές, όμως είναι τόσο λίγες που δεν τις υπολογίζω. Είναι τόσες οι καλές στιγμές που οι άλλες είναι σαν μικρά στίγματα.
Σου αρέσει η αναγνωρισιμότητα;
Από μικρός ήθελα να με ξέρει ο κόσμος. Μου αρέσει που με χαιρετάνε και που με αγαπάνε. Ακόμα και όταν διαφωνούν μαζί μου, ίσως σε θέματα πολιτικής ή θρησκευτικής φύσης, μου βγάζουν το καπέλο. Δεν γίνεται να συμφωνούμε πάντα. Ελάχιστες ήταν οι φορές που μου έχουν πει κάτι άσχημο στον δρόμο. Δεν είμαι από αυτούς που κάνουν τον σεμνό, μου αρέσει. Από την άλλη, έχω εισπράξει και bullying. Για τις ιδέες μου και λόγω του «αρπακόλα» κάποιων ανθρώπων της τηλεόρασης, οι οποίοι, νομίζουν ότι είμαι εύκολο θύμα και κάνουν πλακίτσα εις βάρος μου. Έχω προσφύγει και στη δικαιοσύνη στο παρελθόν.
Δεν κρατάς κακία όμως.
Ποτέ. Μόλις καταλάβει ο άλλος ότι έχει άδικο, την ίδια μέρα μπορώ να πάω σε μια ταβέρνα μαζί του.
Τι έχεις να πεις στους νέους ηθοποιούς ως παλιός του χώρου, αλλά και ως καθηγητής σε σχολή δραματικής;
Οι νέοι ζουν πολύ δραματικές στιγμές. Δουλεύουν χωρίς να εισπράττουν. Εμείς, τουλάχιστον, βγήκαμε σε μια εποχή που το χρήμα έρεε άφθονο. Μπορεί η ευδαιμονία να ήταν εικονική, αλλά όσοι ειχαν μυαλό και έκαναν ένα πλάνο είναι πολύ καλά. Όσοι μπήκαν στη λαίλαπα της χλίδας και της σπατάλης έχασαν. Πρέπει να υποκλιθούμε στη νέα γενιά και να της ζητήσουμε συγγνώμη για το χάος που δημιουργήσαμε. Η δικιά μου γενιά, αυτή του Πολυτεχνείου, δημιούργησε αυτό το αίσχος.
Η γενιά που οραματίστηκε ένα καλύτερο αύριο μετατράπηκε στη γενιά του «πώς θα τ’ αρπάξουμε». Ντρέπομαι για εμάς. Γιατί να μη ζητάω συγγνώμη από τα νέα παιδιά και να μην τα βοηθάω; Αφού εγώ φταίω για το χάλι που επικρατεί. Φταίμε εμείς, στο «εμείς» δεν ανήκω και εγώ; Ζητάω συγγνώμη λοιπόν, που τους δίνουμε ένα αβέβαιο μέλλον χωρίς συλλογικές συμβάσεις, χωρίς αμοιβές, χωρίς ένσημα, χωρίς τίποτα. Σκύβω το κεφάλι και ζητάω συγγνώμη.
Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.
Περισσότερα από το VICE
Τα Μαλλιά Είναι η πιο Ισχυρή Γλώσσα του Σώματος που Έχουμε Κατακτήσει
Κυκεώνα για Πρωινό και Πλακούντες: Φάγαμε ό,τι Έτρωγαν οι Αρχαίοι Έλληνες
«Σπάστε τους τα Κεφάλια, Μη Χαμπαριάζετε» – Ο Νεοναζί Υπαρχηγός Παππάς που Καταζητείται
