H (Διπλή) Ζωή μου ως Χούλιγκαν μου Κόστισε μια Σχέση, τη Δουλειά μου και Αρκετά Χρήματα

Ένας πεπειραμένος εργαζόμενος γραφείου μπορεί να καταφέρνει να πληκτρολογεί 150 χαρακτήρες το λεπτό. Φανταστείτε τώρα να κάνετε το ίδιο με δύο σπασμένα δάχτυλα: Δεν θα μπορούσατε να καταφέρετε πάνω από 30 το λεπτό.

Καθόμουν λοιπόν στο γραφείο μου, φορώντας το μπλε κοστούμι μου και υπέφερα από έντονο πόνο. Βλέπετε, δεν μπορούσα να πω με ευκολία στο αφεντικό μου πως «πάω στο νοσοκομείο επειδή έχω δύο σπασμένα δάχτυλα, μιας και χθες το βράδυ τις έπαιξα σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Μάλλον θα διάβασες κάτι σχετικό στις εφημερίδες». Το ότι η διπλή μου ζωή ως χούλιγκαν είχε τα ρίσκα της, ήταν παραπάνω από εμφανές εκείνη την Πέμπτη το πρωί - 30 φορές το λεπτό, πάνω-κάτω.

Μια φορά, στο πάρτι γενεθλίων των 50 χρόνων του πρώην πεθερού μου, χρειάστηκε να φύγω ξαφνικά και κάπως απότομα. Οι φίλοι μου στέκονταν στην πόρτα και το αυτοκίνητό τους ήταν έτοιμο για αναχώρηση. Οι αντίπαλοί μας είχαν οργανωθεί και είχαν κατέβει στο κέντρο της πόλης. Προτού κλείσω την πόρτα πίσω μου, άρπαξα την αγαπημένη ομπρέλα του θείου της γυναίκας μου. Ίσως να μου χρειαζόταν. Δεν γύρισα σπίτι εκείνο το βράδυ: Κοιμήθηκα στο αστυνομικό τμήμα, πάνω σε ένα άθλιο στρώμα, με ένα πλαστικό μαξιλάρι. Θυμάμαι ακόμη πώς έβγαινε ο αέρας από μια μικρή τρύπα στο μαξιλάρι κάθε φορά που άλλαζα θέση στο κεφάλι μου.

Όταν γύρισα σπίτι, βρήκα διάφορα κομματάκια χαρτί με αριθμούς τηλεφώνων. Ήταν σκισμένα από τον τηλεφωνικό κατάλογο και είχαν αριθμούς τοπικών αστυνομικών τμημάτων και νοσοκομείων. Αφού με συνέλαβαν, δεν επικοινώνησα με την οικογένειά μου για να τους ενημερώσω. Όσο εγώ εκνευριζόμουν από τον αέρα που έβγαινε από το πλαστικό μου μαξιλάρι, στο σπίτι μου επικρατούσε πανικός, καθώς προσπαθούσαν να με εντοπίσουν. Περιέργως, δύο εβδομάδες μετά, η σχέση μου με τη γυναίκα μου έφτασε στο τέλος της.

Για μια δεκαετία ισορροπούσα τα άκρα της ζωής μου με ιδιαίτερη προσοχή. Σχεδόν κανείς δεν ήξερε για την «άλλη» ζωή μου. Οι φίλοι μου από την μπάλα ήξεραν για την κοινωνική μου ζωή έξω από τον χουλιγκανισμό, αλλά οι συνάδελφοί μου και οι κοντινοί μου άνθρωποι δεν είχαν ιδέα για τη σκοτεινή μου πλευρά. Πλέον πιστεύω πως με συνάρπαζε το ότι διατηρούσα αυτό το μυστικό.

Πρέπει να ήταν γύρω στο 2009, προς το τέλος της πορείας μου ως χούλιγκαν. Τίποτα δεν μπορεί να κάνει μια ποδοσφαιρική σεζόν πιο συναρπαστική από μια κλήρωση για το Κύπελλο της χώρας. Ο μέσος ηλίθιος που υποστηρίζει μια ποδοσφαιρική ομάδα κοιτά το πρόγραμμα των αγώνων στην αρχή του πρωταθλήματος και αμέσως κλείνει εισιτήρια για κάποιο μεγάλο ματς. Κανείς δεν χρειάζεται να το κρύψει από την οικογένειά του και τους συνάδελφούς του. Οι αγώνες Κυπέλου χαρίζουν στα πράγματα ενδιαφέρον. Εμφανίζονται από το πουθενά και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα περισσότερο από το να τους χωρέσεις στο πρόγραμμά σου. Δεν σου έχουν μείνει ελεύθερες ημέρες και ήδη έχεις κάνει τα πλάνα σου με την οικογένεια και τη δουλειά σου. Εδώ είναι που τέμνονται πλέον οι δύο ζωές, του χούλιγκαν και του καθημερινού ανθρώπου.

Τετάρτη, βραδιά Κυπέλου. Ο αγώνας ξεκινά στις επτά. Χοντρό μανίκι για κάθε χούλιγκαν με γυναίκα, παιδιά, δουλειά - όλα αυτά. Πρέπει να πάρεις άδεια για τουλάχιστον όλο το απόγευμα και πρέπει να μπορείς να αντιμετωπίσεις το αφεντικό σου και τη γυναίκα σου την επόμενη μέρα. Με άλλα λόγια, έχει σημαντικό ποσοστό ρίσκου.

Εκείνο το πρωί λοιπόν, έκανα τις δουλειές μου όσο πιο γρήγορα μπορούσα, ώστε να φύγω από το γραφείο το μεσημέρι χρησιμοποιώντας μια άθλια δικαιολογία. Ήταν η ώρα να απελευθερώσω τη σκοτεινή μου πλευρά για άλλη μια φορά.

Καμιά φορά, σου τυχαίνει μια από αυτές τις ημέρες όπου όλα πάνε στραβά και εκείνη η απαίσια Τετάρτη ήταν μια από αυτές. Είχαμε οργανωθεί άθλια και καταλήξαμε στο κάτω δεξιά τμήμα της κερκίδας, στριμωγμένοι δίπλα στην φυσούνα. Είδαμε μια ομάδα από γομάρια να έρχεται κατά πάνω μας. Μετά από μια εξαιρετικά δύσκολη μάχη, κατάφερα να ξεφύγω προς την ασφάλεια του αγωνιστικού χώρου, με ένα τεράστιο κόψιμο στο πόδι και δύο σπασμένα δάχτυλα, πάλι. Το επόμενο πρωί κούτσαινα στο χαλί του γραφείου του τμήματός μου, προσπαθώντας να κρύψω τον πόνο. Ήταν λες και δεν είχε γίνει τίποτα. Κάποιος ανέφερε τις συγκρούσεις από το προηγούμενο βράδυ στην κουζίνα του προσωπικού, λέγοντας πως ήταν η απόλυτη ξεφτίλα. Την ίδια στιγμή ένιωθα το ακριβό ύφασμα του παντελονιού μου να κολλάει πάνω στην φρέσκια πληγή στο πίσω μέρος του μηρού μου. Όμως, δεν μου καιγόταν καρφί. Η περηφάνιά μου μπορεί να είχε πληγωθεί και αυτό σίγουρα παίρνει κάποιο χρόνο να έρθει στα ίσια του.

Αυτή η αίσθηση περηφάνιας ήταν το βασικό μου κίνητρο και ο λόγος που δεν είχα πρόβλημα να τα ρισκάρω όλα. Ο περισσότερος κόσμος τη βγάζει με μια καλή δουλειά, ένα ωραίο αυτοκίνητο ή έναν καλό μισθό, αλλά εγώ ένιωθα πιο κοντά στο άλλο κομμάτι της διπλής μου ζωής: τον χουλιγκανισμό και τον εγωισμό μου. Το ότι τα ρίσκαρα όλα άξιζε τον κόπο, μόνο και μόνο για νιώθω αυτήν την αίσθηση.

Εν τέλει, η ζωή μου ως χούλιγκαν μου κόστισε την ωραία δουλειά μου, επειδή η Υπηρεσία Πληροφοριών με χαρακτήρισε ως «κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια». Το θεώρησα κάπως υπερβολικό, αλλά η αλήθεια είναι ότι ξόδεψα το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων μου σε αυτό το χόμπι, γεγονός που μου κόστισε διακοπές, τον ελεύθερό μου χρόνο και ένα μεγάλο ποσοστό από τις συνολικές αποδοχές μου. Αν δεν είχα εμπλακεί ποτέ με τον χουλιγκανισμό, πιθανόν να είχα τελειώσει τις σπουδές μου πέντε χρόνια νωρίτερα και θα είχα έναν σκύλο, ένα σπίτι και μια υπέροχη γυναίκα. Έστω και έτσι όμως, δεν μετανιώνω ούτε λεπτό για εκείνο το απόγευμα Τετάρτης, όταν χρησιμοποίησα μια ηλίθια δικαιολογία για να φύγω από τη δουλειά και πήγα να ζήσω την άλλη μου ζωή.

*Το Nick Hay είναι ψευδώνυμο.Το αληθινό όνομα του συντάκτη είναι στη διάθεση του VICE Sports.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Sports Netherlands.

Περισσότερα από το VICE

Το Ελληνικό Ίντερνετ Θρηνεί για τη Nutella

Αυτοί που Τόλμησαν να Παραιτηθούν στην Ελλάδα της Ανεργίας Εξηγούν Γιατί το Έκαναν

Αναρωτιόμαστε αν Τελικά o Γιώργος Βουλγαράκης Είναι πιο Όμορφος από τους Αριστερούς