Τον VoxPopuli τον γνώρισα μέσα σε μία αρκετά περίεργη κατάσταση. Ήταν ο μουσικός που είχε δεχτεί αναίτια επίθεση από αστυνομικούς κατά τη διάρκεια αντιφασιστικής συγκέντρωσης. Μία επίθεση που πήρε μεγάλες διαστάσεις χάρη στην κάλυψη που είχε από τους δημοσιογράφους, αλλά και το γεγονός ότι θύματα του ξυλοδαρμού ήταν ο ίδιος και ο Άλεξ Τιτκώβ. Γνωστοί και άγνωστοι καλλιτέχνες, κυρίως από τον κόσμο της κωμωδίας και της μουσικής, σήκωσαν μια ασπίδα αλληλεγγύης για τους συναδέλφους τους, με αποτέλεσμα η ιστορία να ακουστεί όπως της άρμοζε.
Μέσα σε όλη αυτή την τρέλα, λοιπόν, κλήθηκα με τη συνάδελφό μου Μελπομένη Μαραγκίδου να πάρουμε συνέντευξη από τους δύο παραπάνω, λίγες ώρες αφότου είχαν αφεθεί ελεύθεροι. Με τον Θωμά κρατήσαμε επαφή και πριν από λίγο καιρό είδα -με μεγάλη χαρά- ότι κυκλοφόρησε τον νέο του δίσκο. Κάθε εγχώρια δισκογραφική δουλειά που έρχεται από το underground μού φτιάχνει τη διάθεση – ειδικά κατά τη διάρκεια της περιόδου που διανύουμε. Ο τίτλος αυτής MoxieKult. Στα οκτώ tracks που την απαρτίζουν μπορεί να ακούσει κανείς από την υπέροχη trip-hop της σχολής των Massive Attack, μέχρι και το πιθανότατα πρώτο εγχώριο UK garage κομμάτι. Η κυκλοφορία του album ήταν μια ωραία ευκαιρία να κάνω ένα catch up μαζί του και παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε όσα ωραία είπαμε μέσω τηλεφώνου.
Videos by VICE
VICE: Τι σημαίνει MoxieKult;
VoxPopuli: To “Μοx” είναι ένα εκρηκτικό πυρηνικής φύσης, που σύμφωνα με έρευνες μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία ηλεκτρικού ρεύματος. Το “Kult” προκύπτει από τη λέξη culture και ως τίτλος είναι αφιερωμένος στο community που έχω γύρω μου. Φίλους, συντρόφους, ανθρώπους που κάνω παρέα μέσα από τη μουσική. Είμαστε εκρηκτικοί ως χαρακτήρες, αλλά για παραγωγικούς λόγους – δεν θα κάνουμε τσαμπουκάδες για άλλους λόγους πέραν των κοινωνικών.
Αυτός ήταν και ο λόγος που επέλεξα να βάλω στο εξώφυλλο τον Zinedine Zidane και μάλιστα τη στιγμή που χτύπησε τον Materazzi, κατά τη διάρκεια του τελευταίου ματς της καριέρας του, σε έναν αγώνα μεταξύ Γαλλίας και Ιταλίας. Παρότι ήταν η τελευταία του «παράσταση» δεν το βούλωσε, αλλά αποφάσισε να «λασπώσει» την εικόνα του για να υπερασπιστεί αυτά που πιστεύει όταν τον προσέβαλε ο Ιταλός.
Είμαστε περίπου δύο μήνες μετά την κυκλοφορία, πώς αισθάνεσαι;
Είναι η πρώτη φορά που είμαι πραγματικά ευχαριστημένος με μια δουλειά που έχω κάνει. Επιτέλους βρήκα τον ήχο που θέλω να βγάζω. Πάντα μπερδευόμουν ανάμεσα στο hip-hop, το trip-hop και κάποιες ακόμη επιρροές μου. Από πέρσι που ξεκίνησα το spoken word θεωρώ ότι βρήκα τον εαυτό μου, αλλά και ηχητικά μπορώ να πω ότι είμαι εκεί που θέλω να κινούμαι. Το album έχει επιρροές από Detroit house μέχρι UK garage, δεμένα με το trip-hop και είναι αυτό που θέλω να κάνω.
Μίλα μου λίγο για τα feats που έχεις στον δίσκο.
Στο πρώτο κομμάτι είναι ο Infinik, που είναι σαν αδερφός μου και σύντροφος – μουσικά και κινηματικά παρά τις διαφορετικές οργανώσεις στις οποίες συμμετέχουμε. Μαζί στήνουμε το λεγόμενο Nu Funk, ένα concept που θέλει το hip-hop να γυρίζει στις ρίζες του, να γίνει πιο party και λιγότερο καταθλιπτικό κρατώντας ψηλά τον πολιτικό χαρακτήρα του. Επειδή δεν έκατσε να κάνουμε ένα κομμάτι στον δίσκο, του ζήτησα να κάνει ένα shout-out, να γράψει ένα μήνυμα όπως το νιώθει και αυτό έκανε. Το δεύτερο feat είναι του Jme the Realest, μέλος του Radical Breaks.
Ένα παιδί δεύτερης γεννιάς, αφρικανικής καταγωγής, το οποίο έχει ξεκινήσει εδώ και δύο περίπου χρόνια να κάνει οργανωμένα βήματα. Mπορώ να flex-άρω ότι το Fly not, παίζει να είναι το πρώτο UK garage κομμάτι στην Ελλάδα. Στο κομμάτι Pay, Love, Leave συμμετέχει η Unchanged ATH, η οποία έχει φωνή επιπέδου Jorja Smith και Amy Winehouse και τέλος συμμετέχει ο A.Ex, ο οποίος είναι επίσης αδερφικός μου φίλος και συνεργαζόμαστε χρόνια.
Είναι σημαντικό για σένα να έχει η μουσική σου «κινηματικό χαρακτήρα»;
Δεν ξέρω αν είναι θέμα σημασίας, αλλά περισσότερο έχει να κάνει με το γεγονός ότι αυτό είμαι. Ένας καλλιτέχνης και εργαζόμενος που ασχολείται με κινηματικά ζητήματα και για αυτό μου βγαίνει αυτόματα. Από το πώς επιλέγω τους φίλους μου, μέχρι τους καλλιτέχνες με τους οποίους θα συνεργαστώ. Για παράδειγμα, στο Nightmare αναφέρομαι στην LGBTQ κοινότητα.
Μπορεί να είμαι ένας cis-straight άνδρας, αλλά αν μπορώ να μπω στη θέση σου έστω μέσω ενός τραγουδιού, σκεπτόμενος το πώς μπορεί να είναι ο πόνος σου θεωρώ ότι αποτελεί ένα βήμα προς την απελευθέρωση. Ο τρόπος με τον οποίο μπορεί η πατριαρχία και η λογική του alpha male να καταστρέψει τη σχέση σου και τη ζωή σου γενικότερα είναι κάτι που με έχει απασχολήσει πάρα πολύ και αυτό σαν γεγονός έχει παίξει μεγάλο ρόλο στη συμμετοχή μου στο κίνημα.
Υπάρχει ένα πρόβλημα στο hip-hop, σε ένα γενικότερο πλαίσιο σε σχέση με αυτό.
Εφόσον ζούμε σε μια πατριαρχική κοινωνία δεν γίνεται να είναι απελευθερωμένο από αυτήν, κανένα είδος μουσικής. Είτε μιλάμε για την punk είτε για τη reggae. Σεξισμός και ομοφοβία στο hip-hop βρίσκουμε από τη γέννησή του. Τα ομοφοβικά και σεξιστικά στοιχεία της αφροαμερικανικής κοινότητας υπήρχαν και υπάρχουν. Εμείς αφομοιώσαμε αυτά τα στοιχεία, μαζί με κάποια καλά που έχει αυτή η μουσική. Στην Ελλάδα όλο αυτό κόλλησε στο αντίστοιχο δικό μας κομμάτι του alpha male λεβέντη που δεν σηκώνει κουβέντα. Υπάρχει σεξισμός και ομοφοβία στην ελληνική σκηνή, αλλά προσωπικά βλέπω ότι τελευταία αυξάνονται οι φεμινιστικές φωνές και πως το γυναικείο hip-hop έχει αρχίσει να διεκδικεί ισοτιμία κάνοντας κριτική στο «αντρίκειο».
Δεν υποστηρίζω απαραίτητα ότι τα πράγματα είναι καλύτερα, αλλά θεωρώ ότι όσο ανεβαίνει το φεμινιστικό κίνημα, θα ενοχλείται και ο χώρος του hip-hop. Πιστεύω ότι σε κάποια χρόνια θα μπούμε στο δίπολο «σεξιστικό ή όχι rap». Δυστυχώς ή ευτυχώς, έχουμε τα τελευταία χρόνια το «γκανγκστερικό rap», που ενισχύει αυτή την κατάσταση και θεωρώ ότι θα πρέπει να το κριτικάρουμε γι’ αυτό.
Πάντως δεν νομίζω ότι ένας «τρομονόμος» στην τέχνη θα μπορούσε να θέσει αυτά τα όρια, έτσι;
Όχι, θεωρώ ότι δεν στοχεύει καν σε αυτό. Το Διαδίκτυο είναι μια αγορά όπου οι χρήστες είναι παραγωγοί περιεχομένου και πελάτες ταυτόχρονα. Οι εξουσίες και οι πλατφόρμες δεν θέλουν να υπάρχουν λόγοι που να οδηγούν τους πελάτες στο να φεύγουν από αυτές. Η λογοκρισία στον Trump ή σε διάφορους ακροδεξιούς χρήστες, για παράδειγμα, θεωρώ ότι είναι αποτέλεσμα μιας «ρωγμής» που ανακάλυψαν στην αγορά. Οι κυβερνήσεις προσπαθούν να εξισορροπήσουν τα πράγματα, οπότε οι πρώτοι στους οποίους επιτέθηκαν ήταν τα ακραία στοιχεία.
Ωστόσο, υπάρχουν περιπτώσεις όπως αυτή του Pablo Hasél, ο οποίος είχε ήδη διώξεις για την κοινωνικοπολιτική του δράση και αυτό θα χρησιμοποιηθεί ως ακόμη ένα στοιχείο στο κατηγορητήριο. Προς το παρόν, θεωρώ ότι θα χρησιμοποιηθεί για να ελέγξουν καλλιτέχνες ρευμάτων που είναι δυσάρεστα σε αυτούς. Είναι επίτηδες γραμμένο με τρόπο που το κάνει να φαίνεται πολύ γενικό.
Βλέπουν ότι η ελευθερία του λόγου μπορεί να τους δημιουργήσει ρωγμές και θέλουν να την ελέγξουν. Αυτό έγινε σαφές και με το Black Lives Matter, όταν ο κόσμος οργανώθηκε online και δεν έδωσε σημασία σε εντολές και απαγορεύσεις. Με την κρίση που θα επέλθει σε διεθνές επίπεδο λόγω COVID-19 και με ένα μεγάλο μέρος του κεφαλαίου να χάνει δύναμη, καταλαβαίνεις ότι σφίγγουν τα λουριά. Προκειμένου να στηρίξουν τα κέρδη τους, η ελευθερία του λόγου θα πάει πίσω. Πλέον, όποιος κρατάει ένα μικρόφωνο μπαίνει σε θέση μάχης. Ο καλλιτέχνης επιλέγει αν θα φιλτράρει την τέχνη του προκειμένου να επιβιώσει ή αν θα ρισκάρει. Ξεκινάει μια περίοδος με νέα δεδομένα και πρέπει να δούμε πώς θα τα διαχειριστούμε όλοι.
Εσύ το γνωρίζεις καλά αυτό, αφού πριν από αρκετούς μήνες είχες και το περιστατικό αστυνομικής βίας απέναντι σε εσένα και τον Άλεξ Τιτκώβ. Πώς το σκέφτεσαι σήμερα από απόσταση;
Δεν έχουν αλλάξει τα συμπεράσματά μου από αυτά που είχα βγάλει τότε, σε ό,τι αφορά τον λόγο που έγινε, αλλά νομίζω ότι είναι ένα μεγάλο μάθημα για την κοινωνία και το κράτος – σχετικά με το πώς η αλληλεγγύη μπορεί να «σπάσει» σίδερα. Οι περιοριστικοί όροι που μας είχαν επιβληθεί ήρθησαν και οι μπάτσοι που μας επιτέθηκαν πέρασαν από ΕΔΕ.
Δεν λέω ότι πρόκειται για μια τεράστια νίκη, αλλά αυτό το πράγμα έφερε το κράτος προ των ευθυνών του και τώρα το βλέπουμε να «εξοπλίζεται» προσπαθώντας να βγάλει τους δημοσιογράφους από τη μέση. Όσο αυτά τα περιστατικά δημοσιοποιούνται και όσο υπάρχει αλληλέγγυος κόσμος, θα έχεις περισσότερες πιθανότητες νίκης σε διάφορα ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία. Σαν πολιτικό συμπέρασμα πάντως, βγαίνει ότι ήταν μια ευθεία επίθεση στο οργανωμένο αντιφασιστικό κίνημα.
Από εδώ και πέρα ποια είναι τα σχέδιά σου;
Αυτή τη στιγμή ζούμε μια ιδιαίτερη κατάσταση, η οποία πιστεύω ότι τελικά για τους underground artists θα βγει σε καλό. Αυτή τη στιγμή που δεν υπάρχουν συναυλίες, parties και άλλες παρόμοιες εκδηλώσεις, φεύγει το hype από τον artist και περνάει στη μουσική. Είτε θα φτιάξεις μουσική που θα γουστάρει ο κόσμος και θα τη βάζει σε λίστες, είτε δεν θα σε ακούσει. Προσωπικά, ως VoxPopuli αλλά και μέσω του Radical Breaks έχουμε πολλά σχέδια.
Ετοιμάζουμε τη δεύτερη -μεγαλύτερη- συλογή Radical Breaks, μάλλον μέσα στον Μάρτιο και διάφορα ακόμη projects για τα οποία δεν μπορώ να μιλήσω ακόμα. Προς το παρόν έχω βγάλει από το μυαλό μου τις συναυλίες και επικεντρώνομαι στο να μάθω περισσότερα πράγματα πάνω στη μουσική, να γίνω καλύτερος και να ακούω περισσότερα νέα πράγματα για να εκφράσω τις ιδέες μου όσο καλύτερα μπορώ.
Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.
Περισσότερα από το VICE
Η Gen Z για τα Πανεπιστήμια και τη Φύλαξη
Μια Παρέα στη Θεσσαλονίκη Ράβει Εσώρουχα Αποκλειστικά για LGBTQ+ Άτομα
