Η νέα τηλεοπτική σεζόν έχει ξεκινήσει δυναμικά και με χαρά ανακαλύπτω ότι έπειτα από την τεράστια επιτυχία που γνώρισαν οι «Άγριες Μέλισσες» του ΑΝΤ1, τα κανάλια αποφάσισαν να επενδύσουν σε νέα concept. Η λογική αυτή έχει ως αποτέλεσμα να βλέπουμε, ανάμεσα σε πολυφορεμένα reality, δουλειές όπως το νέο σίριαλ του MEGA με τίτλο «Κομάντα και Δράκοι».
Το εγχείρημα του Θοδωρή Παπαδουλάκη, ο οποίος είχε γνωρίσει τεράστια επιτυχία με το «Νησί», δεν ήταν εύκολο, αλλά δείχνει -τουλάχιστον σε πρώτη φάση- να κερδίζει το στοίχημα. Αυτό φαίνεται από τις πρώτες αντιδράσεις στα social media και ειδικά στον «σκληρό» κόσμο του Twitter.
Videos by VICE
Παρακολούθησα λοιπόν το πρώτο επεισόδιο με μεγάλο ενδιαφέρον και έχω να αναφέρω τα εξής:
Η σύγκριση με το “Stranger Things” είναι ατυχής
«Το ελληνικό Stranger Things», θα δείτε από πολλούς να γράφουν όταν αναφέρονται στη σειρά, όμως στην πραγματικότητα το μόνο κοινό που έχει το «Κομάντα και Δράκοι» με την επιτυχημένη σειρά του Netflix, είναι πως αμφότερες έχουν ως πρωταγωνιστές παιδιά που κάνουν ποδήλατο.
Από τη μία μιλάμε για μια σειρά επιστημονικής φαντασίας και από την άλλη, για μία σειρά φαντασίας (σκέτο). Πολύ διαφορετικά genres μεταξύ τους. Είναι λίγο αστείο να συμπεριφερόμαστε στο “Stranger Things” λες και ανακάλυψε τον τροχό. Σίγουρα πρόκειται για μια αριστουργηματική σειρά, αλλά μην ξεχνάμε ότι είναι ένα συνονθύλευμα ατελείωτων αναφορών, που σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί να το θεωρούμε ως ναυαρχίδα της μυθοπλασίας του φανταστικού.
Το «Κομάντα και Δράκοι» είναι το «Κομάντα και Δράκοι».
Η πλοκή
Ένας single πατέρας με τρία παιδιά (δύο μικρά αγόρια και ένα κορίτσι στην εφηβεία) μετακομίζουν σε ένα μικρό χωριό/κωμόπολη της Κρήτης. Έχουμε το κλασικό πλάνο από ψηλά την ώρα που μπαίνει το αμάξι στο «σύμπαν» της σειράς και στη συνέχεια μαθαίνουμε ότι πρόκειται για τον νέο διευθυντή του τοπικού Αστυνομικού Τμήματος.
Μπαίνουμε κατευθείαν στο «ζουμί», καταλαβαίνοντας ότι η πλοκή θα ξετυλίγεται από διάφορες πλευρές, που, πιθανότατα στη συνέχεια θα έρθουν αντιμέτωπες η μία με την άλλη.
Έχουμε τους αστυνομικούς, μια συμμορία Κρητικών που προχωράει σε αιματηρές ληστείες με τη βοήθεια ενός ανθρώπου με κινητικά προβλήματα και υπεράνθρωπες δυνάμεις, μια αίρεση, τα «κομάντα» -δηλαδή τα παιδιά που έχουν ως αρχηγείο ένα δενδρόσπιτο- και τους δύο έφηβους (την κόρη του πρωταγωνιστή και τον ενοχλητικό ντόπιο γείτονά της). Παράλληλα, υπάρχουν αρκετοί ρόλοι-δορυφόροι που συμπληρώνουν το concept ως πρόσωπα της τοπικής κοινωνίας και είμαι σίγουρος πως θα επηρεάσουν την εξέλιξη.
Γίνεται εξαρχής σαφές ότι κάτι περίεργο παίζει στην περιοχή. Η αίρεση πραγματοποιεί κάποιες τελετές, μια δύναμη βγαίνει από το υπέδαφος, ενώ αφήνεται να εννοηθεί ότι το ένα από τα τρία αδέρφια έχει κάποιου είδους χάρισμα, όπως συμβαίνει και με κάποιους λιγότερο σημαντικούς χαρακτήρες.
Σε αυτό το πρώτο επεισόδιο δεν καταλαβαίνουμε τι ακριβώς συμβαίνει και αυτό είναι πολύ καλό σημάδι. Παρόλα αυτά, δεν στερεί σε δράση.
Χαρακτήρες και ερμηνείες
Οι «ομάδες» στις οποίες χωρίζονται οι χαρακτήρες προκαλούν ενδιαφέρον. Επίσης, είναι ξεκάθαρο ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές από την κάθε πλευρά. Από τη μία έχουμε τον αστυνόμο Βασίλη Γιαννούλη, τον οποίο ενσαρκώνει ο Βασίλης Μπισμπίκης, ο οποίος σίγουρα θα πρωτοστατήσει. Παράλληλα, τα όνειρα, αλλά και η επαφή του δεκάχρονου γιου του, Γιώργου, με την αίρεση μάς δίνει να καταλάβουμε πως θα αποτελέσει το «μήλον της Έριδος» μεταξύ των πλευρών.
Από τη μεριά της αίρεσης, η Ίρις (Μαρίνα Καλογήρου) είναι ένας βασικός χαρακτήρας, όπως και ο αρχηγός της, Μπάμπα Μπομπ (εκπληκτικός ο Γιάννης Ζουγανέλης στον ρόλο του cult leader).Τέλος έχουμε τη συμμορία, δηλαδή τους «Δράκους». Εκεί την παράσταση κλέβει ο Ντόντος, ένα «παράξενο παιδί», όπως αναφέρουν οι περιλήψεις της σειράς, ο οποίος έχει κάποιες υπερφυσικές δυνάμεις που έχουν να κάνουν με τον ηλεκτρισμό. Τον ρόλο ενσαρκώνει ο Λευτέρης Κοκογιανάκης, ένας ηθοποιός με κινητικά προβλήματα. Αξίζουν συγχαρητήρια στην παραγωγή για αυτή την επιλογή, αν και θα έπρεπε να θεωρείται ως κάτι φυσιολογικό.
Οι ερμηνείες είναι πολύ καλές. Μπισμπίκης, Ζουγανέλης, Καλογήρου και Κοκογιανάκης δίνουν πόνο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι υπόλοιποι πάνε πίσω. Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει και στην Αναστασία Τσιλιμπίου, για το ρεσιτάλ που δίνει στον ρόλο της έφηβης κόρης.
Ένας αγώνας ώστε να ξεπεράσει την απώλεια της μητέρας και παράλληλα να αναλάβει μέρος του βάρους που κουβαλούσε. Ίσως να ήθελα λίγο καλύτερες ερμηνείες από τα πιτσιρίκια της υπόθεσης – χρόνιο πρόβλημα των ελληνικών παραγωγών. Θέλω να πιστεύω ότι στα επόμενα επεισόδια θα ξεψαρώσουν και θα δώσουν κάτι παραπάνω ώστε να «δέσει» το γλυκό.
Παραγωγή και εκτέλεση
Όπως στο «Νησί», έτσι και εδώ, μιλάμε για αριστουργηματική δουλειά. Απίστευτη φωτογραφία, πολύ ωραία σκηνοθεσία και εκτέλεση της πλοκής με τρόπο που σε κρατάει σε εγρήγορση. Τα ειδικά εφέ είναι ένα κομμάτι που με εξέπληξε. Τα χρησιμοποιούν όσο πρέπει και δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν παραγωγές του εξωτερικού – εξαιρούνται φυσικά αυτές που έρχονται από Αμερική. Παράλληλα έχουμε πολύ καλές σκηνές δράσης, ενώ οι τελετές της αίρεσης βγάζουν τον αποκρυφισμό που πρέπει.
Εν κατακλείδι
Θα το γράψω για ακόμη μια φορά: Δεν είναι το ελληνικό “Stranger Things”. Αυτή η σύγκριση μειώνει την αξία του. Το «Κομάντα και Δράκοι» είναι -προς το παρόν- κάτι δικό του και ελπίζω να παραμείνει έτσι. Κάθισα να το παρακολουθήσω με πολλούς ενδοιασμούς και τελικά με κέρδισε. Όχι χαριστικά, κανονικότατα.
Αν έπρεπε να αναφέρω κάτι αρνητικό, θα έλεγα ότι το όνομα της σειράς με ξενίζει λίγο. Αισθάνομαι ότι προσπαθεί ανεπιτυχώς να αγγίξει μια παιδικότητα, χωρίς να είναι απαραίτητο. Τέλος, οι συχνές αναφορές στον COVID-19, τις μάσκες, τα μέτρα και τους εμβολιασμούς, χαρακτηρίζουν μεν την εποχή, αλλά ίσως κλέψουν από την όποια διαχρονικότητα μπορεί να έχει η σειρά.
Ωστόσο, χαίρομαι που βλέπουμε επιτέλους κάτι καινούριο στην ελληνική τηλεόραση. Μου δόθηκε περισσότερο η αίσθηση πως παρακολουθώ μια σειρά σε διαδικτυακή πλατφόρμα και όχι σε τηλεοπτικό κανάλι.
Η αρχή ήταν πολύ δυναμική.
Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.
Περισσότερα από το VICE
Ο Silot και ο Παυλίτος Χορεύουν Όπως Τότε Ξανά
Έτσι Είναι η Ελευθερία του Τύπου στο Αφγανιστάν των Ταλιμπάν
Είδαμε Από Ψηλά την Υπερειδική του Ράλι Ακρόπολις στο Σύνταγμα
