Εξερευνώντας το Φωτογραφικό Αρχείο των Wu Tang Clan

To άρθρο εμφανίστηκε αρχικά στο VICE France.

Το 1993, κυκλοφόρησε το Enter the Wu-Tang (36 chambers). Περίπου την ίδια περίοδο και ελάχιστες ώρες προτού παίξουν για πρώτη φορά στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο Βρετανός φωτογράφος Eddie Otchere κατάφερε να τους γνωρίσει. Εκείνη την φορά πέρασε μερικές ώρες μαζί τους και απόλυτα μαγεμένος από το σχήμα, συνέχιζε να τους φωτογραφίζει για περίπου μια δεκαετία.

Η δουλειά του Eddie συνθέτει ένα από τα πιο όμορφα φωτογραφικά ντοκουμέντα που έχουν φτιαχτεί ποτέ για τους Wu, το οποίο και αποτυπώθηκε όταν το σχήμα ήταν στο απόγειό του. Μίλησα με τον Eddie για αυτό και για το πώς δημιουργήθηκε.

Videos by VICE

VICE: Γεια σου Eddie. Που και πότε άρχισες να τραβάς φωτογραφίες των Wu Tang Clan;
Eddie Otchere: Τους φωτογράφιζα συχνά κατά την διάρκεια των 90ς και των 00ς. Τις πρώτες φωτογραφίες τις τράβηξα το 1993, μπορεί και το 1994. Ήταν κατά την διάρκεια της πρώτης τους εμφάνισης στο Ηνωμένο Βασίλειο, λίγο μετά την κυκλοφορία του Enter the Wu-Tang (36 Chambers). Είχα πάρει τα εισιτήριά μου από πριν και είχα ακούσει ότι το κάθε μέλος θα έφτανε με δικό του αεροπλάνο. Πήγα στην RCA Records στο Λονδίνο, οι οποίοι διαχειρίζονταν το roster της Loud και κυριολεκτικά έπεσα πάνω τους.

Και ήταν αμέσως ΟΚ με το να τους τραβάς φωτογραφίες;
Τους έπιασα την κουβέντα και τα πήγαμε αμέσως καλά κι έτσι με άφησαν να ανέβω στο tour bus τους και να πάω μαζί τους μέχρι το Kentish Town Forum, για να τους φωτογραφίσω πριν το sound check. To θέμα είναι βέβαια, πως δεν υπήρχε κανένα soundcheck, απλά στέκονταν έξω, πετώντας πέτρες στα τραίνα που περνούσαν, καπνίζοντας και αράζοντας. Ο U-God εξασκήθηκε στο Tiger style του.

Σε κάθε περίπτωση, κατάφερα να αποτυπώσω τους Wu, με εξαίρεση τον RZA και τον Ol’ Dirty. Νομίζω πως ο Cappadonna δεν ήταν επίσημα μέλος του σχήματος τότε, οπότε ήξερα πως έπρεπε να αποτυπώσω τους 9 MCs. Μέχρι το τέλος της ημέρας μου μαζί τους, είχα φωτογραφίσει τους 7. Εκείνο το βράδυ, έγινα μάρτυρας του απίθανου χάους που δημιούργησαν σε εκείνη την πρώτη τους εμφάνιση.

Τελικά όμως κατάφερες να φωτογραφίσεις τον Ol’ Dirty Bastard.
Ναι, αλλά αυτό έγινε αρκετά χρόνια μετά, το 1997. Ήταν περίπου όταν κυκλοφόρησε το Forever, όταν κατάφερα να τραβήξω και νέες φωτογραφίες του Method Man, του U-God και του DJ Mathematics, του παραγωγού τους. Εκείνη την εβδομάδα ήταν στο εξώφυλλο του Time Out London. Ο Sonny Takhar, που ήταν ο product manager των Wu εκείνη την περίοδο, έκανε τα πάντα για να πάει ο δίσκος στο νούμερο 1 των chart, μιας και πλήρωσε όλους τους κατάλληλους ανθρώπους ώστε να παίξουν τον ρόλο τους και αυτό ακριβώς έγινε. Ήλπιζα να φωτογραφίσω και τον RZA εκείνη την φορά, αλλά δεν εμφανίστηκε. Και όσο και φοβερό να ήταν όλο αυτό το σκηνικό, δεν μπορώ να πω ότι αποτύπωσα όλους τους Wu.

Κάτι όμως που έκανες αργότερα.
Ναι, συνάντησα τον RZA το 1998 και τον Cappadonna τέσσερα χρόνια αργότερα. Οπότε μου πήρε από το 1993 εως το 2002 για να φωτογραφίσω και τους δέκα MCs.

Μπορείς να μου πεις περισσότερα για την φωτογραφία στην οποία ο RZA είναι ντυμένος υπερήρωας;
Ο RZA ήρθε στην φωτογράφηση πλήρως ντυμένος ως Bobby Digital. Για να πω την αλήθεια μου, ήμουν τεράστιος fan του Kool Keith τότε και ένιωσα πως ο χαρακτήρας του RZA ήταν πολύ κοντά στο alter ego του Keith. Νομίζω πως απάντησε άψογα ως Robbie Analogue. Τέλος πάντων, ο RZA δημιούργησε έναν ολόκληρο υπερήρωα μόνο με μια απλή φορεσιά. Είχε έναν εξαιρετικό τρόπο να επεκτείνει το πολιτιστικό τοπίο της hip hop σκηνής. Με ένα παρόμοιο τρόπο, θέλω να επεκτείνω το hip hop σε χώρους τέχνης και βιβλία μεγάλου format.

Διαβάστε ακόμα: Η Dj με το Μακροβιότερο Residency σε Club της Αθήνας

Πες μου για αυτήν την φωτογραφία του Method Man, με το περίεργο βλέφαρο.
Ο Method Mad πάντα είχε κάποιο κόλπο στο τσεπάκι του. Εκείνη την ημέρα, ήταν γεμάτος από ιδέες και ήθελε να μου δείξει ένα νέο του κόλπο. Το εξέλιξε περαιτέρω στο βίντεο του Bring the Pain.

Με ποιον τα πήγαινες καλύτερα;
O Method Man ήταν σίγουρα ο πιο δοτικός. Ακόμα και όταν δεν είχε κέφια, η προσωπικότητά του ξεχώριζε. Ο Ol’ Dirty ήταν ο πιο αστείος, αν και το χιούμορ του ήταν «χρωματισμένο» από την τραγωδία. Και ο Ghost ήταν φοβερός, ένας συνδυασμός του ODB και του Meth. Όλοι τους είναι απίστευτοι άνθρωποι. Ακόμα και τώρα που τους σκέφτομαι, μου φαντάζουν σαν θεοί περίπου.

Πώς αισθάνεσαι τώρα, κοιτάζοντας αυτές τις φωτογραφίες σχεδόν 20 χρόνια μετά;
Μου θυμίζουν τι θέλησα να κάνω με αυτές τις φωτογραφίες, πως θέλησα να βρω έναν καινούργιο δρόμο για την hip hop φωτογραφία. Και θυμάμαι και τα κοινωνικοπολιτικά «σκαλώματα» της κοινωνίας μας: το πώς αυτοί οι άνθρωποι λογίζονται ως επικίνδυνοι από κάποιες κοινωνικές ομάδες και ήρωες από κάποιες άλλες. Είναι άνθρωποι των οποίων η δημιουργικότητα και οι κοινωνικές τους ασχολίες δαιμονοποιούνται, αλλά ταυτόχρονα εμπνέουν και ολόκληρε γενιές.

Οι φωτογραφίες σου είναι πραγματικές πανέμορφες, ειδικά όταν σκεφτείς το ύφος των περισσοτέρων hip hop φωτογραφιών. Τι ήθελες να καταφέρεις με αυτές τις φωτογραφίες;
Εκείνη την περίοδο, ήθελα μόνο ένα πράγμα: να αποτυπώσω μέσω μιας υπέρτατης ομαδικής φωτογραφίας το υπέρτατο hip hop σχήμα. Αυτή ήταν η αποστολή μου. Είχα στο μυαλό μου να τους προτείνω να φωτογραφήσω το εξώφυλλο του επόμενου δίσκου τους. Ήθελα να δημιουργήσω ένα ενιαίο σώμα δουλειάς που θα τους αντιπροσώπευε ως σχήμα. Δεν μπορώ παρά να τους βλέπω και μέσα σε ένα θρησκευτικό πλαίσιο, οπότε οι ιδέες μου για εκείνους κινούνται προς βιβλία προσευχών, καθώς και την γενικότερη «θεϊκή» του θέση μέσα στον κόσμο του hip hop. Και μετά από 20 χρόνια, το πέρασμα του χρόνου έχει αποδείξει πως οι Wu-Tang είναι για πάντα.