Για δύο χρόνια επικρατούσε στο μυαλό της θολούρα. Δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί, ήταν αποπροσανατολισμένη, νύσταζε όλη την ημέρα, ήταν σαν μαστουρωμένη. Βρισκόταν συνεχώς υπό την επήρεια των χαπιών που της είχαν δώσει για «να φύγουν από το μυαλό της οι ερωτικές σκέψεις για τις γυναίκες».
Την παραμύθιαζαν ότι η αγωγή της χορηγείται για να συνέλθει, να νιώσει φαινομενικά καλύτερα, καταπιέζοντας και καταχωνιάζοντας βαθιά όλα τα συναισθήματα που λίμναζαν μέσα της. Τη Φαίδρα, η οποία είναι σήμερα γύρω στα 40, τη συνάντησα ένα πρωινό σε ένα καφέ στο κέντρο της Αθήνας. Η φωνή της εξέπεμπε μια σιγουριά και ταυτόχρονα μια συστολή, καθώς επανέφερε νοητά και έβγαζε στην επιφάνεια όλα όσα έζησε, πνιγμένη μέσα στο ίδιο της το σώμα και εγκλωβισμένη μέσα στο ίδιο της το μυαλό. Μόλις πριν από λίγα χρόνια πήρε υπόσταση το βίωμά της και συνειδητοποίησε τι είναι αυτό που της συνέβη. Λέγεται θεραπεία μεταστροφής.
Videos by VICE
Είναι μια διαρκής πάλη με τα κομμάτια της που προσπαθούσαν να απελευθερωθούν στα πιο ευάλωτα χρόνια της ζωής της, που πάλευε να βρει τον εαυτό της. Πλέον στέκεται μπροστά μου και με λόγο χειμαρρώδη, αφηγείται πώς κατάφερε να ορθοποδίσει, να αγκαλιάσει τον θυμό, να πετάξει από πάνω της τα κατάλοιπα της καταπίεσης, να ζήσει αρμονικά με τις αλήθειες της, να ερωτευτεί δίχως όρια.
Η ιστορία τη Φαίδρας, όπως την αφηγήθηκε στο VICE:
Στο Γυμνάσιο ξεκίνησα να έχω περίεργες εικόνες για τις γυναίκες. Παρατηρούσα τις δασκάλες μου που ήταν γυναίκες πιο ώριμες σωματικά και έκανα διάφορες σκέψεις. Όταν βρισκόμουν κοντά στην δασκάλα μου, με έπιανε ταχυπαλμία, ίδρωναν τα χέρια μου, γυρνούσα σπίτι και έκλαιγα. Είχα σκεφτεί μέχρι και να δώσω τέλος στη ζωή μου, γιατί δεν καταλάβαινα τι είναι αυτό που μου συνέβαινε, αλλά μου δημιουργούσε μια ένταση και νόμιζα ότι είναι κάτι κακό. Κάποια στιγμή, της εξομολογήθηκα τι νιώθω για εκείνη και παραδέχθηκα πως έχω αυτοκτονικές σκέψεις. Δεν ξέρω γιατί, ίσως ήταν κραυγή βοήθειας.
Εκείνη αρχικά ταράχτηκε και προσπάθησε να με ηρεμήσει, αλλά στη συνέχεια επικοινώνησε με την οικογένειά μου χωρίς να το γνωρίζω. Τότε ήμουν 13 χρονών και ήταν μια εποχή που τα πράγματα ήταν ακόμη πιο δύσκολα, πόσο μάλλον σε μια πόλη εκτός Αθηνών, που ήταν πιο κλειστή κοινωνία. Θυμάμαι να απομονώνομαι στο δωμάτιό μου και να κλαίω. Ένα βράδυ που ήμουν χάλια ψυχολογικά, έκλεψα ένα τσιγάρο από τη μητέρα μου και πήγα σπίτι της δασκάλας. Χτύπησα την πόρτα, της είπα πως νιώθω και εκείνη επικοινώνησε με το σπίτι μου και ήρθαν να με πάρουν.
Η επόμενη εικόνα που έχω, είναι να ανοίγω τα μάτια και να αντικρίζω τη μητέρα μου. Είχε ψάξει το ημερολόγιό μου, διάβασε όλα όσα έγραφα, μου είπε ότι το πέταξε στα σκουπίδια και με ενημέρωσε ότι θα επισκεφθούμε έναν γιατρό για να με βοηθήσει. Αρχικά με πήγαν σε ψυχολόγο, ο οποίος υποστήριξε ότι ο λόγος που έχω τέτοιες σκέψεις για τις γυναίκες και έχω νοηματοδοτήσει το γυναικείο φύλο στο κεφάλι μου ως σημαντικότερο από το αντρικό, οφείλεται στο γεγονός ότι ο πατέρας μου απουσίαζε πολλές ώρες από το σπίτι. Αυτό κράτησε ένα χρόνο και σε όλο αυτό το διάστημα το μυαλό μου ήταν τόσο θολωμένο και βρισκόμουν σε τέτοια σύγχυση που μέχρι και σήμερα δεν έχω καθόλου μνήμες από τότε. Αργότερα, έψαξαν να βρουν άλλο γιατρό. Τελικά με πήγαν σε ένα ψυχίατρο-νευρολόγο. Θυμάμαι πολύ έντονα την πρώτη μέρα που καθόμουν στο γραφείο του και περίμενα να μπω για συνεδρία. Ο χώρος ήταν ασφυκτικά γεμάτος με πράγματα, κειμήλια και αγαλματίδια, σαν παλαιοπωλείο. Γύρω μου κάθονταν διάφοροι άνθρωποι που περίμεναν τη σειρά τους. Ήταν ένας παπάς, ένας χρήστης και ένας ακόμη που κουνιόταν πέρα–δώθε. Ήμουν πολύ φοβισμένη, ένιωθα ότι ήμουν τρελή.
Μόλις μπήκα στο γραφείο του, μου έκανε ερωτήσεις για αυτά που έπραττα και σκεφτόμουν και εγώ άρχισα να μην αισθάνομαι καλά. Έπαθα κρίση πανικού -τότε δεν ήξερα τι είναι- δεν μπορούσα να πάρω ανάσα και ίδρωναν τα χέρια μου. Εκείνος επαναλάμβανε ότι πρέπει να ηρεμήσω και στο τέλος με απείλησε ότι αν δεν ηρεμήσω θα μου κάνει ένεση. Σταμάτησα επιτόπου και τον παρακάλεσα να μην το κάνει. Τελικά μου χορήγησε φαρμακευτική αγωγή, που δεν θυμάμαι τι ήταν, υποθέτω αγχολυτικά και ηρεμιστικά. Υποτίθεται ότι θα με βοηθούσαν να αποβάλλω τις ερωτικές σκέψεις για τις γυναίκες. Έπαιρνα ένα χάπι την ημέρα, για δύο χρόνια σχεδόν. Στην αρχή έγινα κομμάτια, βγήκαν όλα τα συναισθήματα στην επιφάνεια. Λίγους μήνες αργότερα κι ενώ είχα πιάσει δουλειά σε μαγαζί με εποχιακά είδη, ήμουν σαν φυτό. Νύσταζα συνέχεια, δεν είχα καθόλου προσανατολισμό, ήμουν σαν ρομπότ που απλά περπατούσε, υπό την επήρεια των χαπιών. Μια μέρα απλά σηκώθηκα και έφυγα από τη δουλειά, και πήγα σπίτι να κοιμηθώ. Ήμουν σαν μαστουρωμένη.
Δεν έκανα πια σκέψεις για τις γυναίκες. Στην πραγματικότητα δεν έκανα σκέψεις για οτιδήποτε άλλο. Πήγαινα στις συνεδρίες κάθε βδομάδα και εκείνος με ρωτούσε αν επανήλθαν οι σκέψεις και χαιρόταν όταν απαντούσα αρνητικά. Όσο περνούσε ο καιρός ήμουν καλά γιατί με είχε πείσει ότι αυτό που αισθανόμουν δεν ήταν φυσιολογικό, ήταν αρρώστια που έπρεπε να καταπολεμήσω. Κανονική πλύση εγκεφάλου. Μια μέρα τού είπα ότι όνειρό μου ήταν να γίνω ψυχολόγος και να βοηθάω ανθρώπους. Η απάντησή του ήταν πως είναι αδύνατο, διότι είμαι άρρωστη με πολλά ψυχολογικά προβλήματα. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος, ασκεί το επάγγελμα μέχρι σήμερα. Τότε δεν υπήρχε στην Ελλάδα ο όρος «θεραπεία μεταστροφής». Εγώ κατάλαβα περί τίνος πρόκειται, όταν ήρθα στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια. Από έρευνες που διαβάζω σχετικά με τις θεραπείες μεταστροφής, υπάρχουν άτομα που έχουν υποστεί ακόμα και ηλεκτροσόκ.
Μετά το πέρας της «θεραπείας», ξεκίνησε ο γολγοθάς. Μέχρι τα 30 ήμουν σαν φάντασμα. Είχα πειστεί ότι πρέπει να βρω έναν άνδρα όπως όλες οι «φυσιολογικές» γυναίκες, να κάνω οικογένεια και παιδιά και να μη σκεφτώ ποτέ ξανά αυτά τα πράγματα. Αν τα σκεφτόμουν, πιεζόμουν να τα αναστείλλω, για να μην αρρωστήσω ξανά. Δεν ένιωθα έλξη ούτε για άνδρες ούτε για γυναίκες. Στο λύκειο έκανα την πρώτη μου σχέση με ένα αγόρι που κράτησε μερικούς μήνες και στα 18 έκανα σχέση με μεγαλύτερο άνδρα. Απέτυχαν παταγωδώς. Όταν περνάς από αυτή τη διαδικασία νιώθεις ότι δεν έχεις προσωπικότητα και ταυτότητα, δεν ξέρεις ποια είσαι, γιατί σου καταστέλλουν σκέψεις και συναισθήματα. Εγώ τότε νόμιζα ότι τον ήθελα αυτόν τον άνδρα, αλλά στην ουσία με αντιμετώπιζε σαν ένα κομμάτι κρέας. Δεν έχω υποστεί κακοποίηση, αλλά ποτέ δεν έλεγα όχι. Όταν σε πείθουν ότι αν δεν πας με άνδρες είσαι άρρωστη, θα κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου για να τα πας καλά με τους άνδρες. Η σχέση μας διήρκεσε δύο χρόνια.
Στους γονείς μου έκρυβα τα πάντα. Αν με ρωτούσαν, άνοιγα την πόρτα και έφευγα, εκδήλωνα τρομερή επιθετικότητα. Για πολλά χρόνια τούς κατηγορούσα, αλλά σήμερα έχω σταματήσει μετά τη σοβαρή δουλειά που έκανα με τον εαυτό μου, καταλήγοντας ότι αυτό πίστευαν ότι έπρεπε να κάνουν, χωρίς να τους δικαιολογώ σε καμία περίπτωση. Πανελλαδικές έδωσα χωρίς να ξέρω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Το όνειρο να γίνω ψυχολόγος είχε θαφτεί.
Όταν ήμουν 19, είχα μία σεξουαλική εμπειρία με γυναίκα. Μου άρεσε πολύ, ξύπνησε το σώμα μου που μέχρι τότε ήταν μπλοκαρισμένο. Ωστόσο το έθαψα ξανά, δεν ήθελα να συνεχιστεί και σκέφτηκα ότι έκανα το κομμάτι μου και έπρεπε να επανέλθω στο φυσιολογικό. Αποπειράθηκα να πάω σε ψυχολόγο να δω τι συμβαίνει, όμως στην πρώτη συνεδρία εκείνος μου είπε πως θα το λύσουμε και δεν θα σκέφτομαι γυναίκες. Φοβήθηκα μην μπω σε διαδικασία να πάρω άλλη αγωγή και δεν πήγα ξανά.
Κάπως έτσι, ξεκίνησα να βγαίνω άπειρα ραντεβού με άνδρες. Όταν ήμουν 26 γνώρισα έναν άνδρα, με τον οποίο στα 28 μου αρραβωνιαστήκαμε και λίγο πριν τα 30 χωρίσαμε. Είχα μία φίλη που με ρωτούσε εάν είμαι σίγουρη για τον αρραβώνα. Αυτόματα έμπαινε η εκλογίκευση και είχα πειστεί ότι αυτό πρέπει να κάνω. Στον αρραβώνα μου φορούσα μαύρα και είχα μαύρο μαλλί πιασμένο σε κότσο, σαν να είμαι χήρα ή σαν να με πήγαιναν για σφαγή. Παρόλο που ήμουν με έναν άνθρωπο που αγαπούσα, δεν ένιωσα ποτέ έλξη ή έρωτα. Μια φορά που προσπάθησε να με πλησιάσει, τον έσπρωξα και τον κλότσησα.
Τότε είχα γνωρίσει μια κοπέλα, για την οποία ένιωσα αυτή την έλξη. Είχαμε συζητήσει για τα συναισθήματά μας, όμως δεν έγινε ποτέ τίποτα, παρόλο που είχαμε καθημερινές επαφές μιας και ήταν στο άμεσο περιβάλλον μου. Γυρνούσα σπίτι, σκεφτόμουν, έκλαιγα, έπινα, δεν μιλούσα καθόλου, είχα απομακρυνθεί, κλεινόμουν στο δωμάτιο, προσπαθούσα να είμαι συνέχεια απασχολημένη με δουλειές του σπιτιού για να μην κάθομαι μαζί του. Μου έκανε παράπονα που δεν κάναμε έρωτα. Στα τέσσερα χρόνια είχαμε επαφές μετρημένες στα δάχτυλα. Εκεί κατάλαβα ότι έπρεπε να κάνω κάτι. Όταν είσαι σε μόνιμη καταπίεση για τόσα χρόνια, δεν διαχωρίζεις εύκολα το αληθινό από το ψεύτικο. Διέλυσα τον αρραβώνα, γιατί θεώρησα σωστό να μην κοροϊδεύω τον εαυτό μου, αλλά ούτε και εκείνον. Αυτή ήταν η πιο δύσκολη απόφαση που έπρεπε να πάρω στη ζωή μου.
Λίγο πριν χωρίσω, γνώρισα μια γυναίκα με την οποία έκανα την πρώτη μου σχέση. Ερωτεύτηκα παράφορα. Ήμουν άλλος άνθρωπος, είχε ξυπνήσει το κορμί μου, ζούσα το απόλυτο, ήταν τα ωραιότερα χρόνια της εσωτερικής μου απελευθέρωσης. Όμως η σχέση πήγε λάθος γιατί δεν ήξερα ποια είμαι στ’ αλήθεια. Ένιωθα ότι δεν είχα προσωπικότητα, υιοθετούσα απόψεις άλλων, έλεγα ψέματα, δεν είχα καλή επαφή με το σώμα μου, με σιχαινόμουν. Το αποτέλεσμα ήταν άπειροι καβγάδες, γιατί φαινόμουν αναξιόπιστη και διπρόσωπη. Δεν είχα μάθει να αγαπάω, ούτε πως να σταθώ σε μία σχέση με γυναίκα, φοβόμουν πως αν βγάλω τις ανασφάλειές μου, ο άλλος θα με απορρίψει. Η σχέση έληξε άσχημα. Αποφάσισα να πάω σε ψυχολόγο επειδή ένιωθα διαλυμένη. Επικεντρώθηκα στο κομμάτι της ερωτικής απογοήτευσης, δεν κάναμε συνδέσεις με το παρελθόν μου και τα κατάλοιπά του μέσα μου. Αργότερα, σε όσες σχέσεις έκανα, δεν ένιωθα ιδιαίτερη έλξη για να μην πληγωθώ πάλι, υπήρχε ένας μηχανισμός άμυνας.
Η μεγαλύτερη αλλαγή έγινε όταν ήρθα στην Αθήνα. Έκανα πολλή δουλειά με τον εαυτό μου, διάβασα βιβλία αυτοβελτίωσης, έβλεπα βίντεο από ξένους ψυχολόγους, άρχισα διαλογισμό, πήγα σε σεμινάρια, γνώρισα ανθρώπους ανοιχτόμυαλους, έγινα η ψυχολόγος του εαυτού μου. Αποδέχθηκα, συμφιλιώθηκα, συγχώρησα, έβγαλα προς τα έξω ό,τι είχα μέσα μου, τα αντιμετώπισα χωρίς φόβο, τα βίωσα και ένιωσα ελεύθερη γιατί τα βρήκα με τις αλήθειες μου. Για πολύ καιρό πίστευα ότι η ζωή μου ξεκίνησε στα 30. Με προσωπική δουλειά, αλλά και με τη βοήθεια ψυχολόγου, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι αυτά που πέρασα ήταν κομμάτι μου και με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα.
Φυσικά πέρασα από πολλές ψυχολογικές διακυμάνσεις, από όταν ξεκίνησα τη θεραπεία της μεταστροφής. Στην αρχή ένιωθα ανακούφιση όταν δεν σκεφτόμουν γυναίκες. Στη συνέχεια ήρθε η σύγχυση, δεν ήξερα τι αισθάνομαι, δεν ήξερα αν νιώθω χαρά ή λύπη, έλξη ή απέχθεια και δεν είχα καθαρή σκέψη. Δεν μπορούσα να εκφραστώ, είχα μπλοκάρει. Αργότερα αναδύθηκε θυμός, που ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα. Όμως ήρθε η στιγμή που υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα αφήσω κανέναν ξανά να με καθοδηγήσει, ή να με χειραγωγήσει σε ό,τι αφορά στα συναισθήματά μου και αυτή η είναι η στάση ζωής που ακολουθώ μέχρι και σήμερα.
Όσοι πήγαν σε γιατρό και τους έπεισε πως είναι άρρωστοι ή ο περίγυρός τους προσπαθεί να τους αλλάξει προσανατολισμό και νιώθουν χαμένοι, θέλω να ξέρουν ότι έχουν ό,τι χρειάζεται μέσα τους, ώστε να το ξεπεράσουν, να γίνουν αυτό που θέλουν να είναι και να ζήσουν όπως εκείνοι επιθυμούν. Θέλει δουλειά, αποδοχή, αγάπη προς τον εαυτό τους. Τα γεγονότα του παρελθόντος δεν αλλάζουν μαγικά. Πρέπει να τα αγκαλιάσουν, να μη τα θάψουν, να δουν πως τους διαμόρφωσαν και τι έμαθαν από αυτά. Παρόλο που υπάρχει η γενικότερη αντίληψη ότι οι άνθρωποι που έλκονται από άτομα του ίδιου φύλου, θα νιώσουν ότι υπάρχει ταβάνι στις σχέσεις τους, ότι δεν έχουν το δικαίωμα να κάνουν όνειρα και σχέδια, είναι κάτι που δεν ισχύει. Μας βάζουν όριο στην ευτυχία και αυτόματα δεν δίνουμε σημασία στην ψυχή μας που είναι το σημαντικότερο κομμάτι μας.
Είναι καιρός να ανοίξουν οι χαραμάδες μας και να μπει το δικό μας φως, σε μία Ελλάδα που ακόμη υπάρχει στίγμα και ρατσισμός. Πιστεύω ότι η απαγόρευση των θεραπειών μεταστροφής για ηλικίες κάτω των 18 που ψηφίστηκε τον Μάρτιο, πρέπει να επεκταθεί και σε ενήλικες. Πιθανότατα να υπάρχουν ακόμα ψυχίατροι και νευρολόγοι που κάνουν παράνομα αυτές τις θεραπείες, αλλά υπάρχουν και αυτοί που θα σε βοηθήσουν πραγματικά. Όταν υποβάλλεσαι σε θεραπεία μεταστροφής, βιώνεις υπόγεια πλύση εγκεφάλου και όταν γίνεσαι ενήλικη, έχει κατακερματιστεί όλη η δομή της προσωπικότητάς σου, δεν έχεις καμία συγκρότηση. Αυτό που θα προσπαθήσεις να κάνεις, πάντα με τη βοήθεια ειδικού, αλλά και με τους ανθρώπους που σε αποδέχονται, σε αγκαλιάζουν και σε αγαπούν γι’ αυτό που είσαι, είναι να ξαναβρείς την ταυτότητά σου σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος και όχι σαν αυτό που οι άλλοι επέλεξαν να σε καθορίσουν. Αυτό θα σε κάνει να ανακαλύψεις ξανά το σώμα σου, τη σεξουαλικότητά σου και τον πραγματικό σου χαρακτήρα. Αν αποφασίσεις από την άλλη να τα καταστείλεις και να τα θάψεις τότε μπερδεύεσαι, θολώνει το μυαλό σου, βρίσκεσαι σε σύγχυση. Βιώνεις σάστισμα, αδράνεια, χαμηλή αυτοεκτίμηση, φοβάσαι την σωματική έκθεση, την απόρριψη και δεν εκφράζεις τις αληθινές σου ανάγκες γιατί συνήθως λείπει ο αυτοσεβασμός.
Σήμερα νιώθω ότι μπορώ να κατακτήσω όλο τον κόσμο, είναι ένα συναίσθημα που έχουν τα παιδάκια. Μπορώ να μιλήσω άνετα στην ψυχολόγο μου, έχω αγαπήσει τα κομμάτια μου, έχω συμφιλιωθεί μαζί τους. Νιώθω δυνατή. Αν ερχόταν ένα νεαρό παιδί, στην εφηβεία που έχει βρεθεί σε αυτή τη θέση, αυτό που θα του έλεγα είναι να κάτσει άνετα σε ένα δωμάτιο, να κλείσει τα μάτια, να επαναφέρει ότι έχει περάσει και να τα βιώσει αγκαλιάζοντάς τα. Έτσι θα πάρουν άλλη μορφή και θα αρχίσει να τα πηγαίνει καλά με όλες τις αλήθειες του. Και φυσικά να απευθυνθεί σε κάποιον ειδικό -ψυχολόγο ή ψυχίατρο- αφού τους ψάξει πολύ καλά γιατί υπάρχουν αρκετοί που μας θεωρούν διαταραγμένους εμάς που αισθανόμαστε έλξη για το ίδιο φύλο.
Πλέον αισθάνομαι ένας υγιής, ολοκληρωμένος άνθρωπος, δεν φοβάμαι να εκτεθώ, δεν φοβάμαι να μιλήσω, νιώθω ευτυχία. Ο λόγος που μίλησα είναι γιατί θα ήθελα να δώσω μέσα από την εμπειρία μου, μία δυνατή φωνή σε άλλα άτομα που βιώνουν τώρα το ίδιο, ή έχουν περάσει αντίστοιχες εμπειρίες με όλα αυτά τα αρνητικά και δυσάρεστα συναισθήματα. Η μεταστροφή μπορεί να επαναληφθεί, αυτήν τη φορά με τον σωστό τρόπο, όσο κι αν κάποιοι δεν μας αποδέχονται, όσο κι αν κάποιοι ακόμα θέλουν να μας καταπιέζουν, να μας κάνουν να κρυβόμαστε στους χώρους που κινούμαστε στην καθημερινότητά μας και να μας κάνουν να συνεχίσουμε να νιώθουμε διαφορετικοί. Εμείς θα κάνουμε το αντίθετο όση προσπάθεια κι αν χρειάζεται, γιατί κάπου όχι στο πολύ βάθος υπάρχει για όλους μας ελπίδα. Ας γίνουμε αυτό το κερί που θα αρχίσει να ανάβει ένα-ένα όλα τα υπόλοιπα. Όταν η καταπίεση γίνεται ελευθερία, είναι θαυματουργό για την ψυχική σου υγεία. Ξεκινάμε.
Οι θεραπείες μεταστροφής στον χρόνο
Οι λεγόμενες θεραπείες μεταστροφής δεν είναι κάτι καινούργιο. Στα τέλη του 19ου αιώνα, οι ψυχίατροι έψαχναν τρόπους αντιστροφής για όσους αισθάνονται σεξουαλική έλξη για άτομα του ίδιου φύλου. Ο πρώτος που υποστήριξε ότι μπορεί να μετατρέψει έναν ομοφυλόφιλο άνδρα σε straight, ήταν ένας Γερμανός ψυχίατρος. Μάλιστα είχε πει ότι οι σεξουαλικές παρορμήσεις μπορούν να χειραγωγηθούν μέσω ύπνωσης και ήταν στην ουσία ο εμπνευστής των «θεραπειών μεταστροφής».
Έτσι, λοιπόν, ξεκίνησαν οι ψευτο-θεραπείες, οι οποίες περιλάμβαναν ηλεκτροσπασμοθεραπεία, ηλεκτροσόκ στα γεννητικά όργανα και λοβοτομή, ενώ πολλές φορές χορηγούσαν χημικές ουσίες που προκαλούσαν εμετό όταν κοιτούσαν φωτογραφίες των εραστών τους. Αργότερα, προστέθηκαν τεχνικές από ψυχοθεραπεία μέχρι εξορκισμό, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις υπήρχε ακόμα και η σεξουαλική κακοποίηση στο πλαίσιο της «θεραπείας».
Η θεραπεία μεταστροφής για ανήλικα άτομα έγινε παράνομη στην Ελλάδα το 2022. Το American Psychological Association, το 2007 συγκρότησε ομάδα εργασίας για να ερευνήσει την αποτελεσματικότητα της θεραπείας μεταστροφής και βρέθηκαν σαφείς ενδείξεις ότι όχι μόνο η θεραπεία δεν είχε αποτέλεσμα, αλλά αντιθέτως ήταν επιβλαβής στα άτομα που ανήκουν στην ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Σύμφωνα με έρευνες που έγιναν στις ΗΠΑ, το 2021, το 28% των ατόμων που υποβλήθηκαν σε θεραπεία μεταστροφής, έκαναν απόπειρα αυτοκτονίας, ενώ το ίδιο ισχύει και για το 27% των ατόμων που απειλήθηκαν ότι θα υποβληθούν σε θεραπεία μεταστροφής.
Ακολουθήστε στην Άντυ στο instagram.
Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.
Περισσότερα από το VICE
Τα Αυθαίρετα που Νομιμοποιήθηκαν στο Σχολείο στις Σέρρες
Οι Eιδικοί Απαντούν: Τι Τρώμε Όταν Έχουμε Χανγκόβερ;
Η Σρεμπρένιτσα Ακόμα «Μιλάει» για τη Φρίκη του Πολέμου και τον Παραλογισμό του Εθνικισμού
