Για το συναυλιακό κοινό, ο Παναγιώτης Λάμπουρας είναι ο εκπληκτικός βιολιστής στο πλευρό της Ελευθερίας Αρβανιτάκη και ο ταλαντούχος μουσικός που μάγεψε μεταξύ άλλων στην Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Παύλου.
Με με μια πρωτότυπη συνομιλία μεταξύ φωνής και βιολιού, ο Παναγιώτης περιγράφει ένα μουσικό σύμπαν σχεδόν απροσδιόριστο. Μάλιστα, έπειτα από δύο χρόνια συνεργασίας με την κορυφαία Ελληνίδα ερμηνεύτρια, φέρνει στο φως τραγούδια και μουσικές με ισχυρό πυρήνα το βιολί και τη φωνή του, παρουσιάζοντας το καινούριο του άλμπουμ «Μικρός Χρόνος» σε ανεξάρτητη παραγωγή. Τι τον οδήγησε σε αυτήν την επιλογή; Ποια είναι η διαδρομή του; Και τι θυμάται από το τελευταίο του live πριν την καραντίνα; Ο Κερκυραίος μουσικός μιλά στο VICE με αφορμή τον νέο του δίσκο.
Videos by VICE
Από την Κέρκυρα, στα Εξάρχεια. Ποιες είναι οι πιο σημαντικές στιγμές της διαδρομής σου;
Όταν ενηλικιώθηκα και τελείωσα το σχολείο, έφυγα από την Κέρκυρα και ήρθα στην Αθήνα για να σπουδάσω. Τελείωσα τις σπουδές μου στο βιολί, παίρνοντας το δίπλωμα κλασικού βιολιού. Παράλληλα τελείωσα και τις σπουδές μου στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, σε άλλο αντικείμενο με το οποίο δεν ασχολήθηκα ευτυχώς ποτέ. Έπειτα, δίνω ακροάσεις στο εξωτερικό και συνεχίζω τις σπουδές κλασικού βιολιού στην Ολλανδία. Στη συνέχεια, έρχονται οι Αγώνες Δημιουργίας Ελληνικού Τραγουδιού της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, όπου συμμετείχα με ένα κομμάτι μου και αργότερα ξεκινάω να διδάσκω βιολί στο Εθνικό Ωδείο Παλλήνης και Διονύσου. Το 2018 κυκλοφορεί ο πρώτος μου ολοκληρωμένος δίσκος από τη Μικρή Άρκτο, ενώ την ίδια χρονιά ξεκινάει η συνεργασία μου με την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Ώσπου τελικά φτάνουμε στον φετινό χειμώνα που κυκλοφορεί η δεύτερη ολοκληρωμένη μου δισκογραφική δουλειά, με τίτλο «Ο Μικρός Χρόνος». Έχοντας αλλάξει πολλά μέρη που ζω από τον Πειραιά μέχρι την Ολλανδία, τα τελευταία δύο χρόνια ζω στο κέντρο και το αγαπώ πολύ.
Ποιοι αποτέλεσαν τα μουσικά σου πρότυπα;
Είναι πάρα πολλοί καλλιτέχνες σίγουρα. Αγαπώ πολύ την κλασική μουσική και με αυτή ξεκίνησε η ενασχόλησή μου με το βιολί. Επηρεάστηκα βαθιά, ως και σήμερα που συνεχίζω να ακούω και να μελετώ πολύ. Στη συνέχεια όμως, άρχισα να ανακαλύπτω την ελληνική μουσική, τους συνθέτες και την παράδοση, τους τραγουδιστές αλλά και την παγκόσμια μουσική.
Είμαι πολύ ανοιχτός στη μουσική και με συγκινούν πολλά διαφορετικά είδη. Θαυμάζω πολύ τους καλλιτέχνες κάθε γενιάς που έφτασαν να αλλάξουν αυτό που υπήρχε μέχρι τότε και να χαράξουν έναν δικό τους μοναδικό δρόμο. Επίσης με συγκινεί βαθιά όταν ένας καλλιτέχνης είναι πολυσχιδής και μοιάζει να δημιουργεί έναν δικό του κόσμο από το μηδέν, χωρίς να αυτοπροσδιορίζεται από την εμπορική επιτυχία ή αποτυχία και προχωράει την τέχνη του σε απάτητα μονοπάτια. Ένα τέτοιο θαυμαστό παράδειγμα της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας αποτελεί η Τζόνι Μίτσελ, που πέρα από την ποίηση και την μουσική της, έφτανε ακόμα και να φιλοτεχνεί τα εξώφυλλα των δίσκων της.
Θυμάσαι πώς ένιωσες όταν βρέθηκες στην πρώτη σου μεγάλη συναυλία μπροστά σε κοινό;
Σίγουρα θυμάμαι τις πρώτες μου συναυλίες πλάι στην Ελευθερία Αρβανιτάκη. Εκεί βρέθηκα για πρώτη φορά μπροστά σε ένα μεγαλύτερο κοινό. Αισθάνθηκα μαγικά, ένα ασύγκριτο συναίσθημα πληρότητας και χαράς. Ξεπερνώντας βέβαια το τρακ που είναι μεγάλο, όταν σε μια μεγάλη συναυλία ο κόσμος είναι θετικός νιώθεις πράγματα που μόνο η μουσική μπορεί να σου προσφέρει.
Ποια είναι η ιστορία του νέου σου δίσκου; Πότε προέκυψαν τα κομμάτια; Ήταν αποτέλεσμα του εγκλεισμού της πρώτης καραντίνας ή τα δούλευες από πριν;
O νέος δίσκος έχει ως κύριο θέμα του τον χρόνο. Έτσι, ονομάστηκε «Ο Μικρός Χρόνος». Είμαστε ανυπεράσπιστοι απέναντί του, απέναντι στην πάροδό του. Η λέξη μικρός υποδηλώνει για μένα το πόσο απροσδιόριστος, άπιαστος, μακρινός, μυστήριος είναι. Αυτό το λίγο που μας έχει δοθεί μέσα στο άπειρο δεν φτάνει για να γνωρίσουμε το σωστό και το λάθος. Επίσης η φθορά των πραγμάτων και η προσπάθεια αποδοχής και συμφιλίωσης με αυτό, μέσα από την δημιουργία θετικών μεγαλύτερων αξιών αποτελεί την ουσία της εξέλιξης. Μπορεί να είμαι κάπως μικρός ηλικιακά για να με προβληματίζει κάτι τέτοιο, μοιάζει όμως αναπόφευκτο όταν βλέπεις τα πράγματα από μια φιλοσοφική ματιά, αρχίζεις να ρωτάς και να μην έχεις απαντήσεις και τότε ξεκινάς να ψάχνεις.
Τα περισσότερα κομμάτια ξεκίνησα να τα δουλεύω λίγο πριν τη πρώτη καραντίνα, που ήταν και ένα διάστημα μεγάλης αναθεώρησης για μένα όπως πιστεύω και για πολλούς από εμάς. Κάποια ήρθαν αργότερα, μέσα στο καλοκαίρι και το φθινόπωρο όπου φάνηκε να ολοκληρώνεται αυτό που ήθελα να πω και να δηλώσω μέσα σε αυτή τη νέα δουλειά.
Τι σε οδήγησε να επιλέξεις την ανεξάρτητη παραγωγή;
Επειδή είμαι άνθρωπος που αφιερώνω πολύ χρόνο σε ό,τι αγαπώ και εκθέτω, επιμένω πολύ στην λεπτομέρεια και ελέγχω τα πάντα γύρω από αυτά που κάνω. Πέφτω σε πολλές αστοχίες και δοκιμάζω πράγματα που κάποιες φορές ταιριάζουν, ενώ κάποιες άλλες όχι, έτσι δημιουργώ με μεγάλη χαρά. Αυτό απαιτεί πολύ χρόνο, που συνήθως δεν υπάρχει σε ένα στούντιο. Έτσι, τα τελευταία χρόνια έχω δημιουργήσει στο σπίτι μου έναν χώρο με τα όργανά μου και ένα σύστημα ηχογράφησης που περνώ πολλές ώρες, πειραματίζομαι, παίζω πολύ, γράφω και μαθαίνω το πρόγραμμα που ηχογραφώ.
Αυτό πρέπει να σου δίνει και μεγάλη ελευθερία.
Το να είσαι καλλιτέχνης σημαίνει για εμένα ελευθερία. Ελευθερία να στοχεύεις, να πειραματίζεσαι, να δημιουργείς, να αποτυγχάνεις. Να αναλαμβάνεις την ευθύνη και να οδηγείς εσύ τη ζωή σου. Όταν δεν συμβαίνει αυτό αισθάνομαι εγκλωβισμένος.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω συνεργάτες δίπλα μου ή ανθρώπους που θαυμάζω και συμπορεύομαι είναι κάτι που αναζητώ διαρκώς και το χρειάζομαι. Η ανεξάρτητη παραγωγή όμως για μένα που δημιουργώ με τέτοιον τρόπο έχει να κάνει με μια μεγάλη ανάγκη έκφρασης, αισθητικής αποτύπωσης και αυτοδιαχείρισης του υλικού.
Τι δυσκολίες αντιμετωπίζει ένας νέος καλλιτέχνης για να ακουστεί η δουλειά του, δεδομένης της κατάστασης με τις playlists στα ραδιόφωνα;
Οι δυσκολίες είναι τεράστιες, το τοπίο έχει αλλάξει. Ακόμα όμως, πιστεύω πολύ στη δύναμη του ραδιοφώνου και για αυτό θεωρώ πως θα έπρεπε να ακούγονται τα τραγούδια των σημερινών τραγουδοποιών περισσότερο και να έχουμε περάσει σε μια άλλη σελίδα. Προσωπικά όμως, θεωρώ πως η συνεχής δημιουργία, η έκφραση και η παραγωγικότητα επιβραβεύεται και το κοινό συντονίζεται κάποια στιγμή μαζί σου. Δεν ξέρω πώς ακριβώς αλλά είμαι πολύ πιστός σε αυτή την σκέψη, δηλαδή εάν μέσα στα χρόνια παράγεις, δουλεύεις και καταφέρνεις να είσαι στον δικό σου σωστό δρόμο, αυτοί που θέλουν να σε ακούσουν θα φτάσουν στη μουσική σου. Μπορεί αργότερα, αλλά θα γίνει.
Ένα μεγάλο μέρος του συναυλιακού κοινού να σε έμαθε από τις εμφανίσεις σου μαζί με την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Τι σου έχει πει για τη μουσική σου;
Είναι πολύ θετική και ενθαρρυντική. Ήταν εκεί και στην παρουσίαση του πρώτου μου δίσκου στο Σταυρό του Νότου, κάτι που με έκανε να αισθανθώ πολύ όμορφα.
Κάνεις κάτι πολύ ιδιαίτερο και σπάνιο. Και γράφεις μουσική, και στίχους, και τραγουδάς και παίζεις μεταξύ άλλων βιολί. Τι σε γοητεύει περισσότερο από όλα;
Πρώτα απ’ όλα αισθάνομαι μουσικός. Αυτή είναι η ιδιότητά μου και μέσα από αυτήν προσεγγίζω τα πάντα. Ακόμα και ένας στίχος όταν δημιουργείται ή κάτι που διαβάζω και με συγκινεί, μέχρι ένα στιγμιότυπο σε μια ταινία ή μια ομιλία έχει μια μουσική ένταση, μια φόρτιση που σπάει τη σιωπή και την κανονικότητα και εισχωρεί στη στιγμή. Το βιολί είναι το όργανο που εκφράζομαι, που παλεύω να “δαμάσω” με την δύσκολη τεχνική, να εξελιχθώ αλλά και να δώσω νέες μορφές, συνοδευτικές όπως έχω κάνει κάποιες φορές.
Το τραγούδι είναι άλλη μια μουσική έκφραση πρωτόγονη που ξεκινά από το σώμα. Είμαι πολύ εργατικός κι εκεί, τραγουδώ και εξασκώ κάθε μέρα τη φωνή μου. Από την άλλη η τραγουδοποιία και η δημιουργία είναι μια ανάγκη που βγαίνει μέσα σε ανεξήγητες στιγμές και που ξεκινά από κάτι πολύ μικρό σχεδόν αμελητέο και είναι άγνωστο το πως θα συνεχίσει. Μοιάζει κάπως στο μυαλό μου με την γλυπτική γιατί ο τρόπος που δημιουργείται ένα τραγούδι φαντάζομαι ότι γίνεται έτσι. Το σμιλεύεις, το φορτώνεις, διώχνεις, χαράζεις μέχρι να φτάσεις στο τελικό αποτέλεσμα.
Με γοητεύουν όλα το κάθε ένα ξεχωριστά για διαφορετικούς λόγους και σε όλα βρίσκω κάτι καινούργιο. Ο κεντρικός άξονας της ύπαρξής μου όμως είναι πάντα η μουσική, αυτή είναι η φύση μου.
Τι θυμάσαι πιο έντονα από το τελευταίο σου live πριν το lockdown;
Το τελευταίο live πριν το lockdown ήταν μια πολύ όμορφη βραδιά με Πανσέληνο σε έναν αρχαιολογικό χώρο στην Φθιώτιδα. Μια εκπληκτική συναυλία δίπλα στην Ελευθερία Αρβανιτάκη με ένταση, ο κόσμος ήταν χαρούμενος, προσαρμοσμένος και συνεπής στα νέα μέτρα που άρχισαν να ανακοινώνονται τότε και ευτυχισμένος μέσα στα τραγούδια και τη μουσική. Θυμάμαι σκεφτόμουν το πόσο το χρειαζόμαστε όλοι αυτό, την επαφή με την τέχνη, να μη χάσουμε τις συναυλίες και το θέατρο. Να είμαστε υγιείς και να απολαμβάνουμε όλα αυτά τα δώρα της τέχνης. Τελικά τα πράγματα άλλαξαν αργότερα αλλά πιστεύω πως θα τα ξαναβρούμε σύντομα όλα.
Ποιο live ξεχωρίζεις στη μέχρι τώρα πορεία σου;
Ξεχωρίζω δύο πολύ δυνατές στιγμές. Η πρώτη είναι απ’ τις δύο προσωπικές συναυλίες που έδωσα στην Αγγλικανική Εκκλησία Αγίου Παύλου την περασμένη χρονιά, έναν μυσταγωγικό χώρο που ταίριαξε ιδανικά με τα τραγούδια και τη μουσική που παίξαμε, μας αγκάλιασε και είχε πολύ θετική ανταπόκριση από τον κόσμο.
Η δεύτερη στιγμή ήταν μια πολύ σημαντική συναυλία στο Barbican του Λονδίνου όπου είχα την μεγάλη τιμή να βρίσκομαι δίπλα στην Ελευθερία Αρβανιτάκη όταν τραγούδησε σε αυτόν τον πολύ σημαντικό συναυλιακό χώρο. Ένιωσα καταπληκτικά, μια στιγμή πολύ ξεχωριστή, που κουβαλώ μέσα μου και νιώθω ευγνώμων.
Τι σου δίδαξε η φετινή δύσκολη χρονιά;
Γενικώς αναθεώρησα πολλά πράγματα ειδικά στην πρώτη καραντίνα. Πριν, είχα φτάσει σε ένα οριακό σημείο και με βοήθησε να ξανασκεφτώ τη ζωή και να δω καλύτερα τον εαυτό μου και όσα θέλω πραγματικά. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν. Προσπαθώ να είμαι παρών και να διεκδικώ αυτά που θέλω και να είμαι λιγότερο σκληρός με τον εαυτό μου κάτι που συνήθιζα πολύ στο παρελθόν.
Βινύλια, cd, Spotify, ραδιόφωνο: Πού ακούς μουσική συνήθως;
Ακούω μουσική παντού. Στο αμάξι και στο σπίτι μου έχω ραδιόφωνο που παίζει όλη μέρα. Αγοράζω ακόμα cd καλλιτεχνών που αγαπώ πολύ και φυσικά είμαι συνδρομητής και πληρώνω για τη μουσική που ακούω σε πλατφόρμες spotify, itunes.
Ποιο θεωρείς το πιο σημαντικό μουσικό γεγονός του 2020;
To album Djesse Vol.3 του Τζέικομπ Κόλλιερ.
Τι να περιμένουμε από εσένα το 2021;
Έχω πολλά διαφορετικά πράγματα στο μυαλό μου. Αυτή τη στιγμή γράφω νέα τραγούδια που σιγά σιγά ξεκινούν το υλικό του επόμενου δίσκου αλλά και ένα project που δουλεύω καιρό με ένα σύνολο τραγουδιών προσαρμοσμένα για solo βιολί και φωνή. Ελπίζω με τη νέα χρονιά να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και να επιστρέψουμε στις συναυλίες πιο δυνατοί και δημιουργικοί από ποτέ.
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.
Περισσότερα από το VICE
O Βαγγέλης Έχει Στρώσει Κάνναβη στην Ταράτσα του Υπουργείου Οικονομικών
Οι «Kαταστάσεις» Eίναι σαν τις Σχέσεις, Χωρίς τη Δέσμευση
Ρωτήσαμε Kόσμο Ποιο Eίναι το πιο Παράξενο Χριστουγεννιάτικο Δώρο που τους Έχουν Κάνει
