Κάποια στιγμή το 1993, ο Ελβετός Philipp Mueller –20άρης τότε– ήταν φωτογράφος νυχτερινής ζωής για ελβετικά underground περιοδικά όπως το Sputnik και το Forecast. Αρχικά ήταν άσχετος με τη rave σκηνή της Ελβετίας που παρουσίαζε «έκρηξη», σύντομα όμως ενσωματώθηκε σε μια σκηνή που λίγοι έξω από τη χώρα ξέρουν ότι υπήρχε.
Οι φωτογραφίες που τραβούσε επί μια δεκαετία ήταν, μέχρι πρόσφατα, ξεχασμένες στο πατρικό του. Σήμερα, έχουν συγκεντρωθεί στο “120 bpm” –ένα καινούργιο λεύκωμα που καταγράφει το δυνατό, παραδόξως σικ και μερικές φορές σουρεαλιστικό απόγειο της club σκηνής της Ελβετίας.
Videos by VICE
VICE: Πού ήταν όλο αυτό το υλικό μέχρι τώρα; Philipp Mueller: Σε ένα κουτί στο πατρικό μου. Η μητέρα μου σε κάποια φάση είπε «Τι θα τα κάνεις όλα αυτά που έχεις μαζέψει;». Τα κοίταξα και βρήκα εκπληκτικό υλικό: τυπωμένες φωτογραφίες, polaroid, περιοδικά. Το ενδιαφέρον είναι ότι οι φωτογραφίες φαίνονται πολύ σύγχρονες – σαν να μπορούσαν να δημοσιευτούν σήμερα στο i-D ή στο The Face. Άρχισα να τις δείχνω και όλοι έλεγαν «Ουάου, Βερολίνο;». Κι εγώ έλεγα, «Όχι, Ζυρίχη».
**Υποθέτω πολλοί –τουλάχιστον εκτός Ελβετίας– μάλλον δεν ξέρουν ότι η Ζυρίχη είχε μεγάλη club σκηνή τη δεκαετία του ‘90.
**Στο παρελθόν δεν συνέβαιναν και πολλά, ήταν βαρετά. Αλλά στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα clubs και παράνομα πάρτι, συνήθως σε βιομηχανικές περιοχές. Πολύ συχνά τότε ερχόταν η αστυνομία και το πάρτι σταματούσαν. Το κόλπο ήταν να κρύβεις τα λεφτά που έπαιζαν για τα ποτά, οπότε να μπορείς να πεις ότι ήταν πριβέ πάρτι γενεθλίων. Τα πάρτι αυτά έγιναν τόσο δημοφιλή που κάποια στιγμή σταμάτησαν να δίνονται άδειες για εστιατόρια, διότι υπήρχαν πάρα πολλά clubs και bars.
**Ανήκες στην techno rave σκηνή όταν τραβούσες αυτές τις φωτογραφίες; Στο βιβλίο περιγράφεις περισσότερο τον εαυτό σου ως waver, με στενά τζιν, πέτσινο, μυτερά παπούτσια, μουσάκι.
**Σήμερα θα το έλεγες “indie sleaze”. Στο βιβλίο υπάρχει μια μεγάλη αντίφαση. Δεν ανήκα στη rave κοινότητα, αν και το βιβλίο κλίνει προς τη rave πλευρά (σε ό,τι αφορά το edit των εικόνων).
Εγώ φωτογράφιζα περισσότερο clubs. Έβγαζα φωτογραφίες σε events όπου με έστελναν τα περιοδικά όπου δούλευα. Τουλάχιστον στην αρχή. Φυσικά το rave ήταν κομμάτι των clubs. Έτσι προέκυψαν όλα. Έβγαζα τις rave φωτογραφίες επειδή σκεφτόμουν ότι αν τραβήξω φωτογραφίες σε ένα τεράστιο πάρτι ίσως να μπορούσα να κάνω κι άλλα πράγματα για το περιοδικό. Δουλειά ήταν.
Είναι σημαντικό να πω ότι όταν έβγαζα αυτές τις φωτογραφίες δεν είχα σκεφτεί ότι θα είχαν αξία. Μερικές φορές μια φωτογραφία δεν σημαίνει τίποτα εκείνη τη στιγμή, με τον καιρό όμως γίνεται σημαντική για σένα ή και για πολλούς.
**Κάποιες φωτογραφίες θυμίζουν τις φωτογραφίες του Gavin Watson του UK rave ή βιβλία όπως το “Out of Order”. Αλλά πολλές δείχνουν έναν κόσμο πιο glamorous, το vibe είναι περισσότερο φάση μόδα.
**Νομίζω εκείνη την εποχή στην Αγγλία το rave look ήταν μεγάλα φούτερ και bucket hats. Αυτό ήταν πριν το Ίντερνετ, μην ξεχνάς. Είχαμε το The Face και την ιταλική Vogue. Αυτά κοιτάζαμε, αυτές ήταν οι πηγές μας για το τι συνέβαινε αλλού. Λόγω της έλλειψης πληροφορίας, η Ζυρίχη έφτιαξε το δικό της στιλ, τη δική της rave κοινότητα.
Υπήρχε μια εποχή όπου οι άνθρωποι άρχιζαν να βαριούνται τα πάρτι και άρχισαν να κάνουν επιδείξεις μόδας τοπικών σχεδιαστών στα πάρτι. Ήταν ένας τρόπος αν ενισχυθεί το ενδιαφέρον για τα πάρτι. Αυτά ήταν τα θεμέλια της καριέρας μου, δεν ήξερα ιδιαίτερα από μόδα αλλά οι γύρω μου ήξεραν και ασχολούνταν και εμπνεόμασταν από αυτά τα περιοδικά.
**Το βιβλίο περιλαμβάνει ασπρόμαυρες φωτογραφίες, polaroid, snaphsots, πορτρέτα. Είναι ασυνήθιστο, νιώθει ότι φαίνεται πως μάθαινες καινούργια πράγματα τότε.
**Πειραματιζόμουν με πολλές τεχνικές. Εμπνεόμουν από τόσους πολλούς φωτογράφους, τον Juergen Teller και τον Anton Corbijn – το βιβλίο του οποίου είχα αγοράσει στα 18.
Νομίζω πως το μυστικό είναι ότι δεν είχα στο μυαλό μου ότι κατέγραφα ένα κίνημα. Περισσότερο με ενδιέφεραν τα άτομα. Ακόμα ισχύει αυτό. Πάντα θεωρούσα τα ρούχα ως τρόπο έκφρασης της προσωπικότητας. Ακόμη και στο σχολείο, όπου η μαμά μου μου φορούσε άθλια ρούχα. Μου λείπει σήμερα αυτό, όλοι φοράνε τα ίδια.
**Πιστεύεις ότι η ομοιογένεια οφείλεται εν μέρει στα social media;
**Νομίζω ότι η ατομικότητα χάθηκε λόγω της παγκοσμιοποίησης. Η γρήγορη μόδα εξαφάνισε την ατομικότητά μας.
Αλλά ίσως να επανέρχεται. Πρόσφατα φωτογράφισα κάτι 20χρονους έξω από τη Ζυρίχη. Γούσταραν πολύ rave, η μία ήταν σε φάση Ziggy Stardust, η συγκάτοικός της είχε ξυρισμένο κεφάλι, θύμιζε τον Goldie. Νομίζω πως υπάρχει μια άλλη γενιά τώρα που αποζητά την ατομικότητα ξανά και έχει τελείως διαφορετική νοοτροπία. Υπάρχει ελπίδα.
Περισσότερα από το VICE
Ο Steve Δημιουργεί Comics για να Ακουστούν οι Φωνές των Queer Ατόμων
Το να Είσαι Community Guide στο Metaverse του Facebook Είναι Εφιαλτική Δουλειά
Η πιο Άκυρη Ερώτηση που Έγινε Ποτέ στο «Ποιος Θέλει να Γίνει Εκατομμυριούχος;»
