Το VICE Greece δίνει βήμα σε ανθρωπιστικές οργανώσεις, οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άτομα, με τη δημιουργία της στήλης «Ρισπέκτ», στην οποία κάθε εβδομάδα δημοσιεύονται προσωπικές ιστορίες, άρθρα άποψης, φωτογραφίες, ρεπορτάζ ή άλλες υποθέσεις που ενδιαφέρουν την ελληνική κοινωνία. Στόχος μας είναι να ενημερώσουμε το κοινό και να ανοίξουμε διάλογο για ζητήματα με τα οποία καταπιάνονται και αξίζουν την προσοχή όλων.
Το συγκεκριμένο άρθρο υπογράφει η Κατερίνα Μανούσου Αλεξίου, δικηγόρος της HumanRights360.
Videos by VICE
Γνωρίσαμε το κορίτσι στην Πλατεία Ξούθου. Ή, καλύτερα, μας γνώρισε αυτή. Εμείς κάναμε το καθιερωμένο Streetwork με την ομάδα του Street Lawyering. Εκείνη ήρθε σε εμάς και άρχισε να ρωτάει. Απρόσμενο κι αυτό, συνήθως ρωτάμε εμείς. Από την πρώτη μας συνάντηση το κορίτσι έθεσε τους όρους: εκείνη πλησίασε, εκείνη ρώτησε, εκείνη αποφάσισε.
Την πρώτη φορά έμαθε τα πάντα για εμάς: Ποιοι είμαστε, τι κάνουμε, γιατί το κάνουμε. Εκείνη είπε μόνο το όνομά της. Όλα τα άλλα τα βλέπαμε εξάλλου, δεν χρειαζόταν να τα πει. Βλέπαμε μια κοπέλα αδύνατη, χτυπημένη, γεμάτη πληγές. Βλέπαμε ένα σώμα ερείπιο, με δύο μάτια θάλασσα. Το κορίτσι έκανε χρήση – συστηματική, καθημερινή, επώδυνη. Έμενε στον δρόμο και δεν είχε πρόσβαση σε φρέσκο φαγητό και καθαρό νερό. Αν είσαι χρήστης στο κέντρο της Αθήνας αυτή είναι η κανονικότητα: Υπό προϋποθέσεις ζωή, υπό προϋποθέσεις εξυπηρέτηση, υπό προϋποθέσεις άνθρωπος και πάντα στην έλλειψη.
Δεν είχε ταυτότητα, ήταν ένα κορίτσι στην πιάτσα με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Μια γυναίκα στην πιάτσα, όπως ακριβώς μια γυναίκα στην πόλη: επιφυλακτική, φοβισμένη, γνωρίζει όλα της τα όπλα και τα χρησιμοποιεί αναλόγως, όταν και αν προλάβει, όταν και αν μπορέσει. Το κορίτσι στην πιάτσα είναι ομορφιά, είναι χαρά, είναι κίνδυνος. Το κορίτσι στην πιάτσα είναι πόλος έλξης, αφορμή για καβγά, ένα ακίνητο κουφάρι. Το κορίτσι στην πιάτσα δίνει τον ρυθμό, παίρνει τον ρυθμό, χρειάζεται βοήθεια. Το κορίτσι στην πιάτσα δεν εμπιστεύεται κανέναν και ξέρει να επιβιώνει καλύτερα από όλους.
Μας παρακολουθούσε έκτοτε διακριτικά, ψιθυρίζοντας καμιά φορά ένα βιαστικό «γεια» και εμείς προσπαθούσαμε πάντοτε να τη βλέπουμε, να κρατάμε μια επαφή, να χτίσουμε μια σχέση εάν μας δοθεί η ευκαιρία, να τη βοηθήσουμε ίσως να εκδώσει μια καινούρια ταυτότητα. Αν κάποτε ένιωθε έτοιμη θα μας μιλούσε. Ή αν κάποτε βρίσκαμε μια αφορμή θα το τολμούσαμε εμείς.
Το κορίτσι δεν είχε ποινικές εκκρεμότητες για να τη βοηθήσουμε. Ο νόμος δεν ήταν το πρόβλημά της, η ζωή της ήταν.
Τη μέρα που τελικά μας μίλησε την περιμέναμε από καιρό. Τη βρήκαμε στην ίδια πλατεία, κακοποιημένη. Έβαλε πάλι τους όρους – «θέλω να κόψω, θέλω να γίνω καλά». Μας είπε με λεπτομέρειες τι της συνέβη, ποιος της το έκανε, πώς της το έκανε. Τα έλεγε όλα, βιαστικά και επίμονα αλλά συγκεκριμένα. Μας είπε τα πάντα και όταν πια ξέραμε, αφέθηκε εντελώς. Θα εκτελούσε όλες τις οδηγίες, θα ακολουθούσε όλες τις συμβουλές, ήταν έτοιμη.
Η ομάδα πήρε «φωτιά», έφυγαν κατευθείαν για το νοσοκομείο. Ο Ερυθρός Σταυρός μάς στέλνει στο Λαϊκό, το Λαϊκό μάς στέλνει στο ΚΑΤ, έχει κακώσεις στο κεφάλι και πρέπει να πάει εκεί. Στο ΚΑΤ κάνουν εισαγωγή απευθείας, μένει εκεί. Ξεκινάει η ανασφάλεια: Πώς θα είναι οι γιατροί; Πώς θα της φερθούν; Θα είναι φροντιστικοί ή θα την προσβάλουν; Θα δεχτούν να μιλήσουν μαζί μας ή δεν θα τολμήσουν; Θα τη βοηθήσουν όπως πρέπει ή θα δουν στο κορμί της ένα ακόμη «πρεζάκι»; Οι γιατροί στο ΚΑΤ ξεπέρασαν κάθε προσδοκία.Ήταν δίπλα της κάθε στιγμή, επικοινώνησαν αμέσως μαζί μας και συνεργάστηκαν υποδειγματικά. Παρακολούθησαν τα στερητικά της, γιάτρεψαν τις πληγές της, τη συμβούλευσαν με όλους τους τρόπους. Ρώτησαν τις προθέσεις μας, είπαν τη γνώμη τους για αυτές, ένωσαν τις δυνάμεις τους με τις δικές μας. Το κορίτσι έμεινε στο νοσοκομείο σχεδόν μια εβδομάδα, πέρασε όλα τα στερητικά του σώματος και συνέχισε να θέλει να κόψει.
Εμείς ταυτόχρονα ψάξαμε και βρήκαμε τους ανθρώπους από την οικογένειά της και ήταν κι αυτοί εκεί έτοιμοι να βοηθήσουν, να υποστηρίξουν όπως χρειάζεται το δικό τους παιδί. Συνεργάστηκε μαζί μας αποτελεσματικά ακόμη και κάποιο κακόφημο ξενοδοχείο του κέντρου, που το κορίτσι είχε απιθώσει τα πράγματά του.
Ύστερα απευθυνθήκαμε στο ΚΕΘΕΑ. Οι άνθρωποι εκεί έκαναν ότι ακριβώς και οι γιατροί του ΚΑΤ, το αυτονόητο: Μας βοήθησαν άμεσα και με όλες τους τις δυνάμεις. Αφού έμαθαν περί τίνος πρόκειται, έκαναν ό,τι ήταν απαραίτητο για να μη χαθεί ούτε λεπτό. Και δεν χάθηκε. Φεύγοντας από το νοσοκομείο το κορίτσι μπήκε στην κοινότητα του ΚΕΘΕΑ.
Σήμερα είναι ακόμα εκεί συνεχίζοντας να γιατρεύει τις πληγές της. Δεν έχει περάσει καιρός, ούτε θα μάθουμε σύντομα το τέλος της ιστορίας της, όμως ήδη μας έμαθε πολλά. Μας έμαθε πρώτα από όλα πως όταν η αλυσίδα των ανθρώπων που χρειάζεται να συνεργαστούν, για να έχουν ένα αποτέλεσμα, δεν έχει κενά τότε το αποτέλεσμα σίγουρα επιτυγχάνεται. Στη δική μας αλυσίδα δεν υπήρξε ούτε ένα κενό. Από το ταξί που τη δέχτηκε αδιαμαρτύρητα μέχρι τους γιατρούς που επικοινωνούσαν μαζί μας από τα προσωπικά τους τηλέφωνα και τους θεραπευτές του ΚΕΘΕΑ όλοι οι κρίκοι της αλυσίδας λειτούργησαν άψογα. Είναι αδύνατον να μην προβληματιστούμε πώς θα ήταν οι ζωές όλων μας εάν όλες οι αλυσίδες λειτουργούσαν με τον ίδιο τρόπο. Είναι αδύνατον να μην αναλογιστούμε τι θα είχε συμβεί εάν εμείς δεν είχαμε κοιτάξει, οι γιατροί δεν είχαν δει και οι θεραπευτές δεν είχαν αδράξει. Είναι απίθανο να μην εξοργιστούμε την επόμενη φορά που η αλυσίδα όχι απλώς θα έχει κενά, αλλά κάποιος θα της αφαιρεί επίμονα κρίκους.
Περισσότερα από το VICE
Ο Κωνσταντίνος Κουτσαβάκης Είναι Από τους Τελευταίους Ρομαντικούς Εκεί Έξω
Λάσπη, Αίμα και Φιλία: Φωτογραφίες μιας Αγγλικής Κοινότητας Dirt Bikes
