Το Γυμνό Modelling Είναι Όμορφο Μέχρι να Έρθουν οι Απρόσκλητες Dick Pics

Ήταν ξημέρωμα στη Νέα Υόρκη, εκείνη η μαγική και σύντομη στιγμή που όσοι γυρίζουν από ολονύχτια πάρτι συναντιούνται με εκείνους που βγαίνουν για το πρωινό τους τρέξιμο. Καθώς η πόλη σιγά-σιγά ξυπνούσε, η Sonia Parecadan ετοιμαζόταν να γδυθεί στην «πιο ακραία της φωτογράφιση», σύμφωνα με την ίδια – στους δρόμους της Νέας Υόρκης.

Αν και οι γυναίκες επιτρέπεται να είναι νόμιμα topless στη Νέα Υόρκη από το 1992, το δημόσιο γυμνό παραμένει γκρίζα περιοχή.  Η πολιτεία της Νέας Υόρκης παραδοσιακά προστατεύει το γυμνό σε ό,τι αφορά την καλλιτεχνική έκφραση, παρόλα αυτά η Parecadan και ο φωτογράφος της πήραν κάποιες προφυλάξεις. Έκαναν τη φωτογράφιση νωρίς το πρωί σε μια τοποθεσία που δεν ήταν κοντά σε σχολεία για να αποφύγουν να πέσουν πάνω σε παιδιά και αστυνομικούς. «Ένιωθα τα βλέμματα των περαστικών πάνω μου εφόσον ήμουν σε δημόσιο χώρο και ήταν προφανώς λίγο τρομακτικό», είπε στο VICE το 36χρονο γυμνό μοντέλο. «Ταυτόχρονα πολλοί άνθρωποι συνέχιζαν τη  μέρα τους αδιάφοροι».

Για την Parecadan, μοντέλο ινδικής καταγωγής που ζει στο Σαν Φρανσίσκο, τα βλέμματα των περαστικών έχουν γίνει ρουτίνα. Ως μια από τις λίγες γυναίκες με τη δική της καταγωγή που κάνουν αυτήν τη δουλειά, κρίνονται περισσότερο.

«Υπάρχουν 1,2 δισ. άνθρωποι στην Ινδία, αλλά λίγα γυμνά μοντέλα», είπε. «Ντρεπόμουν για τα ινδικά χαρακτηριστικά μου, τη μεγάλη μύτη και το μεγάλο στήθος αλλά με τον καιρό κατάλαβα ότι αυτά που σε κάνουν διαφορετικό ή παράξενο είναι εκείνα που σε κάνουν ενδιαφέροντα άνθρωπο».

Σήμερα, η Parecadan χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο Devi ή GooglyMonstor και πλέον κάνει γυμνό καλλιτεχνικό modelling εδώ και πάνω από μια δεκαετία. Έχει πάνω από 300.000 followers στο Instagram και έχει μπει σε συνδρομητικούς χώρους όπως το Patreon. Η δουλειά της περιλαμβάνει από το να ποζάρει γυμνή για φοιτητές Καλών Τεχνών, μέχρι εντυπωσιακές φωτογραφίες που αντιπαραβάλλουν το γυμνό της σώμα με φόντο μαγευτικά τοπία. Μάλιστα, συχνά συστρέφει το σώμα της για να δημιουργήσει αφηρημένα σχήματα. Από τους πολυσύχναστους δρόμους της Νέας Υόρκης μέχρι τις παγωμένες χαράδες της Ισλανδίας και τα λιβάδια της Καλιφόρνιας, η Parecadan γδύνεται παντού με τόλμη.

Όμως γι’ αυτή την έμπειρη επαγγελματία, δεν ήταν εύκολο να καλλιεργήσει την αυτοπεποίθηση που έχει σήμερα.

Ως παιδί μεταναστών στο Σαν Φρανσίσκο, η Parecadan συχνά αντιμετώπιζε ρατσισμό. Οι γονείς της είχαν μεταναστεύσει στις ΗΠΑ από την Κεράλα της νότιας Ινδίας ψάχνοντας καλύτερες επαγγελματικές ευκαιρίες και ήταν η μόνη Ινδή στο σχολείο. «Ήμουν λίγο παράξενη. Είχα διαταραχή ελλειμματικής προσοχής, ένιωθα άβολα σε κοινωνικές περιστάσεις και με θεωρούσαν την παράξενη Ινδή που δεν γουστάρουν τα αγόρια. Ακόμα θυμάμαι όταν πήγαινα δημοτικό, υπήρχε ένα κοριτσάκι στο νηπιαγωγείο που ήταν από τη Σρι Λάνκα και την έλεγαν αδερφή μου. Επίσης με έλεγαν βρώμικη και άσχημη λόγω του χρώματος της επιδερμίδας μου».

Η Parecadan εσωτερίκευσε όλη αυτή την ντροπή που έπληξε την αυτοπεποίθησή της.

«Προερχόμουν από μια κουλτούρα που θεωρούσαν οπισθοδρομική, κυρίως επειδή δεν υπήρχαμε πουθενά στην οθόνη, εκτός αν μετράς τον Apu από τους Simpsons. Προφανώς όταν είσαι παιδί κάτι τέτοιο σε τραυματίζει. Ξεπέρασα την ντροπή όταν πήγα στο πανεπιστήμιο».

Η Parecadan σπούδασε στο UC Davis, όπου γνώρισε Αμερικανοασιάτες με αυτοπεποίθηση. Άρχισε επιτέλους να νιώθει ότι ανήκε κάπου. «Έκανα μαθήματα πάνω Αμερικανοασιατικό πολιτισμό, μάθαινα για τον εσωτερικευμένο ρατσισμό και νόμιζα ότι θα εκραγεί το μυαλό μου. Όλο αυτό με βοήθησε επίσης να ξεμάθω τα πρότυπα ομορφιάς που είχα μάθει και αμφισβητούσα τις καμπύλες και το χρώμα μου». 

Το ότι γνώρισε άλλους ανθρώπους που της έμοιαζαν και κατανόησε τον συστημικό ρατσισμό, που ήταν βαθιά ριζωμένος στην κοινωνία, βοήθησε την αυτοπεποίθησή της. Τόσο που όταν αποφοίτησε σε μια εποχή που η οικονομία μαστιζόταν από την ύφεση και την ανεργία, αποφάσισε να μπει στο modelling.

«Ήμουν 22 ετών το 2008, στο αποκορύφωμα της ύφεσης κι έτσι έψαχνα δουλειές στο Craigslist. Πάντα μου άρεσε το modelling και αποφάσισα να δοκιμάσω. Αλλά την πρώτη φορά με ξεγέλασαν και βρέθηκα σε μια περίεργη φωτογράφιση όπου ο φωτογράφος με ανάγκασε να φορέσω αποκαλυπτικά ρούχα και πίεσε τα όριά μου».

Ως νέος άνθρωπος που δεν καταλάβαινε τη βιομηχανία αρκετά τότε, η Parecadan πείστηκε να κάνει topless φωτογραφίες ενώ ένιωθε άβολα. «Δεν νομίζω ότι τις δημοσίευσε καν και μάλλον ήταν ένας ανώμαλος που ήθελε να κρατήσει τις φωτογραφίες μου. Ήταν κακή εμπειρία και είπα ότι δεν θα το ξανακάνω».

Εγκατέλειψε το modelling και ασχολήθηκε με το θεραπευτικό μασάζ. Της πήρε τρία χρόνια να νιώσει ξανά άνετα μπροστά στην κάμερα.

«Ήμουν με κάποιον που του άρεσε η φωτογραφία, έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε μια γυμνή φωτογράφιση. Στην αρχή δίσταζα αλλά όταν ξεκινήσαμε μου φάνηκε πολύ φυσικό. Ακόμα ήμουν επικριτική με το σώμα μου, αλλά δεν ένιωθα πια την ανάγκη να το κρύβω. Συνειδητοποίησα ότι δεν χρειάζεται να είσαι τέλεια για να είσαι όμορφη».

Η φωτογράφιση την έκανε να νιώσει απελευθερωμένη, σαν να μπορούσε να αφεθεί τελείως. Μετά από αυτό δεν υπήρχε επιστροφή.

«Το γυμνό modelling με βοήθησε να καταλάβω τι ενδιαφέρον έχει το σώμα μου πέρα από τη στερεοτυπική αισθητική», εξήγησε και συμπλήρωσε ότι έγινε για εκείνη τρόπος να ξεπεράσει τις βαθύτερες ανασφάλειές της. «Υπάρχουν πολλά πράγματα που κάνουν ένα σώμα ωραίο, παράξενο ή θαυμαστό που δεν έχουν καμία σχέση με το sex appeal. Αρχίζεις να βλέπεις πράγματα που συνήθως θεωρούνται άσχημα στο modelling, όπως τις δίπλες της κοιλιάς σου που δημιουργούν ενδιαφέροντα σχήματα, το πώς φαίνονται σε διαφορετικό φως και συνειδητοποιείς ότι είναι φυσιολογικό να έχεις ραγάδες ή πεσμένα βυζιά γιατί όλα αφηγούνται μια ιστορία».

Η Parecadan έχει μάθει να βλέπει το επάγγελμά της ως performance art, που της επιτρέπει να βυθίζεται στη στιγμή. «Έχω διαταραχή ελλειμματικής προσοχής αλλά όταν κάνω modelling, μου είναι πιο εύκολο να συγκεντρώνομαι. Είμαι τελείως παρούσα στη στιγμή. Για μένα, είναι σαν διαλογισμός»

Όμως παρόλο που το γυμνό modelling ήταν απελευθερωτικό για την Parecadan και ενίσχυσε την αυτοπεποίθησή της, σε έναν τέτοιο χώρο συχνά νιώθει ότι την αντικειμενοποιούν και τη φετιχοποιούν.

«Στην Ινδία με θεωρούν συχνά νυμφομανή ή επιδειξία, παρόλο που η δουλειά μου είναι καλλιτεχνική και όχι ερωτική. Κάποτε λεγόμουν Dakini αλλά το άλλαξα όταν εκατοντάδες ινδικά σάιτ πορνό άρχισαν να κλέβουν της φωτογραφίες μου και βίντεό μου και να βάζουν λεζάντες τύπου “Ινδή πουτάνα τα δείχνει όλα”. Έφτασα σε σημείο που ένας φίλος του θείου μου είδε φωτογραφίες μου και του τηλεφώνησε αμέσως».

Ο θείος της ήρθε σε κόντρα μαζί της για τη δουλειά της, λέγοντας ότι την είχε διαφθείρει η κουλτούρα της χώρας εφόσον μεγάλωσε στις ΗΠΑ. «Η πρώτη μου παρόρμηση ήταν να ζητήσω συγγνώμη αλλά δεν μετάνιωνα τις φωτογραφίες», είπε. «Λυπόμουν για το πώς έκαναν την οικογένειά μου να νιώθει. Είναι χάλια να ζω σε μια κοινωνία που θεωρεί αυτό που κάνω ντροπιαστικό».

Η οικογένεια της Parecadan ήξερε ότι δούλευε ως γυμνό μοντέλο, αλλά το αντιμετώπισε με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζουν τα πάντα οι ινδικές οικογένειες: προσποιούνταν ότι δεν έκανε αυτήν τη δουλειά. «Ξέρουν τι κάνω αλλά όταν είμαι εκεί λέω ότι είμαι μοντέλο ή τους δείχνω φωτογραφίες από μη γυμνές φωτογραφίες και διαφημιστικά που επίσης κάνω», λέει.

Οι φωτογραφίες της είναι ανάμεσα στην τέχνη και τον ερωτισμό. Το γυμνό σώμα είναι πολύ πιο κανονικοποιημένο στην αμερικανική κουλτούρα, αλλά υπάρχουν αρκετά παραδείγματα ακόμη και στην Ινδία. «Με τον μπαμπά μου έχουμε συζητήσει πώς υπάρχει γυμνό σε πολλά ινδικά αγάλματα», λέει. «Ακόμη και η γιαγιά μου που μεγάλωσε στην Κεράλα ήταν topless (πριν επιβάλουν οι Βρετανοί τη βικτοριανή ηθική τους στην περιοχή, το να καλύπτεις τον κορμό σου δεν θεωρούνταν ένδειξη σεμνότητας ή αρετής για γυναίκες και άνδρες). Είναι όπως ότι ξέρουν πως κάνω σεξ, αλλά δεν το συζητάμε ποτέ».

Για την έμπειρη καλλιτέχνιδα, η χλιαρή αντίδραση της οικογένειάς της στην καριέρα της δεν είναι τίποτα σε σχέση με την αίσθηση που νιώθουν κάποιοι άνδρες followers ότι έχουν δικαίωμα στο σώμα της.

«Το Ίντερνετ είναι μια μηδενιστική κόλαση και δυστυχώς η πλειοψηφία των ανθρώπων που με ακολουθούν είναι ανώμαλοι Ινδοί», είπε και αναφέρει πολλά περιστατικά όπου άνδρες την αναγνώρισαν από τις φωτογραφίες και υπέθεσαν αυτόματα ότι μπορούσαν να ζητήσουν σεξουαλικές χάρες ή το τηλέφωνό της. «Προβάλλουν ό,τι θέλουν σε μένα και με βλέπουν σαν ένα μποέμ ή τολμηρό κορίτσι από την Ινδία. Το 90% των μηνυμάτων που παίρνω είναι άσμενα και πολλά βασίζονται σε φαντασιώσεις ή με αντικεμενοποιούν με διαφορετικούς τρόπους, σαν να μη με βλέπουν σαν άνθρωπο». Συμπληρώνει ότι τις περισσότερες φορές τη ρωτάνε για το μέγεθος του στήθους της.

Παρόλο που η δουλειά της μπορεί να είναι απελευθερωτική και να την κάνει να νιώθει δυνατή, πετυχαίνει πού και πού κάποιον γλοιώδη τύπο.

«Η πλειοψηφία των φωτογράφων με τους οποίους έχω συνεργαστεί ήταν εκπληκτικοί, αλλά υπήρξαν και περιπτώσεις, ιδίως στην αρχή, όπου συνεργάστηκα με παράξενους τύπους». Κάποτε συνάντησε έναν φωτογράφο που δεν είχε ερωτικές φωτογραφίες στο πορτφόλιό του. «Ήθελε να φορέσω κάτι neon διχτυωτά εσώρουχα. Στην αρχή σκέφτηκα ΟΚ, αλλά μετά με ρώτησε αν μπορεί να φαίνεται το χέρι του στις φωτογραφίες. Και μετά ρώτησε αν γινόταν να κρατάω το πουλί του».

Όμως παρόλο που ο χώρος είναι γεμάτος ανθρώπους που νομίζουν ότι έχουν δικαίωμα πάνω σου, αντικειμενοποίηση και τρολ, η δουλειά της Parecadan εξακολουθεί να την δίνει δύναμη, καθώς και τις πολλές γυναίκες που τη βλέπουν.

«Μου έχουν στείλει μηνύματα γυναίκες που είπαν ότι νιώθουν πιο άνετα με το σώμα τους αφότου είδαν κάποια που τους μοιάζει. Αυτό είναι ένα μικρό κομμάτι τού γιατί κάνω αυτό που κάνω. Όταν ήμουν μικρή θα ήθελα πολύ να δω κάποια σαν εμένα για να νιώσω πιο άνετα με το σώμα μου». 

Μέσα στη Ζωή Ενός Street Artist: Γκράφιτι, Ταξίδια, Φυλακή, NFTs και Ένα Ντοκιμαντέρ

Κάποιοι Πληρώνουν για να Γίνουν «Πραγματικοί Άνδρες» σε Στρατόπεδα Μαχητών

Επηρεάζει ο Καθημερινός «Βομβαρδισμός» Δυσάρεστων Ειδήσεων την Ψυχολογία μας;

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.