Τρεις μήνες πριν, καθόμουν στο γραφείο μου στη Νέα Υόρκη και συναλλασσόμουν ομόλογα για λογαριασμό μίας τράπεζας της Γουόλ Στρητ. Ήταν όλα όσα πάντα ήθελα, αλλά κάτι έλειπε. Έφυγα ψάχνοντας αυτό το κομμάτι του παζλ και εδώ και δύο μήνες ζω στη Λίμα του Περού όπου προπονούμαι στις μεικτές πολεμικές τέχνες (ΜΜΑ). Έχω κερδίσει δύο ερασιτεχνικούς αγώνες και το επαγγελματικό μου ντεμπούτο γίνεται στις 16 Απριλίου. Αυτή είναι τώρα η ζωή μου. Δεν ήταν πάντα έτσι. Όλα αυτά, τα οφείλω σε έναν Νοτιοαμερικανό μαχητή με το όνομα Ivan “Pitbull” Iberico.
Τον περασμένο Οκτώβριο πήγα διακοπές στο Περού με μερικούς φίλους από το κολέγιο. Όλοι παλεύαμε στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια και ένας από τους συναθλητές μας, ο Ben Reiter ζούσε στη Λίμα. Μετά το κολέγιο, ο Ben μετακόμισε νότια στο πλαίσιο ενός φιλανθρωπικού προγράμματος για να διδάξει αγγλικά σε ένα μικρό χωριό. Ενώ ζούσε στο Περού, άρχισε να εκπαιδεύεται στις μεικτές πολεμικές τέχνες και γρήγορα κέρδισε τον τίτλο των Μεσαίων Βαρών σε ένα τοπικό πρωτάθλημα που ονομάζεται Inka Fighting Championship. Την τελευταία μέρα μου εκεί, με έπεισε να πάω για προπόνηση μαζί του στο τοπικό γυμναστήριο μεικτών πολεμικών τεχνών.
Videos by VICE
Δεν είχα προπονηθεί και πολύ τα τελευταία δύο χρόνια μετά την αποφοίτηση από το κολέγιο, αλλά άρχισα να παλεύω με ένα νεότερο άνδρα. Δεν είχα μεγάλη εμπειρία στο jiu-jitsu, αλλά το ένστικτο μου στην πάλη πήρε τα ηνία και κατάφερα να κάνω ρίψη. Σύντομα τράβηξα την προσοχή του γυμναστηρίου. Ο Ben με τράβηξε στην άκρη «θέλουν να πας με τον Ivan. Ξέρει πάλη και έχει προπονηθεί με την ολυμπιακή ομάδα της Κούβας».
Ο Ivan και εγώ αρχίσαμε τον αγώνα. Με τα πόδια μας ανταλλάσσαμε χτυπήματα. Κάθε προσπάθεια κατέληγε σε αδιέξοδο. Άρπαξα το ένα πόδι και τον γύρισα στην πλάτη του, κερδίζοντας μια ρίψη. Έπειτα άλλον ένα. Τελικά προσπάθησε να κλειδώσει και τα δυο πόδια μου και έκανα πίσω προσπαθώντας να κρατήσω την ισορροπία μου. Έσκυψα κάτω, άρπαξα τους τρικέφαλους του και τον σήκωσα πάνω, ώστε συναντηθήκαμε στήθος με στήθος. Τον πέταξα στην πλάτη του. Σηκώθηκε με ένα χαμόγελο και μου έσφιξε το χέρι.
Ο Ivan ήθελε να μας πάει για ποτό πριν να πετάξουμε για την πατρίδα εκείνη τη νύχτα. Όταν φθάσαμε στο μπαρ, παρήγγειλε δυο μπουκάλια Johnny Walker Black και γέμισε τα ποτήρια όλων μέχρι το χείλος. Άρχισε να μιλάει στον Ben γρήγορα στα ισπανικά. Ο Ben γύρισε προς εμένα και μετάφρασε. «Είπε ότι θα σε κάνει να έρθεις να αγωνιστείς εδώ».
Γούρλωσα τα μάτια μου «Ξέρεις ότι αυτό είναι γελοίο, έτσι;» είπα από την άλλη πλευρά του τραπεζιού.
Ο Ivan με κοίταξε και με κάρφωσε με τα μάτια του, προκαλώντας με. «Είπε ότι όταν ήταν νέος, έφυγε για να προπονηθεί στη Βραζιλία με 100 δολάρια στην τσέπη. Λέει ότι ακόμα έχεις τη θέληση να ανταγωνιστείς».
Ανέτρεξα στο παρελθόν, στο μοιραίο τελικό αγώνα πάλης στο κολέγιο στο τουρνουά NCAA, πριν από δυο χρόνια. Έχασα. Εάν είχα κερδίσει, θα ήμουν στην ομάδα All-American. Ήταν η τρίτη χρονιά στη σειρά που είχα χάσει ακριβώς στον ίδιο γύρο και ήμουν συντετριμμένος. Την υπόλοιπη χρονιά μεθούσα για να ξεχάσω, προσπαθώντας να εξομαλύνω τον πόνο. Μέχρι σήμερα, προσπαθώ να μην το σκέφτομαι. Και συνήθως τα κατάφερνα, αλλά μετά από λίγο ενώ καθόμουν στο μπαρ, η μνήμη αναζωπυρωνόταν. Ο Ivan έγειρε το κεφάλι του στο πλάι και γέλασε. «Λέει ότι είναι πεπεισμένος ότι θα βρεις ένα τρόπο».
Επέστρεψα στη δουλειά την επόμενη εβδομάδα και καταπιάστηκα με όλους αυτούς τους αριθμούς που αναβόσβηναν στην οθόνη του υπολογιστή μου. Αν και δεν χρησιμοποιούνταν, ο σπόρος είχε φυτευτεί και δεν φαινόταν να μπορώ να τον ξεριζώσω. Εάν ποτέ υπήρχε η κατάλληλη στιγμή να κάνω κάτι τέτοιο, αυτή ήταν τώρα. Μπορούσα να ζήσω σε μια διαφορετική χώρα, να μάθω μια διαφορετική γλώσσα, να εμβαθύνω σε ένα ξένο πολιτισμό και να έχω εμπειρίες που αλλάζουν τη ζωή. Εδώ υπήρχε μια επική ευκαιρία για περιπέτεια που με κοιτούσε στα μάτια, προκαλώντας με να βλεφαρίσω.
Πάντα ήθελα να δουλέψω στη Γουόλ Στρητ. Είχα μια αρκετά μεγάλη λίστα κολεγίων για να επιλέξω αφού πάλευα, αλλά διάλεξα το UPenn για να μπορέσω να σπουδάσω Οικονομικά στην Wharton School. Πέρασα τέσσερα καλοκαίρια μαθητείας σε διάφορες εταιρίες και τελικά αποφοίτησα με μια δουλειά στη Royal Bank of Canada. Μετά από δύο χρόνια ήμουν έτοιμος να πάρω δικό μου χαρτοφυλάκιο να διαχειριστώ. Είχα πετύχει όλους τους προσωπικούς στόχους μου αλλά αισθανόμουν ότι υπήρχαν περισσότερα να προσφέρει ο κόσμος από ένα αντίγραφο μισθοδοσίας.
Ανέτρεξα σε κάθε επιχείρημα που αιτιολογούσε γιατί το να μετακομίσω στο Περού ήταν παράλογο και ηλίθιο, αλλά ήταν πολύ αργά. Είχα πάρει την απόφαση μου. Έκλεισα εισιτήριο χωρίς επιστροφή. Ο κύβος ερρίφθη.
Έχουν περάσει δύο μήνες και δεν έχω πιει γουλιά αλκοόλ από την πρώτη μέρα που ζω εδώ. Δεν έχω καν πάει σε μπαρ ακόμα. Προπονούμαι υπό τον Ivan τώρα στο Pitbull Martial Arts Center. Αμέσως άρχισα να δουλεύω τη δεξιότητα μου στα χτυπήματα. Είχα κάνει λίγο μποξ στη Νέα Υόρκη, αλλά δεν ήξερα σχεδόν τίποτα. Στο τέλος μίας από τις προπονήσεις μου την πρώτη εβδομάδα, ο Ivan έφερε ένα μικρό αγόρι να πυγμαχήσουμε. Ήταν αδύνατο και δεν μπορούσε να είναι πάνω από 16 ετών. Δεν είχα ποτέ πυγμαχήσει αληθινά στο παρελθόν, οπότε φαινόταν η τέλεια προθέρμανση.
ΜΠΑΜ. Μου έριξε ένα δυνατό δεξί στο σαγόνι. Σοκαρίστηκα. Σηκώθηκα και πήγα κατά πάνω του. Κινήθηκα προς τα εμπρός και έριξα μερικές άγριες άτσαλες μπουνιές. Κάθε φορά, τις απέφευγε και μου φύτεψε κι άλλη μία στο πηγούνι μου.
Όταν τέλειωσε ο αγώνας, ο Ivan έδωσε διάλεξη. «Σε χτύπησε δυνατά σε εκείνη την πρώτη μπουνιά και τον άφησες να σε πλησιάσει. Μετά από αυτό η φόρμα σου ήταν άθλια» εξήγησε. Ντράπηκα με όλο το φιάσκο. Είχα παραιτηθεί από τη δουλειά μου για το τίποτα; Αισθανόμενος τον πανικό μου, πρόσθεσε ότι τον εντυπωσίασα με τον τρόπο που συνέχιζα να κινούμαι προς τα εμπρός. Αυτό ήταν λοιπόν.
Από τότε, έχω πυγμαχήσει πολλές φορές με πιο έμπειρους Περουβιανούς μαχητές και έχω βελτιώσει τα άλματα και τα λακτίσματα. Στο τέλος Φεβρουαρίου, το γυμναστήριο μας φιλοξένησε μια σειρά ερασιτεχνικών αγώνων. Δεν έμαθα παρά το πρωί που άρχιζε η εκδήλωση ότι είχα αγώνα. Προφανώς, όλα γίνονται την τελευταία στιγμή εδώ γύρω.
Όταν χτύπησε το κουδούνι, ανταλλάξαμε μερικά χτυπήματα με τα πόδια, αλλά χρησιμοποίησα την πάλη για να τον ρίξω κάτω. Σε μια προσπάθεια να τον ρίξω κάτω προς το τέλος, έφαγα ένα uppercut στο στόμα και μου άνοιξε το χείλη. Αναπνέοντας, εξέπνευσα και έριξα αίμα σε όλη την κοιλιά του. Ήταν άλλη μία μη ιδανική πρώτη εμπειρία, αλλά και πάλι, ήμουν περήφανος που ενώ χτυπήθηκα δυνατά ολοκλήρωσα την ρίψη. Κέρδισα τη μάχη.
Είμαι ακόμα εδώ στο Περού και συνεχίζω να προπονούμαι σκληρά, βελτιώνομαι λίγο-λίγο κάθε μέρα. Τελικά προγραμμάτισα μια επαγγελματική μάχη, απολύτως προσηλωμένος στο νέο τρόπο ζωής μου. Τον περασμένο μήνα, μίλησα σε έναν παλιό φίλο από τη δουλειά «Η αφίσα του αγώνα σου έχει γίνει viral στη Γουόλ Στρητ». Δεν είχα ακόμα παλέψεις, αλλά ακούγοντας αυτό από την παλιά μου ζωή ήταν παράξενα ικανοποιητικό. Και τελικά μου έδωσε την αίσθηση του αληθινού. Ήταν σαν όλη η περιπέτεια μου να είχε συμπυκνωθεί σε αυτή την απλή φωτογραφία. «Τώρα είμαι ένας μαχητής» σκέφτηκα.
