Δεν θέλω να το καυχηθώ αλλά έχω έναν personal trainer και λέγεται Dwayne “The Rock” Johnson. Βασικά έχω πολλούς: τον Bruce Lee, τη Shonda Rhimes, τον Benjamin Franklin και τον αείμνηστο Πορτογάλο ποιητή Luís de Camões. «Άσε τον κόσμο να τρέμει καθώς αντιλαμβάνεται όσα πρόκειται να καταφέρεις» μου λέει πού και πού ο de Camões, όταν ξεκουράζομαι για να πάρω μια ανάσα. Ναι. Ο κόσμος τρέμει μετά από burpees. Σκέφτομαι, παρακινούμαι, εμπνέομαι, νιώθω ολοκληρωμένη. Από τότε που ξεκίνησα να προπονούμαι με όλους αυτούς, είναι πιο εύκολο να σηκώνω έπιπλα στο σπίτι μου, καθώς διαρκώς τους αλλάζω θέση και πονάει λιγότερο στην πλάτη και στον σβέρκο στο τέλος της δουλειάς.
Όλοι αυτοί απλώς μου προσφέρουν ενθάρρυνση στην καινούργια μου εφαρμογή εκγύμνασης που λέγεται Shred. Σε αντίθεση με τις «ροζουλί» εφαρμογές και τις ασκήσεις στο YouTube για επίπεδη κοιλιά και τεράστιο κώλο, που εμφανίζονται συνέχεια στο feed μου, το Shred μου ταιριάζει γιατί είναι κάπως άσχημο, πολύ λειτουργικό και μέσα σε έναν χρόνο -και κάτι- με έκανε να νιώθω χαρακτηριστικά πιο δυνατή.
Videos by VICE
Η άλλη εφαρμογή εκγύμνασης που έχω χρησιμοποιήσει σταθερά είναι η Sweat with Kayla, για έναν χρόνο, πριν από αρκετά χρόνια. Με τράβηξε επειδή τη χρησιμοποιούσαν όσοι ήταν στη φάση μου και φαινόταν αρκετά απλή: κάνε τις 30λεπτες προπονήσεις μερικές φορές την εβδομάδα και θα είσαι σαν τα άτομα που βλέπεις στη σελίδα της στο Instagram, με πεταχτούς γλουτούς και μακριούς λεπτούς μηρούς (αρχικά λεγόταν οδηγός για σώμα μπικίνι και μετά το άλλαξαν).
Το Sweat ήταν ΟΚ για να προπονηθώ για τον ημιμαραθώνιο, για τον οποίο προετοιμαζόμουν –νομίζω ότι με γλίτωσε από μερικούς τραυματισμούς και χρόνο επειδή είχα μυς– αλλά οι προπονήσεις έμοιαζαν βαρετές μέσα σε δυο βδομάδες. Όταν άνοιγα την εφαρμογή ένιωθα σαν να έκανα συντήρηση για λόγους ομορφιάς και όχι σαν μια ευκαιρία για ενδυνάμωση ή για τις ενδορφίνες. Όταν τελικά έσβησα την εφαρμογή δεν ένιωθα ενοχές, ένιωθα ελεύθερη.
Κατέβασα το Shred στις αρχές του 2020 όταν γράφτηκα σε ένα γυμναστήριο, διότι χρειαζόμουν ένα εύκολα προσβάσιμο πρόγραμμα να μου λέει τι να κάνω με τα βάρη και τα μηχανήματα που είχα στη διάθεσή μου. Παρόλο που έκανα αθλήματα όταν ήμουν μικρή, η τελευταία πραγματική εμπειρία που είχα στο γυμναστήριο. Είναι αγχωτικό να γράφεσαι στο γυμναστήριο ως ενήλικας. Ήθελα να έχω την αίσθηση ενός προπονητή χωρίς να πληρώσω για προπονητή.
Η εφαρμογή δεν υποσχόταν ότι θα αποκτήσω ζουμερό κώλο σε δυο βδομάδες ή ότι θα αλλάξω τη σύνθεση του σώματός μου σε 28 μέρες, πράγματα που δεν με ενδιέφεραν ιδίως μέσα στην πανδημία ή στην ηλικία που είμαι. Το Shred διαφήμιζε απλώς ένα βασικό πρόγραμμα και αυτό ήθελα.
Όταν τα γυμναστήρια έκλεισαν μόλις τρεις μήνες αφότου ξεκίνησα, κατέβασα ξανά το Sweat (διότι θυμόμουν ότι οι περισσότερες ασκήσεις δεν ήθελαν μηχανήματα) αλλά ύστερα είδα το Chloe Ting Two-Week Shred Challenge. Αδύνατες γυναίκες στην εξερεύνηση του Instagram, επαινούσαν την επίδραση του προγράμματος στο σώμα τους: για πρώτη φορά στη ζωή τους είχαν κοιλιακούς και ολοστρόγγυλους κώλους. Πώς το κατάφερναν, ήταν ένα μυστήριο αλλά έριξα μια ματιά σε δείγμα του προγράμματος στο Ίντερνετ και είδα ότι είχε μέχρι και τρεις μίνι προπονήσεις την ημέρα και άπειρες «σανίδες».
Μου φάνηκε φρικτό, να πρέπει να δουλεύεις fulltime και να πρέπει να κάνεις ένα σωρό φορές σανίδα σαν να είμαστε στο 2011. Και όλη αυτή η προσπάθεια δεν φαινόταν να έχει στόχο την ενδυνάμωση αλλά να δείχνεις κάπως – το ίδιο ακριβώς που δεν μου άρεσε στο Sweat with Kayla. Ως άτομο που κάποτε είχε σωματική δυσμορφία, προτιμώ να μη σκέφτομαι το σώμα μου όταν γυμνάζομαι κι έτσι αρνήθηκα να συμμετάσχω στο Chloe Ting, χωρίς να με νοιάζει καθόλου ο κώλος μου, έτσι ακολούθησα το καινούργιο πρόγραμμα του Shred για γυμναστική στο σπίτι.
Πάντα μου άρεσε η άσκηση. Οι ενδορφίνες δεν είναι απάτη και το να τρέχεις γύρω-γύρω ή να σηκώνεις πράγματα μπορεί να είναι διασκεδαστικό. Αλλά το να έχω έναν στόχο –να γίνω πιο αδύνατη για να βάλω μπικίνι και καλά– απομακρύνει τη χαρά της άσκησης. Δεν διασκεδάζεις, είναι σαν να τιμωρείς το σώμα σου. Αλλά αυτή ήταν η λογική των περισσότερων προγραμμάτων που στόχευαν σε μένα, μια 20χρονη γυναίκα. Κι αν δεν ήθελα κάτι τέτοιο;
Το Shred δεν μοιάζει να νοιάζεται για τα αισθητικά αποτελέσματα, σε αντίθεση με τα Sweat, Chloe Ting ή CrossFit, απ’ όσο μπορώ να καταλάβω (στο setup, το Shred ρωτάει μια φορά αν θέλεις να χάσεις βάρος αλλά μετά δεν υπάρχει άλλη αναφορά σε αδυνάτισμα ή ζουμερό κώλο). Κάθε μέρα που θέλω να γυμναστώ ανοίγω το app και μου δίνει ένα πρόγραμμα για διαφορετικό σημείο του σώματος, με απλούς τίτλους: LowerBody, UpperBody, Abs, FullBody. Οι προπονητές μού λένε πράγματα που με παρακινούν στα διαλείμματα, που φαίνονται ψεύτικα. Καθώς δεν έχω στόχο σε σχέση με την εμφάνιση, πρόσεξα τα εξής απ’ όταν ξεκίνησα: κάνω με ευκολία σετ κάμψεων, κάνω κανονικά καθίσματα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Μεγάλωσε λίγο κι ο κώλος μου; Νομίζω ναι. Αλλά είναι πολύ πιο ευχάριστο όταν δεν το περιμένεις σε σχέση με το να βάζεις τα δυνατά σου έναν χρόνο γι’ αυτό.
Όταν κατέβασα το Shred μπορούσα να διαλέξω ανάμεσα σε δύο mode προπόνησης: σκληρό και κανονικό. Προφανώς διάλεξα το σκληρό, που είναι σαν το κανονικό με βρισίδι. Εδώ και έναν χρόνο και κάτι ένας χαμογελαστός ανθρωπάκος που νομίζω ότι τον λένε Adam, μου λέει πράγματα του τύπου «Hannah, πάμε γαμώτο». Τα διαβάζω μόνη μου φωνάζοντας ελαφρώς σαν να είμαι εγώ ο προπονητής μου. Βασικά, αυτό ήθελα.
Ακολουθήστε τη Hannah Smothers στο Twitter.
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.
Περισσότερα από το VICE
O Φάκελος του πιο Πολύνεκρου Ναυαγίου τα Τελευταία Χρόνια στην Ελλάδα
Οι Ειδήσεις που μας Έκαναν να Σκεφτούμε ότι το 2020 Δεν Ήταν Εντελώς Σκατά
Vintage Φωτογραφίες Ενός Από τα Μεγαλύτερα Αρχεία Tattoo Art Παγκοσμίως
Ακολουθήστε το VICE σε Twitter, Facebook και Instagram.
