Ξύπνησα μια Mέρα και Ξαφνικά Ήμουν Αλλεργική στο Αλκοόλ

Η πρώτη φορά που συνέβη ήταν σε ένα Zoom party. Έπινα ένα κουτάκι chūhai ενώ είχαμε quiz night και αφού ξυνόμουν 30 λεπτά πρόσεξα ότι ήμουν γεμάτη κοκκινίλες. Αυτό συνέβη λίγες μέρες αφότου είχα συνέλθει από Covid έτσι θεώρησα ότι ήταν κάποιο παράξενο, ανεξήγητο σύμπτωμα του μυστήριου ιού. Αλλά τώρα, δέκα μήνες μετά, εξακολουθώ να πίνω κοκτέιλ και να γεμίζω καντήλες.

Απ’ όταν εμφάνισα αυτήν τη δυσανεξία στο αλκοόλ έχω λιποθυμήσει τρεις φορές πίνοντας. Την πρώτη φορά είχα πιει μόνο μισό ποτήρι κόκκινο κρασί και ένα τρίτο από ένα κουτάκι chūhai. Νόμιζα ότι αν ξυνόμουν θα μου περνούσε η φαγούρα αλλά μετά άρχισε να πρήζεται το πρόσωπό μου και τα άκρα μου, γέμισε εξανθήματα και ήταν ζεστό. Μπήκα κι έκανα ένα κρύο ντους για να ανακουφιστώ αλλά μέσα σε λίγα λεπτά λιποθύμησα γυμνή και η αδελφή μου με μάζεψε και τηλεφώνησε σε όποιον γιατρό μπορούσε να βρει Παρασκευή βράδυ. Τα χείλια μου είχαν μπλαβιάσει και τα μάτια μου ήταν γουρλωμένα. «Ήταν σαν ταινία τρόμου», είπε η ξαδέρφη μου χωρίς ίχνος υπερβολής.

Την άλλη φορά συνέβη μες στη  νύχτα. Ένιωθα καλά αφού ήπια διάφορα ποτά και έκανα μάλιστα και τη συνηθισμένη μου ρουτίνα πριν τον ύπνο αλλά αργότερα ξύπνησα στο μπάνιο, με μώλωπες στο πρόσωπο και το κεφάλι και χωρίς να θυμάμαι πώς βρέθηκα στα κρύα πλακάκια του μπάνιου.

Μίλησα με γιατρό, αλλά ακόμα και μετά από τις εξετάσεις αίματος που έκανα, δεν μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει. Χωρίς να έχω απαντήσεις για το τι συνέβη στον οργανισμό μου, κάθε γουλιά αλκοόλ είναι πια πικρή. Περιμένω τη φαγούρα, τη θολή όραση, την αίσθηση ότι οι παλμοί μου πέφτουν λίγο πριν λιποθυμήσω.

Χωρίς να έχω απαντήσεις για το τι συνέβη στον οργανισμό μου, κάθε γουλιά αλκοόλ είναι πια πικρή.

Ακόμη πιο τρομακτική ήταν η σκέψη ότι τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν όπως πριν – κρασιά με φίλους, μαλιμπού με ρούμι και κόκα κόλα στην παραλία,  soju με K-BBQ. 

Το ποτό είναι μεγάλο κομμάτι του φιλιππινέζικου πολιτισμού. Ο θείος μου πίνει μπίρες κάθε μέρα σαν νεράκι με το φαγητό. Εγώ δεν είμαι τόσο hardcore αλλά πάντα ήμουν περήφανη για το πόσο αντέχω το ποτό. Άρχισα να πίνω μικρή έτσι δεν ξέρω τι θα πει έξοδος χωρίς ποτό. Και στους φίλους μου άρεσα μεθυσμένη και χαίρονταν όταν άρχιζα τις μεθυσμένες θεωρίες μου. Περίμενα δυο χρόνια να τελειώσουν τα λοκντάουν, χωρίς να ξέρω ότι δεν θα ζούσα ξανά τέτοιες βραδιές.

Για πολλούς η πανδημία ήταν ένα pause, αλλά για μένα είναι λες και κάποιος πάτησε το fast forward χωρίς να το ξέρω και τώρα πρέπει να καταλάβω τι συνέβη από θραύσματα θαμπών αναμνήσεων. Ο εγκέφαλός μου ακόμα θεωρεί ότι είναι καλή ιδέα να παραγγείλω απεριόριστη σαγκρία και ότι μπορώ να βγω για μπραντς που περιλαμβάνει αλκοόλ. Στην πραγματικότητα αυτές οι βασικές millennial συνήθειες που μου έδωσαν τη βασική μου millennial αυτοπεποίθηση, αποτελούν πλέον αμήχανες κοινωνικές καταστάσεις.

Σε κάθε έξοδο τώρα συζητάω επί τριάντα λεπτά γιατί δεν μπορώ να δεχτώ το σφηνάκι κέρασμα και πείθω τον εαυτό μου ότι είναι ωραίο το αραιωμένο τζιν τόνικ που πίνω. Ο λόγος που άρχισα να πίνω ήταν εξαρχής να αποφεύγω τέτοιες συζητήσεις. Όντας εσωστρεφής σε έναν κόσμο εξωστρεφών, το μόνο θάρρος που είχα δημόσια ήταν χάρη στο αλκοόλ. Τα πόδια μου μούδιαζαν ωραία όταν έπινα ένα σφηνάκι τεκίλα, οι ιστορίες από τη βαρετή ζωή μου ήταν πιο ενδιαφέρουσες μετά από τρία και οι ανασφάλειές μου εξαφανίζονταν μετά από πέντε. Γινόμουν άλλος άνθρωπος, και τώρα δεν μπορώ να το κάνω πια.

Όντας εσωστρεφής σε έναν κόσμο εξωστρεφών, το μόνο θάρρος που είχα δημόσια ήταν χάρη στο αλκοόλ.

Αλλά αν έμαθα κάτι τα τελευταία δυο χρόνια είναι ότι η ζωή είναι πολύ μικρή – πολύ μικρή για να σε νοιάζει η γνώμη των άλλων και πολύ μικρή για να τη χαραμίζεις στο ποτό  (αν είναι σε βαθμό που σου κάνει κακό). Εξακολουθώ να χρειάζομαι απαντήσεις αλλά μαθαίνω να ζω μ’ αυτό.

Διαπίστωσα ότι αν πάρω αντιισταμνικό πριν το ποτό, δεν ανακατέψω τα ποτά και πιω αργά και με μέτρο, δεν έχω θέμα. Δεν θα μεθύσω αλλά τουλάχιστον μπορώ να πίνω κάτι. Τώρα η αποστολή μου είναι να βρω μη αλκοολούχα ποτά που να μου αρέσουν, αλλά είναι αμφίβολο. Για τα 30α γενέθλιά μου αγόρασα ένα μπουκάλι σαμπάνια χωρίς αλκοόλ που παρέμεινε ανέγγιχτο μετά από ένα αδιάφορο ποτό. Προς το παρόν, το ψυγείο μου είναι γεμάτο κουτάκια La Croix που ανοίγω και μου σερβίρω τις Παρασκευές σαν να ήταν κοκτέιλ και όχι ανθρακούχο νερό. Και τέλος, έναν χρόνο νηφάλια πια, μαθαίνω να κοινωνικοποιούμαι από την αρχή.

Κάποιοι εξακολουθούν να με κοιτάζουν περίεργα όταν μαθαίνουν για την κατάστασή μου –ένα μίγμα «σε λυπάμαι» και «ευτυχώς δεν το έπαθα εγώ»– έτσι δίνω βαρύτητα στα υπόλοιπα πράγματα που μου αρέσουν στις εξόδους: το να μη δουλεύεις, να ντύνεσαι ωραία, να κουτσομπολεύεις, να θυμάσαι τις χαζομάρες που έκανες στο λύκειο.

Πρόσφατα έφτασα σε ένα κομβικό σημείο. Είχα βγει για μπραντς με δύο φίλες, και δεν ήπια κοκτέιλ χωρίς κανένα πρόβλημα ενώ εκείνες έπιναν τα Aperol Spritz τους. Γελούσαν με τα αστεία μου και αυτό μου ήταν αρκετό. Τελικά η ζωή μου είναι ενδιαφέρουσα και τις ανασφάλειες πρέπει να τις ξεπερνάς όχι να τις αγνοείς προσωρινά. Επίσης σταμάτησα να φοράω τακούνια και άρχισα να φοράω Birkenstocks.

Περισσότερα από το VICE

Εντυπωσιακές Φωτογραφίες της Ελλάδας από Ψηλά

Η Έλενα Τοπαλίδου Κάποτε Έφυγε από την Παλιά της Ζωή με Ένα Αμάξι Όπως στα «Μαγνητικά Πεδία»

Σε Ένα Μικρό Χωριό της Πιερίας το Έδαφος Βγάζει Φωτιά

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.