Το Solo Ταξίδι της Πολυτίμης με τη Μηχανή της για τον Πόλεμο στην Ουκρανία

Για την Πολυτίμη Μπόζνου, τα τελευταία χρόνια, ταξίδι σημαίνει μηχανή, χάρτης, φωτογραφίες και ωραίες στιγμές. Με τη μοτοσικλέτα της γυρίζει τον κόσμο και έχει βρεθεί μεταξύ άλλων στην Τουρκία, το Μοντενέγκρο, την Γερμανία, την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Αμερική, την Αυστραλία και φυσικά, σε μέρη σε όλη την Ελλάδα.

Αυτό το ταξίδι, όμως, που έκανε πριν από λίγο καιρό ήταν διαφορετικό καθώς είχε τη σημαντικότερη αξία. Η Πολυτίμη καβάλησε τη μηχανή της για να πει το δικό της «Όχι στον πόλεμο», ταξιδεύοντας μόνη μέχρι τα σύνορα της Ρουμανίας για να βρεθεί κοντά στους πρόσφυγες της Ουκρανίας. Μην έχοντας ψευδαισθήσεις όπως λέει η ίδια στο VICE, ότι μπορεί με αυτόν τον τρόπο να αλλάξει τον κόσμο, πρόσθεσε μία ακόμη φωνή μέσα σε όλες, στέλνοντας το δικό της μήνυμα αλληλεγγύης.

VICE: Πόσα χρόνια ασχολείσαι με τις μηχανές και με ποιον τρόπο;
Πολυτίμη Μπόζνου: Ασχολούμαι με τις μηχανές από το 2009. Εκείνη τη χρονιά και μετά από 10 χρόνια μετακινήσεων μέσα στην Αθήνα με αυτόματη βέσπα 125 κυβικών, αποφάσισα να πάρω δίπλωμα μοτοσικλέτας το οποίο δεν είχα μέχρι τότε. Κάνοντας μαθήματα με κανονική πλέον μοτοσικλέτα με ταχύτητες, ήταν το έναυσμα για μια κυριολεκτικά καινούργια εποχή στη ζωή μου. Ήταν ένας έρωτας κεραυνοβόλος που κρατάει με το ίδιο πάθος μέχρι σήμερα. Έγινε τρόπος ζωής, έγινε η ζωή μου. Μόνο με μοτοσικλέτα μετακινούμαι και ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο από το 2009 και μετά, με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Πώς αποφάσισες να πας στην Ουκρανία με τη μηχανή;
Ένα απόγευμα, συζητώντας με φίλους για την αγάπη μου για τη μηχανή και για ένα πιθανό ταξίδι, ήρθε η κουβέντα στον πόλεμο στην Ουκρανία που μόλις είχε ξεκινήσει. Αυτό ήταν.Ένα solo ride μέχρι τα σύνορα Ρουμανίας-Ουκρανίας για παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας και ηχηρή μεταφορά μηνύματος υπέρ της ειρήνης. Ένα ταξίδι με ένα δυνατό στόχο, με έναν σκοπό, που πάντα έβαζα για τα ταξίδια μου. Ποτέ όμως αυτός ο σκοπός δεν ήταν τόσο σημαντικός, τόσο βαθιά ανθρώπινος και οικουμενικός, όσο αυτό το ταξίδι. Το ότι αποφάσισα να πάω με τη μηχανή δεν ήταν κάτι καινούργιο για μένα. Ούτε καν πέρασε από το μυαλό μου να πάω με κάποιο άλλο μέσο.

Ταξίδεψες μόνη σου;
Σε όλα τα μεγάλα ταξίδια μέχρι στιγμής ταξιδεύω μόνη μου, σόλο όπως λέμε και στη μοτοσικλετιστική διάλεκτο. Το ξεκίνησα καταρχάς γιατί ήταν πολύ δύσκολο να συντονιστώ με άλλους μοτοσικλετιστές από άποψη χρόνου, γούστων, οπτικής γωνίας, δηλαδή πως βλέπεις το ταξίδι γενικότερα, με τι ταχύτητες θέλεις να πηγαίνεις, που θέλεις να σταματάς κ.λπ. Τελικά έγινε τρόπος ζωής. Ταξιδεύοντας μόνη μου, ζω το ταξίδι μέχρι το μεδούλι μου, εγκλιματίζομαι με το περιβάλλον, μιλάω με τους ντόπιους, ζητάω βοήθεια όπου χρειαστεί. Με λίγα λόγια δεν «εγκλωβίζομαι» στον μικρόκοσμο της παρέας μου που μεταφέρω από την Ελλάδα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ταξιδεύω πολύ συχνά με καλή και απόλυτα ταιριαστή  παρέα, κάτι που μου αρέσει επίσης ιδιαίτερα και το εκτιμώ πάρα πολύ. Το ταξίδι στην Ουκρανία το αποφάσισα πολύ ξαφνικά και ήταν και πολύ ιδιαίτερο, οπότε αρκετά δύσκολο να βρω παρέα, κάτι που σχεδόν γνώριζα από την αρχή και δεν με επηρέασε καθόλου στην απόφασή μου.

Έχεις βρεθεί σε ταξίδι ξανά για τέτοιο σκοπό;
Δεν έχω βρεθεί ξανά σε ταξίδι για τέτοιο σκοπό, ήταν η πρώτη φορά. Με δυσκόλεψε λίγο στο θέμα της οργάνωσης και βασικά στο θέμα της συγκέντρωσης των χρημάτων, αλλά ξεπεράστηκε. Με συνεπήρε από την αρχή αυτή η ιδέα, δεν μπορούσα να κοιμηθώ τα βράδια.

Τι μήνυμα θα ήθελες να περάσεις;
Από την αρχή που πήρα την απόφαση, θέλησα να τη συνδέσω με κάτι περισσότερο από ένα απλό ταξίδι με μηχανή. Δεν έχω φυσικά ψευδαισθήσεις, ούτε κάποιο παραλήρημα μεγαλείου. Γνωρίζω ακριβώς τα όριά μου και το εύρος της επιρροής μου. Αλλά, δεν μπορούσα να μείνω σιωπηλή σε αυτό που γινόταν και συνεχίζεται. Ήθελα κι εγώ να αρθρώσω ένα λόγο και ν’ ακουστεί έστω και στον περίγυρό μου. Έγραψα τις μέρες εκείνες, πως γνωρίζω ότι η πρωτοβουλία μου αυτή δεν θα σταματήσει τον πόλεμο. Ούτε θα βοηθήσει το σύνολο όσων θα ήθελα να βοηθήσω. Είναι όμως και αυτή μία φωνή μέσα σε όλες. Ήθελα να δείξω αυτό ακριβώς. Ότι όλοι έχουμε φωνή και δικαιούμαστε να τη διατρανώνουμε. Να πούμε ένα ηχηρό όχι στον πόλεμο και τη βιαιότητα που τον συνοδεύει. Κι ένα «ναι» στην ανθρωπιά και την αλληλεγγύη. Την ειρήνη και την ελευθερία. Αυτά ήθελα να πω, μαζί με την έμπρακτη συνδρομή μου σε συνανθρώπους μου που μας έχουν όλους ανάγκη.

Τελικά ποια διαδρομή ακολούθησες;
Η διαδρομή ήταν με αφετηρία την Αθήνα και πρώτο σταθμό-διανυκτέρευση το Σιδηρόκαστρο. Δεύτερος σταθμός η Σόφια (Βουλγαρία), τρίτος το Focsani (Ρουμανία) και την τέταρτη μέρα έφθασα στο Siret, στα σύνορα Ρουμανίας-Ουκρανίας που ήταν και ο τελικός μου προορισμός.

Τι δυσκολίες αντιμετώπισες κατά τη διάρκεια του ταξιδιού;
Δεν μπορώ να πω ότι συνάντησα ιδιαίτερες δυσκολίες στο ταξίδι. Το πρώτο που είχα να αντιμετωπίσω ήταν οι καιρικές συνθήκες. Άλλαξα την αναχώρησή μου και την έκανα μια μέρα νωρίτερα για αυτό τον λόγο, για να προλάβω κάποια ακραία καιρικά φαινόμενα που είχαν πει στη μετεωρολογική πρόγνωση. Πράγματι την πρώτη μέρα του ταξιδιού με πρόλαβε μια πολύ δυνατή βροχή ευτυχώς στα τελευταία 30 χιλιόμετρα πριν φθάσω στο Σιδηρόκαστρο. Έκανα μια σύντομη στάση σε βενιζινάδικο να περάσει η μπόρα και μετά συνέχισα. Είχα άλλη μια βροχή σε κάποιο δρόμο στη Βουλγαρία στην επιστροφή μου, πηγαίνοντας προς Φιλιππούπολη από Βουκουρέστι. Όλες τις άλλες μέρες ο καιρός ήταν πολύ καλός, με λίγο χαμηλές θερμοκρασίες τα πρωινά που μετά έφθαναν τους 15 βαθμούς και ακόμα πιο ψηλά. Οι δρόμοι στη Ρουμανία ήταν αρκετά δύσκολοι και επικίνδυνοι. Δεν υπάρχουν αυτοκινητόδρομοι, παρά μια λωρίδα από την κάθε μεριά, χωρίς διάζωμα, με μεγάλη κίνηση κυρίως από νταλίκες. Θέλει μεγάλη προσοχή και απλά κάνεις λιγότερα χιλιόμετρα σε περισσότερες ώρες. Ωστόσο δεν με επηρέασε κάπου αυτό στο ταξίδι συνολικά γιατί το είχα λάβει υπόψη μου.

Τι κατάσταση βρήκες όταν έφτασες στο Siret;
Όταν έφθασα στο Siret βρήκα μια κατάσταση απίστευτα οργανωμένη από τους Ρουμάνους, με μεγάλη τάξη και ηρεμία. Πραγματικά ήταν μεγάλη έκπληξη αυτό για μένα, γιατί δεν είχα ιδέα τι θα έβρισκα. Σε ένα δρόμο μήκους ενός χιλιομέτρου περίπου, που κατέληγε στο τελωνείο για να περάσεις στην Ουκρανία, υπήρχαν κατά μήκος stands με αποστολές εθελοντών από όλο τον κόσμο, με το μεγαλύτερο της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας της Ρουμανίας. Είχαν τα πάντα: φαγητά μαγειρευτά, φαγητά συσκευασμένα, καφέδες, χυμούς, είδη πρώτης ανάγκης, φαρμακευτικά, κάρτες sim, κινητά τηλέφωνα, καλώδια.Υπήρχε stand και ασθενοφόρο για τα κατοικίδια, με διάφορες τροφές, με εμβόλια και πιστοποιητικά που ενδεχομένως θα χρειαζόντουσαν όσοι Ουκρανοί έρχονταν με το κατοικίδιό τους και προκειμένου να πάνε σε άλλη πόλη ή χώρα. Το συγκεκριμένο σημείο είναι μια είσοδος τράνζιτ για τους εκτοπισμένους Ουκρανούς. Δηλαδή τους παρέχονταν οι πρώτες ανάγκες και μετά μεταφέρονταν σε άλλη πόλη, σε δομές ή σε φιλικά ή συγγενικά σπίτια που ίσως είχαν.  

Μεγάλη συγκίνηση όταν συνάντησα με το που έφθασα εκεί, το βαν του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού με ένα εξαιρετικό πλήρωμα που με βοήθησε αφάνταστα με όλων των ειδών τις πληροφορίες και την υποστήριξη γενικότερα, καθώς επίσης και το βαν των Ελλήνων «Γιατρών του Κόσμου», επίσης με εξαιρετικό πλήρωμα που με βοήθησε. Επειδή ήμουν τελείως μόνη μου και όχι με κάποια αποστολή, μου έδωσαν όλες τις πληροφορίες για το πως να κινηθώ: που να πάω να πάρω κάρτα και διαπίστευση εθελοντή, που ήταν και το πιο βασικό, και στη συνέχεια με κατεύθυναν οι Ρουμάνοι για τα υπόλοιπα σχετικά με το τι θέλω να κάνω, σε ποια δομή να πάω κ.λπ.

Πόσες μέρες έμεινες;
Στο Siret, το οποίο είναι μια μικρή πόλη 7.500 κατοίκων που βρίσκεται στη βορειο-ανατολική Ρουμανία και που ήταν και ο τελικός μου προορισμός, έμεινα τρεις μέρες σε δωμάτιο, που ήταν τρία χιλιόμετρα από την πόλη, ακριβώς στα σύνορα με την Ουκρανία. Το ταξίδι διήρκεσε συνολικά εννέα μέρες. ‘Όταν ζεις κάποιες διαφορετικές καταστάσεις από την καθημερινότητα, δένεσαι ιδιαίτερα με τους ανθρώπους. Έκανα καινούργιους φίλους. Με εντυπωσίασε ο τρόπος σκέψης τους. Όλοι εκεί για να βοηθήσουν ανιδιοτελώς. Είδα τον πόνο στα μάτια των εκτοπισμένων, κυρίως των μεγαλύτερων σε ηλικία. Τα παιδάκια κάπως πιο χαρούμενα, δεν είχαν συνειδητοποιήσει τι ακριβώς γίνεται. Άντρες ελάχιστοι. Από 20 έως 65 ετών παραμένουν στη χώρα για να πολεμήσουν.

Με τι συναισθήματα γύρισες από εκεί και τι κρατάς από το ταξίδι;
Είναι τόση η ένταση και η ποικιλία των συναισθημάτων, που πραγματικά δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω. Μπορώ να πω πως σαν επιστέγασμα όλων, αισθάνομαι μία ικανοποίηση, μια πληρότητα. Όχι βέβαια πως τέλειωσε κάτι, ίσα-ίσα, δυστυχώς η ανάγκη για βοήθεια εκεί γίνεται ολοένα μεγαλύτερη, απλά για μένα, προσωπικά. Ότι το αποφάσισα και το έκανα πραγματικότητα. Ότι νίκησα τη νοοτροπία του παθητικού θεατή. Κι έπειτα, είναι βαθιά η ικανοποίηση να βλέπεις μπροστά σου, στα μάτια του άλλου, το όφελος από μία σου κίνηση και πρωτοβουλία. Όλοι οι άνθρωποι που γνώρισα εκεί, από τα μικρά παιδιά, έως τους μεγαλύτερους, όλοι τους βαθιά αξιοπρεπείς, όλοι τους τόσο κοντινοί με εμάς, άφησαν κάτι στην ψυχή μου. Με το βλέμμα τους, το αβίαστο και ειλικρινές τους χαμόγελο. Εκεί είδα ανθρώπους καθημερινούς, σαν όλους μας, να έχουν χάσει μέσα σε ένα βράδυ ακόμη και τα στοιχειώδη, ό,τι εμείς θεωρούμε δεδομένο. Και να έχουν, ξαφνικά εντελώς, πραγματική και καθόλου θεωρητική, ανάγκη. Τη δική μας ανάγκη. Ένιωσα λοιπόν ανθρώπινη συγκίνηση, αλλά και δέος, μπροστά στα απρόσμενα, συχνά άδικα, παιχνίδια της μοίρας. Κι αισθάνθηκα ακόμη βαρύτερο το δικό μου χρέος, της «τυχερής», να δίνω το παρών σε καταστάσεις παρόμοιες. Για να συμβάλλω, έστω κι ελάχιστα, με το δικό μου περίσσευμα, στο δικό τους έλλειμμα. Ξέρετε, όλα αυτά είναι και σχετικά και προσωρινά. Και είναι καλό νομίζω, να το κρατάμε αυτό στο μυαλό μας. Μια μοναδική εμπειρία, ένα μεγάλο σχολείο.

Τα χρήματα που συγκεντρώνεις πού θα δοθούν;
Η συγκέντρωση των χρημάτων έγινε μέσω της Πρεσβείας της Ουκρανίας στην Αθήνα. Εκείνη έδωσε έναν δικό της τραπεζικό λογαριασμό που είχαν ανοίξει από την πρώτη μέρα που ξεκίνησε ο πόλεμος, για ανθρωπιστική βοήθεια. Όλα τα χρήματα κατατίθενται σε αυτόν τον λογαριασμό και η Πρεσβεία τα διοχετεύει ανάλογα. ‘Όπως ανέφερα και πιο πάνω, ήταν ένα κομμάτι του ταξιδιού που με δυσκόλεψε ιδιαίτερα, καθώς δεν ήξερα που να απευθυνθώ για αυτό. Ο λογαριασμός είναι:

BENEFICIARY: Embassy of Ukraine
BENEFICIARY BIC: PIRBGRAA
IBAN: GR3401720530005053105774421
BANK: PIRAEUS
Παρακαλώ σημειώστε στην αιτιολογία:  3500km Ride for Peace

Περισσότερα από το VICE

Άγνωστες Φωτογραφίες από τον Πόλεμο στην Ουκρανία

Άτομα που Καπνίζουν Χόρτο Μιλάνε για τις «Μαντσίλες» τους

Electro, Ουσίες, Σεξ: Η Generation Act Λέει στους Νέους Όλα Αυτά που Δεν μας Έλεγαν οι Γονείς μας

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.