Πριν από μερικές εβδομάδες, ο Peter Milne μας παρουσίασε τις αναμνήσεις του από τη Μελβούρνη της δεκαετίας του ’70. Μια δεκαετία αργότερα, ήταν μια πολύ διαφορετική πόλη. Ο φωτογράφος Michael Williams τράβηξε τις περισσότερες από τις συλλογές Chromophobia τη δεκαετία του ’80, όταν τα σοκάκια της πόλης δεν ήταν πνιγμένα από τους τουρίστες και τα αστικά προάστια ήταν σχεδόν ξεχασμένα.
Με το χρώμα να είναι το συνδετικό στοιχείο, οι φωτογραφίες του Michael από τα Prahran cafés με τους κόκκινους τοίχους και τον ουρανό την ώρα του λυκόφωτος πάνω από το St Kilda, δείχνουν ότι συνέβαινε κάτι μαγευτικό με την πόλη εκείνη την περίοδο. Ενόψει της έκθεσής του στο Colour Factory, της Μελβούρνης, συνομιλήσαμε μαζί του για την παροχή βοήθειας στο ίδρυμα Rennie Ellis και γιατί αξίζει να περάσει κανείς χρόνο στα πιο μακρινά προάστια.
Videos by VICE
VICE: Διάβασα ότι άρχισες να βοηθάς το Rennie Ellis;
Michael Williams: Ναι, αφού τελείωσα το κολέγιο εργάστηκα ως βοηθός του για λίγο. Το στούντιό του ήταν στην οδό Greville Street στο Prahran. Εκείνη την περίοδο είχα εμμονή με το φιλμ Kodachrome, που έδωσε αυτές τις φανταστικές ζωηρές εκτυπώσεις. Αλλά το σκοτεινό δωμάτιο του Rennie δεν είχε εξαερισμό και ήταν απλά τοξικό.
Μιλώντας για το Kodachrome, πες για τη σχέση σου με το χρώμα.
Η εμμονή μου με το χρώμα αλλάζει ακόμα κι όταν βγαίνω έξω να πάω μια βόλτα. Πίστεψέ με, όταν ένας φωτογράφος έχει μηχανή είναι φρικτή παρέα. Δύσκολα μιλάει – είναι πολύ αφηρημένος. Η σύντροφός μου ποτέ δεν ερχόταν βόλτα μαζί μου. Η Chromophobia είναι μια ειρωνική μεταβολή από εκείνη την εμμονή στο χρώμα. Όταν προσθέτω χρώμα σε μια εικόνα, γίνεται δύσκολο να ξέρεις που είσαι. Δημιουργεί αυτές τις σουρεάλ φωτογραφίες. Είναι διαχρονικές κατά κάποιο τρόπο, δεν γνωρίζεις ποια χρονιά ή ποιος είναι ο τόπος.
Πώς ήταν η Μελβούρνη τη δεκαετία του ’80;
Οι νεότεροι πιθανώς δεν θυμούνται, αλλά το ’80 η Μελβούρνη έχει αυτή την πραγματική υποτονική αίσθηση. Οι καλλιτέχνες μπορούσαν ακόμα να νοικιάσουν ένα φθηνό στούντιο στην πόλη. Οι δρόμοι είχαν όλα αυτά τα παλιά εργοστάσια και τις αποθήκες τους, όπως το κτήριο Nicholas Building στην οδό Swanson-που πραγματικά είναι το τελευταίο εναπομείναν προπύργιο αυτού του είδους των χώρων.
Μήπως σε κάποιες από τις φωτογραφίες σου έχεις μέρη της Μελβούρνης που δεν υπάρχουν πια;
Λοιπόν, η φωτογραφία με το βαν του τσίρκου είναι τραβηγμένη στο Πάρκο της Μελβούρνης το 1985. Είναι ακριβώς εκεί που σήμερα είναι το Rod Laver Arena, που τότε ήταν απλώς πάρκα και δέντρα. Τη δεκαετία του ’80 αυτά τα ντεμοντέ τσίρκο και καρναβάλια συνήθιζαν να μετακινούνται και να εγκαθίστανται κάθε φορά κι αλλού. Αυτό ήταν το Τσίρκο του Οζ, οπότε είναι ντόπιο. Επίσης μιλάμε για την περίοδο πριν από την 11η Σεπτεμβρίου, οπότε δεν υπήρχε μεγάλη ευαισθησία στο θέμα της ασφάλειας. Μπορούσα απλώς να μπω στο πάρκο και να τοποθετήσω εξοπλισμό. Μου άρεσε πάρα πολύ αυτό το τεράστιο φορτηγό. Η λέξη ΤΣΙΡΚΟ είναι απλά τεράστια, ύψους περίπου 3 μέτρων – μπορούσα να το δω από το δρόμο.
Αυτή είναι μία από τις λιγότερο ρευστές φωτογραφίες. Ποιος ήταν ο στόχος σου όταν τις τραβούσες;
Οποτεδήποτε ταξιδεύω, προσπαθώ να ψάχνω τις περιφερειακές περιοχές του μέρους όπου βρίσκομαι. Στη Μελβούρνη, αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να πάω στα πιο μακρινά προάστια του Laverton ή της Altona. Στη μέση του πουθενά υπήρχε αυτό το περίεργο μείγμα ετερόκλητων σπιτιών, παλιών βιομηχανικών περιοχών και αυτές οι τεράστιες διαφημιστικές πινακίδες με γυαλιά ή αντηλιακή λοσιόν. Όλος ο χώρος είχε στοιχεία τόσο ασυγχρόνιστα το ένα με το άλλο, ήταν αρκετά κινηματογραφικός.
Εδώ τράβηξες αυτή τη φωτογραφία με το άλογο;
Εδώ είναι έξω από το Laverton, δίπλα σε αυτή την περίεργη βορειοαμερικανική κλινική ταρίχευσης. Το άλογο το είχε αφήσει εκεί κάποιος να περιφέρεται, σε αυτή την εγκαταλελειμμένη περιοχή, έχοντας καταβάλει κάποιο ποσό σε έναν αγρότη. Πραγματικά ήταν αρκετά ασυνήθιστο. Δεν νομίζω ότι συμβαίνει πλέον στις μέρες μας.
Τι είναι αυτό που σου αρέσει με τις παρυφές της πόλης;
Αυτό που συμβαίνει εκεί, όπου η γη δεν ανήκει σε κανέναν. Όπως στη φωτογραφία του Station Pier, που παλιότερα ήταν πραγματικά έρημος τόπος. Υπήρχαν όλα αυτά τα γερασμένα, γιγαντιαία φυτά σε γλάστρες, οπότε πήγα εκεί και πειραματίστηκα με το φλας, προσπαθώντας να τονίσω πραγματικά την ατμόσφαιρα. Ένιωσα σα να ήμουν σε έναν διαφορετικό κόσμο. Σα να ταξιδεύεις σε έναν κόσμο πέρα από το καθημερινό περιβάλλον σου.
Υπάρχουν φωτογραφίες στη Chromophobia που τραβήχτηκαν έξω εκτός Μελβούρνης;
Μερικές. Υπάρχει μία του 1987, που τραβήχτηκε στη Λευκάδα, αυτή με τον ηλικιωμένο άνδρα που φοράει το εσώρουχό του. Ήταν επιστάτης σε μια μικρή δημοτική αποθήκη. Φύλασσε αυτό το περίεργο άγαλμα που είναι δίπλα του. Αναζήτησα το ίδιο πράγμα και εκεί: Ταξίδεψα στα προάστια της πόλης και βρήκα αυτό τον άνδρα. Πρέπει να έχει φύγει τώρα από τη ζωή. Θυμάμαι ότι επέστρεψα στο νησί λίγα χρόνια μετά και του είπα ότι έπαιρνε μέρος σε εκθέσεις και πως ήταν διάσημος, αλλά δεν τον ενδιέφερε πραγματικά.
Πρέπει να ρωτήσω για τη φωτογραφία με τις δυο γυναίκες με τα καπέλα.
Αυτή τραβήχτηκε στη Χαβάη το 1983. Είναι μια σημαντική εικόνα για μένα, πυροδότησε την πραγματική εμμονή μου με το χρώμα. Αυτές οι επαγγελματίες δίδυμες γυναίκες, απλά έτρωγαν μεσημεριανό. Τις είδα την επόμενη μέρα στην παραλία, πάλι με ολόιδια ρούχα. Ήταν εκπληκτικό.
Η Chromophobia εκτίθεται από τις 5-28 Μαρτίου στο Colour Factory.
