Αυτή η Φωτογράφος Τραβούσε μια Selfie Κάθε Φορά που Έκλαιγε, επί Τρία Χρόνια

Η φωτογράφος Emily Knecht από το Λος Άντζελες έχει εμμονή με την οικειότητα. Τη δική της. Των φίλων της. Ακόμη και των ξένων. Έτσι, είναι διαρκώς σε κόντρα με την ευκολία και ανοίγει συχνά το φράγμα των συναισθημάτων της – και μιλάμε για πολλά συναισθήματα. Παραμερίζοντας πιο συνηθισμένα εργαλεία πρόκλησης, όπως την τάση free nipples (γυναίκες που δείχνουν ελεύθερα τις ρώγες τους) και τον αυνανισμό –αν και παραδοσιακά αυτά τα θέματα υπάρχουν σε αφθονία στη δουλειά της–, απεικονίζει το ωμό συναίσθημα στις δακρύβρεχτες αυτοπροσωπογραφίες της, σε υπνοδωμάτια και μπάνια, εστιατόρια και αυτοκίνητα. Όποτε την πιάνει στενοχώρια, βασικά. «Είναι πολύ πιο ναρκισσιστική και δείχνει μια πιο ευάλωτη πλευρά από το γυμνό», εξηγεί για τη συλλογή με το κλάμα, καθώς είμαστε καθισμένες οκλαδόν αντικριστά στο πάτωμα του σαλονιού της, στο διαμέρισμά της με τους τούβλινους τοίχους στο Σίλβερ Λέικ, ανάμεσα σε στοίβες αμυδρά ερωτικών πολαρόιντ και σωρούς καθαρά και βρόμικα ρούχα.

Η Emily ξεκίνησε να τραβάει φωτογραφίες στην ηλικία των 11, όταν πήγε στο Plantation, μια καλοκαιρινή θεματική κατασκήνωση αγοριών και κοριτσιών, με κεντρικό θέμα τη ζωή σε αγρόκτημα, στην κομητεία Σονόμα. Εκεί έμαθε να κάνει δουλειές, έμενε σε σκηνές και κατέγραφε τα τελετουργικά των φιλενάδων της, καθώς ετοιμάζονταν για τον μεγάλο χορό. Πήγαινε κάθε καλοκαίρι με δεκαπέντε φωτογραφικές μιας χρήσης και τις χρησιμοποιούσε όλες. «Οι περισσότερες φίλες μου χρησιμοποιούσαν τις μισές», καυχιέται ενθουσιασμένη. Ποιος δεν θυμάται την ταυτόχρονη απογοήτευση και ικανοποίηση του να γυρίζεις το κουμπί, για να οπλίσεις τη μηχανή για την επόμενη φωτογραφία και να συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις άλλα «πυρομαχικά»; «Γέμιζα τους τοίχους του πατρικού μου με αυτές τις φωτογραφίες. Ήταν αυτό που με έκανε να νιώθω καλά». Μια συνηθισμένη ιστορία του κολάζ ως τελετουργικού ενηλικίωσης και κάτι που δεν ξεπέρασε ποτέ πραγματικά.

Videos by VICE

Η Emily δουλεύει πολύ, πάνω σε πολύ προσωπικά project και σε εμπορικές δουλειές. Έχει φωτογραφίσε την Gigi Hadid και τη Shannon (των Shannon and The Clams). Χρησιμοποιεί το ζεστό και εκλεκτικό διαμέρισμά της ως στούντιο και περνάει τον υπόλοιπο χρόνο στο σπίτι του μουσικού φίλου της, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, δεν την αφήνει να δημοσιοποιεί φωτογραφίες του πέους του. «Με αφήνει να τις βγάζω, αλλά δεν μπορώ να τις χρησιμοποιήσω», διευκρινίζει. Αυτές είναι οι ανθρώπινες λεπτές αποχρώσεις και απρόσμενες ασυνέπειες που διψά να μελετά μέσα από τη δουλειά της.

Αφού οι γονείς της αποδέχτηκαν τελικά ότι δεν θα παρατούσε τη φωτογραφία όπως το καράτε κι ένα σωρό άλλα χόμπι, τελικά της αγόρασαν μια μηχανή για το μάθημα φωτογραφίας της Α΄ Λυκείου. Από τότε κόλλησε και πήρε πτυχίο Καλών Τεχνών από το Πανεπιστήμιο Cal Arts, με στόχο να γίνει φωτογράφος μόδας – ένας τομέας από τον οποίον έχει προχωρήσει πλέον, αλλά που χλεύαζαν οι σνομπ και δήθεν καλλιτέχνες. «Είχα τρεις φίλους όλους κι όλους», λέει για την εποχή που πέρασε εκεί. Μάλιστα, ούτε οι καθηγητές της πίστευαν σε εκείνην, μέχρι που τους αιφνιδίασε με την έκθεση για τη διπλωματική της – ένα δυνατό και υποβλητικό αμάλγαμα προσωπικών γυμνών και γραπτών και πορτρέτων της γιαγιάς της κολλητής της στο νεκροκρέβατο.

Η ατομική έκθεση με τίτλο Feelings στην Innocents Gallery στο Λος Άντζελες είναι η πρώτη μεγάλη έκθεσή της από την αποφοίτησή της το 2009 και η κορύφωση του μακροχρόνιου project αυτοπροσωπογραφιών σε φιλμ 35mm, κάθε φορά που έκλαιγε τα τελευταία τρία χρόνια. Μερικές φορές για πρώην, μερικές φορές για καυγάδες με τον τωρινό της φίλο και όταν προσπαθούσε να καταλάβει αν θα μπορούσε να παραμείνει νηφάλια ή όχι. Όση υστερία και αν την έπιανε, η κάμερα δεν ήταν ποτέ πολύ μακριά. Ήταν μια αδιάκριτη συνήθεια από την οποία ακόμη και ο φίλος της που τη στηρίζει, σε κάποιες φάσεις εκνευριζόταν.

«Αν τσακωνόμαστε και κλαίω λέω “Περίμενε πρέπει να βγάλω μια φωτογραφία” κι εκείνος λέει “Πας καλά;”. Είναι σαν να σε βγάζει από τη στιγμή; Σε κάνει να έχεις περισσότερη επαφή; Δεν ξέρω ακόμα την απάντηση». Για τη φωτογράφο, όλα αυτά είναι κομμάτι της γοητείας του project. «Υπήρξαν φορές που τράβηξα μια-δυο φωτογραφίες και ξεκίνησα να κλαίω πιο πολύ και να ταράζομαι περισσότερο, ενώ άλλες φορές ένιωσα ανακούφιση, όταν έβγαλα μια φωτογραφία». Οι φωτογραφίες και η διαδικασία επούλωσης έχουν καταλήξει να συνδέονται άρρηκτα.

«Είναι τόσο μυστήρια η χώρα των δακρύων», γράφει ο Antoine de Saint-Exupéry στο Ο Μικρός Πρίγκιπας και ίσως ένα κομμάτι της μεγαλύτερης αποστολής της Emily Knecth να είναι να εξερευνήσει αυτό το μαγικό, γόνιμο μέρος, το γεμάτο αλμυρά ρυάκια και υπερχειλισμένα ποτάμια. Για να δει πώς το συναίσθημα προσαρμόζεται και μεταλλάσσεται, όταν σταματάμε να κρυβόμαστε και μοιραζόμαστε τα πιο κρυφά κομμάτια του εαυτού μας. Δεν είναι πάντα βολικό. Ούτε όμορφο. Μάλιστα μερικές φορές το πρόσωπό μας είναι άσχημο. Αλλά ίσως τώρα που «ελευθερώσαμε τη ρώγα», να ήρθε ώρα να ελευθερώσουμε και τα συναισθήματα. Για περισσότερη μάσκαρα που τρέχει και τρεμάμενα χείλια μπορείτε να περιμένετε την εκδοχή της έκθεσης Feelings σε μορφή βιβλίου με σκληρό εξώφυλλο.