Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαΐδης

Πριν -μην ρωτήσετε πόσα- χρόνια, ήμουν μαθητής του Β2, στο 3ο Γυμνάσιο Πύργου. Θυμάμαι, στα διαλείμματα, να μαζευόμαστε, όλα τα αγόρια της τάξης, στα πίσω θρανία και να στήνουμε αγώνες bras de fer. «Δύναμη» το λέγαμε τότε, ή «χέρι». Ήμουν από τους καλούς, μέχρι που, μία μέρα, έχασα από έναν φίλο- αουτσάιντερ. Γύρισα στο σπίτι, μες στην πίκρα, μέχρι που είπα τον «πόνο» μου, στον πατέρα μου. Τότε, εκείνος έβγαλε, από την ταινιοθήκη, μία παλιά βιντεοκασέτα, με εξώφυλλο τον Σταλόνε.

Ταινία «Over the top», έτος 1989, πρωταγωνιστής Σιλβέστερ Σταλόνε, συμπρωταγωνιστής Σωτήρης Μπατσινίλας. Το bras de fer γίνεται τόσο viral, όσο ποτέ. Ήταν η ταινία- σταθμός, σε ό,τι αφορά τη χειροπάλη, που ενέπνευσε πολλούς, ώστε να ξεκινήσουν, ως άθλημα πια, αυτό που στη σχολική αργκό αποκαλούσαμε «δύναμη» ή «χέρι».

«Παιχνίδι μυϊκής δύναμης, όπου δύο αντίπαλοι, κρατώντας την παλάμη ο ένας του άλλου και στηρίζοντας τους αγκώνες τους πάνω σε ένα τραπέζι, προσπαθούν να γυρίσει ο ένας τον βραχίονα του άλλου προς τα έξω». Έτσι ορίζεται το bras de fer, σύμφωνα με το Wikipedia.

Ακολουθήστε το VICE στη καινούρια μας σελίδα στο Facebook.

Για του Wikipedia το αληθές, αποφάσισα να παρακολουθήσω, για πρώτη φορά, επίσημους αγώνες arm wrestling. Αφορμή, εκτός της ταινίας του Σταλόνε, στάθηκε μία εκδήλωση που είδα στο Facebook, με τίτλο «ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΧΕΙΡΟΠΑΛΗΣ 2015». «Όντως;», αναρωτήθηκα. Κι όμως, ήταν η τέταρτη φορά που επρόκειτο να διοργανωθεί επίσημο πρωτάθλημα, υπό την αιγίδα της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Χειροπάλης και του Δήμου Καλλιθέας, με επικεφαλής τον δήμαρχο, κ. Δημήτρη Κάρναβο.

Κυριακή απόγευμα. Αν και κατεξοχήν ποδοσφαιρική μέρα, αυτή η Κυριακή ήταν αφιερωμένη στα δυνατότερα ελληνικά μπράτσα. Σωκράτους και Λάμπρου Κατσώνη γωνία, στο κλειστό γυμναστήριο του 14ου Γυμνασίου Καλλιθέας, λίγο πριν αρχίσει να δύει ο ήλιος, είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται όλοι οι επίδοξοι Σταλόνε. Με τα σέικερ πρωτεΐνης ανά χείρας, κατευθύνονταν, ένας- ένας, στα ενδότερα του χώρου που ήταν προγραμματισμένοι οι αγώνες.

Όσοι δεν αγωνίζονταν, κυρίως βετεράνοι του αθλήματος και συγγενείς των χειροπαλαιστών, είχαν στήσει «πηγαδάκια» στον προαύλιο χώρο και έκαναν τα προγνωστικά τους, μεταξύ καφέ και τσιγάρου. Οι πρώτες κραυγές έδωσαν σε όλους να καταλάβουν ότι οι αγώνες είχαν μόλις ξεκινήσει.

Μπαίνοντας στο γυμναστήριο, η απόλυτη σιγή των θεατών με έκανε να καταλάβω ότι «Εδώ είναι σοβαρά τα πράγματα». Την μονοτονία των κραυγών «έσπαγαν», πού και πού, οι πανηγυρισμοί των συναθλητών ορισμένων διαγωνιζομένων.

Δύο τραπέζια bras de fer, όλα κι όλα, ήταν αρκετά για τους, περίπου, 75 συμμετέχοντες. «Ο αριθμός των συμμετεχόντων είναι στα επίπεδα του κυπέλλου, που διοργανώσαμε τον χειμώνα. Τα περισσότερα παιδιά είναι Καλλιθεατάκια. Και το Περιστέρι, όμως, είναι δυνατό. Θα βρεις καλούς πυρήνες στην Κέρκυρα, τη Θεσσαλονίκη, την Κρήτη και τη Σάμο. Δυστυχώς, δεν έτυχε να έχουμε γυναικείες συμμετοχές, αν και υπάρχουν πολλές που ασχολούνται με το bras de fer», μου λέει ο πρόεδρος της ομοσπονδίας, Κωνσταντίνος Ψαράκης.

Είναι πρώην παλαιστής, αν και δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς. Η σωματική του διάπλαση μαρτυρά το «δυνατό» παρελθόν του. Όντας πρόεδρος από την ίδρυση της ομοσπονδίας, το 2008, ξέρει, απ’ έξω και ανακατωτά, τα φαβορί των αναμετρήσεων. «Αυτός ο αθλητής είναι κόμπρα. Δες τον», λέει για τον τύπο με τη σκούρα μπλε μπλούζα. Σε δευτερόλεπτα η «κόμπρα», κερδίζει. Αν ήταν να στοιχηματίσω σε κάποιον από τους συμμετέχοντες, θα συμβουλευόμουν τον πρόεδρο, με κλειστά μάτια.

Μου μιλά για το όνειρό του, το οποίο είναι να μπει το bras de fer στον στρατό. «Θα ήθελα να μπουν τραπεζάκια σε κάθε Κ.Ψ.Μ. . Έτσι, θα είναι σε εγρήγορση οι φαντάροι μας. Δεν κινδυνεύουν, άλλωστε, να τραυματίσουν κάποιο ζωτικό όργανό τους. Άντε, το πολύ-πολύ, να τραυματίσουν το χέρι τους. Βέβαια, το χέρι πρέπει να είναι «ψημένο”. Οι δυνάμεις που αναπτύσσονται είναι τεράστιες και οι τραυματισμοί καραδοκούν, από τον ώμο μέχρι τα δάχτυλα».

Για όσους δεν είχαν δει ξανά, από κοντά, αγώνες bras de fer -ανάμεσά τους κι εγώ- ήταν θεμελιώδης μία σύντομη ενημέρωση για τα Dos & Don’ts της φάσης.

«Απαγορεύεται να σηκωθεί ο αγκώνας», τονίζει ο κ. Ψαράκης και συνεχίζει: «Επιτρέπεται, όμως, να σύρεται κατά μήκος του, 16×16 εκατοστών, μαξιλαριού, στο οποίο ακουμπάει. Οι ώμοι, κατά την εκκίνηση, πρέπει να είναι στην ίδια ευθεία. Ο καρπός απαγορεύεται να “σπάσει”, αλλά αυτό ισχύει στο ξεκίνημα. Όταν αρχίσει ο αγώνας συμμετέχουν τα πάντα. Από τα πόδια, μέχρι το μικρό δαχτυλάκι του χεριού». Κάπως έτσι περιγράφει, συνοπτικά, τις αρχές του bras de fer.

Αφήνοντας την «εξουσία» και μιλώντας με τους πρωταγωνιστές των αναμετρήσεων, μου κάνει εντύπωση η προετοιμασία που έχουν ακολουθήσει, μόνο και μόνο, για μερικά δευτερόλεπτα αγώνα. Εκτός της προπόνησης στο τραπέζι, υπάρχουν οι επικουρικές ασκήσεις. Τρέξιμο, πολύ μονόζυγο, βάρη και αναρρίχηση με σχοινιά είναι κάποιες από αυτές. Όλοι, βέβαια, επιμένουν ότι είναι, πιο πολύ, εγκεφαλικό αγώνισμα.

Εγκεφαλικό ή όχι, το bras de fer είναι, αναμφίβολα, πιο εντυπωσιακό όσο ανεβαίνουν οι κατηγορίες. Εννοείται δε, ότι καθώς περνάει η ώρα και τα κιλά αυξάνονται, μεγαλώνει και η ένταση. «Να μη μιλούν οι έξω», ακούω έναν τύπο από μία ομάδα, όταν κάποιοι συγγενείς, ή φίλοι, του αντίπαλου παίκτη τον εμψύχωσαν με το παραπάνω, έχοντας φωνάξει «Φα’ τον ρε Τάσο. Πάρε εκδίκηση ρε Κρητικέ».

Κάπως έτσι ξεκινούν και οι κόντρες μεταξύ των αθλητών, ειδικά όταν κάποιοι αποκλείονται, μετά από συνεχόμενα φάουλ. «Έλα να παίξουμε στα ίσα, τώρα, να δούμε ποιος είναι ο καλύτερος», ακούς από τη μία πλευρά. «Αν αποφασίσεις να παίξεις σωστά, χωρίς πουστιές, έρχομαι», η απάντηση του άλλου μέρους. Αυτά στο τραπέζι Α.

Στο τραπέζι Β, έχει ανοίξει μία διαμάχη με έναν, εκ των δύο διαιτητών της αναμέτρησης. Τον κατηγορούν, από τη μία ομάδα, για λανθασμένη απόφαση φάουλ, που έδωσε τη νίκη στο αντίπαλο τιμ. Ο αθλητής, ασυγκράτητος, τον βρίζει! Ο πρόεδρος, όμως, που δεν τα «σηκώνει» αυτά, επεμβαίνει άμεσα και δίνει τέλος σε αυτή την αψιμαχία. Η αλήθεια είναι, ότι άκουσα και από άλλους, ότι αν ο διαιτητής είναι «δικός σου», το ματς γίνεται πιο εύκολο. Προσωπικά, δεν υιοθετώ αυτή την άποψη. Δεν ξέρω τι, ακριβώς, μπορεί να υπονοούσαν.

Η ένταση μεταφέρεται στις εξέδρες, αλλά για διαφορετικά ζητήματα. Μία παρέα διαπληκτίζεται για ένα παρεμφερές show χειροπάλης, που είχε διοργανωθεί πριν καιρό, στο οποίο συμμετείχαν ανάξιοι και επιδειξίες αθλητές, κατά τα λεγόμενα. Μία δεύτερη παρέα, λίγο πιο πίσω, εξιστορεί γεγονότα των πρώτων πρωταθλημάτων arm wrestling, όταν εισέβαλλαν μπράβοι, που απειλούσαν με πιστόλια.

Με αφορμή την παραπάνω συζήτηση, ρωτώ τον πρόεδρο αν έχει αντιληφθεί παράνομους αγώνες bras de fer. «Κοίτα, bras de fer παίζουν μέχρι και στα καφενεία. Αλλά, όποιος νομίζει ότι είναι καλός εδώ φαίνεται», μου απαντάει εκείνος.

Έχω περάσει, ήδη, 5 ώρες ανάμεσα σε ντούκια, με κοκκινισμένα χέρια. Η μυρωδιά, από τις θερμαντικές αλοιφές, είναι έντονη στην ατμόσφαιρα. Με ατάκα της βραδιάς «Το bras de fer είναι αντρικό, να πούμε, άθλημα», από τον πρόεδρο πάντα, παίρνω τον δρόμο της επιστροφής. Ραντεβού στην επόμενη συνάντηση «ποντικιών», το καλοκαίρι, στην πλατεία Δαβάκη.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.