Μια «Παλιά» της Σεζόν στη Μύκονο Μιλά για Όσα θα Ήθελε να Γνωρίζει η Ίδια Πριν Πάει

«Μία από τις χρονιές που είχα πάει για σεζόν στη Μύκονο, έμενα σε ένα κοντέινερ και κοιμόμουν σε κουκέτα. Είχε πέντε κουκέτες από τη μία, πέντε κουκέτες από την άλλη, έπαιρνε συνολικά 20 άτομα. Στο τέλος του κοντέινερ, υπήρχαν δύο μικρές τουαλέτες. Ουσιαστικά, χωρούσαν μόνο οι κουκέτες και οι βαλίτσες μας. Στο peak της σεζόν, εκεί μέσα μέναμε δέκα άτομα σε ελάχιστα τετραγωνικά. Υπήρχε σειρά για να κάνουμε ένα μπάνιο μετά τη δουλειά, αναλόγως με το ποιος έφτανε πρώτος στο κοντέινερ», θυμάται η Μαίρη που έχει δουλέψει περίπου μια δεκαετία στον «στίβο» της σεζόν, σε ελληνικούς τουριστικούς προορισμούς.

Οι συνθήκες διαβίωσης που περιγράφει είναι τουλάχιστον απάνθρωπες. Οι τεράστιες επιπτώσεις στη σωματική και την ψυχική υγεία, το πώς γυρνάει κάποιος/α μετά από πέντε μήνες σεζόν με αυτά τα δεδομένα, κάνουν τα χρήματα που μπορεί να έχει βγάλει να μην έχουν, ακριβώς, νόημα. Πολλά από τα λεφτά εκείνης της σεζόν, άλλωστε, η Μαίρη τα έδωσε στους γιατρούς.

Videos by VICE

«Μετά από χρόνια και συζητήσεις με ανθρώπους που έψαχναν την ποιότητα στη ζωή τους, καταλήξαμε όλοι ότι αυτά που θα δώσεις μετά, για να εκτονώσεις ό,τι έχεις συσσωρεύσει, τα χρήματα σε γιατρούς και ψυχολόγους, διότι σου βγαίνουν πολλά προβλήματα και σωματικά και ψυχολογικά, κάνουν τη σεζόν σε νησιά όπως η Μύκονος, να μην αξίζει, εκτός αν υπάρχει πολύ μεγάλη ανάγκη ή κάποιος έχει βάλει έναν συγκεκριμένο οικονομικό στόχο και ξέρει ακριβώς τι λεφτά θα βγάλει».

Ατελείωτες ώρες δουλειάς, από 12 μέχρι 15, κάθε μέρα, εφτά στα εφτά, τριάντα στα τριάντα, όταν μιλάμε για σεζόν στη Μύκονο, αναφέρει η 32χρονη. Στο νησί των ανέμων, το 12ωρο είναι η αφετηρία όπως λέει. «Έχει τύχει σε event του μαγαζιού να δουλέψω και 19 ώρες».

Η ίδια έχει περάσει και από πιο «εναλλακτικά» νησιά, όπως η Σαμοθράκη, προορισμούς όπως η Χαλκιδική, αλλά φυσικά, τις πιο σκληρές εμπειρίες τις έζησε στον «πλανήτη» της Μυκόνου, που τελευταία πολύ έχει απασχολήσει με τις αυθαιρεσίες, την κατάχρηση εξουσίας και την ασυδοσία επιχειρηματιών, εργολάβων και ορισμένων δημοσίων υπαλλήλων: τέσσερα σερί καλοκαίρια από το 2016 μέχρι και το 2019, σε μπαρ, club, καφέ και εστιατόρια, μερικά από τα πιο γνωστά μαγαζιά του νησιού.

Η 32χρονη έχει δεχθεί σεξουαλική παρενόχληση από υπεύθυνο του μαγαζιού, έχει σερβίρει έχοντας πάθει διάστρεμμα στο πόδι ή γαστρεντερίτιδα, έχει υποστεί ακραία περιστατικά λεκτικής βίας και μας μιλάει για όλα όσα θα ήθελε η ίδια να γνώριζε, όταν ξεκίνησε να δουλεύει αρχικά λάντζα, σε ηλικία 17-18 ετών.

«Είσαι φτερό στον άνεμο. Και έχει πολύ άνεμο, ειδικά στη Μύκονο»

Σίγουρα, δεν είναι όλα τα μέρη σαν τη Μύκονο και σίγουρα από επιχείρηση σε επιχείρηση διαφέρουν πολύ οι συνθήκες εργασίας, διευκρινίζει. «Για πρώτη χρονιά σεζόν, θα συμβούλευα κάποιον να πάει είτε σε ένα πιο ήσυχο νησί, είτε σε μια επιχείρηση που γνωρίζει πώς κινείται, να ξέρει πού θα πέσει. Δυστυχώς, ό,τι και να συζητήσεις με έναν εργοδότη από πριν, αν δεν έχεις κάνει ήδη σεζόν, να ξέρεις πώς λειτουργούν τα πράγματα, δεν υπάρχει εγγύηση. Πολλές φορές, δεν υπάρχουν οι συνθήκες που μπορεί να σου έχουν υποσχεθεί».

»Σε νησιά όπως η Μύκονος, το πρώτο καλοκαίρι είναι δοκιμαστικό. Η αλήθεια είναι, δυστυχώς, ότι αν δεν έχεις εμπειρία ή γνωριμίες, σε έχουν του κλότσου και του μπάτσου, εκτός αν έχεις κάνει μια πολύ καλή επιλογή εργοδότη. Σίγουρα, θα βοηθούσε να κατέβει κανείς στο νησί με κάποιο γνωστό του, που έχει κάνει σεζόν και ξέρει πού να τον στείλει. Αλλιώς, είσαι φτερό στον άνεμο. Και έχει πολύ άνεμο, ειδικά στη Μύκονο.

»Η αλήθεια είναι ότι το νησί λειτουργεί πολύ με κλίκες, γνωριμίες και ανθρώπους που δουλεύουν χρόνια και κινούν τα πράγματα, περισσότερο απ’ ότι συμβαίνει σε άλλα μέρη», θα μου πει η Μαίρη, η οποία παρακάτω θα μας περιγράψει, μεταξύ άλλων, ακραία σκηνικά που έχει ζήσει.

«Για πρώτη χρονιά σεζόν, θα συμβούλευα κάποιον να πάει είτε σε ένα πιο ήσυχο νησί, είτε σε μια επιχείρηση που γνωρίζει πώς κινείται, να ξέρει πού θα πέσει».

Με την απόσταση ενός χρόνου πια, από την τελευταία φορά που δούλεψε σεζόν στην εστίαση, η 32χρονη λέει τι θα έκανε διαφορετικά σε άγρια περιστατικά που της έχουν τύχει (θα έφευγε) και δίνει τα φώτα της σε όσους τον Απρίλιο θα πάρουν το πλοίο της γραμμής για να περάσουν τους επόμενους μήνες εγκλωβισμένοι σε κάποιον «επίγειο παράδεισο».

Εννοείται ότι σε μια χώρα με εργασιακούς νόμους που τηρούνται, αυτό το άρθρο θα ήταν περιττό. Σε μια αναλυτική συζήτηση μαζί της, τη ρωτήσαμε ό,τι θα ήθελε να μάθει κάποιος/α που θα περάσει για πρώτη χρονιά τη δοκιμασία της σεζόν. Αυτές είναι απαντήσεις της:

Δουλειά με πόνο, γαστρεντερίτιδα, τενοντίτιδα, διάστρεμμα

«Στη Μύκονο, θυμάμαι να έχω στραμπουλήξει το πόδι μου και να δουλεύω service, να μην παίρνω ρεπό και να είμαι με διάστρεμμα στο μαγαζί. Δεν ήμουν μόνο εγώ. Είχαμε πολλούς τραυματίες. Ειδικά όταν έμπαινε Ιούλιος και άρχιζε ο χαμός. Για να μην αντιμετωπίσεις κακές συμπεριφορές, να μη σου πουν «μας κρέμασες», προσπαθείς με λιγότερες δυνάμεις και πολύ πόνο να τα βγάλεις πέρα, με τενοντίτιδες, γαστρεντερίτιδες, τα πάντα.

Πολλές φορές μπορεί να σερβίραμε και να φεύγανε πίσω στις τουαλέτες άτομα, επειδή είχαμε κολλήσει όλοι γαστρεντερίτιδα Δεν υπήρχε το «έχω γαστρεντερίτιδα, θα πάρω ρεπό». Και με τον Covid τα ίδια ίσχυαν – και τώρα ακόμα. Δεν είναι μόνο η Μύκονος, συμβαίνουν κι αλλού αυτά. Απ’ όταν ξεκινούσε για τα καλά η σεζόν, ήμουν τρεις μήνες χωρίς ρεπό.

Την πρώτη χρονιά που κατέβηκα στο νησί, το 2016, έκανα καιρό να βρω δουλειά. Ήταν να δουλέψω σε ένα πολύ γνωστό εστιατόριο της Αθήνας που θα άνοιγε στο νησί. Έκλεισα σπίτι, γιατί την πρώτη χρονιά δεν έδιναν διαμονή οι συγκεκριμένοι. Φτάνοντας στη Μύκονο, συνειδητοποιώ ότι το μαγαζί δεν θα ανοίξει ποτέ. Μας είχα stand-by. Δεν υπολογίζουν τη δική σου ζωή, αυτή είναι η αλήθεια. Και αυτό πρέπει να το γνωρίζει κάποιος, να είναι προετοιμασμένος για να μπορεί να αντιμετωπίσει τα πράγματα θα του τύχουν.

«Συνήθως, δεν θα ξεκινήσεις να βγάζεις λεφτά από τον Απρίλιο»

Εκείνη τη σεζόν, άλλαξα πολλές δουλειές, από τον Απρίλιο. Ήμουν αναλώσιμη, ταλαιπωρήθηκα, ήταν από τις χειρότερες περιόδους που έχω περάσει στη ζωή μου. Γενικά, στην αρχή της σεζόν, δεν χρειάζονται τόσα άτομα, καβατζώνουν στην ουσία, εργαζόμενους. Οπότε, πρέπει να είναι προετοιμασμένος κανείς ότι αρχικά, μπορεί να μην δουλεύει όσο περίμενε, ότι μπορεί να τον έχουν στο ρελαντί, με μισά μεροκάματα, πολλά ρεπό κ.λπ.

Συνήθως, δεν θα ξεκινήσεις να βγάζεις λεφτά από τον Απρίλη. Μέχρι τις αρχές Ιουνίου, είναι όλοι αναλώσιμοι. Εκείνη την περίοδο, επίσης, κάνουν απλήρωτα δοκιμαστικά σε υποψήφιους υπαλλήλους. Οι υπεύθυνοι μπορεί να περιμένουν ότι μια συγκεκριμένη βδομάδα θα ξεκινήσει για τα καλά η σεζόν και αυτό να μην συμβεί. Γίνονται αυτά. Από τον Ιούνιο, αρχίζεις και γίνεσαι απαραίτητος και δεν μπορούν να σου πουν «φύγε» ανά πάσα στιγμή, «πάρε ρεπό», όπως πριν.

«Η εξάντληση δεν έχει όρια. Κάποιοι στη Μύκονο βλέπουν τη χρήση ουσιών, όπως άλλοι βλέπουν τις βιταμίνες»

Στο peak της σεζόν, οι απαιτήσεις είναι τρελές. Οι τιμές είναι πάρα πολύ υψηλές, οπότε ο κόσμος που έρχεται, σαφώς και περιμένει πολλά. Η πίεση είναι φοβερή και η εξάντληση που νιώθεις στο σώμα σου δεν έχει όρια. Κάποιοι άνθρωποι στη Μύκονο βλέπουν τη χρήση ουσιών, όπως άλλοι βλέπουν τις βιταμίνες.

Αυτοί που δουλεύουν χρόνια στο νησί και έχουν πια μεγαλώσει και ανέβει στην ιεραρχία, κάνουν χρήση ουσιών για να αντέξουν, για να ξεφύγουν, γιατί έτσι κινείται αυτός ο τρόπος διασκέδασης και έτσι επικοινωνούν με τους πελάτες. Οι λόγοι είναι πάρα πολλοί αλλά το πράγμα ξεφεύγει – και λόγω της χρήσης.

«Όταν από ένα τραπέζι κάνουμε τζίρο 20.000 ευρώ, καταλαβαίνεις τι μπορεί να συμβεί. Το προσωπικό έρχεται τελευταίο, οι ανθρωπιστικές ιδέες πάνε περίπατο».

Πολλές φορές, έχω δει κινήσεις βίας, αναλόγως πού δουλεύεις βέβαια. Δεν υπάρχουν λέξεις να το περιγράψει κανείς και δεν το έχω δει πουθενά αλλού αυτήν την κατάσταση, σε αυτόν τον βαθμό. Έχει τύχει να με σπρώξουν, έχει τύχει να παίζουν ξύλο δύο υπεύθυνοι μέσα στην κουζίνα και να σπάσουν τα πόδια τους.

Υπάρχει πάρα πολύ χρήμα. Όταν από ένα τραπέζι κάνουμε τζίρο 20.000 ευρώ, καταλαβαίνει κανείς τι μπορεί να συμβεί. Το προσωπικό έρχεται τελευταίο, οι ανθρωπιστικές ιδέες πάνε περίπατο. Η Μύκονος έχει έναν δικό της τρόπο. Είναι πολύ διαφορετικό να πας να δουλέψεις εκεί, στην Ικαρία ή στην Κρήτη.

Το κακό είναι ότι άλλα νησιά τη βλέπουν ως πρότυπο σε όλα, ακόμα και στη συμπεριφορά απέναντι στους εργαζόμενους. Το μοντέλο της Μυκόνου επικρατεί σταδιακά και στα τουριστικά μέρη που δεν έχει έρθει ακόμα. Το βλέπω και στη Χαλκιδική να συμβαίνει αυτό.

«Ο υπεύθυνος ήρθε πάνω μου και μου είπε ‘‘έλα εδώ να σε…’’»

Τα χειρότερα σκηνικά δεν τα έχω ζήσει με πελάτες, αλλά με τους υπεύθυνους των μαγαζιών που δούλευα. Μου έχει τύχει σεξουαλική παρενόχληση στη δουλειά. Συνέβη όταν κλείναμε το μαγαζί, είχαμε χαμηλώσει τον φωτισμό, ο κόσμος είχε φύγει κι εγώ μάζευα τα μαξιλάρια. Ήρθε πάνω μου, μου είπε «έλα εδώ να σε…», εγώ τον απώθησα, τον έβρισα.

Πριν φτάσει μέχρι εκεί, με είχε προσβάλει αρκετά μπροστά σε άλλους εργαζόμενους που δεν γνώριζαν ποια είμαι, με διάφορα επίθετα, από δήθεν κομπλιμέντα μέχρι εντελώς σεξιστικά. Στο πλαίσιο της πλάκας στη Μύκονο, υπάρχει αυτό το «όλη μέρα καβλάντα». Ο άλλος μπορεί να περάσει από δίπλα σου και να σου πει «καλημέρα μωρή κάβλα» και να είναι ο υπεύθυνός σου. Είναι πολύ συνηθισμένο να μιλάνε έτσι. Εγώ, ας πούμε, δεν το συνήθισα ποτέ.

Από τη μέρα της παρενόχλησης και μετά, είχα πολύ δύσκολες στιγμές. Για παράδειγμα, αναβαθμίστηκα σε άλλο πόστο, αλλά δεν πήρα ποτέ τα λεφτά της αναβάθμισης. Είχαμε κανονίσει να φύγω μια συγκεκριμένη μέρα και με σταμάτησε άλλη μέρα ο συγκεκριμένος. Ένιωθα ότι δεν μπορούσα να μιλήσω σε κανέναν στο μαγαζί, οπότε, το κατάπια, αισθάνθηκα ότι δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Ήταν πριν το #MeToo, οπότε το είπα σε κάποιες φίλες μου και δεν έκανα κάτι άλλο.

Αν μου έλεγε μια φίλη μου σήμερα ότι της συνέβη κάτι αντίστοιχο, θα τη συμβούλευα να φύγει. Αυτοί οι άνθρωποι παθαίνουν εμμονή με τα θύματά τους. Θα της πρότεινα να ψάξει να βρει άλλη δουλειά και όταν ηρεμήσει να κινηθεί νομικά.

Ένας άλλος υπεύθυνός μου που έκανε κυρίως δημόσιες σχέσεις έστελνε σεξιστικά και παρενοχλητικά μηνύματα σε αγόρια που δούλευαν στο μαγαζί, ειδικά σε κάποια πολύ νέα παιδιά, 18 χρονών, που είχαν και πολύ μεγάλη οικονομική ανάγκη.

Ο συγκεκριμένος είχε προσωπικό θέμα μαζί μου. Πολλές φορές, είχε τύχει να τρώει σε κάποιο τραπέζι μαζί με πελάτες και να μου πει «φύγε από ‘δω, να μη σε βλέπω» ή να μου κάνει υποτιμητικές κινήσεις για να με διώξει ή να μου απαγορεύει να μιλάω στους δικούς του πελάτες, λέγοντάς μου «μη σε ξαναδώ να τους μιλάς».

«Άρχισε να με ακολουθεί, να φωνάζει, να χτυπάει πράγματα. Ήταν ανεξέλεγκτος»

Ένας από τα χειρότερα περιστατικά που μου έχει τύχει ήταν με έναν άλλο υπεύθυνο, ο οποίος είχε νευριάσει μαζί μου, γιατί κάτι μου είχε ξεφύγει στη στολή μου, εκείνη την ημέρα. Το είδε και άρχισε να μου φωνάζει. Είχε κάνει χρήση, όπως κάθε μέρα. Μου φώναζε πολύ κοντά στους πελάτες, μου είπε να φύγω από τον χώρο και να πάω στο πίσω μέρος του μαγαζιού.

«Ήταν τρομοκρατική αυτή η εμπειρία: ένας μεγαλόσωμος άντρας να σε βρίζει μέσα στα μούτρα σου, να έχει κοκκινίσει και να του φεύγουν σάλια».

Περπατούσα για να πάω στον χώρο του προσωπικού και άρχισε να με ακολουθεί, να φωνάζει, να χτυπάει πράγματα. Είχε ξεφύγει και ήταν ανεξέλεγκτος. Για λίγο πίστεψα ότι θα με χτυπήσει. Ευτυχώς παντού υπήρχαν μάτια. Ήρθε πολύ κοντά στο πρόσωπό μου. Ήταν πολύ μεγαλόσωμος, τρόμαξα πάρα πολύ. Έβαλα τα κλάματα, ήρθαν άνθρωποι, με παρηγόρησαν.

Όταν σε έχει τρομοκρατήσει κάποιος τόσο πολύ, τι να σου κάνουν όλα αυτά; Με τη χρήση, ο άλλος βγάζει έναν απάνθρωπο εαυτό πολλές φορές, ένα πρόσωπο που δεν έχεις ξαναδεί. Ήταν τρομοκρατική αυτή η εμπειρία: ένας μεγαλόσωμος άντρας να σε βρίζει μέσα στα μούτρα σου, να έχει κοκκινίσει και να του φεύγουν σάλια.

Κακομαθημένοι πελάτες που σκαλώνουν με εργαζόμενο

Δεν μπορούμε να αλλάξουμε έναν αγενή άνθρωπο. Θα έλεγα σε κάποιον που δεν έχει εμπειρία να μην πάρει τη συμπεριφορά του άλλου προσωπικά. Θέλει ψυχραιμία και καλές αναπνοές.

Οι κακομαθημένοι και αγενείς πελάτες μπορεί να σκαλώσουν με έναν εργαζόμενο, δεν σημαίνει ότι ο εργαζόμενος κάνει κάτι λάθος. Άμα δούμε ότι συμβαίνει αυτό, ότι ο πελάτης βγάζει μένος απέναντί μας, καλό είναι να μπει κάποιος άλλος στη θέση μας, να ανταλλάξουμε πόστο, στη χειρότερη.

Οι τρόποι αποφόρτισης που θα σε βγάλουν πιο μακριά

Στη σεζόν, πολλοί μετά τη δουλειά, πίνουν μέχρι το πρωί κι εκεί δυστυχώς έρχεται η χρήση να αλλάξει αυτή τη χημεία, να αντιστρέψει την κούραση και τη χρήση του αλκοόλ. Για μένα, αυτό είναι μεγάλο «όχι». Υπάρχει τεράστια φθορά στο σώμα, μέρα με τη μέρα, και δεν αξίζει τον κόπο να εκτονώνεται κανείς έτσι.

Το καλύτερο είναι στη σεζόν, να συνεχίσει κανείς, όσο μπορεί, να κάνει τα πράγματα που τον αποφορτίζουν και στην καθημερινότητά του: μια καλή παρέα, ένα άραγμα να τα πούμε, να βγάλουμε πράγματα από μέσα μας. Αυτό είδα εγώ να με βγάζει πιο μακριά στη σεζόν. Δεν μπορεί να επιβαρυνθεί άλλο ο οργανισμός σου κάποιες φορές.

Αν έχεις κάποιο χόμπι ή παίζεις ένα μουσικό όργανο, είναι πολύ καλό να το έχεις μαζί σου. Αράζαμε με παρέα στην παραλία κάποιες φορές κι έπαιζα μουσική. Στη σεζόν δεν έχεις τους φίλους σου, οπότε είναι σημαντικό να νιώθεις ότι παραμένεις ο εαυτός σου, ότι δεν είσαι ρομπότ.

Τα απολύτως απαραίτητα

Ένα πολύ καλό, μαλακό ζευγάρι αθλητικά που θα αντέξει είναι η αρχή και το τέλος της σεζόν. Πρέπει κανείς να επενδύσει εκεί λεφτά, να μην τα λυπηθεί. Σίγουρα ένα κουβερτάκι, ένα σεντόνι δικό του, μια μαξιλαροθήκη κι ένα μαξιλάρι θα ήταν καλό να τα έχει κάποιος μαζί του. Μπορεί να σου υποσχεθούν πολλά και στο τέλος να μη βρεις ούτε μαξιλάρι.

Η διατροφή, επίσης, δεν είναι επαρκής. Καλό είναι να έχεις μαζί σου κάποια σνακ, ειδικά για τις πρώτες μέρες, μέχρι να δεις από πού μπορείς να προμηθευτείς φαγητό και πώς θα κινηθείς. Επίσης, χρειάζονται βιταμίνες, παυσίπονα, επιδέσμοι, γιατί στην εστίαση προκύπτουν ατυχήματα και το φαρμακείο μπορεί να είναι στην άλλη άκρη του νησιού. Πρέπει να έχουμε μαζί μας τα απαραίτητα, για να μην πάμε σε ένα καινούριο μέρος και νιώσουμε τέρμα εκτεθειμένοι.

Ο «γρίφος» της διαμονής στο νησί

Σε κάποια μέρη, τα σπίτια είναι πιο φτηνά, οπότε οι εργοδότες παρέχουν στο προσωπικό καλύτερες συνθήκες διαμονής. Σε άλλα νησιά όπως η Μύκονος, αν κλείσω εγώ με μια γνωστή μου σπίτι, για να βγάλουμε τη σεζόν, πρέπει να δώσουμε από 4.000 ευρώ η καθεμία.

Επειδή οι επιχειρηματίες έχουν συγκεκριμένους στόχους για το κέρδος, συνήθως δεν θα σου δώσουν αξιοπρεπές κατάλυμα, εκτός κι αν είσαι κάποιο όνομα στα μαγαζιά της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης. Σε πολύ λίγους ανθρώπους θα δώσουν καλύτερες παροχές.

«Βγαίνουν ψυχοσωματικά, κρίσεις πανικού. Στο τέλος γυρνάς σπίτι σου με την τσέπη γεμάτη, αν έχεις κάνει καλές επιλογές, αλλά σε όλα τα άλλα επίπεδα παντελώς άδεια».

Σε άλλα νησιά, μπορεί να πετύχεις μια καλύτερη συμφωνία από πριν, για τη διαμονή σου, αν τη διεκδικήσεις. Στη Μύκονο, κάποια πράγματα δεν είναι διαπραγματεύσιμα – και να διεκδικήσεις κάτι καλύτερο, δεν θα το πάρεις.

Όπως και να έχει, είναι σημαντικό κανείς να μιλήσει με άτομα που ξέρουν πώς λειτουργεί το νησί αλλά και η κάθε επιχείρηση, για να τον προειδοποιήσουν για κακοτοπιές, όπως η διαμονή σε κοντέινερ που δυστυχώς είναι μια πραγματικότητα και να μπορέσει να επιλέξει αν θα πάει στο συγκεκριμένο μέρος και επιχείρηση.

Επίσης, πρέπει να έχει κάποιος υπόψιν του ότι αν η επιχείρηση δεν του παρέχει σπίτι και πρέπει να κλείσει μόνος σου, συνήθως στα πολύ τουριστικά νησιά, θα του ζητήσουν να προπληρώσει, και δύο και τρεις μήνες μπροστά. Δυστυχώς, η φάση είναι πολύ δύσκολη.

Ψυχοσωματικά, στρες και κρίσεις πανικού

Υπάρχει μια φάση μέσα στη σεζόν που οι άνθρωποι αλλάζουν, αυτό είδα και στους γύρω μου και σε μένα. Όταν είσαι σε συνεχές στρες και τρέξιμο, χωρίς καθόλου προσωπικό χρόνο και χώρο, η ψυχούλα αρχίζει και βαράει καμπανάκια. Βγαίνουν ψυχοσωματικά, κρίσεις πανικού – πολύς κόσμος το παθαίνει κατά τη διάρκεια της σεζόν.

Στο τέλος, γυρνάς στο σπίτι σου με την τσέπη γεμάτη, αν έχεις κάνει καλές επιλογές, αλλά σε όλα τα άλλα επίπεδα, είσαι παντελώς άδεια. Και πολύ συχνά δεν είσαι απλώς άδεια, έχει πολύ αρνητικό πρόσημο η εμπειρία της σεζόν.

Το ρεπό είναι όνειρο θερινής νυκτός ή υπάρχουν εξαιρέσεις;

Περισσότερα ρεπό δίνουν τα ξενοδοχεία, ανεξαρτήτως νησιού, διότι αυτές οι επιχειρήσεις έχουν καθορισμένο τρόπο λειτουργίας. Στα ξενοδοχεία είναι πιο ελεγχόμενα τα πράγματα.

Αν μπορούμε να πούμε ότι κάπου ο εργαζόμενος θα παίρνει τα ρεπό που έχει συμφωνήσει, αυτό θα συμβεί στα ξενοδοχεία. Γενικά όμως, στα περισσότερα τουριστικά μέρη στο peak της σεζόν, στα μαγαζιά θα δουλεύεις 10-12 ώρες, χωρίς ρεπό.

Πάντα, βέβαια, υπάρχουν θετικές εξαιρέσεις και στις επιχειρήσεις εστίασης. Κάποιες, ίσως πιο μικρά μαγαζιά, ενδιαφέρονται για τον εργαζόμενο. Επίσης, σίγουρα παίζει μεγάλο ρόλο το νησί που θα επιλέξεις να δουλέψεις.

«Σχέσεις της σεζόν» με συναδέλφους: Το κακό σενάριο

Είναι πάρα πολύ συνηθισμένο να σχετίζονται ερωτικά συνάδελφοι, μέσα στη σεζόν. Είναι τόσο πιεστική η δουλειά που αρχίζει να τρέχει και η ζωή πολύ γρήγορα.

Υπάρχει ανάγκη για μια τρυφερή στιγμή που θα παγώσει τον χρόνο και αυτό στο προσφέρει είτε μια πολύ καλή παρέα, είτε μια ερωτική σχέση. Πιθανόν, δεν είναι μια επιλογή σχέσης που θα κάνει κάποιος, όταν επιστρέψει στην πόλη.

Τις περισσότερες φορές αυτές οι φάσεις δεν κρατάνε μετά, αλλά είναι μια ανάγκη που προκύπτει μέσα στη σεζόν. Αν στραβώσει βέβαια η σχέση, έχεις ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιθυμούσες.

Μπορεί να γίνει η δουλειά πολύ πιο δύσκολη, έως και βασανιστική. Και επειδή η σεζόν δεν σηκώνει παραπάνω δυσκολία, πρέπει κανείς να σκεφτεί πολύ καλά με τι άτομο θα μπλέξει και αν έχει καλές προθέσεις.