Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Noisey.

Κανείς δεν γουστάρει το να είναι χαζός. Όλοι προσπαθούμε, χωρίς καμία ντροπή, να δείξουμε πως είμαστε διανοούμενοι, ενώ στη πραγματικότητα το διανοητικό μας επίπεδο είναι πολύ πιο χαμηλό από αυτό που προβάλλουμε. Όμως, αν δεις από απόσταση τα πράγματα που έχουμε σε υψηλή εκτίμηση, αυτά που θεωρούμε εμβληματικά του ύφους μας, μπορείς να καταλάβεις πως καμιά φορά ταινίες όπως το Garden State και βιβλία όπως το Fight Club, δεν είναι ακριβώς τα μεγαλύτερα επιτεύγματα στον τομέα της διασκέδασης.

Videos by VICE

Κάπου εδώ, αξίζει να αναφέρουμε πως, υπάρχουν και κάποιοι δίσκοι που όλοι μας γουστάρουμε να παρουσιάζουμε ως ναυαρχίδες του διανοητικού μας βάθους δίχως να είναι κάτι το ιδιαίτερο. Δεν σημαίνει πως είναι κακά άλμπουμ, όμως, αν το ψάξεις, καταλαβαίνεις πως μάλλον είναι πολύ πιο ρηχά από ότι πιστεύαμε.

The Smiths – The Queen Is Dead

Το “The Queen is Dead” είναι από τα πιο όμορφα άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει. Είναι μίζερο και αστείο και μια γροθιά στον αέρα εκ μέρους της Βρετανικής εργατικής τάξης της οποίας ο βιοπορισμός καταστράφηκε από τη περίοδο του Θατσερισμού. Είναι επίσης, εντελώς γελοίο.

Το γεγονός πως είναι ευρέως αποδεκτό ως ένα από τα καλύτερα άλμπουμ των τελευταίων 30 χρόνων, είναι η απόδειξη της παγκόσμιας επήρειας της μαλθακότητας. Ο τίτλος μπορεί να είναι μια ταυτόχρονη αναφορά στο Last Exit to Brooklyn, το Macbeth και το Cymbeline, αλλά – όπως γίνεται συνήθως με τον Morrissey – αυτές οι λογοτεχνικές διανθίσεις διαψεύδονται από το πραγματικό νόημα του δίσκου, το οποίο είναι ουσιαστικά, ο Steven που παραπονιέται. Κανείς στην ιστορία της ποπ κουλτούρας δεν έχει λυπηθεί τόσο πολύ τον ίδιο του τον εαυτό όσο ο Morrissey στο “The Queen is Dead”. Αν διοργάνωνες ένα πάρτι ακρόασης του δίσκου και έπινες από ενα σφηνάκι για κάθε στίχο που αφορά το να είσαι μόνος και παρεξηγημένος, το σώμα σου θα τερμάτιζε τη λειτουργία του πιο γρήγορα και από τα stands με το κεμπάμπ κατά τη διάρκεια των εμφανίσεων του σε φεστιβάλ. Φυσικά, αυτό το πικρόχολο και αντικομφορμιστικό μειδίαμα που διακατέχει όλα τα παραπάνω, είναι αυτό που κάνει τους Smiths να ξεχωρίζουν, όμως, ας μην μπερδεύουμε το “The Queen is Dead” και ας παραδεχτούμε πως είναι το απόλυτο εφηβικό ημερολόγιο.
Emma Garland

Pink Floyd – Dark Side of the Moon

Οι Pink Floyd είναι απλώς υπερεκτιμημένη μουσική για μαστούρωμα και το ξέρεις. Και όπως συμβαίνει με κάθε υπερεκτιμημένη μουσική για να μαστουρώνεις, ο χρόνος προσθέτει μεγάλη φιλοσοφική σημασία σε αυτή. Έτσι και με το “Dark Side of the Moon”. Πλέον, μπορείς να αγοράσεις posters και μπλουζάκια με το εξώφυλλο του δίσκου σχεδόν παντού και αν σκεφτείς πως αυτό είναι απλώς μια ζωγραφιά με κάτι lazer, καταλαβαίνεις πως έρχεται η ώρα να κάνουμε την ερώτηση: Είναι πραγματικά τόσο βαθύ όσο νομίζεις ή είσαι απλά μαστουρωμένος αυτή τη στιγμή;

Θυμάσαι όταν ο John Waters είπε “αν πας σπίτι κάποιου ο οποίος δεν έχει καθόλου βιβλία, μην κοιμηθείς μαζί του”; Το ίδιο μπορούμε πλέον να πούμε και για κάθε άτομο με αναμνηστικά του “Dark Side of the Moon”. Θα ήθελα να μου πει κάποιος, τι είναι αυτό που κάνει τόσο σπουδαίο το να παίζεις έναν ήχο που κάνει “τσα-τσιγκ” σε λούπα; Αν θέλετε να ανατρέψετε τον καπιταλισμό, πηγαίνετε καλύτερα να δείτε το “Zoolander”.
Bryn Lovitt

Radiohead – Kid A

Αυτό το άλμπουμ είναι αντίστοιχο του να ξυπνάς το πρωί, να υπάρχει ένα πρότζεκτ του οποίου το deadline έχει περάσει και εσύ να συνειδιτοποιείς πως δεν το έχει κάνει, οπότε, πετάς κάτι φιλοσοφικές μαλακίες σε μια σελίδα ελπίζοντας πως όλα θα πάνε καλά. Τελικά, σου απαντούν πως πρέπει να εκδοθεί σε κάποια μορφή επειδή είναι “τόσο γαμημένα επαναστατικό”.

Κανείς δεν αναφέρει πως πρόκειται για έναν δίσκο ο οποίος δεν μιλάει για κάτι συγκεκριμένο. Δεν έχει κανένα σκοπό ύπαρξης και κανένα νόημα. Είναι ένα προϊόν του Thom Yorke, από την εποχή που είχε μπλοκάρει καλλιτεχνικά και όλοι του έλεγαν “κάνε ότι γουστάρεις, δεν μας ενδιαφέρει να είναι καλό, είσαστε οι Radiohead”.

ΟΚ, τo άλμπουμ τα σπάει, αλλά τι στο διάολο συμβαίνει εδώ;
Annalise Domenighini

Metallica – Master of Puppets

To “Master of Puppets”, είναι ένα σχεδόν τέλειο άλμπουμ, και όποιος πει το αντίθετο, προφανώς κάνει λάθος. Βρίσκεται στη κορυφή, δίπλα στο “Reign in Blood” και το “Number of the Beast” και το αγαπώ πολύ. Βέβαια, στις μισές κριτικές που θα βρεις, γίνεται λόγος για τον “κοινονικοπολιτικό του σχολιασμό” και τις “γενναίες αναφορές σε θέματα ταμπού όπως ο πόλεμος και η χρήση ναρκωτικών”. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Ενώ οι Metallica είχαν όντως πράγματα να πουν σε αυτόν τον δίσκο, και το έκαναν με τον πιο τέλειο τρόπο, όλη αυτή η “κριτική”, ουσιαστικά γίνεται με έναν αρκετά απλοϊκό τρόπο, στα στάνταρντ του εφηβικού άγχους της εποχής του Reagan.

Πραγματικά, τι έχουμε σε αυτό το άλμπουμ; Ένα τραγούδι για το πως είναι να είσαι θυμωμένος και να σπας πράγματα. Ένα, για το πως είναι να σνιφάρεις πολλή κόκα. Ένα, για το πόσο κακά είναι τα ψυχιατρικά ιδρύματα. Ένα τραγούδι για το πόσο κακός είναι ο πόλεμος. Ένα για το πόσο κακή είναι η θρησκεία. Ένα κομμάτι χωρίς στίχους. Ακόμη ένα κομμάτι σχετικά με το πως είναι να είσαι τσαντισμένος και βίαιος. Ένα τραγούδι εμπνευσμένο από τον Lovecraft. Αυτά. Αυτό είναι το “Master of Puppets”, ένας δίσκος για το πως είναι – να είσαι τσαντισμένος, να κάνεις ναρκωτικά και το να πιστεύεις πως τα τέρατα είναι cool. Ο δίσκος μουσικά τα σπάει, τα σόλο του Cliff Burton στο μπάσο ήταν μια αποκάλυψη και ο James Hetfield, δεν έχει ακουστεί ξανά τόσο γαμάτος. Όμως, όπως συμβαίνει με τις περισσότερες “έξυπνες” μπάντες στη Metal, δεν πρόκειται και για κάτι ιδιαίτερα “βαθύ”.
Kim Kelly

Rage Against the Machine – Rage Against the Machine

Μεγάλωσα ακούγοντας Rage Against the Machine. Ήταν η πρώτη μπάντα που είδα live και το πρώτο μου μπλουζάκι συγκροτήματος. Πραγματικά πιστεύαμε πως η μουσική είχε τη δύναμη να αλλάξει τον κόσμο. Είχα όμως άλλα είκοσι χρόνια μπροστά μου για να το σκεφτώ καλύτερα και να δω τι συμβαίνει στην εφηβική επαναστατικότητα και η πραγματικότητα δεν είναι και τόσο ευχάριστη. Δεκαετίες μετά τον δίσκο -σταθμό στη καριέρα των Rage- τα τρελά κομματόσκυλα έχουν γίνει ακόμη πιο τρελά, οι πόλεμοι γίνονται ακόμα και οι μπάτσοι βαράνε στο ψαχνό. Ούτε καν τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι ισότιμα και ο Mumia είναι ακόμη στη φυλακή. Η νεανική επαναστατικότητα, χωρίς εστίαση και οργάνωση διασκορπίζεται. Την είχαμε, μας πήδηξαν και χάσαμε.

Οι Rage Against the Machine είναι ένα μνημείο για τους εξυπνάκηδες πολιτικούς ρέμπελους που δεν έχουν κάποιο πλάνο πέραν του να καταστρέψουν το ήδη υπάρχον, γεμάτοι καυστικά σλόγκαν αλλά, “λίγοι” όταν έρχεται η ώρα για αποτελεσματικές πράξεις. “Fuck you, I won’t do what you tell me!” “Wake up! We gotta take the power back!” “We’ll settle for nothing now, and we’ll settle for nothing later!”. Όλα αυτά ακούγονται ωραία, αλλά δεν μπορούν να εφαρμοστούν το ίδιο όμορφα. Το αγαπάω με όλη μου τη καρδιά όμως, είναι άκυρο το να φωνάζεις σε όλους να ξυπνήσουν αν δεν έχεις ιδέα του τι πρέπει να κάνουν όταν, όντως, ξυπνήσουν.
Craig Jenkins

The Who – Tommy

Θυμάστε τη σκηνή στο “Almost Famous” που η Zooey Deschanel αφήνει ένα σημείωμα στον Patrick Fugit το οποίο λέει “Άκου το Tommy με ένα κεράκι να καίει δίπλα και θα δεις το μέλλον σου”;

Για να είμαστε δίκαιοι, είναι μια πολύ καλή συμβουλή αν σκεφτείς πως έρχεται από μια επαναστατημένη 18χρονη προς τον φλώρο, μικρό της αδερφό και μάλιστα, στα ’70’s. Ειδικά αν με το “κερί” εννοούσε “ναρκωτικά”, και με το “θα δεις το μέλλον σου”, εννοούσε, χμ… το να πέσεις θύμα σκληρής κακοποίησης από την ίδια σου την οικογένεια, να γίνεις ένας μάγος του pinball και να ξεκινήσεις μια αίρεση.

Εντάξει, το “Tommy”, σαν έργο, ήταν καταπληκτικό, είναι μια ωραία συλλογή σπλαχνικού, κλασικού rock. Όμως, το πιο σημαντικό, είναι πως πρόκειται για την απεικόνιση μιας ακμάζουσας εποχής δημιουργικότητας στη pop και rock κουλτούρα, κατά τη διάρκεια της οποίας, οι καλλιτέχνες δεν φοβόντουσαν να γίνουν “περίεργοι” και μάλιστα, σε μια εποχή που το να κάνεις κάτι τέτοιο ήταν αρκετά επαναστατικό. Ακόμη και σήμερα, συνεχίζει να προσφέρει στις νέες γενιές μια πρώτη γεύση εκκεντρικότητας. Αυτό όμως, δεν αλλάζει το γεγονός πως πρόκειται για ένα χαοτικό concept album, το οποίο δεν αποκρύπτει το γεγονός πως δεν έχει πραγματικά κάποιο σενάριο. Το να δημιουργείς κάτι επιτηδευμένα ασαφές και υπερβολικά δουλεμένο, δεν σημαίνει απαραίτητα πως έχει και κάποιο βάθος.
Andrea Domanick

Muse – Black Holes and Revelations

Αν ψάχνετε για αποδείξεις πως οι Muse αποτελούν το soundtrack για τους ψευτο-διανοούμενους ριζοσπάστες, μην ψάξετε κάτι πέραν του γεγονότος πως πρόκειται για την αγαπημένη μπάντα του Glenn Beck.
Dan Ozzi

The Beatles – Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band

Μην με παρεξηγείτε, αυτά τα τέσσερα αγόρια με τα χαρακτηριστικά κουρέματα, έφτιαξαν έναν από τους πιο όμορφους και προοδευτικούς δίσκους στην ιστορία της μοντέρνας μουσικής και είμαι σίγουρος πως ο πατέρας μου, θα με αποκηρύξει αν μάθει πως λέω μαλακίες για αυτόν. Όμως, στιχουργικά, ο δίσκος κυμαίνεται στα επίπεδα των συζητήσεων που είχα τη προηγούμενη Κυριακή στις τρεις το πρωί και ενώ είχα πιει περίπου 37 μπύρες.

Για παράδειγμα, στο άλμπουμ, υπάρχει ένα κομμάτι που λέγεται “Fixing a Hole” το οποίο είναι μια ωδή στη ψυχική ανύψωση του να κάνεις μερεμέτια στο σπίτι. Μετά, έχουμε ένα κομμάτι που λέγεται “Lucy in the Sky with Diamonds” που μιλά για το LSD (ή τουλάχιστον πολλοί το πιστεύουν αυτό). Τέλος πάντων, ο δίσκος είναι υπέροχος και το “When I’m Sixty-Four” είναι ένα καταπληκτικό τραγούδι το οποίο έπαιξε ο πατέρας μου για τη μητέρα μου στον γάμο τους, όμως, ειλικρινά, αυτός ο δίσκος είναι τόσο βαθύς, όσο ο καφές στην άδεια κούπα που έχω στο γραφείο μου.
Eric Sundermann

Green Day – American Idiot

Το “American Idiot” είναι ένα concept άλμπουμ – punk rock όπερα και αυτό θα έπρεπε από μόνο του να θεωρείται τόσο κακό, όσο και η κυβέρνηση. Και αυτό, δεν είναι απαραίτητα κριτική. Η κυβέρνηση είναι ούτως ή άλλως κακή και κάθε νέα γενιά θα πρέπει να το έχει αυτό βαθιά ριζωμένο στο μυαλό της από μικρή ηλικία. Όμως, ως ενήλικες, ακούγοντας το “American Idiot”, μπορούμε να συμφωνήσουμε πως οι Green Day δεν κάνουν και καμιά τρελή επανάσταση με τα γενικευμένα πολιτικά τους μηνύματα και σίγουρα δεν χρειαζόμασταν ένα μιούζικαλ για κάποιον που συνειδητοποιεί πως τα μίντια έχουν ατζέντα και πως ο George Bush, είναι χάλια.
Dan Ozzi

Kanye West – Yeezus

Οι κριτικοί αγάπησαν το “Yeezus” και καλά κάνανε. Ήταν στη τελική, ένας hip hop δίσκος μακριά από τα στεγανά του είδους (Αν το να πετάς κάτι ανακυκλώσιμα 90’s στοιχεία μετράει σαν πρωτοτυπία). Με αρκετά μουσικά στοιχεία που δεν έχουν ξαναμπει σε hip hop άλμπουμ, οι κριτικοί ήταν ελεύθεροι να μπουν μέσα σε έναν νέο κόσμο και να τον αποθεώσουν. Όμως, ενώ πολλοί το βλέπουν ως ναυαρχίδα μιας νέας, ριζοσπαστικής εποχής για το hip hop, στη πραγματικότητα, αυτό που έχουμε εδώ,και με αυτή τη διάνοια που λέγεται Kanye West, είναι βασικά, ένας εκατομμυριούχος που έκανε διαφημιστικά για τη Pepsi λίγα χρόνια πριν. Και αυτό που έχουμε στο “punk – rap μανιφέστο”, το τραγούδι “Black Skinhead” δηλαδή, είναι ένας τύπος με σύνδρομο του Θεού (χωρίς λόγο), ο οποίος έγραψε ένα κομμάτι εμπνευσμένο από τη στενοχώρια που του προκάλεσε ένας Fashion Designer στην εβδομάδα μόδας.

Ο Kanye, συχνά αποκαλεί το δεύτερο verse του κομματιού “New Slaves” ως ένα από τα καλύτερα που έχει γράψει, και είναι πραγματικά ένα δυνατό verse όμως, ουσιαστικά, πρόκειται για το ίδιο πράγμα που λέει ο Kanye σε όλους του τους δίσκους. Μόνο που αυτή τη φορά άκουσε Nine Inch Nails πριν τραγουδήσει. Μπαίνω στον πειρασμό να πω πως, ακούγοντας το “Yeezus”, μπορείς πλέον να καταλάβεις πως ο βασιλιάς είναι πλέον γυμνός, όμως αυτό δεν θα ίσχυε μιας και ο Kanye έχει μόνο ρούχα!
Dan Ozzi

Περισσότερα από το VICE

Η Χειρότερη Ατάκα που Μου Έχουν Πει για την Εμφάνισή Μου

Πως Είναι να Παίζεις σε Πορνό Όταν Πάσχεις από Εγκεφαλική Παράλυση

Σπάνιες Φωτογραφίες από Μέλη της Yakuza