H αυλαία του STAGES A/LIVE, της σειράς κινηματογραφημένων live performance συγκροτημάτων και καλλιτεχνών της ελληνικής μουσικής σκηνής, πέφτει την Κυριακή 16 Μαΐου στις 23:00, με τους χαρισματικούς Bazooka να βάζουν στην «πρίζα» τη σκηνή του Lab Art στον Βόλο, σε σκηνοθεσία του Χρήστου Σαρρή.
Η rock και post-punk γίνεται λόγος να ανεβάσουμε στο μάξιμουμ την ένταση στο YouTube Channel του Ιδρύματος Ωνάση.
Videos by VICE
Έχουν ήδη περάσει 13 χρόνια από τη στιγμή που οι Bazooka δημιουργήθηκαν μέσα από δύο συγκροτήματα που ένωσαν τις δυνάμεις τους, φτάνοντας σήμερα να έχουν περιοδεύσει σε όλη την Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη, σε Ιταλία, Βέλγιο, Γαλλία και Αγγλία. Οι Bazooka δημιουργήθηκαν το καλοκαίρι του 2008 στον Βόλο και έκτοτε έχουν ως βάση τους την Αθήνα.
Κυκλοφόρησαν το πρώτο τους single, “Shame Take My Brain/Ravening Trip” (Inch Allah Records) το 2011, ενώ το 2012 συνεργάστηκαν για πρώτη φορά με την αμερικανική δισκογραφική εταιρεία Slovenly Recordings για το EP “Ι Want To Fuck All The Girls In My School”. Το 2013 κυκλοφόρησε το ομώνυμο πρώτο τους άλμπουμ. Ακολούθησαν το single «Δεμένος Στο Κρεβάτι Σου» (Sound Effect Records, 2015) και το άλμπουμ «Άχρηστη Γενιά» (Slovenly, 2016). Έχουν πραγματοποιήσει μια μεγάλη περιοδεία στην Αμερική, ενώ ταυτόχρονα έχουν στο ενεργητικό τους πάνω από δέκα περιοδείες στην Ευρώπη. Τον Νοέμβριο του 2017 ξεκίνησε η συνεργασία τους με τη δισκογραφική εταιρεία Inner Ear Records με την κυκλοφορία του EP «Ζούγκλα». Το καλοκαίρι του 2018 οι Bazooka ηχογράφησαν τον τρίτο τους δίσκο, “Zero Hits”, ο οποίος κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2019.
Με αφορμή το STAGES A/LIVE στο Lab Art του Βόλου μιλήσαμε με τον Ξάνθο Παπανικολάου από τους Bazooka, ενώ παρακάτω μπορείτε να δείτε ένα sneak peek από το live τους εκεί. Συγκεκριμένα, παρουσιάζεται αποκλειστικά στο VICE το κομμάτι «Η Δική Σου Η Σειρά» από το live τους, το οποίο βέβαια θα είναι ολόκληρο διαθέσιμο την Κυριακή 16 Μαΐου στο YouTube κανάλι του Ιδρύματος Ωνάση.
VICE: Πώς ήταν η εμπειρία της συμμετοχής στο STAGES A/LIVE; Πώς θυμάσαι εκείνη τη μέρα;
Ξάνθος Παπανικολάου (Bazooka): Ήταν μία πολύ ωραία εμπειρία. Η όλη διαδικασία είχε δύο σκέλη: Την πρώτη μέρα στήσαμε τον μουσικό εξοπλισμό και κάναμε πρόβα για τη ρύθμιση του ήχου, και τα παιδιά από το κινηματογραφικό συνεργείο έστησαν το όλο σκηνικό για να φτιάξουν το βίντεο έτσι όπως το φαντάζονταν. Τη δεύτερη μέρα κάναμε το live. Tα πρώτα έξι κομμάτια είναι παιγμένα ενώ είναι ακόμα μέρα έξω και τα υπόλοιπα τα παίξαμε όταν νύχτωσε. Όλο το set το παίξαμε δύο φορές, προκειμένου να έχουμε την επιλογή μετά να χρησιμοποιήσουμε τις καλύτερες εκτελέσεις. Γενικά περάσαμε πολύ όμορφα με τους ανθρώπους που απαρτίζουν αυτό το project και ήταν και μια ευκαιρία να ξεσκάσουμε από όλη αυτή τη μιζέρια που ζούμε τον τελευταίο καιρό.
Πότε βιντεοσκοπήθηκε το live; Επίσης, πώς νιώσατε πατώντας σε live stage μετά από καιρό, έστω χωρίς κόσμο;
Το live έγινε στις 8 Απριλίου, αν θυμάμαι καλά. Παρόλο που δεν ήταν ένα κλασικό live με κόσμο, την ώρα που παίζαμε είχε μια παρόμοια αίσθηση διότι το συνεργείο που τραβούσε το βίντεο ήταν μεγάλο και μαζί με τους ανθρώπους από το Lab Art, τους ηχολήπτες και μερικά άτομα από την ομάδα των Bazooka, μας έκαναν να ξεχνάμε ότι γυρίζουμε βίντεο.
Παλιότερα έχετε παρομοιάσει τη διεξαγωγή ενός live με τη σεξουαλική πράξη. Το live χωρίς κόσμο, αντίστοιχα, με τι θα το παρομοίαζες;
Νομίζω είναι ρητορική η ερώτηση. Ο νοών νοείτο.
Πώς κύλησε μουσικά το live; Δώστε μας μια γεύση.
Στην αρχή ήμασταν λίγο μουδιασμένοι, κάτι το οποίο είναι λίγο φυσικό μετά από τόσο καιρό που έχουμε να κάνουμε live. Είχαμε και in ear monitor (αυτά τα ακουστικά που τα χρησιμοποιούν αντί για τα κλασσικά monitor) και προσωπικά ένιωθα περίεργα που ήμουν καλωδιωμένος, έχοντας κάτι συνέχεια μέσα στα αυτιά μου – ώσπου έφυγε κατά λάθος από το αυτί μου το ένα από τα δύο ακουστικά και ήταν πολύ καλύτερα έτσι. Όσο παίζαμε, πήγαινε καλύτερα. Ζεσταινόμασταν, υπήρχαν και κάτι τσίπουρα εκεί τριγύρω – κάτι έκαναν κι αυτά. Γενικά όλοι οι άνθρωποι από το συνεργείο γούσταραν και μας έκαναν να νιώσουμε πολύ άνετα. Δεν κόλλησε πουθενά η διαδικασία. Όλο το εγχείρημα τσούλησε εύκολα και άνετα.
Πώς νιώσατε παίζοντας στην πόλη σας; Είχατε καιρό να πάτε Βόλο;
Είχαμε να πάμε από το καλοκαίρι στον Βόλο. Εντάξει, πάντα γουστάρουμε όταν πηγαίνουμε Βόλο είτε για live, είτε για να δούμε τους δικούς μας και να κάνουμε διακοπές.
Τι πλάνα αναμένονται εκ μέρους σας, εφόσον επιτραπούν κάποιες συναυλίες – με λίγο ή περισσότερο κόσμο; Ανυπομονείτε να βγείτε ξανά στον δρόμο;
Θέλουμε να φύγουμε για περιοδεία πάλι και να κάνουμε live όσο τίποτα άλλο. Τον Φεβρουάριο του 2020 κάναμε το τελευταίο μας live στο Gagarin, που ήταν ένα από τα αγαπημένα μας live και μετά τον Απρίλιο του ίδιου έτους είχαμε κανονισμένη ευρωπαική περιοδεία, αλλά είρθε ο κορονοϊός και τα lockdown, και προσγειωθήκαμε απότομα. Έχουμε φτάσει ενάμιση χρόνο μετά και ακόμα τίποτα. Τώρα, μερικά live που μπορεί να γίνουν με μάσκες και τον κόσμο να κάθεται, είναι άλλο θέμα και δεν συγκρίνονται με τίποτα με ένα κανονικό live. Δεν θα νιώθαμε ούτε εμείς άνετα να είμαστε πάνω σε μια σκηνή να παίζουμε δυνατή μουσική, και να είναι ο κόσμος από κάτω λες και έχει πάει να δει όπερα. Ίσως με αυτές τις συνθήκες κάνουμε κάποιο ακουστικό set. Θα δείξει.
Πλάνα για διακοπές, αντίστοιχα, υπάρχουν;
Για ελεύθερο σε καμιά παραλία μας βλέπω, μπας και φύγει λίγο η «μαυρίλα» που ζούμε.
Πώς βιώσατε ως μπάντα όλο το προηγούμενο διάστημα εγκλεισμού, τόσο σε καλλιτεχνικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο ο καθένας;
Γενικά έχουμε περάσει από πολλές ψυχολογικές μεταπτώσεις, μία πάνω μία κάτω που λέμε, όπως όλος ο κόσμος άλλωστε, αλλά είμαστε καλά από υγεία και εμείς και οι κοντινοί μας άνθρωποι και προς το παρόν δεν έχουμε έρθει αντιμέτωποι με κάποια πολύ σοβαρή οικονομική δυσκολία, αν και ζοριστήκαμε αρκετά με τη λήψη των επιδομάτων. Φυτοζωούσαμε, οπότε δεν ξοδεύαμε πολλά χρήματα. Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν η πίεση που ασκήθηκε στην πολιτική ηγεσία δεν είχε αποδώσει, έστω και έτσι. Υπάρχει κόσμος που πεινάει, που έχει να μεγαλώσει παιδιά και δεν ξέρει τι του ξημερώνει, που βιώνει την απομόνωση με πολύ χειρότερο τρόπο από ό,τι εμείς και εκεί είναι η πραγματική τραγωδία.
Ψυχολογικά, το καλλιτεχνικό κομμάτι είναι αυτό που μας έχει βοηθήσει να σταθούμε όλο αυτό το διάστημα. Οι πρόβες, η δημιουργία καινούργιων κομματιών, η μουσική γενικότερα και ο στόχος για τον επόμενο δίσκο. Αυτό είναι το καταφύγιό μας.
Tι μπάντες/καλλιτέχνες άκουσες τελευταία και γούσταρες;
Καλλιτέχνες από την τουρκική σκηνή του ‘60 και του ‘70, όπως τους Erkin Koray και Baris Manco, το πρώτο album των Strokes που δεν είχα δώσει παλιά πολλή σημασία, τους τελευταίους δίσκους των Oh Sees, το “Twins” από Ty Segall επίσης δισκάρα, «Οδός Ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκη, Mac Demarco, Roxy Music, Doors, το “Piper At The Gates Of Dawn” των Pink Floyd, Michael Yonkers, το “Band On The Run” του Paul McCartney, το “Pet Sounds” από Beach Boys.
Πώς είναι να μεγαλώνεις σε μια επαρχιακή πόλη και να έχεις τα όνειρα να φτιάξεις μια μπάντα όπως οι Bazooka;
Από όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε μαζί, με άλλα σχήματα στην αρχή, δεν υπήρχαν ακόμα οι Bazooka. Το 2003-2004 που πηγαίναμε ακόμα σχολείο είχαμε αυτό το τρελό όνειρο. Λέγαμε «άντε να κατέβουμε Αθήνα, να βγάλουμε δίσκο και να φύγουμε περιοδεία στο εξωτερικό», όπως έκαναν οι μπάντες που ακούγαμε. Λέω ότι ήταν τρελό όνειρο, επειδή δεν ξέραμε τι κάναμε κι ούτε παίζαμε μια μουσική που ήταν της μόδας Απλώς είχαμε θέληση και πολλή όρεξη να γίνει αυτό που αγαπάμε πραγματικότητα. Μιλάμε για μια εποχή που το Internet δεν είχε γιγαντωθεί ακόμα και δεν ήταν εύκολο να βρούμε ανθρώπους που να γουστάρουν αυτό που κάνουμε και επίσης παίζαμε μια μουσική που από τη γενιά μας τότε στον Βόλο την ακούγαμε μόνο εμείς και μερικά ακόμη παιδιά στην ευρύτερη παρέα. Η φάση τότε στα πιο κιθαριστικά ήταν metal ή nu metal. Αλλά εμείς γενικά ήμασταν στην κοσμάρα μας. Δεν μας ένοιαζε ποια είναι η «φάση». Ακόμα δεν μας νοιάζει.
Η αλλαγή του στίχου σε ελληνόφωνο νιώθεις ότι σας «δικαιώνει» ως επιλογή;
Η αλλαγή στον στίχο δεν έγινε για να πουλήσουμε περισσότερο. Ίσα-ίσα που με την αλλαγή αυτή ρισκάραμε να χάσουμε ό,τι είχαμε χτίσει στο εξωτερικό, με τις περιοδείες που είχαμε κάνει και τους δίσκους που είχαμε βγάλει. Η αλλαγή έγινε από ανάγκη να εκφραστούμε στη μητρική μας γλώσσα. Η απόφαση πάρθηκε όταν περιοδεύαμε στην Αμερική τον χειμώνα του 2012 με τους Paint Fumes ,μια μπάντα από την Καρολίνα που ήταν και αυτοί στη Slovenly Records, όπως και εμείς τότε, και τους παρατηρούσα πώς μιλούσαν όλη μέρα στη γλώσσα τους και το βράδυ στο live τραγουδούσαν στη γλώσσα τους. Τότε ξαφνικά μου φάνηκε ότι αυτό που κάναμε εμείς ήταν λίγο αστείο και μάταιο. Μου φάνηκε ψεύτικο. Είπα αυτή την ιστορία για να δείξω ότι για εμάς δεν τίθεται ζήτημα δικαίωσης, δεν ήταν μια καλοζυγισμένη απόφαση ή κάτι τέτοιο. Ήταν απλώς η ανάγκη να εκφραστούμε μέσα από τη γλώσσα που μιλάμε.
Πώς νιώθεις που το κομμάτι σας «Οθόνη» έχει γίνει πλέον μια καθημερινότητα, ειδικά μέσω πανδημίας που όλα γίνονται μέσα από οθόνες;
Θα προτιμούσαμε να μην είναι καθόλου έτσι. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι ένα σχόλιο πάνω στο πώς ένας υπολογιστής, μία τηλεόραση ή ένα κινητό, σε περιόδους που δεν είμαστε καλά, μπορούν μας βοηθήσουν να ξεχαστούμε για λίγο – πάντα με τον κίνδυνο να αποβλακωθούμε εντελώς. Το έγραψα σε μια περίοδο που δεν ήμουν πολύ καλά και περνούσα πάρα πολλές ώρες μπροστά από τον υπολογιστή. Το να κλειστώ τότε στον εαυτό μου, όμως, ήταν επιλογή μου. Ήταν μια φάση που περνούσα. Τώρα είναι μια κατάσταση που την περνάμε όλοι, όχι από επιλογή. Πολλές φορές είναι σωτήριο ότι μπορούμε να δούμε, για παράδειγμα, μια σειρά ή μια ταινία – κάτι που μας ενδιαφέρει. Είναι μια παρέα από απόσταση. Μας έχει λείψει όμως η παρέα από κοντά. Τίποτα δεν μπορεί να το αντικαταστήσει. Νομίζω ότι καταλάβαμε όλοι τις βασικές αναγκές του είδους μας αυτόν τον καιρό, που είναι κοινές για όλους.
- Ακολουθήστε τον Παύλο Τουμπέκη στο Instagram.
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.
Περισσότερα από το VICE
Τι Απαντούν τα Κόμματα για την Υποχρεωτική Χρήση Self Test στους Μαθητές
Πώς Βγήκε η Ατάκα «Χρωστάω της Μιχαλούς»;
Μπάμπης Μπίζας: Ο πιο Ταξιδεμένος Άνθρωπος του Κόσμου Δεν Καταβλήθηκε Από το Lockdown
