Έλληνες Φωτογράφοι Μοιράζονται Εικόνες από την Τελευταία Συναυλία που Κάλυψαν

O κορονοϊός εμφανίστηκε -τουλάχιστον στην Ευρώπη- από το πουθενά, μετατράπηκε σε πανδημία και έφερε τις ζωές μας «τούμπα». Από τον Μάρτιο ζούμε σε μια «νέα πραγματικότητα», όπως αρέσκονται πολλοί να την αποκαλούν, στην οποία δεν χωράει η διασκέδαση, πόσω μάλλον οι συναυλίες σε εσωτερικούς χώρους. Όπως έχουν σχολιάσει μέσω πολλών memes οι «συναυλιάνθρωποι», από τον Μάρτιο και μετά, το μόνο που συμβαίνει είναι το να βλέπουμε τις προγραμματισμένες συναυλίες να αναβάλλονται η μία μετά την άλλη. Ο καλός καιρός, ωστόσο, επέτρεψε την πραγματοποίηση κάποιων live, με αρκετούς περιορισμούς φυσικά, αλλά δεν είναι το ίδιο.

Αυτή η παγκόσμια αναταραχή έχει φέρει τη μουσική βιομηχανία στά όρια της, με ιστορικά venue σε όλο τον κόσμο να βάζουν «λουκέτο», τους επαγγελματίες του χώρου να βρίσκονται σε απόγνωση και τους καλλιτέχνες να προσπαθούν να επιβιώσουν μέχρι τα πράγματα να γίνουν καλύτερα. Εμείς, οι φίλοι της μουσικής και των live, περιμένουμε υπομονετικά την επιστροφή στη συναυλιακή δράση, βρίσκοντας παρηγοριά στις νέες κυκλοφορίες, τις online συναυλίες -που δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να αντικαταστήσουν το “real thing”- και τις αναμνήσεις. Όντας τύπος που έβλεπε περίπου ένα live την εβδομάδα, έχω βαρέσει «στερητικό» και έτσι αποφάσισα να επικοινωνήσω με επτά Έλληνες φωτογράφους που καλύπτουν συναυλίες και να τους ζητήσω να μοιραστούν μαζί μου μια φωτογραφία από το τελευταίο live στο οποίο εργάστηκαν και να μου πουν δυο λόγια γι’αυτό.

Videos by VICE

Cristina Alossi

Torche, Knock Nevis / Temple, Αθήνα (Μάρτιος)

Το τελευταίο live που φωτογράφισα ήταν αυτό των Torche στο Temple. Ήδη οι συζητήσεις οτι ο ιός ειχε φτάσει και στη χώρα μας είχαν παρει φωτια. Λίγο πριν βγουν οι Torche και με ενα σχεδόν άδειο venue, μας ήρθε το μήνυμα από τη Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας, ότι από την επομένη η χώρα θα έμπαινε σε καραντίνα. Οι σκέψεις μου ήταν ότι μια συναυλιακή χρονιά μόλις χάθηκε. Δυστυχώς, δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα οδεύαμε ως εδώ. Η ζωή χωρίς συναυλίες είναι στατική, σαν μια συναυλιακή φωτογραφία χωρίς συναίσθημα, ούτε ένταση.

Πηνελόπη Γερασίμου

Blame Kandinsky/Athens Blade House (Σεπτέμβριος)

Ήταν ένα από αυτά τα «καυτά» αθηναϊκά απογεύματα του Σεπτεμβρίου και ο δρομος με έβγαλε στο Ψυχικό. Ανέβηκα στο σκούτερ με δύο μπίρες και τη φωτογραφική στο backpack, μπας και συμβεί κάτι ενδιαφέρον. Όταν έφτασα στο Αthens Βlade Ηouse, μου πήρε δευτερόλεπτα να καταλάβω ότι η κάμερα θα έκανε πάρτι το βράδυ εκείνο. Μετά από ένα απόγευμα blade οργασμού, οι Blame Kandinsky ανέβηκαν στη σκηνή – στην πραγματικότητα ένα σαλόνι με ηχεία μεγαλύτερα απ΄οσο μπορεί να αντέξει ο χώρος και ανθρώπους γεμάτους από ήλιο, μαυρισμένους και χαρούμενους, έτοιμους να γκρεμίσουν το μέρος. Η εικόνα γκρεμίζει τις αποστάσεις ασφαλείας, η ανάμνηση γκρεμίζει τη νοσταλγία. “What is lost it will be found”.

Δημήτρης Καπάνταης

Papa Roach, Hollywood Undead, Ice Nine Kills / Piraeus Academy 117 (Μάρτιος)

Ό,τι και να πεις γι’ αυτό το live είναι λίγο. Φοβερή ένταση και από τις τρεις μπάντες, με αποκορύφωμα τη στιγμή που ανέβηκε ο Jacoby Shaddix στη σκηνή. Εκεί όλα απογειώθηκαν. Όλοι ήταν στην τσίτα εκτός από τις στιγμές που έπαιζαν τις μπαλάντες τους – βλέπε “Scars”, κατάθλιψη μόνο. Είχε ξεκινήσει αυτή η «παράνοια» του κορονοϊού αλλά ήταν στις αρχές της. Θυμάμαι αρκετό κόσμο με μάσκες στην αρχή. Ήταν πολύ πρωτόγνωρο να βλέπεις «μεταλάδες» (κυρίως τους μουσάτους), πιτσιρικια, μεγάλους και άσχετους να φοράνε μάσκα. Αστείο και περίεργο θέαμα, ταυτόχρονα. Πού να ξέραμε τότε ότι θα ήταν το τελευταίο live που θα βλέπαμε για πολύ καιρό! Παρ’όλα αυτά ήταν σίγουρα ένας καλός αποχαιρετισμός.

Μαρίζα Καψαμπέλη

The Noise Figures / Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (Σεπτέμβριος)

Είχα τη χαρά να καλύψω φωτογραφικά ένα από τα λίγα μουσικά φεστιβάλ -αν όχι το μοναδικό- που πραγματοποιήθηκε στο ΚΠΙΣΝ στις αρχές του Σεπτέμβρη. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι θα έβλεπα καθιστή τους The Noise Figures, φορώντας μάσκα και κρατώντας απόσταση από τον διπλανό μου. Η συγκίνηση ήταν τόσο μεγάλη που μετά από τόσους μήνες χωρίς live, επιτέλους το ζούσαμε ξανά έστω και μ’ αυτόν τον τρόπο, έτσι που ξέχασα για λίγο την πρωτόγνωρη κατάσταση που όλοι βιώνουμε. Η ανάγκη για μουσικά και γενικότερα πολιτιστικά δρώμενα, τόσο ως φωτογράφος αλλά και ως θεατής, νιώθω πως είναι ακόμη μεγαλύτερη αυτή την περίοδο. Το κενό από την απουσία συναυλιακών δράσεων δεν αναπληρώνεται και ελπίζω τουλάχιστον του χρόνου το καλοκαίρι να μπορέσουμε να ξαναβρεθούμε σε κάποιο live ή φεστιβάλ όπως Π.K. (Προ Κορονοϊού).

Αφροδίτη Ζαγγανά

Εισβολέας / Τεχνόπολη Δήμου Αθηνών (Σεπτέμβριος)

Το φετινό καλοκαίρι ήταν, δίχως αμφιβολία, δύσκολο για όλους. Μπορεί οι περισσότεροι να ονειρεύονται παραλίες και beach party, αλλά όλοι εμείς που έχουμε αυτό το «μουσικό μικρόβιο», δεν μπορούμε να διανοηθούμε καλοκαίρι χωρίς photo pit σε φεστιβάλ και συναυλίες, κάτω από τον καυτό αθηναϊκό ήλιο μέχρι το encore. Ευτυχώς προλάβαμε να δούμε κάποιες πολύ καλές συναυλίες φέτος, όπως αυτή του Εισβολέα στην Τεχνόπολη. Στις 8 Σεπτέμβρη, ο Ηλίας, Λιάκος ή Εισβολέας, συνοδευόμενος από τη Σεμέλη Παπαβασιλείου, κατάφερε το ακατόρθωτο: για όση ώρα ήταν στη σκηνή να αφήσουμε παράμερα τις αρνητικές σκέψεις, τη νέα καθημερινότητα όλων μας και να διασκεδάσουμε. Φυσικά, πάντα σεβόμενοι το social distancing. Νομίζω ότι δεν είναι υπερβολή να πω πως ανυπομονώ για την επιστροφή στα συναυλιακά δρώμενα με ή χωρίς μάσκα, αλλά πάντα με υγεία και καλή μουσική.

Τάσος Αγάπης

Nightstalker,Bonzai, Chipper / Principal Club (Οκτώβριος)

Σάββατο βράδυ, Principal, για το πρώτο live της σεζόν. Ίδιο αγαπημένο μέρος, μόνο που ήταν γεμάτο καρέκλες. Λίγο περίεργο στο μάτι αλλά εντάξει, θα το ζήσουμε και αυτό. Στις 22.30 βγαίνουν στη σκηνή οι Nightstalker. Όπως πάντα, οι γερόλυκοι της ελληνικής Stoner σκηνής μάς παρέσυραν σε ένα μουσικό ταξίδι που κατέληξε στο “Children Of The Sun”. Μια συναυλία άριστη, με όλα τα μέτρα που έπρεπε να ληφθούν, πραγματικά μας έκανε να νοσταλγήσουμε τις “B.C.” (before covid) ημέρες. Όσο για μένα, προσωπικά, περιμένω πώς και πώς το πρώτο κανονικό live, χωρίς μάσκες και καρέκλες, με αγκαλιές και χαμόγελα.

Μαρία Νικολάου

EYEHATEGOD, Omega Monolith, Mr. Booze/Temple (Μάρτιος)

Το τελευταίο live που φωτογράφισα με το RockinAthens ήταν αυτό των EYEHATEGOD στο Τemple, στις 10 Μαρτίου – λίγες μέρες πριν το γενικό lockdown. Αναμφίβολα όταν μιλάμε για sludge metal, μιλάμε για EYEHATEGOD! Ήρθαν για να ξεσηκώσουν το κοινό, αυτό ήταν το μόνο σίγουρο, που παρά την πανδημία γέμισε τον συναυλιακό χώρο προκειμένου να δει από κοντά τους θρύλους της Νέας Ορλεάνης. Η παρουσία τους εκρηκτική, ο ήχος ήταν εξαιρετικός και όλα τα μέλη του συγκροτήματος είχαν τρομερή ενέργεια. Ήταν σίγουρα ένα live που δεν θα ξεχάσω. Μετά από αυτό οι συναυλίες ακυρώνονταν η μία μετά την άλλη. Τεράστιο το πλήγμα για όλη τη συναυλιακή κοινότητα και ιδιαίτερα για τους ανθρώπους που εργάζονται στοn χώρο. Προσωπικά έχοντας συνηθίσει να πηγαίνω τα τελευταία χρόνια σε αρκετά live, με στεναχωρεί που πλέον δεν έχω αυτή τη δυνατότητα. Ελπίζω να αλλάξει σύντομα η όλη κατάσταση. Θέλω να είμαι αισιόδοξη.