Ένα πρωινό του Σεπτέμβρη το 2017, ξύπνησα από το αμείλικτο ξυπνητήρι του iPhone μου. Δεν το είχα συνηθίσει: το καλοκαίρι ήμουν freelancer και είχα κακομάθει, αλλά μόλις είχα βρει την πρώτη μου σταθερή δουλειά στον χώρο των media. Τι ωραία! Αχ, όχι! Ξαφνικά, έπρεπε να ντυθώ σαν άνθρωπος, για να βγω από το δωμάτιό μου και να επιδοθώ σε εννιά ώρες συγκέντρωσης, ώστε να πετύχω τους στόχους κάποιων άλλων. Πλέον δεν θα ξυπνούσα όποτε γούσταρα και ούτε θα απαντούσα σε mail ισορροπώντας ένα μπολ με δημητριακά πάνω στην κοιλιά μου.
Βγήκα έξω ντυμένη κομψά, αλλά απλά, με το laptop μου, έχοντας τσεκάρει τα Google Maps, για να βεβαιωθώ ότι θα έφτανα 15 λεπτά νωρίτερα (αλλά ανοήτως δεν μου έδωσα αρκετό χρόνο για πρωινό). Καθώς το τρένο έφτανε στη στάση μου, ήμουν κάπου ανάμεσα στον ενθουσιασμό και το άγχος, καθώς συνειδητοποίησα ότι θα έπρεπε να τα πάω καλά. Όταν είμαι με κόσμο, το άγχος μου φουντώνει – προσπαθώ να ικανοποιήσω τους πάντες ταυτόχρονα.
Videos by VICE
Είχα ήδη γνωρίσει όλο το προσωπικό (δούλευα εκεί part-time, όταν ξεκίνησε η εταιρεία), αλλά τώρα ήμουν το καινούργιο κορίτσι στο μεγάλο γραφείο και δεν ήξερα τι σήμαινε αυτό για μένα. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας ένταξης στη νέα εργασία, όλες οι ερωτήσεις που μου έρχονταν μού φαίνονταν χαζές και ασήμαντες: Χρειάζομαι άδεια, για να φάω μεσημεριανό; Πώς να είναι η υπογραφή στο mail μου; Η πιο πιεστική: Μπορεί η ομάδα μου να καταλάβει το άγχος μου; Έκανα πρόβα κάθε πρόταση στο μυαλό μου, προτού την πω στους ανωτέρους μου – εκ των υστέρων είμαι σίγουρη ότι ακουγόμουν σαν τη Sophia, το ρομπότ.
Εκτός δουλειάς, φερόμουν τελείως διαφορετικά, αλλά δεν ήθελα να αποκαλύψω πλήρως τη σαρκαστική προσωπικότητά μου: ως μια από τις τρεις μαύρες γυναίκες στο γραφείο, φοβόμουν ότι θα με θεωρούσαν «υπερβολικά μαύρη» και σίγουρα ήμουν ο τελευταίος τροχός της αμάξης ως προς τα ακαδημαϊκά προσόντα, σε σχέση με τις συναδέλφους μου, έτσι δεν έλεγα τη γνώμη μου και στις ομαδικές συζητήσεις κοίταζα το laptop μου.
Η πρώτη βδομάδα πέρασε νεράκι. Κατάφερα να φέρω εις πέρας ό,τι είχα -και τελικά κατάφερα να δω πώς λειτουργεί το πρόγραμμα για το μεσημεριανό-, αλλά την επόμενη Δευτέρα ένιωθα τόσο άβολα, όσο την πρώτη μέρα. Όταν τελείωσε η δεύτερη βδομάδα μου, όμως, είχα βρει παρηγοριά σε ένα αλκοολικό άλογο με κατάθλιψη. Το γραφείο μου ήταν στο τέλειο σημείο για να έχω ένα ανοιχτό παραθυράκι με BoJack Horseman, μια σειρά κινουμένων σχεδίων για ένα ανθρωπόμορφο άλογο πρώην celebrity.
Ο BoJack παλεύει να προσαρμοστεί στην καινούργια του ζωή, να κρατήσει σχέσεις και να εκφράζεται με ειλικρίνεια, ενώ ταυτόχρονα αναζητά τον έπαινο των άλλων. Αναγνώρισα κάποια κομμάτια του BoJack στις γεμάτες άγχος συναντήσεις μου στον χώρο της δουλειάς (ενώ επίσης αναρωτιόμουν γιατί είχα τόσα κοινά με έναν ναρκισσιστικό άλογο που παίρνει χάπια… αλλά αυτή είναι άλλη κουβέντα).
Ένιωθα ιδιαίτερη σύνδεση με την Diane Nguyen, μια Βοστωνέζα που σιχαίνεται τα φώτα της δημοσιότητας και που είχε μετακομίσει στο «Χόλιγου», ελπίζοντας να γίνει συγγραφέας που θα αλλάξει τον κόσμο. Τελικά, γίνεται η social media coordinator του BoJack Horseman, παρόλο που δεν είχε ιδέα τι σημασία έχουν τα impressions ή τα retweets και τα pocket-tweets από τον λογαριασμό του BoJack. Τη θαύμαζα για την προσωπικότητά της και για το ότι δεν την κατέβαλλε ποτέ το άγχος (ή η έλλειψη ταλέντου).
Σιγά-σιγά, είδα ένα-δυο επεισόδια τις πρώτες δυο βδομάδες και συνειδητοποίησα ότι ήμουν λίγο πιο ήρεμη, γνωρίζοντας ότι είχα βρει μια παραγωγική ισορροπία BoJack και δουλειάς μες στη διάρκεια της μέρας. Επίσης, βρήκα έναν χαρακτήρα που μου έκανε περισσότερο κλικ από την Diane: τον Vincent Adultman, έναν χαρισματικό υποτιθέμενο επιχειρηματία, που στην πραγματικότητα είναι τρία παιδιά το ένα πάνω στο άλλο μέσα σε μια καμπαρντίνα που παριστάνουν τον ενήλικα. Είναι ασαφής ως προς τη δουλειά του: όταν τον ρωτάνε, απαντάει «Πήγα στο χρηματιστήριο σήμερα, έκανα μια μπίζνα». Έμοιαζε να καταλαβαίνει απόλυτα τι σημαίνει να είσαι ενήλικας: Όλοι προσποιούμαστε – κάποιοι απλώς το κάνουν καλύτερα.
VICE Video: Οι Αθλήτριες που Κρατούν Ζωντανό το Γυναικείο Bodybuilding
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.
Ενστερνίστηκα τη στάση του Vincent ενώ έκανα προγραμματισμό για Insta Stories και έκανα meeting με την ομάδα. Όλα ήταν καινούργια για μένα, έτσι κρατούσα σημειώσεις για την αυτοπεποίθηση που είχε ακόμη και στην αβεβαιότητα. Σε μια περίπτωση, προσφέρθηκα να κάνω μια συμφωνία με το YouTube – δεν ήξερα πώς να την κάνω, αλλά με μεγάλη πίστη στις δυνάμεις μου και mail τα κατάφερα.
Ευτυχώς, οι φίλοι του BoJack δεν έμελε να είναι οι μόνοι μου φίλοι στη δουλειά. Λίγο αφότου ξεκίνησα, ήρθε στη μικρή μας ομάδα η συνεργάτιδά μου. Ήταν αστεία, αδέξια και φωνακλού – διάβαζε απαίσια tweets μόνη της τόσο δυνατά, που ακουγόταν σε όλο το γραφείο. Όταν της έπεφτε κάτι ή μιλούσε κατά τη διάρκεια των meeting ρωτούσε αστειευόμενη, «Φαίνεται ότι είναι η πρώτη μου δουλειά σε εταιρεία;». Αμέσως λάτρεψα την αυτοπεποίθησή της και το ότι ήταν η συνεργάτιδά μου έκανε κάθε μέρα συναρπαστική, αντί για αγχωτική. Μαζί αντιμετωπίσαμε τις προκλήσεις του να ετοιμάζουμε παρουσιάσεις, να φτιάχνουμε το budget του τμήματός μας και να του μην τρελάνουμε τον διευθυντή μας. Με έκανε να έχω λιγότερο άγχος που ήμουν άνθρωπος με προσωπικότητα, όπως και η Diane και ο Vincent (που όμως ήταν ζώα σε καρτούν).
Ξεκίνησα να ανοίγομαι. Όποτε είχα διάθεση, έλεγα στους συναδέλφους μου τη γνώμη μου για το Cheesecake Factory ή για ό,τι συνέβαινε με τον Kanye εκείνη τη μέρα. Ένιωθα, επίσης, άνετα να μοιράζομαι την πρόοδο με το άγχος μου. Κάθε μέρα, οι ώμοι μου χαλάρωναν ολοένα πιο πολύ. Έφερα, μάλιστα, ένα αρωματικό στικ για το κοινό γραφείο μας για να το νιώθουμε περισσότερο οικείο – όπως ο BoJack, όταν ξεκίνησε να ακούει audiobooks και απέκτησε καινούργια στάση απέναντι στη ζωή.
Αν και η θετική στάση του BoJack ξεθώριασε με τον καιρό, η δική μου κράτησε περισσότερο. Καθώς περνούσε ο καιρός και αυξανόταν η δουλειά μου, σταμάτησα σιγά-σιγά να βλέπω BoJack Horseman – δεν το χρειαζόμουν πια με τον ίδιο τρόπο. Το γραφείο γίνεται γρήγορα βαρετό, όταν δεν βιώνεις τις προσωπικότητες των γύρω σου – και τη δική σου. Μια φράση από το BoJack που με βοήθησε να συνέλθω: «Τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα. Κάθε μέρα γίνεται λίγο και πιο εύκολο, αλλά πρέπει να το κάνεις κάθε μέρα – αυτό είναι το δύσκολο. Αλλά γίνεται πιο εύκολο».
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Broadly.
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.
Περισσότερα από το VICE
Δέκα Ερωτήσεις που Πάντα Ήθελες να Κάνεις σε Ένα Μοντέλο Χεριών
Μερικοί Άνθρωποι Ζουν Ξανά τα Ψυχεδελικά τους Τριπ Πολλά Χρόνια Αργότερα
Η Ελένη Δολοφονήθηκε Επειδή Είπε «Όχι»
