Ο Γ. είναι οροθετικός. Το έμαθε πριν από έξι χρόνια στη Θεσσαλονίκη, όταν ήταν στρατιώτης. «Μέσα από αυτά τα έξι χρόνια που συγκατοικώ στο σώμα μου με αυτόν τον φίλο μου –του έχω δώσει κιόλας το όνομά μου- έχω συμφιλιωθεί με κάθε δύσκολη κατάσταση», λέει. Αυτή είναι η ιστορία του Γ., όπως τη διηγήθηκε στον Κώστα Κουκουμάκα, με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS.
Είμαι ο Γ. κι από το πρώτο δευτερόλεπτο που μου ανακοινώθηκε το θετικό αποτέλεσμα στις αιματολογικές μου εξετάσεις, ο χρόνος άρχισε να γυρνά προς τα πίσω. Όχι σαν μια εσωτερική μου ανάγκη να ψάξω να βρω ποιος ένας μου μετέδωσε τον ιό – κάθε άλλο. Πάντα στη ζωή μου μηδένιζα το κοντέρ μετά από κάτι άσχημο που αντιμετώπιζα και κοιτούσα παρακάτω. Έτσι έπραξα και πριν έξι χρόνια, όταν εκείνο το μεσημέρι, ντυμένος στα χακί και κοιτώντας έξω από το μικρό παράθυρο του δωματίου που οι νοσηλεύτριες του Γενικού Στρατιωτικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης με είχαν βάλει σχεδόν σε καραντίνα -λες και γνώριζαν κάτι τόσο ανομολόγητο-, ο νοσηλευτής που είχα μπροστά μου, μου ανακοίνωνε πως «ο γιατρός θα ήθελε να σας δει προσωπικά στο γραφείο του».
Videos by VICE
Διαβάστε ακόμη: Τα Οφέλη της Μαριχουάνας για τους Ανθρώπους που Ζουν με τον HIV
Προσωπικά; Εμένα; Τι ξεχωριστό μπορεί να είχα εγώ σε σύγκριση με τους άλλους στρατιώτες που νοσηλεύονταν στο νοσοκομείο; Φόρεσα τις σαγιονάρες μου, Αύγουστος μήνας και με κομμένα τα πόδια από τη σωματοποίηση του άγχους μου, πήρα το ασανσέρ και ανέβηκα στο γραφείο του. Χτύπησα την πόρτα. «Περάστε». Μπήκα μέσα και με το «Κάθισε στρατιώτη», έκανα πλέον μια μεγάλη λακούβα στην υφασμάτινη καρέκλα μπροστά μου.
Έβγαλε δύο καραμέλες, μου πρόσφερε και μετά αμέσως μου είπε «έχουμε μια υποψία για κάτι σοβαρό στις εξετάσεις σου, στρατιώτη». Και έτσι κάπως μου ανακοίνωσε το θετικό αποτέλεσμα που είχε διπλοτσεκαριστεί, όπως μου ανέφερε, στο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης, στο Κέντρο Αναφοράς AIDS Βορείου Ελλάδος πιο συγκεκριμένα. «Δεν θα μπορώ να σου δώσω άλλες πληροφορίες εγώ, γι’ αυτό θα έρθει σε λίγο ο ειδικός μας Λοιμωξιολόγος Παθολογός, που θα σου δώσει μια πιο ειδική εικόνα, στρατιώτη».
Προσπαθείς διαρκώς να πείσεις ανθρώπους γύρω σου πως δεν κινδυνεύουν αν έρθουν σε μια κοινωνική επαφή μαζί σου, ακόμη και σεξουαλικά αν έρθουν, αρκεί να παίρνεις πιστά τη φαρμακευτική αγωγή σου.
Γιατί δεν με αποκάλεσε ποτέ με το όνομά μου, ποτέ δεν το κατάλαβα. Έστω, να μου πει «φίλε μου». Έκτοτε, όλα πήραν τη ροή τους, όπως ίσως παίρνουν σε κάθε αντίστοιχη ανακοίνωση. Μπορεί και να μην κατάλαβα πολλά από τα στάδια, μέχρι να βρεθώ τελικά, μετά από περίπου δέκα μέρες έγκλειστος στο Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο, σε ένα τηλέφωνο ώστε να ανακοινώνω στον άνθρωπο που περίμενε να μάθει τι έγινε, γιατί καθυστερώ να κάνω την προγραμματισμένη μου εγχείρηση, γιατί καθυστερώ να γυρίσω πίσω στο στρατόπεδό μου. «Ναι, είμαι καλά, αλλά μου είπαν κάτι εδώ για AIDS. Έχω διαβάσει πολλά, έχω βοηθήσει ακόμη περισσότερο ως εθελοντής, ναι τα ξέρεις και τα ξέρω».
Και έτσι κάπως κύλησαν οι μέρες, τα μαντάτα έφτασαν στο στρατόπεδο. Στην προσωπική μου επικοινωνία με τον διοικητή, που τόσο με εκτιμούσε για την προσφορά και τις γνώσεις μου, συν τις συστατικές μου επιστολές από στρατόπεδο σε στρατόπεδο, θα μου ανακοίνωνε πως αν θέλω να πάρω αναβολή, θα πρέπει να το ανακοινώσει στους γονείς μου, αλλά και στο ΓΕΕΘΑ. Κι εκεί, φυσικά, αν ήμουν άλλος κι όχι εγώ, αν ήμουν αδύναμος και ανίσχυρος, αν δεν γνώριζα ότι ο διοικητής πάει να σπάσει το ιατρικό απόρρητο παράνομα εντελώς, μπορεί και να δείλιαζα και να υπέκυπτα και να συνέχιζα τη θητεία μου με το φόβητρο ότι θα με αποκάλυπτε. «Δεν έχετε δικαίωμα να ενημερώσετε κανέναν για εμένα. Δεν είστε πατέρας μου ούτε έχετε ίχνος δικαιοδοσίας πάνω μου και στη ζωή μου».
[VICE Video] Οι Επαγγελματίες Υγείας στην Ελλάδα Βρίσκονται στα Όρια της Εξάντλησης
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.
Μετά κύλησαν μέρες, εβδομάδες, μήνες, χρόνια, προσπαθώντας να με βρω, να με μετρήσω, να ασχοληθώ με εμένα και να με κερδίσω και πάλι. Διότι, κάπου, σε όλο αυτό το παιχνίδι με το μυαλό που παίζει ο ιός -σαν ταυτότητα, σαν κατάσταση, σαν συνθήκη, σαν αλήθεια σου-, παίζεις διαρκώς με το μυαλό σου. Για κάτι που τελικά αποκτά υπόσταση μόνο μέσα από το μέτρημα του βάρους των λόγων των άλλων. Κι εσύ πού βρίσκεσαι; Εσύ, πού μετράς; Εσύ πώς και, κυρίως, ποιος είσαι; Εκεί λοιπόν είναι το κλειδί. Να σε βρεις. Κι εγώ, εδώ και έξι χρόνια κάπου με βρίσκω και κάπου αλλού πάλι με χάνω.
Ναι, μπορεί να είναι δύσκολη η ζωή με τον HIV, διότι προσπαθείς διαρκώς να πείσεις ανθρώπους γύρω σου πως δεν κινδυνεύουν αν έρθουν σε μια κοινωνική επαφή μαζί σου, ακόμη και σεξουαλικά αν έρθουν, αρκεί να παίρνεις πιστά τη φαρμακευτική αγωγή σου, να εξετάζεσαι τακτικά αιματολογικά και να αποδεικνύεις ότι, μη όντας ανιχνεύσιμος, είσαι και μη μεταδοτικός, όπως προκύπτει κι από τις πρόσφατες επιστημονικές μελέτες. Γυναίκες αποκτούν παιδιά που είναι πλέον απαλλαγμένα από τον ιό. Αγόρια και κορίτσια, αγόρια και αγόρια, κορίτσια και κορίτσια, κάνουν σχέσεις υγιείς -σωματικά και ψυχικά- χωρίς ίχνος μετάδοσης του ιού.
Tι γίνεται όταν προσπαθείς να πείσεις τον κόσμο ότι ο ιός δεν είναι τέσσερα αλλά τρία γράμματα;
Τι γίνεται, όμως, με το γιγάντωμα της αμορφωσιάς μας; Όλων μας. Τι γίνεται με το θηρίο της φοβίας μας, εσωτερικά βαθιά, που μας παιδεύει γιατί δεν έχουμε να το «ταΐσουμε» με απαντήσεις; Ή μάλλον, τι γίνεται όταν προσπαθείς να πείσεις τον κόσμο ότι ο ιός δεν είναι τέσσερα αλλά τρία γράμματα; Ότι δεν καταλήγει κάποιος πλέον, εφόσον διαγνωσθεί εγκαίρως, μπει σε αγωγή εγκαίρως και εξετάζεται τακτικά και εγκαίρως, ώστε να καταφέρει να έχει ελάχιστα αντίγραφα του ιού στο αίμα του, άρα και να καθίσταται και μη ανιχνεύσιμος και μη μεταδοτικός. Ποιος θα πειστεί ότι η σύγχρονη φαρμακευτική αγωγή σπάει τον κύκλο της μετάδοσης, αρκεί η μια πλευρά -αυτή του κράτους- να συνεχίζει να παρέχει δωρεάν και χωρίς διακοπές την αγωγή και, από την άλλη, ο «συμπαίκτης» ασθενής να τηρεί πιστά τους κανόνες του παιχνιδιού και να λαμβάνει πιστά και κατά τις υποδείξεις του γιατρού του την αγωγή του;
Και τέλος, μέσα από αυτά τα έξι χρόνια που συγκατοικώ στο σώμα μου με αυτόν τον φίλο μου, έχω συμφιλιωθεί με κάθε δύσκολη κατάσταση στη ζωή, ώστε να μην καταλαμβάνει τόσο μεγάλο χώρο στη σκέψη μου και τη ζωή μου, αλλά να μπορώ να τον κοιτώ κι εγώ σαν «στρατιώτη», που θα του αναθέσω τις πιο δύσκολες αποστολές, αρκεί να ξέρω πως θα μου γυρίσει από το μέτωπο της ζωής, νικητής και θα το γιορτάσουμε. Γιατί, κάθε μάχη που κερδίζεται, είναι μια γιορτή.
Περισσότερα από το VICE
Πορτρέτα Ανθρώπων από τα ’90s που Πολέμησαν το AIDS
H Άνοδος και η Πτώση του Nokia 3310, του πιο Διασκεδαστικού Τηλεφώνου που Έχει Υπάρξει
