Ο Ebrahim Noroozi έγινε γνωστός επειδή στρέφει τον φακό του σε εικόνες που άλλοι αποφεύγουν. Απ’ όταν ξεκίνησε να εργάζεται ως φωτογράφος, το 2004, ο Noroozi χαίρει τεράστιας επιτυχίας. Έχει κερδίσει πολλά βραβεία (ανάμεσά τους τρία βραβεία World Press Photo), η δουλειά του έχει παρουσιαστεί σε υψηλού κύρους διοργανώσεις, όπως το Paris Photo και φωτογραφίες του έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό Time και στους New York Times.
Ο Noroozi φωτογραφίζει κυρίως το περιθώριο της ιρανικής κοινωνίας. Καταφέρνει να βγάζει την εγγενή ομορφιά όλων των θεμάτων του – ακόμη και στα σκοτεινά, βρώμικα ή γκροτέσκα θέματα. Κι αυτό το κάνει σε μια χώρα που λίγοι Δυτικοί προσπαθούν, έστω, να καταλάβουν, μια χώρα απίστευτα μεγάλης και ποικίλης φυσικής ομορφιάς, μια χώρα που συχνά χαρακτηρίζεται από στερεότυπα. Είναι μια χώρα όπου η αρχαία ιστορία αποτελεί τη δύναμη στη σύγχρονη ζωή. Ένας τόπος όπου οι αναμνήσεις και τα τραύματα του πολέμου εξακολουθούν να υπάρχουν στον συλλογικό ψυχισμό, καραδοκούν και απειλούν να επιστρέψουν ξανά.
Videos by VICE
Η συλλογή με τίτλο Death Observers εστιάζει στο θέαμα των δημόσιων εκτελέσεων στο Ιράν, καταγράφοντας πλήθη να παρακολουθούν την απονομή «δικαιοσύνης» για αποτρόπαια εγκλήματα.
Ο κόσμος στις παρακάτω φωτογραφίες, παρακολουθεί τον απαγχονισμό δύο ανδρών, που καταδικάστηκαν για τον βιασμό τεσσάρων γυναικών και για λαθρεμπόριο σχεδόν τριών τόνων ναρκωτικών. Ο Noroozi στρέφει τον φακό του στο κοινό και όχι στους κατάδικους, παρουσιάζοντας την ανθρώπινη εμπειρία στο πιο ενστικτώδες της επίπεδο. Μας μίλησε για τις φωτογραφίες και τον τρόπο δουλειάς του.
Για τη συλλογή αυτή, φωτογράφισα διαφορετικά πλήθη, διαφορετικού μεγέθους, σε διαφορετικά μέρη. Κάποιες φορές ήταν εύκολο, άλλες δύσκολο. Κάποιες φορές με έδιωξαν. Όλοι ξέρουν ότι οι δημόσιες εκτελέσεις εντάσσονται στο πλαίσιο του νόμου εδώ – δεν χρειαζόταν να το καταγράψω, είναι προφανές. Αλλά με ενδιέφερε η κλίμακα του κοινού. Υπήρχαν περίπου 400 άτομα σε μερικές εκτελέσεις, αλλού 1.000 και αλλού υπερέβαιναν και τα 1.000. Ένα σωρό άνδρες και γυναίκες διαφορετικών τάξεων και ηλικιών, νωρίς το πρωί, σε αστικές περιοχές, είχαν έρθει μόνο και μόνο για να παρακολουθήσουν τις εκτελέσεις.
Μερικές φορές ήταν τόσο απορροφημένοι, που περνούσα και δεν με πρόσεχαν. Κάποιοι δεν είχαν κανένα πρόβλημα που ήμουν εκεί. Νομίζω ότι το σοκ της όλης κατάστασης, τους απορροφούσε τελείως. Ήταν τόσο συνεπαρμένοι -όχι με τη θετική έννοια, αλλά κυριολεκτικά- που έμοιαζαν υπνωτισμένοι. Δεν βρίσκονταν σ’ αυτόν τον κόσμο, ήταν κάπου αλλού. Υπήρχαν περιπτώσεις που κάποιοι λιποθυμούσαν και τους απομάκρυναν. Άλλες που έβγαζα τα κινητά τους και τραβούσαν βίντεο του θεάματος. Νομίζω πως πλέον, όταν βλέπουμε πράγματα που δεν θεωρούμε φυσιολογικά, τα καταγράφουμε.
Ήθελα να δείξω αυτές τις εικόνες με την ελπίδα ότι αυτά τα περιστατικά θα συμβαίνουν λιγότερο συχνά. Ήταν φρικτή, επώδυνη εμπειρία. Το να γίνεσαι μάρτυρας ενός θανάτου, ιδίως ενός ανθρώπου, είναι πάντα φρίκη. Παρόλο που συμβαίνει εδώ και αιώνες, είναι τόσο αφύσικο και ασυνήθιστο θέαμα, ένα χτύπημα στον πυρήνα της ανθρώπινης φύσης, που σοκάρεσαι αλλά δεν αδιαφορείς. Σοκάρεσαι, σε απορροφά ολόκληρο. Νομίζω ότι για τον λόγο αυτό πλέον γίνονται λιγότερες δημόσιες εκτελέσεις – και για μένα αυτό είναι καλό.
Ακολουθήστε τον Ebrahim στο Instagram.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο VICE US.
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.
Περισσότερα από το VICE
Η Φωτογράφος που Πέρασε Έξι Χρόνια Φωτογραφίζοντας Non-binary Νέους
Η Νεφέλη Φασούλη Είναι «Ροδανθός Μες στα Ρεμάλια»
Η Υπόθεση με τα Βανάκια της Πάτρας και το Εμπόριο Αδέσποτων Ζώων στην Ελλάδα
