Το μεσημέρι της 15ης Αυγούστου, λίγο μετά την καταμέτρηση, εννιά κρατούμενοι της Ζ πτέρυγας θα έβγαιναν προς την ελευθερία μέσα από ένα τούνελ μήκους 26 μέτρων. Όμως, τα γαβγίσματα ενός σκύλου χάλασαν το άριστα οργανωμένο σχέδιό τους. Ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές, ο Γιώργος Παυλόπουλος, καταδικασμένος 2 φορές σε ισόβια και 65 χρόνια για κλοπές, ληστείες σε τράπεζες και χρηματαποστολές, απόπειρες ανθρωποκτονίας, συμπλοκές με αστυνομικούς και ανθρωποκτονίες μιλάει στο VICE.
Eικονογράφηση για του VICE του Joseph Remnant
VICE: Σε τι κατάσταση βρίσκεσαι τώρα;
Γιώργος Παυλόπουλος: Μετά την αποτυχία του σχεδίου μας, με πήγαν στο Πειθαρχείο (σ.σ. απομόνωση) της Κέρκυρας και τις τελευταίες 20 περίπου ημέρες έχω μεταφερθεί στη φυλακή της Πάτρας. Σε όλες τις φυλακές έχω μείνει σε Πειθαρχείο. Το Πειθαρχείο της Κέρκυρας όμως είναι από τα χειρότερα. Έχει θόλο όπως οι εκκλησίες και είναι λευκό. Είναι ένα άδειο δωμάτιο 3,5 x 2 χωρίς τουαλέτα. Μπορεί να μας δώσουν ένα στρώμα ή μια κουβέρτα. Τουαλέτα πηγαίνεις όταν φέρνουν το φαγητό και μόνο για 15 λεπτά. Εκεί, μέρα με τη μέρα αρχίζεις να έχεις παραισθήσεις, βλέπεις φαντάσματα, χάνεις τον προσανατολισμό σου. Η φυλακή της Κέρκυρας μοιάζει με κάστρο. Mε το που μπαίνει κανείς, είναι σαν να μπαίνει σε μια άλλη εποχή, σε έναν άλλον κόσμο. Το κτίριο μέσα είναι σάπιο, ακατάλληλο και δεν θα έπρεπε να λειτουργεί.
Videos by VICE
Στις φυλακές της Κέρκυρας πήγα για πρώτη φορά το 1997 και μέσα σε τρεις μήνες επιχείρησα να αποδράσω. Είχαμε φτιάξει ένα όπλο με ελατήριο και μπαρούτι, του είχαμε κάνει και μια πατέντα να ρίχνει μια σφαίρα κι έτσι, στις 8 Αυγούστου του 1997, έπιασα ομήρους τους τέσσερις φρουρούς που ήταν στη βάρδια. Μετά έπιασα και τους υπόλοιπους φύλακες, τους πήγα στο αρχιφυλακείο, έκλεισα τον συναγερμό, άνοιξα όλη τη φυλακή και την εξώπορτα και βγήκαμε από την πόρτα. Έγινε συμπλοκή και είχαμε τέσσερις τραυματίες. Μας πυροβολούσαν από παντού, έγινε χαμός, ακόμα και ελικόπτερα ήρθαν. Εγώ, με το που βγήκα από την φυλακή, πήρα το αυτοκίνητο ενός ταξιτζή με τελικό προορισμό την Αλβανία. Είχα κανονίσει να έρθουν σκάφη από εκεί για να με παραλάβουν. Μην ξεχνάς ότι το 1997, η Αλβανία ήταν σε γενικό ξεσηκωμό κατά της κυβέρνησης Μπερίσα. Εκείνη την περίοδο άνοιξαν οι φυλακές, λεηλατήθηκαν τα στρατόπεδα. Αυτοί που κατάφεραν να αποδράσουν από τις φυλακές της Κέρκυρας, έφυγαν με σκάφη του λιμενικού της Αλβανίας. Αυτή η αναταραχή εξυπηρετούσε την δική μου απόδραση. Μετά τη σύλληψή μου και με εντολή του τότε υπουργού Δικαιοσύνης, μεταφέρθηκα στη φυλακή της Χαλκίδας και έμεινα για 2,5 χρόνια σε απομονωτικό χώρο με ειδική φρουρά. Η μοναξιά και η ησυχία μπορεί να σε οδηγήσει σε τρέλα.
Eικονογράφηση: Σταύρος Παυλίδης
Έχεις προσπαθήσει να αποδράσεις και από άλλες φυλακές;
Όλα αυτά τα χρόνια έχω γυρίσει όλες τις φυλακές. Καμία φυλακή δεν με κρατούσε για πολύ καιρό. Σε όποια φυλακή και αν πήγαινα, προσπαθούσα να φύγω.
Ήμουν 22 χρονών, όταν μπήκα για πρώτη φορά μέσα κι έχω βγάλει σύνολο 24 χρόνια φυλακής. Τον Μάρτιο του 1996, όσο κρατούσε η μεγάλη εξέγερση στις φυλακές της Κέρκυρας, βρισκόμουν στις φυλακές της Χίου. Εκεί έκανα και πάλι απόπειρα απόδρασης, παίρνοντας ομήρους τον διευθυντή και τρεις φρουρούς. Όλη η φυλακή εξεγέρθηκε. Κρατήσαμε τρεις ημέρες και την τρίτη ημέρα μπήκαν μέσα τα ΕΚΑΜ, με κράτησαν για μέρες στο Πειθαρχείο και μετά με έδιωξαν, σε άλλη φυλακή.
Εκείνη την εποχή, για μια πενταετία υπήρχε μια αναταραχή στις φυλακές. Ξεκίνησε από τον Κορυδαλλό το 1995 -η μεγάλη εξέγερση των έξι ημερών- μετά στη Χίο, την Κέρκυρα.
Στον Κορυδαλλό βγάλαμε μαχαίρια, πιάσαμε ομήρους τους υπαλλήλους στο θυρωρείο και με τα κλειδιά ανοίξαμε για να βγούμε έξω. Οι εξωτερικοί φρουροί άρχισαν να μας πυροβολούν κι έτσι αναγκαστήκαμε να οπισθοχωρήσουμε και να μπούμε ξανά στη φυλακή. Όμως, μέσα είχε μείνει όλο το προσωπικό και πλέον έγινε κατάληψη της φυλακής. Έτσι, η απόπειρα απόδρασης γύρισε σε εξέγερση που κράτησε έξι ημέρες. Αυτές τις ημέρες έγιναν πολλά. Καταρχάς, πέθαναν πολλοί κρατούμενοι, περισσότεροι από αυτούς που έχουν ακουστεί. Από συμπλοκές, αλλά και από χάπια που ήπιαν από το φαρμακείο. Ήμασταν λίγα άτομα μπροστά και οι υπόλοιποι ακολουθούσαν. Το βράδυ που σκοτείνιαζε, μόνο εμείς κυκλοφορούσαμε στους διαδρόμους, οι υπόλοιποι φοβούνταν. Αφού κάναμε άπειρες αποτυχημένες προσπάθειες για να αποδράσουμε, είχαμε κουραστεί, ήμασταν άυπνοι για πολλές ημέρες και παραδώσαμε τη φυλακή στις 10 το πρωί.
Τι γινόταν μετά από κάθε εξέγερση;
Μετά από κάθε εξέγερση έμπαιναν τα ΕΚΑΜ στη φυλακή και χτυπούσαν κόσμο. Έχω φάει πολύ ξύλο, στα πειθαρχεία με είχαν γυμνό και με χτυπούσαν με μάνικες. Με έχουν πάει στο ψυχιατρείο Κορυδαλλού, με έχουν δέσει με ιμάντες και με έχουν «ποτίσει» φάρμακα χωρίς τη θέλησή μου. Το 1991, μετά από την εξέγερση στον Κορυδαλλό, μας πήγαν μεταγωγή στη Λάρισα. Ήμασταν στην κλούβα με τα εσώρουχα και βρώμαγε αίμα. Στον δρόμο σταμάτησαν δεξιά στο ύψος του Βόλου, μας κατέβασαν από την κλούβα σε ένα χωράφι, μας κύκλωσαν τα αμάξια, άναψαν τα φώτα και άρχισαν να μας βαράνε από παντού.
Πώς μπήκε σε εφαρμογή το σχέδιο απόδρασης από τις φυλακές της Κέρκυρας;
Η απόδραση είναι μέρος της ποινής μου. Όταν δω μια ευκαιρία, θα την εκμεταλλευτώ. Είδα ότι μπορούσαμε να ξεκινήσουμε προσπάθεια απόδρασης και έτσι το σχέδιο μπήκε σε εφαρμογή. Στην πτέρυγα Ζ ήμασταν 22 κρατούμενοι συνολικά, από τους οποίους οι τρεις ήταν Έλληνες και οι υπόλοιποι Αλβανοί. Η υπηρεσία σεβόταν την πτέρυγά μας, επειδή όλοι είχαμε βγάλει ήδη αρκετά χρόνια και ήμασταν «καθαροί» κρατούμενοι. Αυτό σημαίνει ότι δεν ήμασταν όπως οι κρατούμενοι στις υπόλοιπες πτέρυγες, όπου υπάρχουν καταδότες και ρουφιάνοι. Για να καταλάβεις, στις λεγόμενες πτέρυγες προστασίας μπαίνουν οι κρατούμενοι που φοβούνται, είτε επειδή έχουν ρουφιανέψει είτε επειδή τα αδικήματά τους είναι βρώμικα και ανήθικα. Αυτά δεν είναι αποδεκτά από τους υπόλοιπους.
Έτσι λοιπόν, μετά από μια μικρή σύσκεψη, αποφασίσαμε να μπούμε στη δουλειά εννιά άτομα. Επιπλέον, η εποχή ήταν ιδανική. Το καλοκαίρι οι περισσότεροι σωφρονιστικοί υπάλληλοι παίρνουν άδειες. Αυτό σημαίνει ότι δεν γίνονται έρευνες στα κελιά, όταν υπάρχουν μόνο 5-6 άτομα στη βάρδια. Επίσης, το μεσημέρι εξαιτίας της ζέστης, τα κελιά έμεναν ανοικτά. Έτσι είχαμε περισσότερες ώρες δουλειάς. Με το που άνοιγε η φυλακή ξεκινούσαμε το σκάψιμο και δουλεύαμε γύρω στις 10 ώρες την ημέρα. Υπήρχαν κρατούμενοι που δεν μπορούσαν να δουλέψουν. Αυτοί είτε φυλούσαν σκοπιά είτε απασχολούσαν κρατούμενους, που δεν ήταν στο κόλπο. Το σκάψιμο κράτησε περίπου 45 ημέρες. Αυτά που λένε για τρεις μήνες είναι παραμύθια. Ανεμιστήρες παίρναμε από τα κελιά, αλλά αγοράζαμε κιόλας, διότι ήταν τόσο στενά μέσα που έσπαγαν.
Eικονογράφηση: Joseph Remnant
Πώς μπορέσατε να σκάψετε το τούνελ και μάλιστα χωρίς να σας αντιληφθεί κανείς;
Η φυλακή είναι φτιαγμένη από μπετό και σίδερο. Οποιοδήποτε σίδερο με την κατάλληλη κατασκευή μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν αιχμηρό αντικείμενο. Οπότε, ο,τιδήποτε μας έκανε, κοιτάζαμε κρυφά να το βγάλουμε και να το φτιάξουμε κατάλληλα. Στην ουσία, είχαμε φτιάξει τρία μαχαίρια. Ένα μικρό για τις γωνίες, ένα άλλο για το ίσιωμα και το τρίτο ήταν το μεγαλύτερο για το σκάψιμο. Να φανταστείς, ένας από εμάς, ο πιο δυνατός, είχε σαν αποκλειστική δουλειά κάθε μέρα να ξύνει τα μαχαίρια, διότι τρωγόντουσαν οι μύτες. Τόσο σκληρό ήταν το χώμα. Ήταν πολύ ψιλή άμμος με τσιμέντο. Με 10 ώρες δουλειάς, βγάζαμε περίπου 80 πόντους την ημέρα. Το σημείο επιλέχθηκε βάσει λογικής. Η τρύπα ξεκινούσε 40 πόντους δίπλα από τον τοίχο. Αφού έφυγε το πρώτο χώμα συνεχίσαμε το σκάψιμο προς τα έξω. Μόνο στο τελευταίο σημείο βρήκαμε έναν μεγάλο βράχο, ή κάτι σαν μάρμαρο, που δεν σκαβόταν. Ακριβώς εκεί κάναμε σκαλοπάτι και αρχίσαμε να σκάβουμε προς τα πάνω. Για αυτό η τρύπα βγήκε στην άσφαλτο, 20 μόλις εκατοστά μακριά από το δάσος. Το τούνελ είχε 26 μέτρα μήκος, 3,5 μέτρα βάθος και άνοιγμα 70-80 εκατοστά.
Εγώ ήμουν ο πιο μεγάλος και η δική μου ευθύνη ήταν να ελέγχω την πτέρυγα, να απασχολώ και να αποπροσανατολίζω αυτούς που δεν έπρεπε να γνωρίζουν. Ενίσχυσα ένα ηχείο και το βάλαμε στο παράθυρο του κελιού που γινόταν η δουλειά. Η μουσική έμπαινε στο τέρμα όταν σκάβαμε το μάρμαρο και το μπετό, για να μην ακούγονται τα χτυπήματα στον προαύλιο χώρο.
Λέγεται ότι γεμίσατε εννιά κελιά με το χώμα που βγάλατε.
Το χώμα που βγάλαμε θα μπορούσε να γεμίσει πάνω από δυο φορτηγά. Είχαμε μπολάκια και 2 κουβάδες μέσα στην τρύπα. Είχαμε φτιάξει δυο σεντόνια σαν πλεξούδα και τραβούσαμε τους κουβάδες γεμάτους με χώμα πρώτα με τα σεντόνια και μετά με γάντζο έξω από το τούνελ και μέσα στο κελί. Εκεί αδειάζαμε τους κουβάδες μέσα σε μαξιλαροθήκες. Το χώναμε κάτω από τα κρεβάτια και σε μια αποθήκη της φυλακής. Το χώμα ήταν τόσο πολύ που το ποτίζαμε με νερό και το χτυπούσαμε με χέρια και πόδια για να γίνει σφιχτό και να μειωθεί ο όγκος. Είχαμε γεμίσει τα πάντα με χώμα και δεν υπήρχε πλέον χώρος να το βάλουμε. Όσο προχωρούσε η τρύπα, τόσο πιο δύσκολη γινόταν η δουλειά. Τις τελευταίες ημέρες, με τους ανεμιστήρες να δουλεύουν φουλ στους 20 πόντους από το πρόσωπό μας, κανείς δεν μπορούσε να μείνει πάνω από 20 λεπτά στο τούνελ. Είχαμε τοποθετήσει ένα ρολόι μέσα για να γίνονται οι αλλαγές ανά εικοσάλεπτο. Μιλάμε για παιδιά 25 χρονών που έσκαβαν με μηδέν οξυγόνο. Να φανταστείς, όταν ήρθαν οι υπάλληλοι να το βγάλουν χρειάστηκε τροχός για να το κόψουν.
Οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι, ή οι άλλοι κρατούμενοι, δεν παρατήρησαν τίποτα;
Κανείς δεν κατάλαβε τίποτα. Μόνο κάποιος φύλακας παρατήρησε ότι έχουμε αδυνατίσει πολύ και ανέφερε ότι στην Ζ πτέρυγα ότι οι πιο επικίνδυνοι έχουν αδυνατίσει και θα μας φύγουν από καμιά τρύπα στο ταβάνι. Έτσι, ανέβαιναν στα κελιά του 1ου ορόφου και ήλεγχαν τα ταβάνια, φοβούμενοι ότι θα βγούμε από την ταράτσα.
Τις τελευταίες ημέρες πριν το τέλος, μόνο δυο-τρεις από τους εφτά γνωρίζαμε την πορεία της δουλειάς. Διότι, μπορεί κάποιος να περίμενε την τελευταία στιγμή για να μας «δώσει». Μερικοί από μας είμαστε ενδιαφέροντες για το σύστημα. Όποιος μας έδινε, θα έπαιρνε σοβαρά ανταλλάγματα. Εκείνη η μέρα λοιπόν ήταν η τελευταία μέρα δουλειάς και αυτό το ξέραμε ελάχιστοι από την ομάδα. Στον δρόμο που θα βγαίναμε απαγορεύεται η διέλευση πεζών. Όμως, για κακή μας τύχη, ο φρουρός κοιμόταν και δεν είδε τον τύπο που έκανε βόλτα με τον σκύλο του. Ο σκύλος έκατσε πάνω από το σημείο που σκάβαμε και άρχισε να γαβγίζει. Λίγο αργότερα ήρθε και το αφεντικό του και άκουσε τα χτυπήματα. Κάποια στιγμή βγαίνει το μαχαίρι δίπλα από το πόδι του. Τη δεύτερη φορά που είδε το μαχαίρι να βγαίνει στην άσφαλτο, ειδοποίησε τον φρουρό και το αρχιφυλακείο. Οι δύο που έσκαβαν μέσα στο τούνελ άκουσαν φωνές, αυτοκίνητα να φτάνουν, τις πόρτες να ανοίγουν και κατάλαβαν τι είχε συμβεί. Εμείς, μέσα από το κελί, βλέπουμε τον σκοπό να ξυπνάει και να παίρνει τηλέφωνο. Οι δύο βγαίνουν από το τούνελ και μας λένε ότι έγινε ζημιά. Και τότε καταλάβαμε ότι πάει, το χάσαμε.
Εκείνη την ημέρα, μετά την καταμέτρηση, θα βγαίναμε. Είχαμε πέντε ώρες στη διάθεσή μας. Μετά, ο καθένας είχε το δικό του πλάνο. Κανένας δεν ήξερε τι θα έκανε ο άλλος μετά την απόδραση. Εγώ είχα συγκεκριμένο σχέδιο και ήξερα ποιοι θα με βοηθούσαν. Αλλά, όλα θα τα έκανα όταν πια θα ήμουν έξω από τη φυλακή. Από μέσα δεν είχα τηλεφωνήσει σε κανέναν, για να μη μας πάρουν χαμπάρι.
Eικονογράφηση: Σταύρος Παυλίδης
Τι έγινε αφού σας κατάλαβαν;
Μπήκαν μέσα ο διευθυντής, οι σωφρονιστικοί και η αστυνομία και μας οδήγησαν στο πειθαρχείο. Είμαι απογοητευμένος. Όλα ήταν τέλεια και κανείς δεν είχε καταλάβει τίποτα. Δεν πιστεύω ότι θα υπάρξει ξανά τέτοια ευκαιρία. Αυτή τη στιγμή, οι επικίνδυνοι στις ελληνικές φυλακές ελέγχονται από τους ίδιους τους κρατούμενους. Υπάρχουν πολλοί καταδότες. Υπάρχουν όμως και πολλοί άγραφοι κανόνες μέσα στη φυλακή. Ένας από αυτούς είναι να μη μιλάς. Όποιος μιλήσει και κάνει ζημιά, κινδυνεύει άμεσα. Υπάρχουν άνθρωποι μέσα στις φυλακές που δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Όπως εγώ.
Εγώ πάντα είχα μια ειδική μεταχείριση στις μεταφορές μου στα δικαστήρια. Τώρα ξέρω ότι για κάποιο διάστημα αυτό θα ενταθεί. Θα με προσέχουν περισσότερο. Δεν ξέρω για πόσο διάστημα θα με αφήνουν σε κάθε φυλακή. Είμαι ο κρατούμενος που δεν θέλει να έχει η φυλακή. Εγώ διεκδικώ αυτά που δικαιούμαι. Ο λόγος μου μετράει. Μπορώ να επηρεάσω και να σηκώσω τις φυλακές. Αυτό δεν αρέσει στο σύστημα.
Να αποδεχτώ τη μοίρα μου και να καθίσω άπραγος μπροστά στην αδικία; Έχω δικαστεί άδικα και έχουν πειράξει την οικογένειά μου. Έχω συμπλοκές με την αστυνομία, έχω τραυματιστεί πολλές φορές, αλλά δεν με έχουν πιάσει ποτέ τραυματισμένο. Δεν κάθομαι με αστυνομικό απέναντι. Αν τραβήξει όπλο θα τραβήξω όπλο. Ξέρουν ότι δεν θα συμβιβαστώ και δεν θα συνεργαστώ ποτέ με τις Αρχές.
