Απόσπασμα από το τελευταίο μας επεισόδιο του Extremes, ένα podcast του VICE αποκλειστικά στο Spotify. Μπορείς να ακούσεις όλη την ιστορία εδώ.
Με λένε Nayyef Hrebid, γεννήθηκα στο Κουβέιτ αλλά μεγάλωσα στο Ιράκ. Στο σχολείο κατάλαβα ότι ήμουν διαφορετικός. Θυμάμαι ότι σκεφτόμουν κάποιον ερωτικά στο γυμνάσιο και ένιωθα ότι κάνω κάτι λάθος, και ότι έπρεπε να το διορθώσω. Η οικογένειά μου, επίσης, ήξερε ότι ήμουν διαφορετικός. Στα αδέρφια μου άρεσαν τα αυτοκίνητα και εμένα μου άρεσε να ζωγραφίζω.
Videos by VICE
Σπούδασα Ζωγραφική στη Βαγδάτη και όταν αποφοίτησα, το 2003, η Αμερική ήρθε στο Ιράκ. Δεν ήταν καλή εποχή για να βρεις δουλειά στον καλλιτεχνικό χώρο, αλλά είχα μάθει λίγα αγγλικά από ταινίες και τραγούδια της Madonna, των Backstreet Boys και της Britney Spears.
Έτσι, άρχισα να δουλεύω ως μεταφραστής στο Σώμα Πεζοναυτών των ΗΠΑ. Εγώ ήμουν στη μέση και προσπαθούσα να δώσω στους Αμερικανούς να καταλάβουν την ιρακινή κουλτούρα και το αντίστροφο.
Στην αρχή ήταν διασκεδαστικό, όμως αργότερα μεταφραστές άρχισαν να πέφτουν νεκροί από πυρά ελεύθερων σκοπευτών ή να χάνουν τη ζωή τους από αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς. Σύντομα δεν μπορούσαμε να περπατάμε στον δρόμο λόγω όλων αυτών κι έτσι ελικόπτερα μας πήγαιναν από ταράτσα σε ταράτσα.
Θυμάμαι μια φορά ότι κάναμε πεζή περιπολία και υπήρχε ένας αυτοσχέδιος εκρηκτικός μηχανισμός μέσα σε μια ψόφια αγελάδα. Δεν ξέρω πώς το έκαναν αλλά το έκαναν, περάσαμε από την αγελάδα και εξερράγη σκοτώνοντας δύο από τους πεζοναύτες μπροστά μου. Τότε συνειδητοποίησα πόσο κινδύνευσα να χάσω τη ζωή μου.
Ξαφνικά, δεν ήταν διασκεδαστικό. Έχανα φίλους και συγγενείς, και ένιωθα ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να σκοτωνόμουν. Ένιωθα ότι είχα κάνει λάθος που μπήκα στον στρατό σε εκείνη τη φάση, έχασα πραγματικά τον δρόμο μου.
VICE Video: Ελεύθερα Άλογα
Δούλευα για το Σώμα που εκπαίδευε τον νέο ιρακινό στρατό στο Ραμάντι. Μια μέρα ήμουν στο ντους και ένας στρατιώτης του ιρακινού στρατού βγήκε με μαλλιά τόσο μαύρα, που έλαμπαν στον ήλιο και σκέφτηκα τι όμορφος που ήταν. Αλλά ήμασταν στον στρατό και δεν επιτρεπόταν να κάνουμε coming out, έτσι απλώς τον κοίταζα. Ήξερα ότι τον έλεγαν Btoo, αλλά δεν ήξερα καν αν ήταν γκέι ή στρέιτ.
Λίγο αργότερα, μας έβαλαν μαζί σε μια αποστολή για να διώξουμε τους τρομοκράτες από ένα νοσοκομείο. Έτσι, εκείνο το βράδυ στο νοσοκομείο επιτέλους είχα την ευκαιρία να μιλήσω με τον Btoo. Καθίσαμε μαζί στο σκοτάδι και αρχίσαμε να μιλάμε. Του είπα, «Έχω έναν φιλο που αγαπάει τον φίλο του». Άρχισα να του μιλάω έτσι, επειδή δεν ήμουν σίγουρος αν ήταν γκέι.
Αλλά εκείνος δεχόταν ό,τι έλεγα. Είπε και εκείνος δικές του ιστορίες, και καθόμασταν έτσι πολλά βράδια συζητώντας για το πώς ένιωθα εγώ για τους φίλους μου και εκείνος για τους δικούς του. Στο τέλος κοιταχτήκαμε και αρχίσαμε να φιλιόμαστε. Έτσι κατάλαβα ότι ήταν γκέι.
Ήθελα πολύ να τον φιλήσω, αλλά πολλοί στρατιώτες έχουν κιάλια νυχτερινής όρασης και δεν μπορούσαμε να μείνουμε πολύ, άνετα.
Αρχίσαμε να συναντιόμαστε όπου μπορούσαμε, σε ξενοδοχεία ή σπίτια φίλων. Με όλες τις δολοφονίες, τους ελεύθερους σκοπευτές και τους αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς δεν ξέραμε για πόσο ακόμα θα ήμασταν ζωντανοί. Αλλά καθόμασταν μαζί τις νύχτες και ξεχνούσαμε τα πάντα.
Λίγο αργότερα είδα μια σειρά που λεγόταν Queer as Folk και είπα στο Btoo, «Άκου, στην Αμερική υπάρχουν γκέι μπαρ και κάποιοι παντρεύονται». Τότε συνειδητοποίησα ότι ίσως υπήρχε μια ζωή για μας, στην άλλη πλευρά του κόσμου.
Τότε, επίσης, υπήρχε ένα πρόγραμμα ασύλου στις ΗΠΑ για μεταφραστές που κινδύνευαν. Έκανα μια συνέντευξη και είπαν ότι μπορούσαν να μου χορηγήσουν άσυλο. Σκέφτηκα ότι αν πάω πρώτος, θα μπορώ να τους πω μετά «έχω έναν φίλο» ώστε να φέρω αργότερα και τον Btoo.
Ήταν πολύ δύσκολο να αφήσω τον Btoo πίσω μου. Αποχαιρετιστήκαμε στο αεροδρόμιο, ο ήλιος μόλις ανέτειλλε και είδα τα δάκρυα στα μάτια του, αν και προσπαθούσε να τα κρύψει. Του είπα ότι θα τα πούμε σύντομα, ότι θα φέρναμε και εκείνον στην Αμερική.
Δεν είχα καταλάβει ότι θα έπαιρνε χρόνια. Οι Αρχές μετανάστευσης τού αρνούνταν διαρκώς την είσοδο, λόγω του στρατιωτικού παρελθόντος του. Αλλά μετά από τέσσερα χρόνια, βρήκε άσυλο στον Καναδά. Έφτασε στον Καναδά το 2013. Εγώ ήμουν στο Σιάτλ, έτσι διαλέξαμε το Βανκούβερ επειδή ήταν μόνο δυο ώρες με το αυτοκίνητο, οπότε μπορούσα να πάω να τον δω ανά πάσα στιγμή.
Πήγαινα κάθε εβδομάδα επί δυόμιση χρόνια και εκείνο το διάστημα πήρα, επίσης, την υπηκοότητά μου. Εκείνη την εποχή ο Obama νομιμοποίησε τον γάμο των γκέι έτσι είπα στον Btoo, «Έλα να παντρευτούμε στον Καναδά και να δούμε αν μπορώ να κάνω αίτηση να έρθεις να ζήσεις μαζί μου στις ΗΠΑ». Αυτό ακριβώς κάναμε.
Παντρευτήκαμε του Αγίου Βαλεντίνου, το 2014. Κάναμε τα χαρτιά μας και περάσαμε συνέντευξη για βίζα – «συγχαρητήρια, σας δόθηκε βίζα για να ζήσετε στις ΗΠΑ». Ο Btoo και εγώ σωπάσαμε. Κοίταξα τη γυναίκα και είπα «μπορείτε να το ξαναπείτε»; Είπε «μπορούμε να του εκδώσουμε βίζα».
Βγήκαμε έξω και ούρλιαξα τόσο δυνατά όσο δεν είχα ουρλιάξει στη ζωή μου. Ούρλιαξα επειδή η αναμονή ήταν τόσο μεγάλη. Εγώ ήθελα απλώς να τον φροντίσω, να είμαι σίγουρος πως όταν θα άφηνε τα πάντα στο Ιράκ, εγώ θα ήμουν στο πλάι του. Αγάπη δεν είναι μόνο αυτό που νιώθεις όταν γνωρίζεις κάποιον. Αγάπη είναι το τι μπορείς να κάνεις γι’ αυτό το άτομο.
Η συμβουλή μου για όλους τους ΛΟΑΤΚΙ που ζουν ακόμα κρυφά και περνάνε δύσκολα: η ζωή είναι δική σας. Κανενός, μόνο δική σας. Αν πας να ζήσεις όπως σε βλέπουν οι άλλοι, δεν μπορείς να είσαι αυτός που είσαι.
Μοιραζόμαστε την ιστορία μας για να μάθει η νέα γενιά. Πολλοί συσχετίζουν την ομοφυλοφιλία μόνο με το σεξ, αλλά ξεχνούν την αγάπη. Και για μένα και τον Btoo η ιστορία μας δείχνει σε όλους τι περάσαμε και τι κάναμε για την αγάπη.
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.
Περισσότερα από το VICE
Ένα Κενό Ασφαλείας στο Σύστημα του Επιτελείου Γενικής Άμυνας
Η Ανησυχία για το αν θα Επιβιώσει η Σχέση σου Όταν Τελειώσει το Lockdown
