Πλέον έχει γίνει απολύτως αποδεκτό στην κοινωνία μας να υποκύπτεις ανερυθρίαστα στην επιθυμία να κινηματογραφηθείς. Aκόμη και μια απλή βόλτα στον δρόμο μπορεί να μετατραπεί σε μια διαδρομή μετ’ εμποδίων, ανάμεσα σε selfie stick, vlogger επί τω έργω και influencer που κάνουν «αυθόρμητες» φωτογραφίσεις μόδας. Ίσως γι’ αυτό το Boiler Room –το project που ξεκίνησε από το Λονδίνο και απλώθηκε σε όλο τον κόσμο- ταιριάζει τόσο πολύ στον τόσο απασχολημένο με τον εαυτό του κόσμο μας: τόσο οι δύο DJ όσο και το κοινό, βιντεοσκοπούνται και μεταφέρονται online μέσω streaming. Όταν το πάρτι τελειώσει, το βίντεο ποστάρεται στο Ίντερνετ και μια βραδιά στο club γίνεται μια αιώνια, χειροπιαστή ανάμνηση.
Κάτι παράξενο συμβαίνει στους ανθρώπους, όταν βρίσκονται σε show του Boiler Room. Έχω παρακολουθήσει πολλά stream και έχω δει άτομα που πηγαίνουν τακτικά σε πάρτι, να γίνονται μανιακοί. Αν το vlogging είναι μια μορφή αυνανισμού, το Boiler Room είναι ένα techno όργιο όπου η κάμερα είναι το επίκεντρο της προσοχής. Συνήθως, υπάρχει κάποιος μπροστά που δεν μπορεί να συγκρατηθεί και θέλει να μονοπωλεί τα φώτα της δημοσιότητας. Μοιάζει αλλήθωρος, το στόμα του βγάζει αφρούς, σπρώχνει κόσμο, φωνάζει και προσπαθεί να αγγίξει τον DJ – η επιθυμία να βρεθείς μπροστά στην κάμερα δεν γνωρίζει όρια.
Videos by VICE
Πρόσφατα πήγα στο Boiler Room στο μουσικό φεστιβάλ Dekmantel στο Άμστερνταμ, αποφασισμένος να ζήσω τα λίγα λεπτά δημοσιότητάς μου μπροστά-μπροστά. Ήθελα να δω αν το γεγονός ότι οι άνθρωποι φέρονται σαν ντίβες μπροστά στην κάμερα, είναι ένα προσωπείο ή αν όντως τους κυριεύει μια ακόρεστη επιθυμία για σταριλίκι. Παραθέτω αναλυτικά τι συνέβη.
4:25 μ.μ. – Μπήκα
Το πείραμά μου στο Boiler Room ξεκίνησε μόλις έφτασα στο Dekmantel. Δεν ανυπομονούσα, είχα στο μυαλό μου απλώς να τελειώνω. Είμαι ψηλός, σχεδόν δύο μέτρα και έχω συνηθίσει τα γεμάτα μίσος βλέμματα σε συναυλίες αν τολμήσω να σταθώ κοντά στη σκηνή. Αλλά η επιθυμία μου να γίνω πρωταγωνιστής ενός βίντεο του Boiler Room, ήταν μεγαλύτερη από την αίσθηση ευγένειάς μου προς τους υπόλοιπους. Ήλπιζα να καταλάβουν.
Για να μπω στο κλίμα, κατέβασα μια μπίρα κι έδεσα μια χρωματιστή μπαντάνα στο κεφάλι μου. Πήρα μια βαθιά ανάσα και μπήκα στον χαμό. Μερικές φορές κινούμουν με το πλάι, σαν κάβουρας, για να γλιστρήσω ανάμεσα στον κόσμο. Δυστυχώς, ήταν αδύνατον να αποφύγω τελείως το να ενοχλήσω κάποιους. Την πρώτη φορά που πάτησα ένα πόδι, ζήτησα συγγνώμη ευγενικά. Αλλά καθώς πλησίαζα στη μαγική κάμερα, τόσο λιγότερο με ένοιαζε όταν κατά λάθος χτυπούσα με τον αγκώνα μου κάποιον στο μάτι. Βίωνα τη φυσική επιλογή που συμβαίνει στο Boiler Room: όσοι έχουν συμπόνια ποτέ δεν φτάνουν μπροστά σε ένα πάρτι του Boiler Room.
4:36 μ.μ. – Με παίρνει η κάμερα;
Κόλλησα κάπου στην τρίτη σειρά. Μπροστά μου ήταν ένα κορίτσι που με κοίταζε ενοχλημένα κάθε φορά που προσπαθούσα να τη σπρώξω σιγά-σιγά στην άκρη. Μπροστά της ήταν ένα αγόρι και ένα κορίτσι που έμοιαζαν βγαλμένοι από μια σύγχρονη εκδοχή του Matrix. Ήταν αρκετά κοντοί, έτσι σκέφτηκα ότι η κάμερα ίσως ήδη να με έπιανε. Πήρα το κινητό μου για να τσεκάρω το livestream και διαπίστωσα ότι ο DJ βρισκόταν ανάμεσα σε μένα και την κάμερα. Προσπάθησα να χώσω το κεφάλι μου ανάμεσα στους μπροστινούς μου, αλλά δεν πήγε πολύ καλά – ο τυπάς από το Matrix σίγουρα δεν χάρηκε πολύ. Μόνο μια λύση υπήρχε: έπρεπε να φτάσω πιο μπροστά. Τότε ο συνεργάτης μου, που με παρακολουθούσε από το γραφείο, μου έστειλε ένα μήνυμα: «Ναι, σε βλέπω».
4:48 μ.μ. – Με δείχνει η κάμερα
Το κορίτσι, μπροστά μου, έφυγε και μόνο οι Matrix με εμπόδιζαν. Είδα την κάμερα, αλλά εστίαζε στα χέρια του DJ – άντε παλι. Έκανα τις πιο εντυπωσιακές κινήσεις μου και βοήθησε. Ο φακός σάρωσε το σώμα μου από πάνω μέχρι κάτω. Ήταν τέλειο. Έστειλα άθελά μου φιλάκια στους τεμπέληδες που έβλεπαν από τον καναπέ. Γεια, εδώ είμαι, υπάρχω.
4:53 μ.μ. – Έχω γίνει σκέτο τέρας
Με πρόσεξαν και τα άτομα που έκαναν σχόλια στο stream. Προφανώς η επιθυμία για προσοχή ήταν εμφανής στο πρόσωπό μου. «Ο ψηλός είναι σαν τον Γκοτζίλα που περιμένει να επιτεθεί στο μπροστινό μέρος», έγραψε κάποιος στο παράθυρο του chat.
4:56 μ.μ. – Είμαι μπροστά
Ο DJ έφτανε στην κορύφωση. Παρακινημένος από τη μουσική, ξεκίνησα να φωνάζω και να κουνάω τη γροθιά μου με ενθουσιασμό. Η κλιμάκωση έπαιρνε πολλή ώρα και ήταν κάπως κουραστικό. Το να πιέζεις τον εαυτό σου έτσι για πάνω από 20 δευτερόλεπτα δείχνει γελοίο, αλλά είναι χειρότερο να μην κινείσαι καθόλου προτού κορυφωθεί το κομμάτι.
Ενώ εγώ κουνούσα τη γροθιά μου, ο διπλανός μου χοροπηδούσε πάνω-κάτω. Όταν ο ρυθμός έπεσε τελικά, ξεκίνησε ένα mosh pit. Αν ο σκοπός του ήταν να φτάσει ύπουλα μπροστά, έκανε μεγάλο λάθος, επειδή εγώ τελικά (κι όχι αυτός) απόλαυσα τα οφέλη του χάους που προκάλεσε. Οι Matrix κόλλησαν στο χάος, αλλά εγώ με μια κομψή πιρουέτα μπόρεσα να ελευθερωθώ. Όταν ίσιωνα την μπαντάνα μου, το συνειδητοποίησα:
Ήμουν μπροστά.
Είναι δύσκολο να περιγράψω τι συνέβαινε στο κεφάλι μου εκείνη τη στιγμή. Ήταν μια τρελή, μανιακή αίσθηση. Ξαφνικά ήθελα να δείξω το στήθος μου, επειδή πήγα στο γυμναστήριο μια φορά φέτος.
Ξεκίνησα να ξεκουμπώνω το πουκάμισό μου και έκανα τις πιο εντυπωσιακές κινήσεις μου και η κάμερα εστίασε σε μένα. Ο τύπος που ξεκίνησε το mosh pit παραδέχτηκε την ανωτερότητά μου και έβαλε το καπέλο του στο κεφάλι μου. Δεν ξέρω πώς ήμουν, αλλά δεν είχε σημασία, επειδή σε αυτήν την ανεβασμένη φάση όλα φαίνονταν ωραία πάνω μου.
Ο DJ μού έδωσε το soundtrack που χρειαζόμουν. Ήθελα να τον αγκαλιάσω. Όλοι ούρλιαζαν και χόρευαν.
«Πίσω λίγο, πίσω!». Κάποιος με έσπρωχνε. Κάποιος με ένα μικρόφωνο που έκανε σαν να ήταν ο κυρίαρχος του κόσμου. Ενώ η μουσική χαμήλωνε, ξεκίνησε να ανακοινώνει τους DJ. Ένιωσα την εφορία μου να εξαφανίζεται και το χαμόγελο έσβησε απ’ το πρόσωπό μου. Η στιγμή μου είχε τελειώσει. Έβγαλα το καπέλο. Ήταν καφέ – το καφέ δεν είναι το χρώμα μου. Έφυγα, ελαφρώς σκυφτός.
5:05 μ.μ. – Ο απόηχος
Όταν βγήκα έξω, κάθισα σε έναν κορμό δέντρου, γεμάτος θλίψη και ντροπή. Η κάμερα με είχε τρελάνει, δίνοντάς μου την ευκαιρία να δείξω τις χορευτικές μου κινήσεις στο Ίντερνετ και να μείνουν εκεί στην αιωνιότητα. Για λίγο αποστασιοποιήθηκα, δεν ήμουν ο εαυτός μου – και εξαιτίας αυτού, η ξεδιάντροπη μαλακία μου είναι τώρα διαθέσιμη στο ίντερνετ για πάντα. Ευτυχώς, φορούσα γυαλιά ηλίου.
Συγγνώμη, Identified Patient. Το σετ σου ήταν εκπληκτικό, αλλά εγώ ασχολιόμουν με τη δική μου δόξα. Συγγνώμη και σε σας που σας πάτησα. Συγγνώμη, κορίτσι που με εμπόδιζες. Συγγνώμη, τυπάδες απ’ το Matrix και συγγνώμη θεατές από το σπίτι. Σκέφτομαι να κάνω ένα vlog γεμάτο μεταμέλεια, για να ζητήσω συγγνώμη, αλλά πολύ φοβάμαι ότι ούτε αυτό θα με κάνει να νιώσω καλύτερα.
Μπορείτε να δείτε ολόκληρο το ντροπιαστικό επεισόδιο εδώ:
Μια εκδοχή αυτού του άρθρο δημοσιεύτηκε στο Noisey Netherlands.
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.
Περισσότερα από το VICE
Ο Drake Είναι οι Red Hot Chili Peppers της Ραπ (με την Καλή Έννοια)
Η πιο Πρόσφατη Κρίση στον Λευκό Οίκο Ήταν Αυτό το Τηλεφώνημα με Ανοιχτή Ακρόαση
Ο Ερρίκος Λίτσης Έχει Κουραστεί Λίγο να Μιλά Μόνο για το «Σπιρτόκουτο»
