Οι Χούλιγκαν της Θεσσαλονίκης

Η αδρεναλίνη είναι σαν ναρκωτικό που κυλά στις φλέβες. Από ένα σημείο και μετά γίνεται απαραίτητη. Κερκίδες, καπνογόνα, σημαίες, συνθήματα υπό τον ήχο των τυμπάνων. Ταχυπαλμία, έξαψη, ιδρώτας. Μια αίσθηση που δεν μπορεί να αντικατασταθεί. «Κανείς που βρίσκεται έξω από αυτό, δεν θα μπορέσει να καταλάβει», λένε εκείνοι που ασχολιούνται βαθύτερα με τον χουλιγκανισμό. Είναι κάτι που ξεκινά από την αγάπη για την ομάδα, μετατρέπεται σε πάθος και δεν μπορεί να καταλαγιάσει. Όλοι θυμούνται τον εαυτό τους στα πέταλα από μικρή ηλικία, μαζί με τους πατεράδες τους να παρακολουθούν αγώνες, να πανηγυρίζουν σε κάθε γκολ, να χοροπηδούν μέσα σε αυτή την έκρηξη συναισθημάτων. Και στη συνέχεια, σύνδεσμος, παρέες, εκδρομές, σκηνικά.

Από τη δεκαετία του '80 μέχρι σήμερα, ο χουλιγκανισμός έχει αλλάξει ρότα. Δεν είναι απλά συναντήσεις και ξύλο. Είναι μαχαίρια, ναυτικές φωτοβολίδες, ρόπαλα, αυτοσχέδιοι εκρηκτικοί μηχανισμοί και καπνογόνα. Ο οπαδισμός ήταν πιο ρομαντικός, πιο αδιάφθορος και πιο ειλικρινής. Πλέον έχει χαθεί ο αυθορμητισμός, η γνήσια κουλτούρα του, το μέταλλο που είχε καλλιεργηθεί. Και πολλές φορές υπάρχουν θύματα αυτού του τυφλού μίσους, όπως συνέβη στη Θεσσαλονίκη με τον Άλκη. Παλιότερα, στις οπαδικές συμπλοκές τηρούνταν κάποιοι «άγραφοι» κανόνες. Όμως, ραντεβού δεν υπάρχουν τόσο συχνά. Τα ραντεβού είναι άτυπα και γίνονται μέσω του αιφνιδιασμού των αντίπαλων οπαδών.

Ο οπαδικός χάρτης δεν μπορεί εύκολα να σκιαγραφηθεί, αφού τα πέταλα είναι σαν μια μικρογραφία της κοινωνίας. Μπορεί σε ορισμένες θύρες να επικρατούν ακροδεξιά στοιχεία και σε άλλες αντιφασιστικά. Όμως, πάντοτε, οι όποιες συγκρούσεις μπορεί να προκληθούν εξαιτίας των διαφορετικών πολιτικών απόψεων, τελικά παραμερίζονται κάτω από την ομπρέλα της ομάδας. Η σύμπλευση είναι κοινή. Η πολιτική στάση των χούλιγκαν δεν καθορίζεται από τα συμφέροντα των ιδιοκτητών της ομάδας -τουλάχιστον στο υγιές κομμάτι του οπαδισμού- ωστόσο, αυτό είναι κάτι που διαφέρει από ομάδα σε ομάδα.

Δεν θα μπορούσαμε εύκολα να προσδιορίσουμε το «προφίλ» και την κουλτούρα των χούλιγκαν, αφού οι απαντήσεις ήταν αντικρουόμενες. Ορισμένοι ανέφεραν πως δεν υπάρχει συγκεκριμένο «προφίλ», καθώς η ποικιλομορφία στιλ και συμπεριφορών που υπάρχει στον κοινωνικό ιστό, αποτυπώνεται και στα πέταλα. Μιλώντας από κοινωνική σκοπιά, κάποιοι τόνισαν πως επειδή έξω υπάρχει διάχυτη οικονομική και επαγγελματική βία, ανεργία και εξαθλίωση, οι νέοι θέλουν κάπως να ξεσπάσουν και να εκφραστούν, αναζητώντας την αδρεναλίνη μέσα από τον χουλιγκανισμό. Τα τελευταία γεγονότα -με τη δολοφονία του Άλκη και τη δίκη που είναι σε εξέλιξη, καθώς και τα διάφορα σκηνικά που συμβαίνουν μεταξύ οπαδών- έφεραν από μόνα τους στην επιφάνεια την ανάγκη να αναλυθεί το φαινόμενο σε βάθος χρόνου.

Το VICE επικοινώνησε με χούλιγκαν των πέντε μεγάλων ομάδων -Ολυμπιακός, ΠΑΟ, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Άρης- οι οποίοι μίλησαν για τις συμπλοκές, τα σκηνικά, την εμπειρία τους, το προφίλ και την κουλτούρα τους, το σημείο καμπής που μπήκαν στο «παιχνίδι» τα μαχαίρια, τις αλλαγές του χουλιγκανισμού από το '80 μέχρι σήμερα αλλά και για την αμφιλεγόμενη σχέση οπαδισμού-πολιτικής.

Σε αυτό το κείμενο μιλούν για τον χουλιγκανισμό στη Θεσσαλονίκη, οπαδοί του ΠΑΟΚ και του Άρη.

Δες εδώ τι λένε για τον χουλιγκανισμό στην Αθήνα, οπαδοί των ΟΣΦΠ, ΠΑΟ και ΑΕΚ.

«Πρώτα από όλα γίναμε ΠΑΟΚ και μετά όλα τα άλλα»

«Νομίζω το μικρόβιο του ΠΑΟΚ ήρθε στον οργανισμό μου από τη στιγμή της γέννησής μου, αφού η πρώτη μου κουβέρτα ήταν ασπρόμαυρη και είχε πάνω τον δικέφαλο αετό. Στα τέσσερα χρόνια της ζωής μου για πρώτη φορά βρέθηκα στο πέταλο της Θύρας 4 με τον πατέρα μου να με κρατάει ψηλά, φωνάζοντας “βαφτίσια”! Αυτό νομίζω από μόνο του μπορεί να σου δώσει μια απάντηση, αλλά και να εξηγήσει το γεγονός ότι πρώτα από όλα γίναμε ΠΑΟΚ και μετά όλα τα άλλα», λέει στο VICE ο Α. ο οποίος είναι σήμερα 28 ετών.

Οπως εξηγεί ο Α, αυτό που τον ώθησε να ασχοληθεί πιο ενεργά ήταν «η αγάπη για την ομάδα, η ιστορία της αλλά και η αδρεναλίνη που νιώθεις όταν βρίσκεσαι στο αγαπημένο σου πέταλο. Είναι ο ίδιος ο ΠΑΟΚ ο οποίος αποτελεί τρόπο ζωής καθώς είναι πάθος, ανταρσία, αντίσταση». Ωστόσο, σε ό,τι αφορά τους υπόλοιπους, αναφέρει πως δεν μπορεί να κατηγοριοποιηθεί η οργάνωση όλων των οπαδών κάτω από ένα λόγο. «Σίγουρα για κάποιους είναι το πάθος και η αγάπη για την ομάδα, για άλλους είναι μια διαδικασία κοινωνικοποίησης-ομαδοποίησης, αλλά σίγουρα υπάρχουν και οπαδοί που έχουν διαφορετικά κίνητρα. Εχει να κάνει με τις αφετηρίες, τα θέλω και τη στάση ζωής του κάθε οπαδού. Εγώ θα επιλέξω να σου μιλήσω για την υγιή πλευρά του οπαδού. Η ζωή του περιλαμβάνει ωραίες στιγμές και αυτές είναι οι οπαδικές αγκαλιές μέσα στον σύνδεσμο μετά από νίκη της ομάδας, οι μεγάλες και πολύωρες εκδρομές αλλά και αυτή η μαγική στιγμή όπου η αδρεναλίνη χτυπάει «κόκκινο» και σε κάνει να απολαμβάνεις το κάθε λεπτό δίπλα σε αγαπημένα σου πρόσωπα. Η κάθε ομάδα έχει μια ιστορία και ο οπαδός είναι αυτός που καλείται να την συνεχίσει αλλά και να την υπερασπιστεί όπως χρειάζεται», τονίζει ο Α.

Αναφορικά με το πλαίσιο μέσα στο οποίο κανονίζονται τα «ραντεβού», ο Α. επισημαίνει πως το συγκεκριμένο ξεκινά και τελειώνει ανάμεσα στους οπαδικούς κύκλους και δεν θα ήθελε να μοιραστεί κάτι περαιτέρω επ' αυτού.

Οι χούλιγκαν είναι σαν μια μικρογραφία της κοινωνίας, αφού και αυτός είναι ένας χώρος στον οποίο υπάρχουν πολλά και εντελώς διαφορετικά είδη ανθρώπων, σύμφωνα με τον Α. «Δεν νομίζω ότι υπάρχει συγκεκριμένο προφίλ χούλιγκαν, ασχέτως αν τα ΜΜΕ θέλουν να πλασάρουν ένα συγκεκριμένο είδος ανθρώπου. Νομίζω ότι υπάρχει μεγάλη ποικιλία συμπεριφορών, όπως υπάρχει και μέσα στην κοινωνία, απλά αν μπορούμε να διακρίνουμε κάτι κοινό, αυτό πιθανότατα να είναι τα διακριτικά της εκάστοτε ομάδας», αναφέρει ο ίδιος.

Σύμφωνα με τον Α., η πολιτική στάση των οπαδών δεν καθορίζεται από τα συμφέροντα των ιδιοτήτων μιας ομάδας. «Και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι σε πάμπολλες περιπτώσεις οπαδοί, απλοί καθημερινοί άνθρωποι (εργάτες , ντελιβεράδες κλπ.), ήταν αυτοί που συγκρούστηκαν με ολόκληρες οργανωμένες μαφίες και μεγάλα κεφάλια, με αποτέλεσμα ακόμα και την ίδια την φυλάκισή τους. Ο υγιής οπαδός νοιάζεται πρωταρχικά για το καλό της ομάδας του αλλά και το καλό των γύρων του και παραμένει αμερόληπτος και αμετάβλητος από την πολιτική στάση των προέδρων».

Όπως λέει, «μια θύρα η οποία σέβεται τον εαυτό της, σίγουρα θα πρέπει να είναι σε θέση και να μπορεί να ασκεί κριτική, όταν αυτό καθίσταται αναγκαίο. Φυσικά αυτό διαφέρει από πέταλο σε πέταλο και από αρχηγό σε αρχηγό. Έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό από τον άνθρωπο, καθώς και από τα διάφορα συμφέροντα. Αλλά και πάλι, επαναλαμβάνω, στηρίζεται στην στάση ζωής του κάθε οπαδού. Ένας οπαδός πρέπει να είναι τίμιος, ειλικρινής, ντόμπρος και να μην εξαρτάται από τίποτα».

Σε σχέση με τις πολιτικές αντιλήψεις που κυριαρχούν στα πέταλα, ο Α. υπογραμμίζει πως «όπως η κοινωνία, έτσι και το πέταλο, αποτελεί ένα διαταξικό πολιτικό μόρφωμα στο οποίο κάθε φορά υπάρχουν όλες οι πολιτικές αντιλήψεις. Στα πέταλα κυρίως η πολιτικοποίηση γίνεται μέσω των φιλικών κύκλων. Επειδή η πολιτικοποίηση όλων δεν βρίσκεται στα ίδια επίπεδα, είναι πολύ πιθανό η άποψη ενός ανθρώπου να συμπαρασύρει και άλλους ανθρώπους. Δεν θεωρώ ότι υπερισχύουν τα φασιστικά στοιχεία, ούτε θεωρώ οτι ο οπαδισμός στην Ελλάδα είναι συνδεδεμένος με την ακροδεξιά».

Τι συμβαίνει όμως, όταν στα πέταλα συνυπάρχουν διαφορετικές πολιτκές αντιλήψεις; Είναι αρκετό για να υπάρχει κάποιου είδους «διάσπαση» ή πάντοτε η σύμπλευση είναι κοινή; Είναι ένα ερώτημα που γεννιέται σε όσους δεν είναι μέσα σε αυτό. «Σε πολλές περιπτώσεις η σύμπλευση είναι κοινή για το καλό της ομάδας. Παρόλα αυτά, σε περιπτώσεις όπου χάνονται οι ισορροπίες, υπάρχουν στιγμές σύγκρουσης και εσωτερικής διαμάχης μεταξύ των οπαδών. Όπως η ίδια η κοινωνία συγκρούεται μεταξύ της, έτσι και το πέταλο φτάνει σε ένα σημείο στο οποίο χάνει την συνοχή του. Καλώς ή κακώς, οι θύρες και τα πέταλα αποτελούν μικρογραφία της κοινωνίας», εξηγεί ο Α.

«Αν υπάρχει μια σχέση εξάρτησης, αυτή είναι με τον δικέφαλο αετό»

Ο ίδιος δεν θεωρεί πως έχει βρεθεί σε κάποια αντικειμενικά πολύ δύσκολη στιγμή, καθώς, όπως λέει, τίποτα δεν μπορεί να ξεπεράσει τα όριά του. Για τις συμπλοκές, αναφέρει πως «ο δρόμος, τα πέταλα, η πλατεία έχουν εμπόδια. Το ζήτημα είναι κάθε φορά να βρίσκεις τους τρόπους να προχωράς, ακόμα και αν χρειαστεί να περάσεις και από πάνω». Παρά τις όποιες δυσκολίες, δεν υπήρξε καμία στιγμή που σκέφτηκε να τα παρατήσει. «Ο όρκος δόθηκε από το πρώτο λεπτό που μπήκα και τίποτα δεν είναι ικανό να τον σπάσει. Αν υπάρχει μια σχέση εξάρτησης του εαυτού μου, αυτή είναι με τον δικέφαλο αετό, το μαύρο, το άσπρο και το πέταλο της Θύρας 4», τονίζει ο Α. Τον ρωτάω εάν υπάρχουν γνωστοί του που έχουν μπει φυλακή για συμμετοχή σε επεισόδια ή για παραβατική συμπεριφορά. «Ναι, υπάρχουν», απαντά λακωνικά.

Η απαγόρευση των μετακινήσεων των οπαδών είχε δημιουργήσει μία νέα κατάσταση στο οπαδικό κίνημα. Ωστόσο, όπως λέει ο Α, δεν θεωρεί πως αυτό έχει παίξει κάποιο ρόλο στην αύξηση της εξωγηπεδικής βίας. Παρόλα αυτά, επιμένει ότι το ιδανικό είναι οι ελεύθερες μετακινήσεις ώστε οι οπαδοί από όλη την Ελλάδα να ταξιδεύουν για να βρεθούν στο πλευρό της αγαπημένης τους ομάδας. «Οι εκδρομές είναι υγεία, είναι ζωή και καλό θα είναι να γίνουν και πάλι νόμιμες. Ας τονιστεί ότι οι εκδρομές δεν έχουν σταματήσει ποτέ για αυτούς που το θέλουν και το κάνουν πράξη».

«Χάθηκε η γνήσια κουλτούρα του οπαδισμού»

Οι αλλαγές που έχουν σημειωθεί στον οπαδισμό από τη δεκαετία του '90 μέχρι σήμερα, αλλά και η πορεία του στον ελλαδικό χώρο, παρουσιάζει μεγάλες αποκλίσεις. «Σίγουρα ο οπαδισμός ήταν αρκετά πιο ρομαντικός, πιο αδιάφθορος και πιο ειλικρινής. Σίγουρα χάθηκε ο αυθορμητισμός, η γνήσια κουλτούρα του, όπως και το μέταλλο που είχε καλλιεργηθεί. Είναι στο χέρι μας αν θα ξανά κάνουνε τα γήπεδα να θυμίζουν την περίοδο του 90’ και αν θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τα λάθη και τις προβληματικές του σήμερα», λέει ο Α. «Και θα κλείσω με ένα αγαπημένο τρίπτυχο: ΕΙΣΑΙ ΠΑΟΚ, ΣΚΕΨΟΥ ΠΑΟΚ, ΖΗΣΕ ΠΑΟΚ. Σ’ ΑΓΑΠΩ ΜΕ ΤΟΣΗ ΤΡΕΛΑ, ΟΣΟ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΗ ΓΗ».

«Αυτό που μας ενώνει είναι κάτι πολύ ισχυρό»

Ο Γ. έχει μεγαλώσει στη Θεσσαλονίκη και είναι 34 ετών. Ήταν ενεργός χούλιγκαν στον Άρη. «Πηγαίνω στο γήπεδο από τα δέκα μου. Αυτό που με έκανε να αγαπήσω αυτή την ομάδα είναι η τόσο μεγάλη πίστη που έχει ο κόσμος της και για το γεγονός ότι παρόλο που δεν παίρνει τίτλους σε αυτές τις «σκοτεινές» τελευταίες δεκαετιές του επαγγελματικου αθλητισμού, ο κόσμος διατηρεί την τεράστια δυναμική του. Σήμερα δεν είμαι ενεργός. Ο λόγος που παίρνω το θάρρος να μιλήσω, είναι πως νιώθω υπόλογος και υπεύθυνος κι εγώ με τον τρόπο που σκεφτόμουν και έπραττα. Μικρότερος πίστευα ότι η αγάπη για την ομάδα είναι ανιδιοτελής. Δίνω τη ζωή μου για τον Άρη, αλλά πλέον η φάση είναι σαπίλα», λέει μιλώντας στο VICE.

Στο χώρο τον ώθησε να μπει ο κοινωνικός του περίγυρος, η αγάπη για αυτό που πρέσβευε η ομάδα, αλλά και η δύναμη που αισθανόταν όταν πήγαινε στο σύνδεσμο και έκανε περισσότερους φίλους. «Δεν μπορείς να το καταλάβεις. Είναι κάτι πολύ ισχυρό που μας ενώνει με αυτούς τους ανθρώπους. Είμαστε ένα, ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας καταγωγής», εξηγεί. «Ακόμα και σήμερα, αυτό που τραβάει τους πιτσιρικάδες, είναι η φάση με τα μηχανάκια, τις γειτονιές, το ξύλο, λίγο η μαγκιά, η αλητεία, το τσιγάρο. Σίγουρα από ένα σημείο και μετά προκύπτουν και άλλα κίνητρα. Είναι η δόξα, ποιος είναι περισσότερο μάγκας ή και άλλοι λόγοι. Και καμιά φορά οι ιδέες για την ομάδα και την αδελφικότητα πάνε περίπατο».

«Δεν υπάρχουν κανόνες στον πόλεμο»

Σήμερα, όπως λέει ο Γ., δεν υπάρχουν ραντεβού. «Άμα συμβεί οτιδήποτε, ποιος θα είναι υπόλογος; Κανείς δεν μπορεί να πάρει την ευθύνη. Οπότε, τα ραντεβού είναι άτυπα. Σε γειτονιές, όπου κάτσει. Εδώ και κάποια χρόνια τα σκηνικά γίνονται σε γυναικεία βόλεϊ, αγώνες χάντμπολ και μέρη που δεν έχει πολύ κόσμο».

Κανόνες; «Δεν υπάρχουν κανόνες στον πόλεμο. Δεν υπάρχει κανένας κανόνας», απαντά με ευθύτητα. Πλέον έχει γίνει προσωπικό. Δεν έχει να κάνει με το σύνδεσμο. «Και γενικά δεν μπορεί η συμπεριφορά κάποιων ατόμων να στιγματίζει το σύνδεσμο, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα πως οι σύνδεσμοι δεν είναι εκτροφεία βίας. Ειδικά στη Θεσσαλονίκη, επειδή είναι πιο μικρή πόλη και ξέρουν που μένει ο καθένας, πηγαίνουν έξω από σπίτια ή και σε δουλειές. Οι πιτσιρικάδες έχουν ξεφύγει», λέει ο Γ. Όμως, υπάρχει διαχωρισμός σε κάθε σύνδεσμο. Οι σύνδεσμοι της επαρχίας -σύμφωνα με τον ίδιο- είναι περισσότερο ειρηνικοί, ενώ στις πόλεις είναι σαν ζούγκλα και μπορεί να επικροτείται και όλη αυτή η κουλτούρα με τα μαχαίρια. Στον πόλεμο αλλά και στη ζωή γενικότερα, χωρίς να το θέλεις, καλείσαι να εφαρμόσεις τα ιδία μέσα με τον αντίπαλο, γιατί πολύ απλά δεν μπορείς να τον αντιμετωπίσεις».

«Πάντως, δεν υπάρχουν standards στο προφίλ του χούλιγκαν. Τα προηγούμενα χρόνια υπήρχε πλουραλισμός στο κομμάτι της εμφάνισης, έβλεπες και κόσμο κυριλάτο. Τώρα επικρατεί μία άλλη κουλτούρα. Μαυροντυμμένοι, με καπελάκι και κουκούλα για να μη φαίνονται πολύ. Και φυσικά επικρατεί και η κουλτούρα των ναρκωτικών σε ατομικό επίπεδο. Κάποια πράγματα δεν πιστεύω πως μπορούν να τα κάνουν νηφάλιοι άνθρωποι», λέει ο Γ.

«Υπάρχουν πολλές φωνές, αλλά καμία πάνω από τον Άρη»

«Δεν ξέρω για όλες τις ομάδες, αλλά σε ό,τι αφορά τη δική μας ομάδα, νιώθω πολύ περήφανος γιατί δεν υπάρχουν πολιτικά θέματα. Εμείς βάζουμε τον Άρη πάνω από όλα. Μπορεί να υπάρχουν πολλές φωνές, αλλά καμία δεν είναι πάνω από τον Άρη», αναφέρει με βεβαιότητα ο Γ. «Δεν υπάρχει ανάγκη να ξεκαθαρίσουμε τίποτα στο πέταλο, μπορεί ο καθένας να είναι ό,τι θέλει. Όμως, είτε είναι αριστερός είτε δεξιός, δεν μπορεί να εκφραστεί για αυτά τα ζητήματα στο γήπεδο και αυτό είναι κατόρθωμά μας. Βέβαια πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως στο πέταλο δεν έχουν θέση ρατσιστικά κινήματα».

Σύμφωνα με τον Γ., «πολλές λαϊκές ομάδες στην Ελλάδα, έγιναν για χρόνια δεξαμενές ψήφων. Για έναν αθλητικό σύλλογο είναι πολύ επικίνδυνο να βγαίνει στον κόσμο με μότο “θα χωρίσουμε την Ελλάδα στα δύο”. Είδαμε ομάδες να μετατρέπονται σε κόμματα». Οι σύνδεσμοι πρέπει να είναι ανεξάρτητοι, τονίζει ο Γ. Ο Άρης, όπως λέει, είναι ίσως η μοναδική ομάδα την οποία πήραν στα χέρια τους οι οπαδοί τα προηγούμενα χρόνια. Και στη δική τους περίπτωση, έχει ασκήσει κριτική, έχει “κυνηγήσει” τους προέδρους οι οποίοι δεν ήταν καλοί για την ομάδα. Ωστόσο, δεν θεωρεί πως ισχύει για όλους.

«Άποψή μου είναι πως πίσω από αυτό το μίσος για το άλλο χρώμα και τη διαφορετικότητα, υπάρχει φασισμός. Δεν μπορώ να συνδέσω την κάθε ομάδα με αντίστοιχα κόμματα. Όμως σε άλλα γήπεδα είναι γεγονός πως πλακώνονται μεταξύ τους οι διαφορετικές πολιτικές ομάδες. Το ξέρουν όλοι αυτό. Εμείς ευτυχώς δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε τέτοια ζητήματα. Ο Άρης δεν έχει πάρει κάποια ταυτότητα και δε θέλει. Δίνει μια αντιφασιστική εικόνα». Βλέπει πως στην πόλη του έχουν πάρει δύναμη κάποιες φασιστικές ομάδες.

«Είδα τη ζωή μου σαν ταινία»

Μέσα σε αυτή την πορεία, έχει βιώσει δύσκολες στιγμές. Χαρακτηριστικά θυμάται όταν κατά τη διάρκεια μετακίνησης σε εκτός έδρας αγώνα, βρισκόταν σε όχημα στο οποίο οι αντίπαλοι πέταξαν μολότοφ και τυλίχθηκε στις φλόγες. Μέχρι να βγει έξω είδε τη ζωή του σαν ταινία σε λίγα δευτερόλεπτα. Νόμιζε πως θα πεθάνει. Εκείνη η στιγμή ήταν το πικ που σκέφτηκε να κόψει. Τον άγγιξε ως έναν βαθμό, αλλά επέμεινε. Πείσμωσε κάπως. Και την επόμενη εβδομάδα, κατέβηκε σε εκτός έδρας μετακίνηση.

Έχει βρεθεί σε πολλά σκηνικά και όπως λέει, από τύχη δεν έχει τραυματιστεί σοβαρά και είναι αρτιμελής. Και εξηγεί πως ο ίδιος δεν έχει κάνε κακό σε κάποιον που χρειαζόταν βοήθεια κάποια στιγμή σε σκηνικό. Τον ρωτώ αν υπάρχουν γνωστοί του που έχουν μπει φυλακή για επεισόδια ή παραβατική συμπεριφορά. «Ναι, έχω πολλές τέτοιες εμπειρίες» απαντά, χωρίς να δώσει παραπάνω λεπτομέρειες.

«Παλιά υπήρχε έντονο ταξικό στοιχείο, πλέον υπάρχει mix πολιτικό»

Από το '80–'90 μέχρι σήμερα, ο χουλιγκανισμός έχει αλλάξει. «Τότε με χιλιάδες κόσμου στα γήπεδα, υπήρχε ένα περιπολικό γιατί ο κόσμος δεν πλακωνόταν σε αυτό το βαθμό, παρ' όλο που δε υπάρχουν ακόμα ταξικοί διαχωρισμοί στις ομάδες. Ο κόσμος του ΠΑΟΚ π.χ. παλαιότερα αντιπροσώπευε περισσότερο τον προσφυγικό και λαϊκό κόσμο, ο Άρης την αστική τάξη. Αυτός ο διαχωρισμός ήταν έντονος μέχρι και μεταπολεμικά. Δηλαδή, παλιά ήταν έντονο το ταξικό, σήμερα είναι ανύπαρκτο και είμαστε ένα μιξ και πολιτικά και σαν σώμα», λέει ο Γ. «Έχει αγριέψει η κοινωνία. Επικρατεί η κουλτούρα της βίας και των ναρκωτικών. Το '80 ήταν γενικά πιο αγνά τα πράγματα στην κοινωνία. Δεν σκότωναν για να κλέψουν ένα κινητό, δεν γίνονταν τόσες ένοπλες ληστείες. Σχεδόν μισό αιώνα μετά, δεν μπορούμε να μιλήσουμε με τα ίδια δεδομένα, είμαστε σε έναν τελείως διαφορετικό κόσμο. Δεν είναι λογικά αυτά που συμβαίνουν σήμερα και τα αίτια είναι και κοινωνικά. Για παράδειγμα, ας μιλήσουμε για τους πιτσιρικάδες που πλέον ασχολούνται ενεργά. Είναι νέα παιδιά που δεν έχουν δουλειά, είναι στην ανεργία, δεν σηκώνονται το πρωί με ένα σκοπό, για να λειτουργήσει το σώμα και το μυαλό. Το μοναδικό πράγμα που σκέφτονται είναι πως θα βρουν τους αντιπάλους, με ποιο τρόπο θα τους κάνουν πέσιμο. Όταν αυτά είναι τα βασικά σου προβλήματα, προφανώς φταίει και το βιοτικό σου επίπεδο που ορίζεται από το κράτος και κατ' επέκταση και από τους ίδιους τους πολίτες. Οι μισοί κάτω των 30 δεν έχουν δουλειά. Και βλέπω κακές κουλτούρες, κακές εικόνες. Ακόμα και τα παιχνίδια που παίζουμε από μικροί έχουν βία και όπλα. Υπάρχει μία διάχυτη βία παντού».

Στην αύξηση της βίας, έχει παίξει ρόλο και η απαγόρευση των εξωγηπεδικών μετακινήσεων, σύμφωνα με τον Γ. «Αυτό είναι εμφανές γιατί από εκεί που γίνονταν σκηνικά την εβδομάδα του ματς, πλέον γίνονται σε άσχετες μέρες και ώρες. Από τότε που οι φιλοξενούμενοι δεν μπορούν να μπουν στα γήπεδα, προσπαθούν να βρουν άλλους χώρους να “παίξουν”».

Περισσότερα από το VICE

Αλήθειες Μόνο: Μπορεί να Πεθάνεις από την Πολλή Βαρεμάρα;

Οι Άνθρωποι που Χαράσσουν τα Μονοπάτια στα Τζουμέρκα Είναι Case Study

«Δεν την Απατούσε, Πήγαινε στο Σουβλατζίδικο» - Μία Ιδιωτική Ντετέκτιβ Θυμάται Παρακολουθήσεις

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.