Η Sohaila Ονειρεύεται να Γίνει Επαγγελματίας Αθλήτρια του Muay Thai

Η αίσθηση της φουρτουνιασμένης θάλασσας που σφυροκοπούσε το φουσκωτό, καθώς αυτό διέσχιζε τα παγωμένα νερά του Αιγαίου, η οσμή του θανάτου που ερχόταν ένα βήμα όλο και πιο κοντά και ένιωθαν την ανάσα του σε κάθε ριπή ανέμου, η αβεβαιότητα για το αύριο που δεν γνώριζαν πότε και αν θα καταφθάσει, δεν στάθηκαν εμπόδιο για εκείνους. Ήταν αποφασισμένοι να αφήσουν πίσω τους το πατριαρχικό καθεστώς των Ταλιμπάν, να απεγκλωβιστούν από τη σκληρότητα και να βρουν ένα νέο έδαφος να στεριώσουν. Το μυαλό τους καρφωμένο σε μία πραγματικότητα που ακόμα φάνταζε μακρινή, αλλά όχι ανέφικτη.

Η Sohaila Shojayie είναι 16χρονη προσφύγισσα και αθλήτρια του Muay Thai. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Πακιστάν και το Αφγανιστάν. Όπως λέει στο VICE, ένιωθε ανασφάλεια λόγω της κατάστασης που επικρατούσε στην Καμπούλ. Κάθε μέρα που περνούσε, ήταν ακόμη χειρότερη εξαιτίας του αβάσταχτου καθεστώτος που επέβαλαν οι Ταλιμπάν. «Δεν μπορούσα να πάω στο σχολείο για να μορφωθώ, δεν μπορούσα να πάω στο γυμναστήριο για προπόνηση, γιατί είμαι κορίτσι. Δεν μας επέτρεπαν να κάνουμε αθλητισμό, ούτε να βάλουμε το δικό μας λιθαράκι για να χτίσουμε το μέλλον μας». Είναι μία από τους χιλιάδες ανθρώπους που ισοπέδωσαν το φόβο και αποφάσισαν να κάνουν αυτό το μακρύ ταξίδι, χωρίς να γνωρίζουν που θα τους βγάλει. Πρώτη της στάση, το κολαστήριο της Μόριας. Εκεί, έμεινε για περίπου οκτώ μήνες.

Χαμένη στον απέραντο λασπότοπο της Μόριας, η Sohaila προσπαθούσε να επιβιώσει ανάμεσα στους 15.000 ανθρώπους που βρίσκονταν εκεί, σε ένα καμπ χωρητικότητας 3.000. Παραπήγματα, αυτοσχέδιες σκηνές και σωροί από σκουπίδια που ήταν πεταμένα από 'δω και από 'κει, συνέθεταν την εικόνα του καταυλισμού. Και με κάθε βροχή, τα πόδια των ανθρώπων βυθίζονταν κάτω από πυκνές λάσπες και βούλιαζαν, μαζί με τα όνειρά τους.

«Όταν αντίκρισα την κατάσταση εντός του καμπ, σοκαρίστηκα. Μέτρα υγιεινής δεν υπήρχαν, ενώ ανύπαρκτη ήταν και η μέριμνα για τους ανθρώπους οι οποίοι αντιμετώπιζαν προβλήματα υγείας. Χιλιάδες άνθρωποι μοιράζονταν τις ίδιες τουαλέτες και τα ίδια μπάνια. Στεκόμουν στην ουρά για ώρες», περιγράφει η ίδια. «Ήμασταν μέσα σε μία ζούγκλα, χωρίς ηλεκτρισμό για να μαγειρέψουμε ή να φορτίσουμε τα κινητά μας. Ανάβαμε καυσόξυλα μόνοι μας, για να φτιάξουμε φαγητό και τσάι».

Μία πραγματικότητα από την οποία δεν μπορούσε να ξεφύγει. Κάθε δευτερόλεπτο που ζούσε στο καμπ της Μόριας ήταν δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο. Κι όχι μόνο για εκείνη. Αλλά και για την οικογένειά της που ξεκίνησαν μαζί αυτό το δύσβατο ταξίδι. Και για όλους τους πρόσφυγες που βρίσκονταν στην ίδια κατάσταση, στην ίδια φυλακή της ζωής, ανήμποροι να αποδράσουν. Εγκλωβισμένοι και παράλληλα παρατημένοι, έρμαια της μοίρας. Και οι χιλιάδες παιδικές ψυχές που κατέφθασαν εκεί, δεν είχαν ούτε πρόσβαση στην εκπαίδευση. «Δεν υπήρχε κάποιο υποτυπώδες σχολείο για τα παιδιά που ζούσαν μέσα στο καμπ», λέει η 16χρονη Sohaila. Η ευθύνη της Πολιτείας τεράστια. «Θα έπρεπε να φτιάξουν ένα ασφαλές περιβάλλον για τα παιδιά, να σεβαστούν τα δικαιώματά τους και να δημιουργήσουν ένα σχολείο, ώστε να ενθαρρύνουν τα παιδιά να έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση και τη γνώση».

Μετά τη Μόρια και εξαιτίας ενός προβλήματος υγείας που είχε η μητέρα της Sohaila, τους μετέφεραν στο καμπ του Καρά Τεπέ. Παρόλο που δεν είχαν την παραμικρή βοήθεια από το κράτος, κατάφεραν να διαφύγουν από εκεί και έφτασαν στην Αθήνα τον Αύγουστο του 2020. Έζησαν στο καμπ της Μαλακάσας για μερικούς μήνες.

Στο προφίλ της στα social media, η Sohaila γράφει “hardships made me stronger”. Μέσα από μία φράση δίνει το στίγμα της ύπαρξής της, αφηγείται όλες τις δυσκολίες με τις οποίες ήρθε αντιμέτωπη και παράλληλα δίνει το μήνυμα πως σε αυτόν τον διαρκή αγώνα δρόμου της ζωής και παρά την ευαλωτότητα της προσφυγιάς, μπορεί να ξεπεράσει οποιοδήποτε εμπόδιο.

«Από τη στιγμή που γεννήθηκα, μέχρι σήμερα, είμαι πρόσφυγας. Έχω αντιμετωπίσει δυσκολίες σε πολύ μικρή ηλικία. Έχω βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου πως όποια δυσκολία και αν έρθει στο διάβα μου, δεν θα τα παρατήσω ποτέ. Μέρα με τη μέρα, θα δουλεύω ακόμη πιο σκληρά από χθες, για να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου». Η Sohaila είναι ένα κορίτσι-πρότυπο, διότι η δύναμη που πηγάζει από μέσα της είναι ανεξάντλητη. Και με ωριμότητα που δεν συμβαδίζει με το νεαρό της ηλικίας της, μιλά για τις αδικίες της ζωής των γυναικών που αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν το δρόμο της προσφυγιάς, για την ισότητα και για την αλληλεγγύη. Με κάθε της post, κάνει μία ηχηρή παρέμβαση. Ήδη από όταν βρισκόταν στον καταυλισμό της Μόριας, η Sohaila μιλούσε για τα παιδιά που δεν μπορούσαν να πάνε στο σχολείο. «Πού έφταιξαν αυτά τα παιδιά; Οι οικογένειές τους τα έφεραν στην Ευρώπη για ένα καλύτερο μέλλον, αλλά δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στη μόρφωση».

“Build schools, not walls” (χτίστε σχολεία, όχι τοίχους), ανέφερε η ίδια.

Η Sohaila πάντοτε είχε πάθος για το Muay Thai. Αφού παρακολούθησε μερικά μαθήματα, η «φλόγα» μέσα της άρχισε να σιγοκαίει και έτσι αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά. «Δήλωσα συμμετοχή σε ένα τουρνουά που έγινε στην Ελλάδα και κέρδισα. Ήταν η πρώτη μου εμπειρία στο ρινγκ ως αθλήτρια του Muay Thai και μόλις τελείωσε η μάχη, ήμουν πάρα πολύ ενθουσιασμένη. Αυτό μου έδωσε το έναυσμα να συνεχίσω την τέχνη του Muay Thai και να το κάνω πιο επαγγελματικά», αναφέρει η ίδια.

Ήδη από όταν ήταν στη Λέσβο, η Sohaila δίδασκε καράτε στις γυναίκες σε ένα γυμναστήριο που βρισκόταν σε απόσταση 30 λεπτών από το καμπ. Όταν κατέφθασε στην Αθήνα μετά από καιρό, ξεκίνησε να κάνει προπονήσεις Muay Thai στο γυμναστήριο White Tiger στα Εξάρχεια.

Όταν ήρθε ο Νοέμβρης, η ίδια μαζί με την οικογένειά της μετακόμισαν στη Γερμανία. Εκεί, συνεχίζει να ασχολείται καθημερινά με το Muay Thai. «Το όνειρό μου είναι να γίνω επαγγελματίας αθλήτρια, να δείξω στον κόσμο τη δύναμη που έχουμε μέσα μας όσα κορίτσια είμαστε από το Αφγανιστάν, να παλέψω για ισότητα, ειρήνη και ελευθερία για όλους τους πρόσφυγες του κόσμου», λέει η Sohaila.

«Το μήνυμα που θέλω να δώσω σε όλες τις γυναίκες πρόσφυγες, είμαι να μην τα παρατάνε. Γιατί η ζωή ποτέ δεν θα είναι εύκολη. Έχει δυσκολίες και οι προκλήσεις που θα αντιμετωπίσουμε είναι αμέτρητες. Ωστόσο, όλα αυτά δεν πρέπει να μας σταματούν, δεν πρέπει να είναι λόγος για να τα παρατήσουμε. Θα πρέπει να προχωράμε μπροστά και να εργαζόμαστε σκληρά για να πετύχουμε τα όνειρά μας».

Περισσότερα από το VICE

Ένας Δημιουργός Καταγράφει σε Ντοκιμαντέρ την Ανεξιχνίαστη Δολοφονία της Μητέρας του

Επαναπροσδιόρισε το Δωμάτιό σου ως Χώρο για Σεξ, αν Δουλεύεις από το Σπίτι

Μπήκαμε σε Ένα Παράνομο Πάρτι Κατά τη Διάρκεια του Lockdown στο Παρίσι

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.