Σήμερα, ήταν μία από αυτές τις μέρες που ένα τυχαίο γεγονός σου ξυπνά αναμνήσεις από το παρελθόν, τις οποίες ίσως δεν θες να θυμάσαι. Συγκεκριμένα, περπατούσα στον δρόμο, όταν ξαφνικά είδα μια τύπισσα που ήταν ίδια με μια πρώην μου. Όπως είναι φυσικό, ρούφηξα την κοιλιά μου και συνέχισα να περπατάω, καμαρωτός, σαν λόρδος, μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποίησα πως πρόκειται για μια άλλη, εκπληκτικής ομοιότητας, κοπέλα. Άφησα, λοιπόν, την κοιλιά μου ελεύθερη και επέστρεψα στο νορμάλ στυλάκι που έχω όταν περπατάω.
Αυτό, όμως, μου θύμισε τη συγκεκριμένη πρώην μου, τη Λίζα, η οποία μου έχει κάνει τη χειρότερη καφρίλα που θυμάμαι από κοπέλα με την οποία έβγαινα. Ας πάμε κατευθείαν στο «ψητό».
Videos by VICE
Όταν ήμουν γύρω στα 20, ερωτευόμουν όλες τις κοπέλες με τις οποίες μιλούσα (δεν το λες και πολύ ώριμο). Δεν με ενδιέφερε αν ήταν απλώς ένα ραντεβού που κατέληγε σε χυλόπιτα του τύπου «είσαι πολύ καλό παιδί, αλλά προτιμώ τον μαλάκα που θα μου ραγίσει τη καρδιά», ή αν κατέληγε σε σχέση. Εγώ, ήμουν αποφασισμένος να πρωταγωνιστήσω στη δική μου ερωτική κομεντί, παριστάνοντας τον Hugh Grant, στη λιγότερο γοητευτική εκδοχή του. Έτσι και με τη Λίζα, γνωριστήκαμε, νομίζαμε πως ήμασταν ερωτευμένοι και αποφασίσαμε να μη χωρίσουμε, όταν αυτή, στους τρεις μήνες σχέσης, έπρεπε να φύγει για σπουδές στο Reading της Αγγλίας. Είχα ήδη μια αποτυχημένη σχέση εξ αποστάσεως, αλλά είπαμε, ήμουν ο Hugh Grant της κακιάς ώρας και αυτό σημαίνει πως οι ταινίες μου μοιάζουν μεταξύ τους.
Αφού έφυγε, είχαμε μια υπέροχη σχέση εξ αποστάσεως και γενικά ήμασταν πολύ γλυκούληδες – αυτά που βλέπεις τώρα και ξερνάς. Σε κάποια φάση όμως, θέλαμε πολύ να βρεθούμε για να κάνουμε και σεξάκι. Αποφάσισα να την επισκεφτώ για να περάσουμε μαζί μια εβδομάδα τον Φεβρουάριο, με αφορμή την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου (θεέ μου, τι μαλακίες έκανα τελικά στα 20 μου;). Έκανα σκληρή οικονομία, αγόρασα εισιτήρια και πήγα να τη βρω.
Με περίμενε στο αεροδρόμιο και φαινόταν πολύ χαρούμενη, πήγαμε σπίτι της, κάναμε σεξάκι και βγήκαμε βόλτα για να μου δείξει την πόλη. Παρεμπιπτόντως, το Reading είναι από τις πιο αδιάφορες πόλεις που έχω δει στη ζωή μου, αλλά αυτό είναι μια μικρή λεπτομέρεια που δεν έχει σημασία. Το βράδυ βγήκαμε, τα ήπιαμε και γενικότερα όλα ήταν όμορφα.
Η επόμενη μέρα ήταν αυτή του Αγίου Βαλεντίνου. Ξύπνησα κεφάτος, η Λίζα είχε φύγει για μάθημα και εγώ βγήκα για μια ακόμη βόλτα στην αδιάφορη αυτή πόλη. Αγόρασα λουλούδια, σοκολατάκια, προφυλακτικά και κρασί.
Με μια λέξη, γραφικότατος.
Η Λίζα γύρισε, όμως η συμπεριφορά της ήταν περίεργη. Πίστεψα πως είχε απλά μια δύσκολη μέρα και προσπάθησα να της φτιάξω το κέφι με σχετική επιτυχία. Το βράδυ είχαμε αποφασίσει να πάμε για φαγητό σε ένα εστιατόριο. Είχα κρύψει τα λουλούδια και τα σοκολατάκια για να της τα δώσω στην επιστροφή. Η περίεργη συμπεριφορά, επέστρεψε την ώρα που κάτσαμε στο εστιατόριο. Τη ρωτούσα συνεχώς τι έχει, για να πάρω την κλασικότατη απάντηση «Δεν ξέρω».
Αφού φάγαμε, ξεκινήσαμε για το σπίτι. Εγώ, κλασικός, έλεγα τα αστεία μου και προσπαθούσα να της φτιάξω τη διάθεση. Βαθιά μέσα μου, είχα αρχίσει να πιστεύω πως ίσως και να την αγαπώ και σκεφτόμουν τρόπους για να της το πω. Φτάνοντας σπίτι, της έδωσα πρώτα τα λουλούδια – τα σοκολατάκια τα είχα βάλει κάτω από το κρεβάτι για μετά το σεξ. Δεν φτάσαμε όμως ποτέ εκεί, μιας και με το που της έδωσα τα λουλούδια, άρχισε να κλαίει και μου είπε πως θέλει να χωρίσουμε.
Δεν ξέρω τι ήταν χειρότερο, το γεγονός πως είχα κάνει όλο αυτό το ταξίδι για να με χωρίσει, ή πως είχα μείνει με το πουλί στο χέρι;
Προσπάθησα να μαζέψω λίγο τη σκέψη μου και τη ρώτησα «γιατί». Μου απάντησε «δεν ξέρω», για να συμπληρώσει «πρέπει να φύγεις, τώρα». Ήταν μία το βράδυ, είχαμε πιει τον κώλο μας, είχα ελάχιστα λεφτά και με έδιωχνε από το σπίτι. Δεν είχα άλλη επιλογή, μάζεψα γρήγορα τα πράγματά μου και έφυγα χωρίς να πω κουβέντα. Έκανε κρύο και έπρεπε να περιμένω στον σταθμό των τρένων για να την κάνω για Λονδίνο, όπου έμενε ο κολλητός μου, τον οποίον έψαχνα με αγωνία και χωρίς επιτυχία, στο τηλέφωνο.
Πέρασα το βράδυ σε ένα παγκάκι, μέσα στο κρύο και με μια βαλίτσα δίπλα μου, περιμένοντας να ξημερώσει για να δω αν θα περνούσα τις υπόλοιπες τρεις μέρες σε κάποιο αντίστοιχο παγκάκι του Λονδίνου ή στον, πολύ πιο φιλικό, καναπέ του κολλητού μου. Η Λίζα χέστηκε, δεν έστειλε ούτε ένα μήνυμα για να δει αν είμαι καλά. Εκείνη τη στιγμή, στο παγκάκι και μέσα στο κρύο, δεν ξέρω γιατί, αλλά θυμήθηκα τα σοκολατάκια, είχα ξεχάσει να της τα δώσω, ελπίζω να μην τα βρήκε και να σάπισαν εκεί, γεμίζοντας το δωμάτιο της ποντίκια.
Τέλος πάντων, το πρωί έφτασε και μαζί του έφερε το πρώτο τρένο που με πήγε Λονδίνο. Ευτυχώς, ο κολλητός ήρθε και με μάζεψε. Περάσαμε τρεις τέλειες μεθυσμένες βραδιές εκεί. Πράγμα που με έκανε να σκεφτώ πως ίσως θα έπρεπε από την αρχή να επισκεφτώ αυτόν και όχι την αχάριστη τύπισσα που έβγαινα, η οποία δεν μπήκε καν στον κόπο να μου πει πως θα ήταν καλύτερα να μη χαλάσω ό,τι οικονομία είχα για πάρτη της, επειδή -όπως έμαθα μετά- με κεράτωνε.
Όταν γύρισα Αθήνα, είχε αλλάξει όλους τους τρόπους επικοινωνίας (από email, μέχρι σταθερό τηλέφωνο). Δεν ήθελε καμία επαφή, μέχρι που μια μέρα χτύπησε το κινητό μου. Ήταν αυτή. Έπειτα από τρεις μήνες έδωσε σημεία ζωής, τα οποία όμως άγγιζαν την παράνοια. Μου μιλούσε σαν να ήμασταν ακόμη μαζί. Όταν την πληροφόρησα πως έχω κοπέλα και πως θεωρούσα ότι είναι τρελή, άρχισε να με βρίζει και να συμπεριφέρεται σαν να την είχα κερατώσει. Ακολούθησαν δύο εβδομάδες, κατά τη διάρκεια των οποίων με έπαιρνε τηλέφωνο κάθε μέρα τα ξημερώματα κλαίγοντας και παρακαλώντας με να τα ξαναβρούμε, πράγμα που αποκλείεται να έκανα, αφού όπως αποδείχθηκε, η επόμενη σχέση μου ήταν πραγματικά υπέροχη.
Μια μέρα, δεν άντεξα και την έβρισα, βγάζοντας τα εσώψυχα μου. Μιλάμε όμως για βρίσιμο επικών διαστάσεων. Στα καπάκια, της άφησα και ένα κατεβατό στο wall της στο Facebook, που της ανέλυσα την άποψη μου για το πρόσωπο της αλλά και λεπτομέρειες για το κέρατο που μου έριξε, έτσι για να το δουν όλοι (ξέρω πως δεν ήταν καθόλου σωστό, αλλά ήμουν πιτσιρικάς).
Ευτυχώς, δεν είχα ξανά νέα της και ελπίζω να μείνει έτσι.
Περισσότερα από το VICE
Πως να Γίνεις ο Βασιλιάς των Social Media
Φωτογραφίες από τις Καταλήψεις του Λονδίνου τη Δεκαετία του ΄70
H Zωή στη Φυλακή είναι Φρικτή για τα Άτομα της LGBT Κοινότητας
