Το θέμα εμφανίστηκε αρχικά στο VICE UK.
Στα 24 της, η Lauren Wasser έκανε φοβερή ζωή. Με ύψος 1,80μ., παιδί γονιών-μοντέλων, με ξανθά μαλλιά, μπλε μάτια και φοβερή οστεοδομή. Είχε αρνηθεί μια πλήρη υποτροφία στο μπάσκετ για να ακολουθήσει καριέρα μοντέλου, μια καριέρα που άρχισε με καλούς οιωνούς όταν ήταν μόλις δυο μηνών και εμφανίστηκε στην ιταλική Vogue μαζί με τη μητέρα της. Όταν δεν έκανε το μοντέλο, έκανε μαθήματα αυτοσχεδιασμού, έπαιζε μπάσκετ για διασκέδαση και έκανε ποδήλατο 30 μίλια την ημέρα. Είχε ένα διαμέρισμα στη Σάντα Μόνικα και ήταν πλήρως ενταγμένη στη φανταχτερή κοινωνική σκηνή του Λος Άντζελες.
Videos by VICE
«Όλα ήταν βασισμένα στην εμφάνιση», λέει. Η Lauren είχε τόσους πολλούς φίλους που, πραγματικά, όταν συγκεντρώθηκαν γύρω από το Κέντρο Υγείας St. John μερικές εβδομάδες αργότερα, για να της πουν αντίο, η ουρά κάλυπτε γύρω-γύρω το νοσοκομείο.
Όλα άρχισαν στις 3 Οκτωβρίου του 2012, όταν η Lauren αισθάνθηκε αδιαθεσία, σχεδόν σαν να είχε γρίπη. Είχε επίσης περίοδο και έτρεξε σε κοντινό κατάστημα για να πάρει τα ταμπόν που χρησιμοποιούσε, τα Kotex Natural Balance. Τα χρησιμοποιούσε ήδη 11 χρόνια. Όπως στα περισσότερα κορίτσια, ετσι και σε εκείνη, η μαμά της, της είχε δείξει πώς να τα βάζει και να τα βγάζει από την ηλικία των 13 ετών, προειδοποιώντας την να τα αλλάζει κάθε τρεις ή τέσσερις ώρες. Εκείνη τη μέρα, η Lauren λέει ότι αντικατέστησε το ταμπόν της το πρωί, το απόγευμα και ξανά το βράδυ.
Αργότερα το βράδυ, αποφάσισε να περάσει από το Darkroom, στη λεωφόρο Melrose Avenue, όπου η φίλη της έκανε πάρτι γενεθλίων. «Προσπάθησα να συμπεριφερθώ φυσιολογικά», λέει, παρόλο που μέχρι εκείνη τη στιγμή πάσχιζε να μείνει όρθια. «Όλοι μου έλεγαν “δείχνεις χάλια”». Οδήγησε πίσω στη Σάντα Μόνικα, έβγαλε όλα τα ρούχα της και έπεσε στο κρεβάτι. Το μόνο που ήθελε να κάνει ήταν να κοιμηθεί.
Το επόμενο πράγμα που θυμάται είναι να ξυπνάει με το τυφλό σκυλί της σκαρφαλωμένο στο στήθος της να γαυγίζει επιθετικά. Κάποιος χτυπούσε την πόρτα φωνάζοντας «Αστυνομία, αστυνομία». Η Lauren σύρθηκε μέχρι την πόρτα και ένας αστυνομικός ήρθε να ελέγξει το διαμέρισμα. Η φρεσκοχειρουργημένη μητέρα της Lauren ανησύχησε που η κόρη της δεν είχε επικοινωνήσει και τηλεφώνησε για να δει τη γίνεται.
«Δεν είχα καταφέρει να βγάλω έξω τον σκύλο μου, οπότε υπήρχαν ούρα και κόπρανα παντού», λέει. Δεν έχει ιδέα πόσο καιρό ήταν στο κρεβάτι και δεν μπορεί να θυμηθεί εάν ήταν μέρα ή νύχτα. Ο αστυνομικός έριξε μια ματιά, της είπε να τηλεφωνήσει στη μητέρα της και έφυγε.
Η Lauren κατάφερε να ταΐσει τον σκύλο της λίγα καρότα από το άδειο ψυγείο της και έπειτα επικοινώνησε με την μητέρα της, που ρώτησε εάν χρειαζόταν ασθενοφόρο. «Αλλά, ήμουν τόσο άρρωστη που δεν μπορούσα να πάρω απόφαση για μένα», λέει η Lauren. «Της είπα ότι ήθελα να πάω στο κρεβάτι και πως θα της τηλεφωνούσα το πρωί. Και αυτό ήταν το τελευταίο που θυμάμαι να συμβαίνει». Την επόμενη μέρα, η μητέρα της έστειλε έναν φίλο μαζί με την αστυνομία στο σπίτι της. Βρήκαν την Lauren μπρούμυτα, στο δάπεδο της κρεβατοκάμαράς της.
Την μετέφεραν στο St. John με πυρετό 41.6. Την πρόλαβαν για δέκα λεπτά. Τα εσωτερικά της όργανα κατέρρεαν και είχε πάθει καρδιακό έμφραγμα. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να την σταθεροποιήσουν και κανένας δεν είχε ιδέα τι συνέβαινε μέχρι που κάλεσαν έναν ειδικό μολυσματικών ασθενειών, ο οποίος αμέσως ρώτησε «Φοράει ταμπόν;». Φορούσε και το έστειλαν στο εργαστήριο. Το ταμπόν επέστρεψε με θετική ένδειξη για τοξικό σύνδρομο σοκ.
Το TSS – τοξικό σύνδρομο σοκ, που απέκτησε όνομα το 1978, είναι ουσιαστικά μια επιπλοκή βακτηριακών μολύνσεων και συχνά σε αυτή εμπλέκεται το βακτήριο του σταφυλόκοκκου (Staphylococcus aureus). Δεν είναι μόνο γυναικεία κατάσταση, αλλά υπάρχει σύνδεσμος μεταξύ του και μεταξύ της χρήσης του ταμπόν εδώ και δεκαετίες, κυρίως λόγω της αύξησης των σχετικών με το TSS θανάτων, τη δεκαετία του 1980. (Ένα ταμπόν, από μόνο του, δεν μπορεί να προκαλέσει TSS – ένα άτομο πρέπει να έχει στο σώμα του ήδη το βακτήριο. Περίπου 20% του γενικού πληθυσμού φέρει το βακτήριο).
Τα ταμπόν και τα αντικείμενα που μοιάζουν με ταμπόν χρησιμοποιούνται από γυναίκες τις μέρες του έμμηνου κύκλου τους εδώ και αιώνες. Αλλά τα τελευταία 50 χρόνια η σύνθεσή τους έχει αλλάξει, από φυσικά συστατικά όπως το βαμβάκι μέχρι συνθετικά όπως το ρεγιόν και το πλαστικό, ιδιαιτέρως στις μεγάλες κατασκευάστριες βιομηχανίες ταμπόν – Playtex, Tampax, Kotex. Αυτές οι συνθετικές ύλες, μαζί με την απορροφητικότητα ενός ταμπόν, μπορούν να δημιουργήσουν το ιδανικό περιβάλλον για το βακτήριο που προκαλεί TSS. Όταν η Proctor & Gamble εισήγαγε ένα έξτρα απορροφητικό ταμπόν που ονομαζόταν Rely, τη δεκαετία του ’80, δημιούργησε την τέλεια καταιγίδα για την ανάπτυξη του TSS.
«Είναι ο πιο βασανιστικός πόνος που είχα ποτέ. Δεν ξέρω πώς να τον περιγράψω» – Lauren Wasser
Στο νοσοκομείο, οι γιατροί έλεγαν στη μαμά της Lauren να προσευχηθεί και να ετοιμάσει το φέρετρό της. Έβαλαν τη Lauren σε ιατρικά προκαλούμενο κώμα. Η είδηση της νοσηλείας της διέρρευσε στο Facebook και φίλοι και γνωστοί έκαναν ουρά έξω από το νοσοκομείο για να αποτίσουν τον ύστατο φόρο.
Η Lauren, φυσικά, δεν θυμάται τίποτα από αυτά. Ούτε τις αναρτήσεις «προσευχηθείτε για την Lauren» στο Facebook, ούτε τους φίλους της που ανακατεύονταν νευρικά μέσα στο δωμάτιό της, ή τη στιγμή που τα μακριά ξανθά μαλλιά της έπρεπε να ξυριστούν. Αυτό που θυμάται είναι να ξυπνάει ενώ της έβαζαν 36,2 κιλά υγρού στο σώμα της, αποπροσανατολισμένη και πεπεισμένη ότι ήταν στο Τέξας.
«Η κοιλιά μου ήταν τεράστια. Είχα σωληνάκια παντού. Δεν μπορούσα να μιλήσω», λέει. Δίπλα στο κρεβάτι, υπήρχε ένας σωλήνας που έβγαζε μαύρες τοξίνες έξω από το κυκλοφορικό της σύστημα. Κοίταξε έξω από το παράθυρο και είδε μια σειρά από μικρά σπιτάκια, τα οποία ο εγκέφαλός της συνέδεσε με τα νοτιοδυτικά. Το σώμα της ήταν πρησμένο και το ένιωθε εντελώς ξένο. «Σκέφτηκα ότι ίσως είχα πάρει υπερβολική δόση φαγητού», λέει. «Δεν είχα ιδέα τι συνέβαινε».
Πολύ χειρότερη, από το αίσθημα του αποπροσανατολισμού, ήταν η αίσθηση του καψίματος στα χέρια και τα πόδια της που δεν σταματούσε, ανεξάρτητα από το τι έκανε. Η μόλυνση είχε εξελιχθεί σε γάγγραινα. Τρία χρόνια αργότερα, όπως μου λέει ενώ μου διηγείται την ιστορία της σε ένα καφέ του Λος Άντζελες, η Lauren ακόμα δεν έχει τις λέξεις για να εξηγήσει πώς ένιωσε. «Είναι ο πιο βασανιστικός πόνος που είχα ποτέ. Δεν ξέρω πώς να τον περιγράψω», λέει. Τη μετέφεραν εσπευσμένα στο UCLA για θεραπεία με υπερβαρικό οξυγόνο. Εκεί την έβαλαν σε ένα θάλαμο πίεσης, σε μια προσπάθεια να ωθήσουν το αίμα να κυκλοφορήσει στα πόδια της».
Καθώς η Lauren περίμενε για τη θεραπεία της, υπήρχε μια στιγμή που ήταν μόνη στο δωμάτιό της. Η μητέρα και ο νονός της βγήκαν για λίγο από το δωμάτιο και εκείνη καθόταν σε μια μεγάλη καρέκλα. Υπήρχε μια κουρτίνα και πίσω από την κουρτίνα μια γυναίκα που μιλούσε μια κάποιον στο τηλέφωνο. Η Lauren μπορούσε να ακούσει τη συζήτησή της. Η γυναίκα επέμενε ότι κάτι ήταν επείγον, ότι κάτι έπρεπε να γίνει το συντομότερο δυνατό. Και έπειτα είπε «έχω ένα 24χρονο κορίτσι εδώ που θα χρειαστεί ένα δεξί πόδι για να αντικαταστήσει το ακρωτηριασμένο κάτω από το γόνατο». «Σκέφτηκα. Ωχ, Θεέ μου, για μένα μιλάει», λέει η Lauren. «Θα χάσω το πόδι μου».
Φωτογραφία από τη Jennifer Rovero/ Camraface
Ενώ η Lauren ήταν στο νοσοκομείο, η μητέρα της είχε αρχίσει τη διαδικασία για μια μεγάλη αγωγή κατά της Kimberly-Clark Corporation, την κατασκευάστρια εταιρεία και διανομέα των ταμπόν Kotex Natural Balance, καθώς επίσης και των παντοπωλείων Kroger and Ralph’s που πουλάνε τα Kotex Natural Balance. Τα ταμπόν Kotex δεν έχουν απαραιτήτως υψηλότερο κίνδυνο για πρόκληση TSS συγκριτικά με άλλες μάρκες, αλλά αναφέρονται στην αγωγή επειδή είναι η μάρκα που χρησιμοποίησε η Lauren. Η νομική ομάδα της οικογένειας θέλει να επιστήσει την προσοχή για τη χρήση συνθετικών υλών στη βιομηχανία ταμπόν γενικά. Η καταγγελία αναφέρει ότι όλοι οι κατηγορούμενοι είναι «εξ αμελείας, επιπόλαια, απρόσεκτα, ύπουλα και παράνομα υπεύθυνοι κατά κάποιο τρόπο», για τη νοσηλεία της Lauren για TSS. (Εκπρόσωπος της Kimberly-Clark αρνήθηκε να σχολιάσει αυτό το άρθρο καθώς η εταιρεία «δεν σχολιάζει υποθέσεις που βρίσκονται ακόμα στα δικαστήρια»)
Ο δικηγόρος της Lauren, ο Hunter J. Shkolnik, είναι συνηθισμένος να βλέπει τη σκοτεινότερη πλευρά των προϊοντων που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ότι είναι ασφαλή. Για παράδειγμα, διαχειρίστηκε την εκδίκαση για υπόθεση ενός συστατικού που υπάρχει σε αντιβηχικό σιρόπι, το οποίο προκαλούσε εγκεφαλικά επεισόδια. «Εύχομαι να μπορούσα να πω ότι η υπόθεση με σόκαρε, αλλά δεν συνέβη κάτι τέτοιο», λέει. «Το ταμπόν δεν έχει αλλάξει από τη μέρα της αρχικής TSS επιδημίας. Το μόνο που έκαναν ήταν να βάλουν μια ετικέτα που γράφει “Α, μπορεί να πάθετε τοξικό σοκ”. Το υλικό δεν έχει αλλάξει εδώ και δεκαετίες». Για να αποφύγουν την οργή του FDA, λέει, οι εταιρείες απλά βάζουν μια προειδοποίηση έξω από τα κουτιά των ταμπόν τους. Αυτήν την τακτική την αποκαλεί «χαρτί εξόδου από τη φυλακή».
Τα κουτιά ταμπόν πρέπει να φέρουν εκτυπωμένες τις προειδοποιητικές ετικέτες από τη δεκαετία του ’80, αλλά ο Shkolnik υποστηρίζει ότι οι προειδοποιήσεις στο κουτί ταμπόν της Lauren δεν ήταν αρκετά ξεκάθαρες, ιδιαιτέρως για την παραμονή του ταμπόν κατά τη διάρκεια της νύχτας. «Άλλαξε το ταμπόν σου κάθε 4-8 ώρες, συμπεριλαμβανομένης και της νύχτας». Η οικογένεια υποστηρίζει ότι αυτές οι οδηγίες δεν είναι σαφείς. Σχεδιάζουν να υποστηρίξουν στο δικαστήριο ότι αυτό το «στη διάρκεια της νύχτας» μπορεί να σημαίνει περισσότερο από 8 ώρες, ιδιαιτέρως όταν αφορά νεαρά κορίτσια τα οποία μπορούν εύκολα να κοιμηθούν 9-10 ώρες το σαββατοκύριακο. «Οι εταιρείες ταμπόν θα έπρεπε να σου λένε “Μην κοιμηθείς φορώντας το. Χρησιμοποίησε σερβιέτα”», λέει ο Shkolnik.
Φυσικά, οι περισσότερες γυναίκες θα θυμούνται ότι υπάρχει προειδοποίηση για το σύνδρομο τοξικού σοκ σε όλα τα κουτιά ταμπόν και παρόλο που δεν το σκέφτονται κάθε φορά που χρησιμοποιούν ταμπόν ή αγοράζουν ένα κουτί, γνωρίζουν αόριστα ότι υπάρχει. Γράφει:
Η χρήση ταμπόν συνδέεται με το σύνδρομο τοξικού σοκ. Το TSS είναι μια σπάνια αλλά σοβαρή ασθένεια που μπορεί να προκαλέσει θάνατο. Διαβάστε και φυλάξτε τις πληροφορίες. Χρησιμοποιήστε το έως και οκτώ ώρες.
Ο Shkolnik παραδέχεται ότι η ύπαρξη αυτής της προειδοποιητικής ετικέτας της FDA θα είναι το δυσκολότερο κομμάτι της υπόθεσης. «Μέρος της δουλειάς μας είναι να δείξουμε στον δικαστή ότι δεν έχει να κάνει με την προειδοποίηση στο κουτί, αλλά με το γεγονός ότι εδώ και 20 χρόνια έχουν στη διάθεσή τους ύλες που μπορούν να κάνουν τα ταμπόν ασφαλέστερα και έχουν επιλέξει να με την τις χρησιμοποιήσουν. Αποκαλούν αυτά τα ταμπόν “φυσικά” ενώ στην πραγματικότητα είναι ύλες που έχουν κατασκευαστεί από τον άνθρωπο γεγονός που τα κάνει επικίνδυνα. Το marketing τους κάνει τις νέες γυναίκες να πιστεύουν ότι “Α, αυτά είναι φυσικά βαμβακερά” αλλά δεν είναι φυσικά, δεν είναι βαμβακερά αλλά και να ήταν, η πιθανότητα τοξικού σοκ θα ήταν σχεδόν ανύπαρκτη».
Ο Δρ. Philip M. Tierno, καθηγητής μικροβιολογίας και παθολογίας στην Ιατρική Σχολή του NYU, ο οποίος έχει κάνει σοβαρή ανεξάρτητη έρευνα για τη σχέση ανάμεσα στα ταμπόν και το σύνδρομο του τοξικού σοκ, συμφωνεί ότι το βαμβάκι θα ήταν ασφαλέστερο. «Οι περισσότερες μεγάλες εταιρείες που κατασκευάζουν ταμπόν είτε με μείγματα βισκόζης ρεγιόν και βαμβακιού ή καθαρής βισκόζης. Και στις δυο περιπτώσεις εκείνα τα ταμπόν διαμορφώνουν τις βέλτιστες φυσικοχημικές συνθήκες που είναι αναγκαίες για να προκαλέσουν την παραγωγή της τοξίνης TSST-1, εάν το τοξικογενές στέλεχος του Staphylococcus aureus βρίσκεται στη φυσιολογική χλωρίδα του κόλπου μιας γυναίκας», λέει. «Το σύνδρομο τοξικού σοκ μπορεί να προκληθεί εάν μια γυναίκα δεν έχει αντισώματα στην τοξίνη ή λίγα αντισώματα. Για αυτό τα συνθετικά συστατικά ενός ταμπόν είναι πρόβλημα, την ώρα που τα 100% βαμβακερά ταμπόν παρέχουν το χαμηλότερο κίνδυνο, εάν υπάρχει κάποιος κίνδυνος».
Φωτογραφία της Jennifer Rovero/ Camraface
Στο νοσοκομείο, η Lauren ήρθε αντιμέτωπη με μια εφιαλτική κατάσταση: υπέγραφε τα χαρτιά για να επιτρέψει τον ακρωτηριασμό του δεξιού της ποδιού κάτω από το γόνατο. «Και τα δύο πόδια μου είχαν αρχίσει να μουμιοποιούνται», λέει. «Έπρεπε να δράσω γρήγορα». Η φτέρνα και τα δάχτυλα του αριστερού ποδιού της είχαν υποστεί σοβαρή ζημιά και οι γιατροί σκέφτηκαν να ακρωτηριάσουν και το αριστερό πόδι της, αλλά η Lauren πολέμησε για να το κρατήσει. «Το είδα ως περίπτωση 50-50», είπε. «Κάναμε δυο μεταμοσχεύσεις με βρεφικά ακροπόσθια μοσχεύματα, που ως εκ θαύματος, δόξα τω Θεώ, έσωσαν το πόδι μου. Σήμερα τα δάκτυλά μου δεν υπάρχουν. Η φτέρνα μου τελικά έκλεισε, αλλά είναι υπερ-ευαίσθητη».
Αφού η Lauren είναι ακόμα νέα, το σώμα της παράγει ασβέστιο σε μια προσπάθεια να επιδιορθώσει το κατεστραμμένο πόδι της. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι το ασβέστιο επιδεινώνει τη ζημιά που έχει γίνει. «Περπατάω πάνω σε βράχια, ουσιαστικά», λέει. Υποβάλλεται συχνά σε χειρουργικές επεμβάσεις συντήρησης και ακόμα πονάει, τρία χρόνια αργότερα. Οι γιατροί τής έχουν πει ότι ίσως χρειαστεί να κάνει και άλλον ακρωτηριασμό αργότερα στη ζωή της, όταν είναι 50 ή εκεί γύρω.
«Μου πήρε χρόνο για να καταλάβω εάν ακόμα άξιζα, εάν ήμουν ακόμα όμορφη» – Lauren Wasser
«Ήθελα να αυτοκτονήσω όταν γύρισα στο σπίτι», λέει. «Ξαφνικά δεν έχω πόδι, είμαι σε αναπηρικό καροτσάκι, έχω μισό πόδι, δεν μπορώ να περπατήσω για να πάω στην τουαλέτα. Είμαι σε ένα κρεβάτι, δεν μπορώ να κινηθώ και ένιωθα ότι εκείνοι οι τέσσερις τοίχοι ήταν η φυλακή μου». Κατά καιρούς σηκωνόταν από το κρεβάτι, μπερδεμένη από το σύνδρομο του φανταστικού άκρου και αμέσως έπεφτε στο πάτωμα. Το μόνο πράγμα που την κράτησε για να μην κάνει κακό στον εαυτό της ήταν η σκέψη του μικρού αδερφού της, που τότε ήταν 14 ετών. «Δεν ήθελα να έρθει στο σπίτι, να με βρει και να ξέρει ότι τα παράτησα», λέει.
Η Lauren λέει ότι της πήρε πολύ καιρό για να μάθει να ζει με τη νέα ταυτότητά της. «Θα έκλαιγα ενώ καθόμουν στο μικρό σκαμνί στο ντουζ, με την αναπηρική πολυθρόνα μου να με περιμένει απέξω» λέει. «Σε γαμάει. Ζεις όλη τη ζωή σου και σκέφτεσαι “είμαι αθλήτρια” ή “είμαι ωραίο κορίτσι”, αλλά αυτό ήταν κάτι φυσικό και δεν είχα έλεγχο. Μου πήρε χρόνο για να καταλάβω εάν ακόμα άξιζα, εάν ήμουν ακόμα όμορφη».
Τη βοήθησε η φωτογράφος φίλη της Jennifer Rovero, που τράβηξε εκατοντάδες φωτογραφίες της Lauren καθώς ανάρρωνε, χρησιμοποιώντας τη διαδικασία ως ενός είδους θεραπείας. Ενώ κάνουν φωτογράφηση σε όλην την πόλη, έχουν αποκτήσει τη συνήθεια να ρωτούν τα νέα κορίτσια εάν έχουν ακούσει για το σύνδρομο του τοξικού σοκ ή ακόμα κι αν πιστεύουν ότι είναι αληθινό. Τα περισσότερα λένε όχι.
Το φθινόπωρο, η Lauren ελπίζει να εμφανιστεί ενώπιον του Κογκρέσου με την βουλευτή Νέας Υόρκης Carolyn Maloney. Η βουλευτής προσπαθεί να περάσει την Πράξη Robin Danielson, που πήρε το όνομά της από μια γυναίκα που πέθανε από TSS το 1998. «Θα θεσπίσει ένα ερευνητικό πρόγραμμα που αφορά τους κινδύνους που ενέχει η παρουσία της διοξίνης, των συνθετικών ινών, των χημικών αρωμάτων και άλλων συστατικών που υπάρχουν στα γυναικεία προϊοντα υγιεινής». Η νομοθετική πράξη έχει μπλοκαριστεί ήδη εννέα φορες, πριν να έρθει προς ψηφοφορία.
Για να είναι σαφές, η διαφάνεια και όχι απαραίτητα η μηδενική χρήση ταμπόν είναι αυτό που ζητούν η Lauren, οι δικηγόροι της και η Maloney. Τα ταμπόν είναι βολικά για το διάστημα της εμμήνου ρήσης.
Αλλά μέχρι σήμερα, η Lauren δεν αντέχει να παρακολουθήσει διαφημίσεις για ταμπόν. Τα κορίτσια χοροπηδούν στην παραλία ή παίζουν στην τσουλήθρα μιας παιδικής χαρά φορώντας πεντακάθαρα λευκά σορτς, αλλά πουθενά δεν αναφέρεται η πιθανότητα πρόκλησης συνδρόμου τοξικού σοκ. «Δεν μπορώ να ανέβω σε τσουλήθρα, δεν θέλω πραγματικά να φοράω μαγιό, δεν θα μπορούσε να βουτήξω στον ωκεανό ακόμα κι αν το ήθελα», λέει. «Αυτό το προϊον μου γάμησε τη ζωή».
Όπως τα τσιγάρα έτσι και τα ταμπόν, θέλει να φέρουν μεγαλύτερη και πιο ξεκάθαρη προειδοποίηση για τους πιθανούς κινδύνους. «Ξέρεις ότι τα τσιγάρα μπορεί να σε σκοτώσουν, έτσι όταν τα χρησιμοποιείς, είναι επιλογή σου» λέει. «Εάν γνώριζα όλες τις πληροφορίες για το TSS δεν θα είχα ποτέ χρησιμοποιήσει ταμπόν». Και βέβαια δεν θα τα ξαναχρησιμοποιήσει ποτέ.
Φωτογραφία της Jennifer Rovero/ Camraface
Η Lauren και η φίλη της συνήθως δεν φωτογραφίζουν το πρόσθετο πόδι της επιλέγοντας αντιθέτως να εστιάζουν στο πρόσωπό της. Αλλά σήμερα, μου δείχνουν φωτογραφίες από την τελευταία τους φωτογράφηση. Στα πορτρέτα, η Lauren φοράει βαριά μαύρη σκιά και στέκεται στα πόδια της. Το προσθετικό μέλος της φοράει αθλητικά New Balances. Έχουν περάσει τρία χρόνια από τότε που οι πωλητές της έφεραν στο δωμάτιο του νοσοκομείου να δει το προσθετικό μέλος και να της παρουσιάσουν τις επιλογές που είχε και τις οποίες ποτέ δεν είχα φανταστεί. Σήμερα μπορεί ακόμα και να αστειευτεί με την κατάστασή της. Αποκαλεί τα πόδια της «λίγο πόδι» και «λίγη πατούσα» αντιστοίχως.
Σκέφτομαι για τις ζωές που χωρίζονται στο πριν και το μετά και αναρωτιέμαι εάν υπάρχει κάποιο περιθώριο ελιγμών, κάποιος τρόπος να φέρεις κάποια κομμάτια του εαυτού σου αντιμέτωπα με το πρόβλημα.
