Αργά το βράδυ, τον Αύγουστο του 2013, σε ένα πάρκο στο κέντρο του Κιέβου, ο 20χρονος Δημήτρης από την Ουκρανία, έκανε ένα τατουάζ υπό το φως του iPhone του, στον φωτογράφο Daniel King από το Μπρούκλιν.

Ο King ταξίδεψε στην Ουκρανία λίγο πριν η πολιτική κατάσταση ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία βγει εκτός ελέγχου, το φθινόπωρο του 2013, για να καταγράψει τις τελευταίες στιγμές ηρεμίας στη χώρα. Πήγε μόνος του -εκεί γνώρισε έναν μεταφραστή-, στην αρχή έμενε σε ένα φτηνό ξενοδοχείο ενώ αργότερα μετακόμισε σε ένα διαμέρισμα δίπλα στην πλατεία Ανεξαρτησίας, όπου τρεις μήνες αργότερα οι φοιτητικές διαδηλώσεις κατά της κυβέρνησης σηματοδότησαν την πραγματική έναρξη της κρίσης. Οι φωτογραφίες των εφήβων της πρωτεύουσας, που συνάντησε τυχαία σε πάρκα, σταθμούς τρένων και στα τοπικά McDonalds ο King, απαθανατίζουν την περίεργη, ανήσυχη αίσθηση της ελευθερίας που πλανιόταν στον αέρα εκείνο το καλοκαίρι.

Ακολουθήστε το VICE στην καινούρια μας σελίδα στο Facebook.

Ο Dimitri, και η ομάδα των φίλων του, απεικονίζονται στο εξώφυλλου του νέου βιβλίου του King, «H Nεολαία της Ουκρανίας», που θα κυκλοφορίσει τον επόμενο μήνα από το Damiani.

VICE: Επέλεξες να πας στην Ουκρανία, διότι γνώριζες ότι η πολιτική κατάσταση ήταν έτοιμη να εκραγεί;
Daniel King: Δεν ήταν να γίνει πολιτικό το βιβλίο. Ωστόσο, σημάδια στα μέσα μαζικής ενημέρωσης υπήρχαν και για μένα ήταν μια συναρπαστική χώρα – είτε θα γλιστρούσε στα χέρια της μητέρας Ρωσίας είτε θα γινόταν μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όλοι ήλπιζαν ότι θα γινόταν το τελευταίο. Αλλά, όταν η Ρωσία αντιλήφθηκε τις συνομιλίες που έκαναν με την ΕΕ, έκοψαν το φυσικό αέριο στη χώρα για μια ολόκληρη εβδομάδα. Οι φωτογραφίες είναι ένα στιγμιότυπο από μια ήσυχη περίοδο στην ιστορία της Ουκρανίας που δεν θα επιστρέψει.

Γιατί φωτογράφισες συγκεκριμένα τους νέους;
Τα παιδιά είναι πραγματικά το μέλλον της χώρας και δεν έχουν καμμία βοήθεια από πουθενά. Οι γονείς τους κατά κύριο λόγο εργάζονται σε εργοστάσια και από το 1991 και μετά, [όταν η Ουκρανία απέκτησε την ανεξαρτησία της], δεν βγάζουν χρήματα και δεν έχουν δεξιότητες. Πώς να πάνε σ’ εκείνους και να τους ρωτήσουν: «Πώς ξεκινάει μία επανάσταση;».

Πώς γνώρισες κόσμο;
Το κάστινγκ γινόταν στον δρόμο. Όταν πρωτοέφτασα, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι το Κίεβο είναι η πρωτεύουσα του σεξο-τουρισμού. Οπότε το street-κάστινγκ εκεί ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Τις πρώτες μέρες, λέγαμε στους περαστικούς: «Ελάτε στο στούντιο μας για κάστινγκ, για ένα πρότζεκτ τέχνης», και όλοι μας έλεγαν… να πάμε να γαμηθούμε. Στη συνέχεια μας βόηθησε η κοπέλα του μεταφραστή και δρομολογήθηκε το θέμα.

Τι ηλικία είχαν τα περισσότερα παιδιά, και τι ασχολίες είχαν;
Ήταν κυρίως παιδιά από 15 έως 22 χρόνων. Ήταν καλοκαίρι, κι έτσι δεν έκαναν πολλά πράγματα, απλώς άραζαν. Ένα βράδυ κάποιοι από αυτούς με πήγαν σε μια μικρή πόλη κοντά στο Ντόνετσκ, εκεί που τώρα επικρατεί το μεγάλο χάος. Ήταν τρελό το σκηνικό- νοικιάσαμε ένα σπίτι στο σοβιετικό μπλοκ για 50 ευρώ από μια γριά χωρίς δόντια και περάσαμε τη νύχτα. Το όλο θέμα ήταν να γνωρίσω τα παιδιά, να κερδίσω την εμπιστοσύνη τους, να περάσουμε καλά και να μάθω για την κουλτούρα τους.

Γιατί νομίζεις ότι αποφάσισαν να συμμετέχουν;
Νομίζω ότι το έκαναν από σεβασμό γι’ αυτό που έκανα. Και είχε ενδιαφέρον γι’ αυτούς.

Τι σου έκανε περισσότερη εντύπωση στα παιδιά που συνάντησες;
Πόσο μοιάζουν μεταξύ τους. Πόσο έξυπνοι είναι. Και πόσο συνδεδεμένοι αισθάνονται με τη χώρα τους και την κυβέρνησή τους. Επίσης, το πόσο αβόηθητοι είναι.

Πώς είναι η ζωή για τους Έλληνες της Ουκρανίας; Δες το βίντεο του VICE:

Νομίζεις ότι είναι καλύτερα ενημερωμένοι από τους νέους στις ΗΠΑ;
Ναι, 100 τοις εκατό.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Απλά ενδιαφέρονται περισσότερο;
Νομίζω ότι είναι επειδή μεγάλωσαν έτσι. Το παιδί που μου έκανε το τατουάζ εργάζεται μία ημέρα την εβδομάδα ως γραφίστας και βγάζει περισσότερα χρήματα σε μία μέρα απ’ ότι ο πατέρας του σε ένα μήνα που απασχολείται κανονικά. Ο πατέρας του δούλευε σε ένα εργοστάσιο, κάνοντας μία δουλειά όλη του τη ζωή. Όταν ο κομουνισμός ξαφνικά τελείωσε, άλλαξε όλη του η ζωή. Ήταν σε φάση: «Και τώρα τι κάνω; Τι δεξιότητες έχω;». Αλλά αυτά τα παιδιά αισθάνονται ένα είδος ελευθερίας. Θέλουν να είναι μέρος της ΕΕ, θέλουν περισσότερα για τη χώρα τους.

Έχετε επαφή μαζί τους;
Ναι, μέσω του Instagram και είναι πολύ εύκολο. Ένα από τα κορίτσια που γνώρισα ξύρισε το κεφάλι της λίγο αφότου έφυγα, κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων. Ένα από τα ζευγάρια που γνώρισα έχει χωρίσει νομίζω. Μιλάω στον παραγωγό, Yevgeny, πάρα πολύ. Επειδή ήμουν εκεί μόνος μου, έγινα πολύ καλός φίλος με αυτούς τους ανθρώπους. Δεν υπήρχε εκμετάλλευση. Γίναμε φίλοι.

Τι σας είπαν για την κατάσταση τώρα;
Εκείνη την εποχή, νομίζω ότι πραγματικά δεν ήθελαν να με φορτώσουν με όλα αυτά. Αλλά όταν έφυγα, ήταν τρομοκρατημένοι. Τους επόμενους μήνες, όταν τους ρωτούσα τι γίνεται μου έλεγαν, «Εντάξει, καλά είναι». Μετά από έξι μήνες, ήταν σε φάση: «Πώς στο διάολο μπορούμε να βγούμε από εδώ;». Δεν μπορούν να πάνε ούτε στην Αμερική ούτε στην Ευρώπη. Όταν ξεκίνησε η στρατολόγηση τότε ο φόβος ήταν μεγάλος.

Τι θέλουν να κάνουν από εδώ και πέρα;
Όλοι θέλουν να φύγουν. Κάνουν ό,τι μπορούν. Όταν ήμουν εκεί, αυτό που μου άρεσε ήταν ότι ήταν μια ήσυχη, ανέμελη περίοδος. Τώρα όλοι καλούνται να πάρουν δύσκολες αποφάσεις.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.