Όλες οι φωτογραφίες είναι ευγενική παραχώρηση της Rebecca Thomas, εκτός από όπου αναφέρεται διαφορετικό όνομα.
To Joiners’ Arms, ένας από τους πιο αναρχικούς LGBT (ΛΟΑΤ) χώρους του Λονδίνου, πρόκειται να κλείσει στις 15 Ιανουαρίου 2015. Γιατί; Γιατί, το Λονδίνο χρειάζεται περισσότερες κατοικίες. Το μαγαζί βρίσκεται στα μισά ενός δρόμου που “αναβαθμίζεται”, του ανερχόμενου Hackney Road.
Videos by VICE
Έχουμε δει πολλά gay μαγαζιά να κλείνουν μαζικά στο Λονδίνο από το 2008. Όταν ο φαύλος κύκλος της οικονομικής κρίσης άρχισε να επεκτείνεται και στα μαγαζιά, οι μισθοί έπεσαν και το κόστος διαβίωσης αυξήθηκε. Και ενώ ορισμένα λουκέτα μπήκαν για οικονομικούς λόγους -απλά δεν μπορούσαν να καλύψουν τα έξοδα τους- άλλοι έχουν νιώσει μια άλλη γκιλοτίνα να τους πλησιάζει, καθώς τα σύνορα του Shoreditch διευρύνονται, και υποδέχονται με ανοιχτές αγκάλες φραγκάτους τύπους, με αποτέλεσμα όσοι δεν βγάζουν αρκετά να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν στο κόστος διαβίωσης.
Δυστυχώς μία από αυτές τις επιχειρήσεις είναι το Joiners’ Arms.
Το Joiners’ Arms. Φωτογραφία από Wikimedia Commons
Όταν το Joiners’ άνοιξε τις πόρτες του το 1997, το Λονδίνο ήταν ένα πολύ διαφορετικό μέρος. Οι θέσεις εργασίας είχαν μετακινηθεί προς την Downing Street. Υπήρχε διαφορετική ενέργεια στον αέρα. Ο αγώνας για τα δικαιώματα της LGBT κοινότητας ήταν πολύ μακριά από το να επιφέρει ισότητα, αλλά η κοινωνική αποδοχή των εναλλακτικών τρόπων ζωήw είχε ήδη αρχίσει να παρεισφρέει στην συντηρητική ψυχή του έθνους.
Στο Ανατολικό Λονδίνο, ο David Pollard, πήρε τα κλειδιά της καινούριας του παμπ και έτσι γεννήθηκε το Joiners’ Arms. Για εκείνον, το να περιβάλλεται από άδειες βιτρίνες καταστημάτων ήταν το ιδανικό έδαφος, κι έτσι το Joiners –κυριολεκτικά- ανέμισε τη σημαία με τα χρώματα του ουράνιου τόξου περήφανα απ’ έξω.
«Ήταν πολύ διαφορετικά τότε, αλλά την αστυνομία δεν την πείραζε καθόλου», λέει ο Pollard στο Vice. Επίσης στο Λονδίνο στα τέλη της δεκαετίας του ’90, το online dating ήταν σε πολύ πρώιμο στάδιο και το Grindr ήταν ακόμη μια δεκαετία μακριά. Πήγαινες σε ένα γκέι μπαρ, καθόσουν να πιείς τη μπύρα σου ή να παίξεις μπιλιάρδο την ώρα που κοιταζόσουν με έναν άλλο τύπο, και μετά το πιθανότερο ήταν να καταλήγατε σε ένα σπίτι για να το κάνετε στα γρήγορα ή σε κάποιο δωμάτιο στον επάνω όροφο του μαγαζιού. Συνήθως οι πελάτες ήταν ένα μείγμα από μεγαλύτερους άντρες ή πιτσιρικάδες που ζούσαν σε ομοφοβικές περιοχές της πόλης. Έβρισκαν όμως το καταφύγιο τους εκεί.
Ο σχεδιαστής ρούχων Nasir Mazhar
Αλλά πέρα από τα λουστραρισμένα έπιπλα και την περίεργη διακόσμηση, το Joiners’ ήταν το κέντρο των πολιτικά δραστήριων της LGBT κοινότητας. Ο Pollard είναι δηλωμένος αριστερός, «Στην καρδιά μου, είμαι κόκκινος» μας εξηγεί, «Έχουμε πάντα ένα ρόλο στις κοινωνίες που ζούμε».
Στο μέρος αυτό, φιλοξενούσε από φιλανθρωπικές βραδιές μέχρι εκθέσεις ντόπιων καλλιτεχνών. Μέχρι και την προηγούμενη εβδομάδα, πραγματοποιήθηκε εκεί ένα debate της LGBT κοινότητας, για το σεξ και τα ναρκωτικά. Το Joiners’ είναι ένα μέρος που ποτέ δεν σταμάτησε να αψηφά και να μάχεται την “πολιτική ορθότητα”.
O συγγραφέας Paul Flynn, ένας κάτοικος που μένει χρόνια στην περιοχή και λατρεύει το συγκεκριμένο μαγαζί αντιλαμβάνεται το πνεύμα του τέλεια: «To Joiners’, ήταν ένα μέρος που συμβόλιζε επί μια δεκαετία, τον «πόλεμο» και την αφομοίωση- τελικά- της γκέι κουλτούρας», λέει. « Αντιπροσώπευε μια μικρή επίθεση, απέναντι στους πολιτικούς γάμους, τα Gaybies, την μανία με το Glee, το It Gets Better και τη Lady Gaga. Και η αλήθεια είναι πως χρειάζεσαι μια τέτοια επίθεση όταν οι κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές γίνονται με τόσο ταχείς ρυθμούς.
Στα δεξιά ο Paul Flynn.
Όπως λέει ο Flynn, ήταν ένα κατάλληλο μείγμα χαμηλής και υψηλής κουλτούρας. «Ήταν χαοτικό, με ένα χαρούμενο, τρελό, μεθυστικό και σέξι τρόπο», εξηγεί. Και έχει δίκιο. Το Joiners’, δημιούργησε τόσους μύθους, όσους κανένα άλλο γκέι μπαρ στο Λονδίνο. Ένας από αυτούς τους μύθους περιλάμβανε έναν έμπορο speed που αγαπούσε το μπιλιάρδο και ένα (υποτιθέμενο) πτώμα στη σκάλα -με την οποία ανέβαινες σε εκείνα τα σκοτεινά τα δωμάτια του πάνω ορόφου.
Υπήρχε επίσης η Shirley, η οποία έμενε στον επάνω όροφο, αλλά την πέταξαν έξω όταν ψέκασε το πρόσωπο ενός πελάτη με καθαριστικό τζαμιών.
Η Shirley.
Στο απόγειο του το Joiners, δεν ήταν μια μικρή νεραϊδούλα που καθόταν στη γωνίτσα της και υπέμενε γκρινιάζοντας το bullying των νταήδων, επισημαίνει ο Flynn. Το Joiners’ ήταν ο νταής!
Έβλεπες μια αντίθεση, σε σχέση με όσα συνέβαιναν σε άλλα μαγαζιά της περιοχής, όπως το Shoreditch House –ο Flynn αναφέρεται σε αυτή σαν το Starbucks των VIP. «Το Joiners’ ήταν σκληρό, επιθετικό, και έκανε αισθητή την παρουσία του». Ήταν ένα μέρος που μύριζε αταξίες.
Μπορεί στις αρχές των ’00s το Shoreditch να γέμισε από cool τυπάκια, νέους και δημιουργικούς κατοίκους, όμως το Joiners’ παρέμεινε ένα ασυνήθιστο μέρος για τις μικρότερες ηλικίες, που σύντομα άρχισαν να το επισκέπτονται σαν after μαγαζί. Είχε ένα άθλιο, underground συναίσθημα, αλλά ήταν φιλικό προς όλους. Αν και η απουσία καινούριων πελατών, θα μπορούσε να είναι και το σήμα κατατεθέν του μαγαζιού, γιατί έτσι κι αλλιώς βρισκόταν εκεί, υπερασπίζοντας άλλους σκοπούς. Βρέθηκε και επιβίωσε στην πραγματική, άγρια νύχτα του Λονδίνου και φιλοξένησε όσους το είχαν ανάγκη. Από σχεδιαστές μόδας, μεγάλους καλλιτέχνες, φωτογράφους, ηλικιωμένους με λερωμένες από το φαγητό πιτζάμες και νέους ανθρώπους. Όλοι ήταν ευπρόσδεκτοι.
Θυμάμαι όλες τις ατέλειωτες νύχτες που περνούσα εκεί, με τη Jonny Woo, τη Russella ή τη Scottee, μετά από τα show που έκαναν σε ένα κοντινό μαγαζί, το Bistrotheque. Όταν αυτό έκλεινε, πέντε λεπτά μετά ξεκινούσε μια παρέλαση από τακούνια και περούκες προς το Joiners’. Σχεδόν κάθε φορά που έκαναν show στο μαγαζί που δούλευαν, πήγαιναν στο Joiners’ και έμεναν μέχρι το κλείσιμο του. Και φυσικά όταν οι drag queen δείχνουν το δρόμο, τα gay αγόρια δεν αργούν να ακολουθήσουν. Τα πράγματα εξελίχθηκαν όπως αναμενόταν και το Joiners’- που παλιά ήταν μέρος για τους ντόπιους γκέι μπεκρήδες- σύντομα έγινε από τα πιο hot gay club του Ανατολικού Λονδίνου που έμεναν ανοιχτά ως αργά – ακολούθησαν τα Dalston Superstore, East Bloc και το πιο πρόσφατο Shelter.
O συγγραφέας Joe Stone, μετακόμισε στην περιοχή του 2009 και θυμάται το Joiners’ να γίνεται από gay bar σε queer club. «Ένας λόγος που επέλεξα το διαμέρισμα που μένω, είναι επειδή ήταν απέναντι από το Joiners’. Μετά από καιρό, γνώρισα τον σύντροφο μου στην ουρά της εισόδου του μαγαζιού. Σε αυτό το μαγαζί, έχω διακόψει κατά λάθος πίπες στην τουαλέτα και έχω δει άτομα να μιμούνται τον χορό της Beyonce περισσότερες φορές από όσες μπορώ να μετρήσω. Έχω δει gay να παθαίνουν υστερία επειδή νόμιζαν ότι η Lady Gaga ήταν στο μαγαζί –τελικά ήταν απλά μια γυναίκα που φορούσε καπέλο. Γενικά έχω δει τα πάντα. Και γινόταν ακόμα μεγαλύτερος χαμός όταν έβαλαν είσοδο στην πόρτα».
Ο φωτογράφος Wolfgang Tillmans.
Όλα αυτά θα τελειώσουν τον Ιανουάριο. Πέρυσι, τα μέλη της «κοινότητας» του Joiners’ αντέδρασαν στην σκληρή επιβολή μειώσεων των ωρών λειτουργίας του μαγαζιού, κάτι που θα τους καθιστούσε δυσλειτουργικούς οικονομικά. Μαζεύτηκαν χιλιάδες υπογραφές, ένα σχετικό βίντεο ανέβηκε μέχρι και στο YouTube και τελικά κέρδισαν τη μάχη.
Το 2015 όμως, το μαγαζί θα κατεδαφιστεί και ολοκαίνουρια σπίτια θα πάρουν τη θέση του. Ο Pollard είναι δικαιολογημένα στεναχωρημένος γι’ αυτό: «Νομίζω πως το Λονδίνο αυτοκαταστρέφεται», μου λέει. «Το Λονδίνο εξαρτάται από τους ανθρώπους που μπορούν να μετακινηθούν εδώ και να αντέξουν το κόστος ζωής. Αλλά ήταν πάντα κάτι περισσότερο από παιδική χαρά για τους πλούσιους. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό».
Το να εξαφανιστεί το Joiners’ από το μωσαικό που συνθέτει τη γκέι νυχτερινή ζωή στο Λονδίνο, θα είναι μια παρωδία. Ένα μέρος που είναι φιλόξενο προς όλους ( σε αντίθεση με πολλά μαγαζιά του Soho, που ακολουθούν την πολιτική της «πόρτας» και αν δεν είσαι γκέι, δεν μπαίνεις μέσα), με βρώμικο χαρακτήρα και attitude. Το Joiners’ θα μας λείψει όχι μόνο σαν ένας χώρος που πήγαινες το βράδυ να διασκεδάσεις, αλλά σαν ένα μέρος που μπορείς να είσαι πραγματικά αυτός που θέλεις. Όποιος κι αν είσαι. Με όποιον κι αν είσαι.
Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram και τον Cliff Joanou.
