H Marit van Renterghem.
Η Marit van Renterghem, από το Βέλγιο, σήμερα 22 χρονών, ήταν στη Νίκαια της Γαλλίας την Ημέρα της Βαστίλης το 2016, όταν ένας άντρας κατευθύνθηκε με βανάκι προς το συγκεντρωμένο πλήθος, σκοτώνοντας 86 άτομα. Τον επόμενο μήνα, βρισκόταν σε ένα μπαρ στην Ταϋλάνδη όταν 11 βόμβες εξερράγησαν στη γύρω περιοχή. Η Marit μίλησε στο VICE για την ενοχή και τη διαδικασία επούλωσης του τραύματος.***Στις 14 Ιουλίου του 2016 ήμουν διακοπές στη Νίκαια με τη μητέρα και τον πατέρα μου. Το δωμάτιο που νοικιάζαμε ήταν στο κέντρο της πόλης, σε απόσταση μικρότερη των πέντε λεπτών με τα πόδια από τον πολυσύχναστο δρόμο Promenade des Anglais. Εκείνο το βράδυ έσκαγαν πολλά πυροτεχνήματα για τον εορτασμό της Ημέρας της Βαστίλης. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από κόσμο και η διάθεση ήταν γιορτινή.
Μετά τα πυροτεχνήματα σκεφτήκαμε να περπατήσουμε περίπου 200 μέτρα παρακάτω, στον δρόμο Promenade, για να ακούσουμε λίγη ζωντανή μουσική. Η φίλη μου όμως πετούσε το επόμενο πρωί και ήθελε να κοιμηθεί νωρίς, οπότε γυρίσαμε σπίτι. Εκείνη την ώρα, ο άντρας με το βανάκι πρέπει να βρισκόταν ήδη στην άλλη πλευρά του δρόμου Promenade. Λίγα μόλις λεπτά πριν τον πυροβολήσουν, στεκόμασταν ακριβώς σε εκείνο το σημείο.
Αν και ακούγαμε τις σειρήνες των περιπολικών, στον δρόμο μας προς το σπίτι, δεν ξέραμε τι ακριβώς είχε συμβεί. Κλείσαμε τα κινητά μας και πήγαμε για ύπνο. Νωρίς το επόμενο πρωί συνειδητοποίησα ότι είχα πολλές αναπάντητες κλήσεις. Όταν κατάλαβα τι συνέβη, άρχισα να τρέμω. Ξύπνησα τη μητέρα μου και πήραμε πίσω όσους μας είχαν καλέσει, για να τους πούμε ότι είμαστε καλά. Σκεφτόμασταν τι θα είχε συμβεί αν είχαμε περπατήσει προς την αντίστροφη κατεύθυνση εκείνο το βράδυ.Γυρίσαμε πίσω στη Γάνδη (Βέλγιο) την ημέρα που ξεκινούσε το φεστιβάλ Gentse Feesten. Το κέφι ήταν πεσμένο, επειδή όλοι φοβούνταν για δεύτερη επίθεση. Όταν με ρώτησαν αν φοβάμαι, τους είπα «Όχι, ποιες είναι οι πιθανότητες να πετύχω δύο τρομοκρατικές επιθέσεις;».Λίγες εβδομάδες μετά το ταξίδι στη Νίκαια, πέταξα για Ταϊλάνδη. Ήταν το καλοκαίρι μετά το τέλος του πρώτου έτους στο πανεπιστήμιο. Δεν μου άρεσε το μάθημα που παρακολουθούσα και το παράτησα, οπότε δεν ένιωθα πολύ καλά με αυτό. Τρεις εβδομάδες εθελοντικής δουλειάς στην Ταϊλάνδη, πίστευα ότι θα με ανέβαζαν ψυχολογικά.Την πρώτη εβδομάδα, μου ανατέθηκε δουλειά σε ορφανοτροφείο, τη δεύτερη εβδομάδα καθάριζα ναούς και εκκλησίες στην Hua Hin και την τρίτη εβδομάδα υποτίθεται ότι έπρεπε να διδάξω αγγλικά. Η Πέμπτη στην Hua Hin ήταν η τελευταία μέρα μιας άλλης ομάδας εθελοντών, οπότε βγήκαμε έξω.Ήμασταν 12 στο σύνολο και καθόμασταν σε έναν πολυσύχναστο δρόμο, με πολλά bar και club. Τους πρότεινα να πάμε στο καφέ Blue Monkey, αλλά όταν πήγαμε εκεί συνειδητοποιήσαμε ότι είχε πολύ κόσμο και ότι ήταν ακριβό. «Βασικά, ξέρετε κάτι; Περιμένετε εδώ και θα πάω να ψάξω εγώ κάτι καλύτερο», είπα. Μαζί με ένα άλλο παιδί από την ομάδα περπατήσαμε λίγο παραπέρα, στον ίδιο δρόμο. Έξω από το Blue Monkey μία γυναίκα πουλούσε παπάγια. Θυμάμαι να σκέφτομαι ότι θα ήθελα να αγοράσω όταν γυρίσω.Κάλεσα τους υπεύθυνους του προγράμματος εθελοντισμού. Οι συμβουλές τους ήταν να πάμε στο σπίτι και να περιμένουμε νέα εκεί. Η βόμβα είχε πυροδοτηθεί σε ένα μεγάλο ανθοπωλείο, δίπλα στη γυναίκα που πουλούσε παπάγια. Πέθανε ακαριαία. Όλοι οι φίλοι μου είχαν χτυπήσει. Όλοι επέζησαν, αλλά κάποιοι χρειάζονταν χειρουργική επέμβαση.Έγραψα μήνυμα στους γονείς μου, λέγοντας «Νομίζω ότι έγινε τρομοκρατική επίθεση, αλλά είμαι καλά». Δεν ήθελα να ανησυχούν όταν θα άκουγαν τα νέα στο Βέλγιο. Ανακαλύψαμε αργότερα ότι είχαν εκραγεί αρκετές βόμβες στο νότιο τμήμα της Ταϊλάνδης, οι περισσότερες από τις οποίες βρίσκονταν στο Χουά Χιν.Την επόμενη μέρα αποφάσισα να επιστρέψω στο Βέλγιο. Ήμουν σε δύσκολη κατάσταση και ένιωθα ένοχη. Ένιωσα ότι όλοι είχαν πληγωθεί λόγω των προτάσεών μου εκείνη τη νύχτα - εκτός από εμένα. Κανείς δεν ανέλαβε την επίθεση, αλλά οι αυτονομιστές από την επαρχία Pattani ήταν ύποπτοι πως βρίσκονταν πίσω από αυτό.
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.
Αυτά τα δύο γεγονότα έχουν αλλάξει εντελώς το ποια είμαι. Το μόνο που θέλω να κάνω τώρα είναι να βοηθήσω άλλους ανθρώπους, να τους δώσω συμβουλές και υποστήριξη, ακόμη κι αν δεν τους γνωρίζω.Μετά την Ταϊλάνδη, υπέφερα από εφιάλτες, που έγιναν ο καταλύτης της αγχώδους διαταραχής μου. Είχα αυτό το νευρικό σφίξιμο στο στομάχι μου κάθε μέρα, τα τελευταία τρία χρόνια. Είμαι πάντα σε εγρήγορση και συνεχώς προσπαθώ να προετοιμαστώ για το χειρότερο. Όταν ήμουν στα πολύ down μου, δεν μπορούσα καν να περπατήσω στον δρόμο χωρίς να έχω τον νου μου στα πάντα. Κάθε φορά που έβγαινα για να διασκεδάσω, μια μικρή φωνή στο κεφάλι μου έλεγε, «Κι αν κάποιος έχει ένα μαχαίρι και αρχίζει να μαχαιρώνει ανθρώπους; Τι θα συμβεί αν μια βόμβα εκραγεί εδώ, τώρα;».Δεν ήμουν απλώς νευρική για πιθανές τρομοκρατικές επιθέσεις. Κυριολεκτικά, φοβόμουν τα πάντα. Οι γονείς μου τελικά αποφάσισαν ότι δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί αυτό και ξεκίνησα να παίρνω φάρμακα κατά του άγχους. Χάρη στη θεραπεία και την εξειδικευμένη υποστήριξη, δεν φοβάμαι πια τις επιθέσεις, αλλά οι εφιάλτες και ο φόβος μου να χάσω τους ανθρώπους που αγαπώ είναι ακόμα εκεί.Πρόσφατα εγκατέλειψα το bachelor μου στις ιαπωνικές σπουδές. Ήμουν κοντά στο πτυχίο και πολλοί άνθρωποι λένε ότι έπρεπε να συνεχίσω, αλλά σταμάτησα επειδή ήμουν πολύ ανήσυχη μετά από αυτό το καλοκαίρι. Ο φόβος γινόταν συνεχώς χειρότερος, μέχρι που δεν άντεχα άλλο. Κάποια στιγμή, κάτι έκανε κλικ μέσα μου και άρχισα να ψάχνω διάφορα - εναλλακτικούς τρόπους θεραπείας, γιόγκα, διαλογισμό κτλ.Τώρα αισθάνομαι ότι ελέγχω περισσότερο τους φόβους μου. Με πιάνει πανικός μια στο τόσο, αλλά τώρα είναι διαχειρίσιμο όλο αυτό. Κι ενώ δεν είμαι άνετη όταν βρίσκομαι ανάμεσα σε πλήθη, δεν έχω σταματήσει να ταξιδεύω. Υπάρχουν τόσα πολλά που πρέπει να δω και να ανακαλύψω σε αυτόν τον κόσμο. Όλοι περνούν δύσκολες στιγμές και είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι ο κόσμος συνεχίζει να γυρίζει, και ότι δεν μπορούμε να πατήσουμε παύση στη ζωή.Tο άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μόλις βρήκαμε ένα ωραίο bar, γυρίσαμε για να πάρουμε τους φίλους μας. Αλλά εκείνη τη στιγμή ακούσαμε έναν δυνατό κρότο. κατάλαβα αμέσως ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Τα πρώτα δευτερόλεπτα μετά την έκρηξη της βόμβας ήταν πολύ ήρεμα, αλλά μόλις πλησιάσαμε, είδαμε ένα τσούρμο ανθρώπων που έρχονταν προς εμάς, σε κατάσταση πανικού. Η αστυνομία εμφανίστηκε αμέσως. Όπως αποδείχθηκε, μια άλλη βόμβα είχε σκάσει σε άλλη θέση, 30 λεπτά νωρίτερα. Η αστυνομία δεν θα μας άφηνε να πλησιάσουμε, ώστε να αναζητήσουμε τους φίλους μας.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αυτά τα δύο γεγονότα έχουν αλλάξει εντελώς το ποια είμαι. Το μόνο που θέλω να κάνω τώρα είναι να βοηθήσω άλλους ανθρώπους, να τους δώσω συμβουλές και υποστήριξη, ακόμη κι αν δεν τους γνωρίζω.Μετά την Ταϊλάνδη, υπέφερα από εφιάλτες, που έγιναν ο καταλύτης της αγχώδους διαταραχής μου. Είχα αυτό το νευρικό σφίξιμο στο στομάχι μου κάθε μέρα, τα τελευταία τρία χρόνια. Είμαι πάντα σε εγρήγορση και συνεχώς προσπαθώ να προετοιμαστώ για το χειρότερο. Όταν ήμουν στα πολύ down μου, δεν μπορούσα καν να περπατήσω στον δρόμο χωρίς να έχω τον νου μου στα πάντα. Κάθε φορά που έβγαινα για να διασκεδάσω, μια μικρή φωνή στο κεφάλι μου έλεγε, «Κι αν κάποιος έχει ένα μαχαίρι και αρχίζει να μαχαιρώνει ανθρώπους; Τι θα συμβεί αν μια βόμβα εκραγεί εδώ, τώρα;».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Περισσότερα από το VICEΤι Είδαν οι Έλληνες στο YouTube Μέσα στο 2019Οι Κινέζοι Σπάνε Κάθε Ρεκόρ στο Ελληνικό Πρόγραμμα της Golden Visa«Το Μισό μου Πρόσωπο Ήταν Διαλυμένο» - Πώς Επιβίωσα Από τα Βασανιστήρια σε μια Φυλακή του ΕκουαδόρΓια τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.