Πριν από δύο εβδομάδες, μια Κυριακή πρωί, ο Scott βγήκε από ένα σουπερμάρκετ στα προάστια του Leicester, με 2 κομμάτια βοδινό, 14 κομμάτια από στήθος κοτόπουλου και 4 μπριζόλες, όλα χωμένα στο παλτό και το παντελόνι του. Βγαίνοντας στον δρόμο, έστριψε στη γωνία και φτάνοντας σε ένα κοντινό συνεργείο τα πούλησε όλα για 30 λίρες (47 ευρώ).
Videos by VICE
Με τα χρήματα αυτά, ο Scott αγόρασε δύο σακουλάκια ηρωίνη και ένα βραχάκι κρακ, ενώ οι μηχανικοί στους οποίους πούλησε τα προϊόντα, πήραν μερικά εκλεκτά κομμάτια κρέατος στις οικογένειές τους για το κυριακάτικο δείπνο. Στο μεταξύ, στο σουπερμάρκετ, το κρέας απλά αντικαταστάθηκε.
O Scott κατάφερε να κλέψει και να πουλήσει το κρέας χωρίς να τον δει κανείς, αλλά οι περισσότεροι δεν είναι τόσο τυχεροί. Ανά μερικές εβδομάδες, πετυχαίνει κανείς ειδήσεις που μιλούν για κάποιους χρήστες ηρωίνης, οι οποίοι εμφανίζονται σε κάποιο δικαστήριο με την κατηγορία της κλοπής κρέατος.
Η κλοπή αντικειμένων από καταστήματα παρουσιάζει ανοδικές τάσεις και αν σκεφτεί κανείς ότι το να βάλεις μια χοιρινή παντσέτα κάτω από το παλτό σου είναι λίγο πιο εύκολο από το να κάνεις το ίδιο με μια φωτογραφική μηχανή, που έχει πακεταριστεί και έχει περαστεί με ηλεκτρονικό κωδικό ασφαλείας, τότε αντιλαμβάνεται κανείς γιατί σύμφωνα με το Global Retail Theft Barometer, το κρέας εμφανίζεται ως το πλέον δημοφιλές αντικείμενο για τους κλέφτες. Η κατάσταση μάλιστα έχει ξεφύγει τόσο, που πολλά καταστήματα έχουν αρχίσει πλέον να πακετάρουν και να περνούν με κωδικούς ασφαλείας τα κρέατά τους.
Με την οικονομική κρίση να συνεχίζεται και τη διαρκή άνοδο των τιμών -σήμερα ένα μπούτι από αρνί κοστίζει 20 με 30 λίρες (28 με 42 ευρώ)- το κρέας έχει γίνει ένα είδος πολυτελείας που πολύς κόσμος πλέον δεν μπορεί να αγοράσει, εκτός βέβαια αν το κλέψει κάποιος που διατίθεται να αναλάβει το ρίσκο. Το νέο αυτό φαινόμενο, όμως, καθοδηγείται από την ηρωίνη κι όχι από την πείνα.
«Παλαιότερα, μιλάγαμε για ηλεκτρικές οδοντόβουρτσες και ξυράφια, αλλά πλέον το κρέας έχει ζήτηση» λέει ο Scott, ένας 42χρονος χρήστης ηρωίνης και κρακ, ο οποίος μου χαρίζει λίγο από τον χρόνο του πηγαίνοντας με στα διάφορα του σοουπερμάρκετ στο κέντρο του Leicester. «Ό,τι είναι να κλέψω πρέπει να το έχω κλέψει πριν από τις 10 το πρωί, προτού αρχίσει το σώμα μου και ζητάει τις ουσίες, οπότε συνήθως σηκώνομαι κατά τις 7 το πρωί. Πολλά καταστήματα δεν έχουν σεκιουριτάδες μέχρι τις 10, γιατί νομίζουν ότι οι τοξικοεξαρτημένοι είναι τεμπέληδες και είναι ακόμα στο κρεβάτι».
Βοδινό σε φέτες. Όχι και η πλέον έξυπνη κλοπή, μιας και σου δίνει ελάχιστο κέρδος.
Μπαίνοντας στο Sainsbury’s, ρίχνει μια γρήγορη ματιά στα ράφια με τα κρέατα. Επιλέγει ένα μπούτι αρνιού που κοστίζει 21 λίρες (29 ευρώ). «Κάτι τέτοιο χρειάζεσαι», λέει. «Το βάζεις στο παντελόνι σου, το πουλάς στην παμπ και αυτό θα σου βγάλει ένα σακουλάκι ηρωίνη». Το ξαναβάζει όμως στο ράφι, μιας και συνειδητοποιεί ότι τον κοιτάει ένας σεκιουριτάς. «Τα αρνίσια μπούτια είναι πιο δύσκολο να βρεθούν, τα ζητάει όλος ο κόσμος». Στην συνέχεια, πιάνει δέκα πακέτα ακριβού μπέικον. «Αυτά θα χώραγαν άνετα στο παλτό μου. Θα έβαζα την μπλούζα μου μέσα στη ζώνη μου, για να μη μου πέσουν». Λέει ότι προτιμάει τις συσκευασίες κενού αέρος, γιατί οι απλές πλαστικές έχουν μεγαλύτερο όγκο και, έτσι, δεν μπορεί να πάρει τόσες πολλές.
Μέσα από το μάτι ενός κλέφτη κρέατος, αρχίζεις και βλέπεις τα προϊόντα του σουπερμάρκετ με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο. Όλα κρίνονται πλέον με βάση τη σχέση μεγέθους και τιμής. Ο Scott σηκώνει ένα ολόκληρο σουβλιστό κοτόπουλο με αποστροφή. «Κοίτα πόσο μεγάλο και βαρύ είναι αυτό και κοστίζει μόνο 4,5 λίρες (6,5 ευρώ), δηλαδή θα έβγαζα 2 λίρες (2,8 ευρώ)», λέει. «Δεν κοιτάω καν τους κιμάδες και το ζαμπόν σε φέτες. Είναι πολύ φτηνά, δεν τα ζητάει κανείς».
Του ζητάω να μου πει τη λίστα με την πεντάδα των καλύτερων προϊόντων για κλοπή. Είναι τα εξής:
1.Μπούτι από αρνί ή βοδινό
2.Στήθος ή μπούτι κοτόπουλου
3.Μοσχαρίσιες μπριζόλες
4.Χοιρινές μπριζόλες
5.Λουκάνικα και μπέικον
(«Αν δεν έχει μείνει τίποτα θα πάρω το ζαμπόν. Τις ακριβές μάρκες»)
Ο Scott και ο Luke και τα κρέατα στο Tesco.
Για τους χρήστες ηρωίνης που θέλουν ένα σταθερό εισόδημα, το κρέας είναι μια εξαιρετική επιλογή. Είναι πολύ πιο εύκολο να κλέψεις κρέας, από το να κλέψεις ηλεκτρικά είδη για παράδειγμα.
«Ο κόσμος μπορεί να δει την τιμή και την ημερομηνία λήξης. Συνήθως τα πουλάω στο μισό της τιμής τους – πολλά άλλα πράγματα που κλέβεις πρέπει να τα πουλάς για λιγότερο από το μισό», μου εξηγεί ο Scott. «Το κρέας το θέλουν όλοι. Είναι ακριβό, οπότε ο κόσμος μπαίνει στον πειρασμό να το πάρει από εμένα. Μια φορά σε ένα σουπερμάρκετ είχα χώσει ένα κάρο πακέτα ακριβά ζαμπόν στο παλτό μου, αλλά σε κάποια φάση μου έπεσαν στο πάτωμα, ακριβώς μπροστά από μια ηλικιωμένη κυρία που πρέπει να ήταν γύρω στα 70. Τα μάζεψε, μου τα έδωσε και μου είπε «αν τα πουλάς, μπορώ να σε συναντήσω έξω». Τα αγόρασε όλα.
Ο Scott πουλάει τα κλοπιμαία του σε παμπ, σε λαϊκές αγορές, σε πιάτσες ταξί και οικοδομές. Καμιά φορά σταματάει κόσμο στον δρόμο και τους ρωτάει, αλλά μόνο αν του φαίνονται εντάξει. Άλλοι κλέφτες κρεάτων πάνε από πόρτα-πόρτα σε εργατικές κατοικίες με σακούλες γεμάτες κρέατα. Ο Scott και χιλιάδες άλλοι κλέφτες κρέατος, αποτελούν κομμάτι μιας τεράστιας και κρυμμένης μαύρης αγοράς που υπάρχει πλέον σε κάθε πόλη της Βρετανίας, μια αγορά που «δένει» με μια ημι-παράνομη σκηνή παράνομων στοιχηματικών στεκιών και επιχειρήσεων, όπου κόσμος χωρίς μόνιμη εργασία βρίσκει δουλειά, αγοράζει λαθραία και γενικότερα κάνει ό,τι μπορεί για να επιβιώσει.
«Ο κόσμος που αγοράζει το κρέας είναι συνήθως κόσμος που δεν έχει πολλά λεφτά», λέει ο Scott. «Έχω μερικές μόνιμες παμπ στις οποίες πουλάω, οι περισσότερες βρίσκονται κοντά σε εργατικές κατοικίες. Σε κάποιες, ο ιδιοκτήτης μου ζητάει να διαλέξει πρώτος, προτού δουν τα κρέατα οι πελάτες του. Καμιά φορά χρειάζεται να μπαίνω και να πουλάω χωρίς να με παίρνουν είδηση οι ιδιοκτήτες».
Η πώληση κρεάτων μέσα σε παμπ, ειδικά από χρήστες ηρωίνης, δεν είναι κάτι καινούργιο και ίσως για αυτό δείχνεται μια τέτοια ανεκτικότητα στις πιο εργατικές περιοχές. Μια παμπ του ανατολικού Λονδίνου τη δεκαετία του ’60, ήταν γνωστή ως Dewhurst’s, που ήταν το όνομα μιας γνωστής αλυσίδας χασάπικων, μιας και έφταναν εκεί πάρα πολλά κρέατα με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.
Για τον Scott, η κλοπή κρέατος είναι αυστηρά επαγγελματική υπόθεση, μιας και δεν τρώει ποτέ αυτά που κλέβει. Περιέργως, όταν πάει να ψωνίσει για τον εαυτό του, το κάνει όταν πάρει τα χρήματα από το ταμείο ανεργίας και πληρώνει πάντα κανονικότατα στα ταμεία του σουπερμάρκετ.
Ο Scott, γεννημένος στο Leicester, μου λέει ότι κλέβει εδώ και περίπου 12 χρόνια, πασχίζοντας να κόψει την ηρωίνη και το κρακ, που του κοστίζουν 50 με 100 λίρες την ημέρα (71 με 142 ευρώ). Κλέβει περίπου πέντε φορές την εβδομάδα, καταλήγοντας με περίπου 20 πακέτα κρέατος ημερησίως αξίας 75 λιρών (107 ευρώ), τα οποία και πουλάει στη μισή τους αξία. Κλέβει επίσης και τυριά, αλκοόλ και είδη οικιακής χρήσης, αλλά το κρέας είναι το βασικό του. Τον ρωτάω πόσες φορές έχει καταλήξει στην φυλακή για τέτοιες κλοπές. «Έχω χάσει το μέτρημα, αλλά θα πω πάνω από 20 φορές».
Πέρυσι, ο Scott φυλακίστηκε για 36 εβδομάδες όταν συνελήφθη να κλέβει κρέας από τα Tesco και αλκοόλ από ένα άλλο σουπερμάρκετ. Πλέον, του απαγορεύεται η είσοδος στα περισσότερα σουπερμάρκετ του Leicester. Όχι βέβαια πως αυτό σημαίνει πως δεν πηγαίνει.
Σε εκείνο το σημείο της κουβέντας μας, έρχεται και ο Luke, ένας πρώην κλέφτης κρέατος ο οποίος σταμάτησε να κλέβει όταν έγινε 30 και έκοψε την ηρωίνη. Πρόλαβε να καταδικαστεί 60 φορές για κλοπές αν και λέει ότι τον έπιαναν «μία στις εκατό». Ο Luke έκλεβε κρέας επειδή, όπως παραδέχεται, φοβόταν να πουλήσει ηρωίνη.
Οι καλύτερες παμπ για να πουλήσεις κρέας, όπως μου λένε και οι δύο, είναι αυτές που πουλάνε φτηνά ποτά. Καθώς περπατάμε στην πόλη, μου δείχνουν μερικές παμπ στις οποίες έχουν πουλήσει κρέατα.
«Έρχονται τουλάχιστον 2-3 κάθε μέρα προσπαθώντας να πουλήσουν κρέας αλλά τους διώχνουμε», μου λέει η ιδιοκτήτρια του Hansom Cab. «Είναι κάτι πολύ σύνηθες στις παμπ της περιοχής».
Στο Nine Bar, που βρίσκεται στην περιοχή που συχνάζουν οι φοιτητές, ο Ben, ο μάνατζερ του χώρου, λέει πως οι κλέφτες κρέατος εκμεταλλεύονται τον εξωτερικό χώρο και πουλάνε εκεί πακέτα μπέικον στους φοιτητές «κυρίως για τα hangovers τους την επόμενη μέρα». Συνήθως τους αγνοεί βέβαια, μιας και δεν ενοχλούν και δεν είναι καθόλου επιθετικοί.
Η Jude Duncan, υπεύθυνη του Criminal Justice Drugs Team του Leicester, έχει 450 χρήστες ηρωίνης περασμένους στα βιβλία της και παραδέχεται πως η πλειοψηφία τους κλέβουν για να «ταΐσουν» την συνήθειά τους. Μου εξηγεί πως το κρέας είναι «το βασικό», αλλά δέχεται κλήσεις από τα Tesco, σχετικά με κλοπές και από το τμήμα φαρμάκων.
«Για πολλούς από τους χρήστες, αυτές οι κλοπές τούς δίνουν έναν σκοπό, είναι σαν δουλειά για εκείνους», εξηγεί. «Το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι τούς φτιάχνει. Αλλά, είναι μια πολύ λυπηρή εξέλιξη για την κοινωνία το γεγονός ότι ο κόσμος δεν μπορεί πλέον να αγοράσει κρέας και απευθύνεται σε ανθρώπους που το πουλάνε από τα παλτό τους».
Περισσότερα από το VICE
Πώς Είναι να Ζεις Άστεγη για Δέκα Χρόνια;
Ο «Βασιλιάς» του Ελληνικού Skate Είναι από τη Θεσσαλονίκη
Φωτογραφίζοντας τις Τελευταίες Ημέρες της Disco
