Μεγαλώνοντας, μία από τα ξαδέρφια μου πέρασε κάποιον χρόνο ως μεταφορέας ναρκωτικών. Έχει «πετάξει» από το Curacao προς την Ευρώπη με ένα στομάχι γεμάτο κοκαΐνη τυλιγμένη σε πλαστικό, έχει μεταφέρει βαλίτσες γεμάτες ναρκωτικά από την Τζαμάικα και ολα αυτά τα σταμάτησε, όταν πλέον την έπιασαν. Ήθελα να μάθω περισσότερα για αυτή την περίοδο της ζωής της, οπότε είπα να την επισκεφτώ στο σπίτι της για μια κουβέντα.
Videos by VICE
Αφού μου ανοίγει την πόρτα, η Sharon κάθεται στον μαύρο δερμάτινο καναπέ της και μου λέει πως δεν μπορεί να καταλάβει γιατί με ενδιαφέρει τόσο πολύ η ιστορία της. «Δεν καταλαβαίνω γιατί ενδιαφέρει κάποιον το πώς είναι να καταπίνεις μπαλονάκια γεμάτα κόκα», λέει. Η Sharon, που είναι μισή Ολλανδέζα και μισή από το Σουρινάμ, μεγάλωσε σε μια πολύ μικρή πόλη, αλλά άρχισε να κυκλοφορεί στους δρόμους του Άμστερνταμ από τα 13 της χρόνια. «Εκεί που έμενα υπήρχαν μόνο Ολλανδοί. Το μισούσα. Εγώ ήθελα να κάνω παρέα με ανθρώπους που μου έμοιαζαν».
Βρήκε νέους φίλους στα προάστια της πρωτεύουσας, άτομα που την έβαλαν σε «χόμπι» όπως το κρακ και την έμαθαν πώς να κλέβει. Η ανήσυχη μητέρα της προσπάθησε να την απομακρύνει από την παρανομία, αλλά χωρίς επιτυχία. «Μου έδωσε μια επιλογή: να γυρίσω στο Σουρινάμ ή να πάω σε ένα πολύ αυστηρό οικοτροφείο. Επέλεξα το οικοτροφείο, επειδή ήξερα ότι θα περνούσα πολύ δύσκολα στο Σουρινάμ», εξηγεί.
Εν τέλει την απέβαλαν και πέρασε κάποιο χρόνο σε αναμορφωτήριο, πριν καταλήξει σε κανονική φυλακή για συμμετοχή σε «ληστείες και τέτοια». Το 2001, μετά την αποφυλάκισή της, η Sharon ταξίδεψε μέχρι το Curacao, ένα μικρό νησί της Καραϊβικής, επειδή είχε ακούσει πως το να μεταφέρεις κοκαΐνη λαθραία ήταν αρκετά εύκολο.
Το πλάνο ήταν να πάρει μια βαλίτσα γεμάτη κοκαΐνη, να την περάσει από το τελωνείο και να «πετάξει» με αυτήν στην Ολλανδία.
«Οι άνθρωποι που ήταν να συναντήσω δεν ήταν οργανωμένοι, οπότε αποφάσισα να μην το κάνω και απλά να αράξω εκεί για λίγο», μου λέει. Στο Curacao, όπως μου εξηγεί, υπήρχε κόσμος που την ρωτούσε συνέχεια αν θα ήθελε να μεταφέρει ναρκωτικά για λογαριασμό τους. Η Sharon ήταν βέβαια ένας εύκολος στόχος: δεν ήταν από το Curacao και δεν είχε οικογένεια εκεί. «Υπήρχαν πολλά άτομα που σε ρωτούσαν αν μάθαιναν ότι ήσουν από την Ολλανδία, αλλά πάντα τους έλεγα πως δεν κάνω τέτοια πράγματα. Τουλάχιστον μέχρι που πέτυχα μια φίλη που ήξερα από την Ολλανδία». Η Sharon ανασηκώνει τους ώμους της. «Με ρώτησε αν θέλω να μεταφέρω κάτι πράγματα για εκείνη και αποφάσισα να το κάνω. Το έκαναν όλοι εκείνη την εποχή. Σε κάθε πτήση υπήρχαν τουλάχιστον 10-20 άτομα που κουβαλούσαν ναρκωτικά με κάποιον τρόπο. Ακόμα και γιαγιάδες πουλούσαν ναρκωτικά στο Curacao».
Θέλοντας να τεστάρει τα πράγματα, η Sharon κατάπιε ένα μπαλόνι γεμάτο κοκαΐνη. Κατέβηκε χωρίς πρόβλημα, οπότε κατάπιε άλλα 70. Κάθε μπαλονάκι περιείχε 10 γραμμάρια κόκας και η αμοιβή της ήταν 1.000 φλορίνια (περίπου 500 ευρώ). Η κοκαΐνη ήταν πακεταρισμένη σε πλαστικό, τυλιγμένη με μια στρώση latex (από ένα γάντι), κλεισμένη με μια ειδική ταινία και το όλο πακέτο τυλιγόταν με άλλη μια στρώση από latex. «Ήταν πολύ καλά πακεταρισμένη. Κάποια άτομα δυσκολεύονταν να καταπιούν τα μπαλονάκια βέβαια. Έκαναν εξάσκηση καταπίνοντας ένα κομμάτι καρότο ή κάτι τέτοιο», λέει και γελάει.
Δυστυχώς όμως, δεν ήταν πάντα τόσο καλά πακεταρισμένα. Μια φίλη της Sharon είχε πεθάνει στα 19 της χρόνια, όταν ένα μπαλονάκι είχε σπάσει μέσα στο στομάχι της. «Ήταν καθαρή κόκα όμως. Εγώ κατάπινα μόνο βρασμένη κόκα, η οποία δεν σε σκοτώνει. Ή τουλάχιστον έτσι μου είχαν πει», λέει. «Έχω δει πολλούς μεταφορείς ναρκωτικών να καταλήγουν στα επείγοντα».
Πριν καταπιεί το κάθε μπαλονάκι, η Sharon τα ήλεγχε ένα-ένα βάζοντάς τα σε έναν κουβά με νερό. Αν πήγαινε στον πάτο, έπρεπε να πακεταριστεί καλύτερα. «Δεν είναι και τόσο περίπλοκο», με διαβεβαιώνει. Η μεταφορά ναρκωτικών δεν φαινόταν και πολύ κακή επιλογή για την Sharon. Ήθελε να επιστρέψει στην Ολλανδία και ήταν ένας τρόπος να γυρίσει δωρεάν.
Η Sharon λέει πως δεν είχε καν άγχος την πρώτη φορά που το έκανε. Περίμενε υπομονετικά στη σειρά της με άλλα άτομα που μετέφεραν ναρκωτικά και απλά περνούσε άνετα από το τελωνείο. «Προσέχουν ιδιαίτερα εκείνους που δεν τρώνε. Φαντάζομαι, επειδή νομίζουν ότι αν δεν τρως τότε μάλλον έχεις ένα σκασμό ναρκωτικά στο στομάχι σου. Εγώ απλά έτρωγα κανονικά. Είναι επίσης σημαντικό να μη φαίνεσαι ανήσυχος ή φοβισμένος. Σε ρωτάνε έναν σωρό ερωτήσεις, αλλά εγώ τις απαντούσα όλες κανονικά. Μάλιστα, τους ρώτησα αν ήθελαν να γδυθώ ή να μου κάνουν παραπάνω ελέγχους ή κάτι τέτοιο».
Σε αντίθεση με άλλα άτομα που έκαναν το ίδιο, η Sharon δεν χρειάστηκε ποτέ να πάει στην τουαλέτα για να αφοδεύσει εν ώρα πτήσης. Όταν συμβαίνει αυτό, πρέπει να μαζέψεις τα μπαλόνια που θα βγουν, να τα πλύνεις και να τα ξανακαταπιείς. «Σε αφήνει με πολύ άσχημη αναπνοή», μου λέει.
Αφού προσγειωνόταν, η Sharon έβγαζε τα ναρκωτικά από μέσα της με τη βοήθεια μιας ειδικής σοκολάτας με καθαρτικό. Αφού έβγαιναν τα μπαλονάκια, έπρεπε να παραδοθούν στους εμπόρους άμεσα. «Αν δεν το έκανες, είχες πρόβλημα», αν και η Sharon ποτέ δεν αντιμετώπισε κάτι τέτοιο. Το πλησιέστερο που είχε φτάσει στην καταστροφή ήταν όταν άκουσε την ιστορία ενός 18χρονου, του οποίου τα μπαλονάκια κόλλησαν στο έντερό του. Αναγκάστηκε να κάνει εγχείρηση και τα ναρκωτικά παραδόθηκαν στην αστυνομία από τον χειρουργό.
Όχι όμως και το παιδί, μιας και ακόμα και σε τέτοιες ακραίες περιπτώσεις ο όρκος του Ιπποκράτη προηγείται.
Θυμάται άλλη μια φορά που χρειάστηκε να μεταφέρει μια βαλίτσα γεμάτη ναρκωτικά από την Τζαμάικα. «Ήταν αρκετά εύκολο», λέει. «Είχαν δωροδοκήσει τα άτομα στο τελωνείο. Στην Ολλανδία, ένας άλλος μεταφορέας πήρε την βαλίτσα μου και περάσαμε μαζί από το τελωνείο. Δεν χρειάστηκε να κάνω τίποτα». Επειδή η Τζαμάικα δεν θεωρείται «χώρα υψηλού κινδύνου», ελέγχονται λιγότερες πτήσεις. Το συγκεκριμένο ταξίδι τής απέφερε 3700 ευρώ.
Πλέον, η Sharon ζει με τα επιδόματα του κράτους, μια κατάσταση που απέχει πολύ από την περίοδο που έβγαζε άφθονα χρήματα από το λαθρεμπόριο. Κάθε φορά που ολοκλήρωνε επιτυχώς ένα ταξίδι έκανε δώρο στον εαυτό της ένα νέο σετ από ρούχα.
Στο τέλος, ίσως απροσδόκητα, κάτι πήγε στραβά και η Sharon συνελήφθη το 2007. Εκείνη τη φορά, αντί να καταπιεί τα ναρκωτικά, τα είχε βάλει σε έναν κούφιο δονητή τον οποίον έβαλε στο αιδοίο της. «Νόμιζα ότι θα σκανάρουν με ακτίνες Χ μόνο το στομάχι μου, αλλά προφανώς κοιτάνε και πιο κάτω», μου λέει δείχνοντας προς το αιδοίο της. «Δεν σε πάνε φυλακή αν κουβαλάς λιγότερο από 3 κιλά όμως. Το μόνο που γίνεται είναι ότι σου μιλάνε οι μπάτσοι και μετά φεύγεις. Δεν με πήγαν ποτέ στο τμήμα».
Της επέτρεψαν να επιστρέψει στην Ολλανδία αμέσως. «Αισθανόμουν άσχημα για τη μάνα μου, επειδή χρειάστηκε να μου αγοράσει το εισιτήριο», μου εξηγεί. Ως τιμωρία, οι Αρχές έκοψαν στα δύο το διαβατήριό της και της απαγορεύτηκαν οι πτήσεις για έναν χρόνο. Η μητέρα της βρήκε την ευκαιρία να αλλάξει την ζωή της Sharon και την έφερε σπίτι.
Στη Sharon λείπουν οι παλιές μέρες, αλλά σίγουρα όχι το λαθρεμπόριο. Έχει ακούσει πως πλέον είναι πολύ πιο δύσκολο. «Οι πτήσεις από το Curacao και την Κολομβία ελέγχονται πολύ περισσότερο τώρα. Δεν ξέρω πολλά για τις καινούργιες μεθόδους. Πάντως, εγώ δεν το ξανακάνω». Καταλαβαίνω ότι το εννοεί.
«Τι άλλο θες να μάθεις; Εγώ σου είπα ότι δεν έχει κανένα ενδιαφέρον όλο αυτό», μου λέει και χασμουριέται καθώς ολοκληρώνουμε την κουβέντα μας.
Το όνομα της Sharon έχει αλλαχθεί για να προστατευτεί η ανωνυμία της.
