Φαντάζομαι δεν θα θυμάστε πολλοί τη σειρά «Ορκιστείτε παρακαλώ». Για την ακρίβεια οι περισσότεροι από εσάς θα ήσασταν αγέννητοι το 1982, όταν το πρώτο επεισόδιο παίχτηκε στην τότε ΕΡΤ 2. Για την ιστορία όμως, να πω πως ήταν μια από τις πιο πετυχημένες τηλεοπτικές σειρές της δεκαετίας του ’80. Πρωταγωνιστής της, ο Γιάννης Μιχαλόπουλος και το σενάριο της σειράς, ανατρεπτικές κι αστείες υποθέσεις σε αίθουσες δικαστηρίων. Υπό την προεδρία του κ. Μιχαλόπουλου, πάντα.
Κάτι η μανία μου για τα ρετρό, κάτι η περιέργεια μου για το πόσο μια δικαστική διαμάχη μπορεί όντως να έχει πλάκα, αποφάσισα, εκτός του να μιλήσω μ’ έναν γνωστό μου δικηγόρο, να πάω στα δικαστήρια της Ευελπίδων.
Videos by VICE
Η ώρα εννιά κι η αυλή των δικαστηρίων γεμάτη. Άνθρωποι αγχωμένοι, κυρίως καλοντυμένοι, πηγαινοέρχονται μιλώντας στο τηλέφωνο ή μεταξύ τους. Πάω στην καντίνα και παίρνω καφέ. Πολλοί κάνουν το ίδιο. Πληρώνω κι απομακρύνομαι, σκεφτόμενη τις χρυσές δουλειές που κάνουν οι καντίνες εκεί. Δυόμισι ευρώ, ο καφές στο χέρι.
Ακολουθήστε το VICE στην καινούργια μας σελίδα στο Facebook.
Πλησιάζω το Κτίριο 5. Σύμφωνα με τις οδηγίες που μου έδωσαν, εκεί στεγάζεται το Μονομελές Πλημμελειοδικείο. Οι «ελαφριές» περιπτώσεις, δηλαδή. Κατεβάζω μια γουλιά και μπαίνω. «Mόνο οι ρουφιάνοι φεύγουν από εδώ», βλέπω γραμμένο στον τοίχο. Τι καλωσόρισμα!
Η αίθουσα γεμάτη. Βρίσκω μια καρέκλα σχετικά μπροστά και στρογγυλοκάθομαι. Υπόθεση Αριθμός 3. Ένας άντρας γύρω στα 35, κατηγορείται για επίθεση και ξυλοδαρμό ενός 65χρονου. Αιτία; Διαπληκτισμός στο νοσοκομείο για τη σειρά των ραντεβού. Απ’ ό,τι ακούω, ο 65χρονος κύριος απαιτούσε λέγοντας «ξέρετε ποιος είμαι εγώ;», να περάσει πρώτος στο γραφείο του γιατρού, παρακάμπτοντας την ουρά. Ο νεαρός τσαντίστηκε και λογομάχησε μαζί του. Ο 65χρονος επέμεινε, στο κάτω-κάτω είχε και πολιτικές διασυνδέσεις, τις ανέφερε ονομαστικά, κι ο 35χρονος τον πλάκωσε στο ξύλο. Ωραία αρχή. Αμέσως μετά κι αφού ο 35χρονος κριθεί ένοχος (μικρή ποινή) λόγω αποδεδειγμένης πρόκλησης από την πλευρά του ηλικιωμένου κυρίου, σειρά παίρνει ένας νεαρός που κατηγορείται για την κλοπή ενός αυτοκινήτου και λίγο αργότερα ένας φίλαθλος του Παναθηναϊκού που μετά από αγώνα κι έχοντας νεύρα με τον «Ολυμπιακό» γείτονά του, πήγε και χάραξε στην πόρτα του με κατσαβίδι, «Θύρα 13».
Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις τους δικηγόρους να παθιάζονται με το τίποτα. Να εξυμνούν χαρακτηριστικά των πελατών τους, χωρίς κανένα μέτρο. Ο κύριος τάδε είναι οικογενειάρχης και άμεμπτου ηθικής. Γιατρός, καλός σύζυγος… μπλα μπλα μπλα… ή να προσπαθούν να καταρρίψουν ατράνταχτες αποδείξεις για την ενοχή του πελάτη τους με αστεία επιχειρήματα: Είμαστε σίγουροι, απολύτως σίγουροι ότι ο πελάτης μου έκλεψε το αυτοκίνητο ή ήταν μια διαβολική σύμπτωση η όλη υπόθεση;
Ο τύπος εν τω μεταξύ, είχε κλέψει το αυτοκίνητο, είχε πάει στο χωριό του κι όταν διαπίστωσε ότι δεν μπορούσε να το πουλήσει (λόγω πινακίδων) ή να το κυκλοφορήσει, το πήγε σε μια μάντρα να το δώσει για παλιοσίδερα. Έδωσε και τα στοιχεία επικοινωνίας του εν τω μεταξύ στον υπεύθυνο, καθώς και το όνομά του. Διαβολική σύμπτωση ή βλακεία, νέτα σκέτα;
Υπάρχει πολύς θυμός και πολύ χαζομάρα, αυτοί είναι οι δύο κύριοι λόγοι για τους οποίους βλέπεις τόσο κόσμο στα δικαστήρια, μου λέει ο κ. Νίκος, δικηγόρος με πολλά χρόνια στις αίθουσες των δικαστηρίων. Συνεχίζει: «Θυμάμαι μια πελάτισσά μου που είχε έρθει και μου ζητούσε να πάω στο δικαστήριο έναν εκδοτικό οίκο, επειδή της “έφαγαν” 40 ευρώ. Θα πλήρωνε μαζί με την αμοιβή μου, γύρω στα 1.000 ευρώ για να κερδίσει 40. “Είσαι τρελή;” της είπα. “Ποιο το νόημα;”. Θέλω να τους δω στα δικαστήρια, ήταν η απάντηση. Να μάθουν με ποια έχουν να κάνουν».
VICE: Είμαστε «περήφανος» λαός, αν μη τι άλλο. Μήπως όμως και λίγο δικομανής;
Κύριος Νίκος: Υπάρχουν και ακραίες περιπτώσεις, σίγουρα. Θυμάμαι έναν τύπο που έκανε μηνύσεις στο γείτονά του, κάθε εβδομάδα. Μιλάμε για 180 μηνύσεις, στο σύνολο. Διατάραξη κοινής ησυχίας, ο λόγος. Η ζωή αυτού που έτρωγε τις μηνύσεις, είχε καταστραφεί. Φαντάζεσαι να είσαι κάθε εβδομάδα στο δικαστήριο; Είχε προβλήματα με τη δουλειά του, τα νεύρα του σπασμένα, τα είχε παίξει. Παρά που κέρδιζε τα περισσότερα δικαστήρια. Δεν έφταιγε φυσικά αυτός, ο μηνυτής ήταν ο τρελός της υπόθεσης.
Φαντάζομαι συναντάμε και πολλές οικογενειακές διαφορές, έτσι;
Xαμός. Στα διαζύγια και τις διατροφές ας πούμε, γίνεται της τρελής. Κι αν εξαιρέσουμε τις σοβαρές περιπτώσεις που υπάρχει κάποιας μορφής κακοποίηση, γιατί υπάρχουν και τέτοιες, λέγονται πολλά ψέματα.
Δηλαδή;
Ε, τα φουσκώνουμε γενικώς. Όλοι οι άντρες είναι χαρτοπαίχτες, βίαιοι, δε νοιάζονται για την οικογένειά τους ή απατούν κι όλες οι γυναίκες είναι ανήθικες, κακές νοικοκυρές κι επικίνδυνες μητέρες.
Το να είσαι κακή νοικοκυρά αποτελεί λόγο για να βγει το διαζύγιο εις βάρος σου;
Οτιδήποτε μπορεί να κλονίσει ψυχολογικά κάποιον, θεωρείται λόγος. Θυμάμαι και γελάω, έναν αντίδικο κάποια στιγμή που φώναζε θεατρικά και με ύφος δέκα καρδιναλίων: «Να η σκόνη κάτω από το τραπέζι κύριε δικαστά, πόσο να αντέξει ο άνθρωπος; Δέκα πόντους σκόνη σας λέω» κι έδειχνε με τα χέρια του πόσο ήταν οι δέκα πόντοι.
Κάποια ιστορία που σας έχει κάνει εντύπωση;
Υπάρχουν αρκετές. Αλλά επειδή κι αυτά που λέγονται μέσα στο δικαστήριο, μπορεί να είναι απίστευτα, θα αναφέρω μια συγκεκριμένη. Ένας τύπος, οικοδόμος στο επάγγελμα, 27 χρονών, ήταν παντρεμένος με μια γυναίκα δέκα χρόνια μεγαλύτερή του. Αυτή λοιπόν τον ζήλευε πολύ. Σε βαθμό που δεν φαντάζεσαι. Για να είναι ήσυχη λοιπόν ότι δεν θα την απατήσει, τον ανάγκαζε να έρχονται σε σεξουαλική επαφή κάθε μέρα. Με οποιοδήποτε τρόπο δηλαδή. Ο τύπος γύριζε σπίτι του, κουρασμένος απ’ τη δουλειά κι αυτή στον κόσμο της, ήθελε γούτσου-γούτσου. Τον θυμάμαι να μου λέει ότι φοβόταν να γυρίσει σπίτι του κι ότι είχε σιχαθεί οποιαδήποτε σεξουαλική επαφή. Αυτός λοιπόν είπε το εξής αμίμητο μέσα στο δικαστήριο, δεν ξέρω αν ήταν αλήθεια, αλλά έμειναν κάγκελο όλοι όταν το άκουσαν. Είπε λοιπόν ότι αυτή είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο ζήλιας που μια φορά που εκείνος αρνήθηκε εντόνως να κάνουν σεξ, αυτή πήρε μια λεκάνη νερό και του την έβαλε στ’ «απαυτά» του για να δει αν επιπλέουν. Αν είναι άδεια δηλαδή ή όχι. Μείναμε κάγκελο όλοι όταν το ακούσαμε. Και δε μιλάμε για πολλά χρόνια πριν αυτό. Πέρσι ή πρόπερσι έγινε.
Ο κ. Νίκος έχει πολλές ιστορίες. Για έναν τύπο που άρπαξε το παιδί του από το μαιευτήριο και πήγε να φύγει χωρίς να πληρώσει, λέγοντας: «Μου ζητάτε να αγοράσω το παιδί μου;», έναν άλλο που κατάφερε να πείσει τη γυναίκα του να μη ζητήσει διαζύγιο, όταν αυτή ανακάλυψε ότι διατηρούσε δεσμό με τη γειτόνισσα κι ότι είχε μάλιστα και δυο παιδιά μαζί της, ενώ στο τέλος κατέληξαν να ζούνε όλοι μαζί, για μια κοπέλα που ήθελε να του δώσει χρήματα προκειμένου να καταφέρει την καταδίκη του αδελφού της, τον οποίο ο ίδιος υπεράσπιζε κι άλλα πολλά. Υποθέσεις που σε κάνουν να σκέφτεσαι ότι η ζωή όντως κάποιες φορές μοιάζει με ταινία. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, περισσότερο με τις παλιές ελληνικές ταινίες της Φίνος Φίλμ ή με το «Ορκιστείτε παρακαλώ».
Στην πραγματικότητα βέβαια, τα πράγματα είναι πιο βαρετά στις ελαφριές περιπτώσεις. Βαρετό, ν’ αντιμετωπίζεις καθημερινά το θυμό ή τη βλακεία του κόσμου. Ακόμα κι ο εισαγγελέας στην αίθουσα του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου φαίνεται να συμφωνεί μαζί μου, αφού κοντεύει να τον πάρει ο ύπνος, εκεί στην έδρα.
Οι δικηγόροι είναι σαν τους γιατρούς. Πάντα θα τους χρειάζεται ο κόσμος, ευτυχώς ή δυστυχώς, θυμάμαι να μου λέει ο κ. Νίκος.
Ευτυχώς γι’ αυτούς, στα σίγουρα. Για μας δεν ξέρω.
