Το Mossless in America είναι μια στήλη με συνεντεύξεις φωτογράφων της καλλιτεχνικής φωτοδημοσιογραφίας. Η σειρά βγαίνει με τη συνεργασία του Mossless magazine, και δημοσιεύονται πειραματικές φωτογραφίες, υπό την επιμέλεια των Romke Hoogwaerts και Grace Leigh. Ο Romke ξεκίνησε το Mossless το 2009, σαν blog, δημοσιεύοντας συνεντεύξεις φωτογράφων, ανά δυο μέρες. Από το 2012, το περιοδικό έχει εκδώσει 2 τεύχη, που αφορούσαν ένα διαφορετικό είδος φωτογραφίας. Το Mossless αναδείχθηκε στην έκθεση-ορόσημο του Millennium Magazine, στο Museum of Modern Art in New York, το 2012, με την υποστήριξη του Printed Matter, Inc. Το τρίτο τεύχος, ένας μεγάλος φωτογραφικός τόμος για την Αμερικάνικη καλλιτεχνική φωτοδημοσιογραφία των τελευταίων δέκα χρόνων, με τίτλο The United States (2003-2013), δημοσιεύτηκε την άνοιξη.
Γεννημένη το 1971, στο Γκόλφπορτ του Μισισίπη, η φωτογράφος Missy Prince, ζει πλέον στο Πόρτλαντ του Όρεγκον, αλλά οι φωτογραφίες της καλύπτουν όλη την Αμερική. Με μια πρώτη ματιά, οι φωτογραφίες της Missy Prince, είναι από ένα οδικό ταξίδι, που όλοι θα θέλαμε να κάνουμε. Ένα ταξίδι, που κάθε μέρα, διαλέγεις ποιο δρόμο θα πάρεις, μιλάς με ντόπιους για το πού θα φας, και που κοιμάσαι στο αμάξι σου. Όμως, αν τις δεις μια-μια, πιο προσεκτικά, λένε την ιστορία κάποιων πόλεων, που κάποτε ευημερούσαν και πλέον έχουν τους τελευταίους κατοίκους τους. Μιλήσαμε με τη Missy για τις ερήμους, τους σκοτεινούς θαλάμους και κατσίκες με λουρί.
Videos by VICE
MOSSLESS: Από πού είσαι;
Missy Prince: Μεγάλωσα στο Γκόλφπορτ του Μισισίπη, αλλά, ως ενήλικη, έζησα στο Πόρτλαντ του Όρεγκον.
Τι σε τράβηξε στη φωτογραφία; Πότε ξεκίνησες;
Αρχικά, ήταν ένα από τα πράγματα που ήθελα να δοκιμάσω, όπως η κιθάρα, η ζωγραφική, ή η συγγραφή. Ασχολήθηκα πολύ ως παιδί, αλλά άρχισα να βλέπω κάποιο αποτέλεσμα το 2003, που είχα συνέχεια μαζί μου μια Olympus XA.
Παρακολουθούσα το blogσου, το Sea of Empties. Έχεις έδρα το Πόρτλαντ, στο Όρεγκον, αλλά πολλές από τις φωτογραφίες που ανεβάζεις είναι από τη Νοτιοδυτική Αμερική. Είναι πολύ εντυπωσιακές. Μου βγάζουν μια αίσθηση οικειότητας, ειδικά αυτές από το Μαϊάμι, της Αριζόνα. Τι σχέση έχεις μ’ αυτό το μέρος;
Δεν είχα ξανακούσει γι’ αυτό, μέχρι πριν λίγους μήνες, όπου ήμουν στο Φοίνιξ για να βγάλω φωτογραφίες. Το βρήκα κατά λάθος και με συνεπήρε αμέσως. Συνήθως, προσπαθώ να καλύψω όσα περισσότερα γίνεται, όταν επισκέπτομαι ένα μέρος, αλλά το Μαϊάμι, μου άρεσε τόσο πολύ, που ξαναπήγα άλλες τρεις φορές, αντί να καλύψω και άλλα μέρη. Υπάρχουν πολύ ωραίες ιστορίες εκεί.
Μπορείς να μας πεις μια αξιοσημείωτη ιστορία από το Μαϊάμι, της Αριζόνα;
Σε μια πλαγιά, στο δρόμο, συνάντησα μια γυναίκα που πήγαινε βόλτα μια κατσίκα, με λουρί. Μου είπε ότι είχε σώσει την κατσίκα, που την έλεγαν Princess, από κάτι βάναυσους ανθρώπους, που την τάιζαν πατατάκια και γλυκά. Όταν έφερε την Princess, είχε μελαγχολήσει και ήταν άτονη, αλλά μόλις άρχισε να τρώει κανονικά, ζωντάνεψε. Τώρα, η Princess, κάθεται στον καναπέ και βλέπει τηλεόραση μαζί της. Μένουν σε ένα σπιτάκι σε λόφο, απέναντι από ένα ορυχείο χαλκού, και τα οξέα στα φυτά, που φωτίζουν τη νύχτα «σαν τη Νέα Υόρκη.» Δυστυχώς, δεν τις τράβηξα καμιά καλή φωτογραφία, αλλά ήταν μια αξιοσημείωτη ιστορία.
Υπάρχει κάποιο θέμα ή τοπίο που θες από καιρό να φωτογραφίσεις;
Θα ήθελα να τραβήξω περισσότερα τοπία ερήμου, να εξοικειωθώ με τις ερήμους της Αμερικής: την Γκρέιτ Μπέιζιν, τη Μοχάβι, τη Σονόρα, και την Τσιχουάχουα.
Θα σου ταίριαζε το να ψάξεις τις ερήμους της Αμερικής. Η αίσθηση που βγάζουν πολλές φωτογραφίες σου, είναι η ησυχία, και κάποιες φορές, η ερημιά. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Δεν είμαι σίγουρη, αλλά υπάρχει μια θεωρία: είμαι, σε γενικές γραμμές, ήσυχη, σαν άνθρωπος. Ίσως ψάχνω αυτά τα τοπία, γιατί ταιριάζουν με τον εσωτερικό μου κόσμο. Όταν βγαίνω για να βρω θέματα, αναζητώ και πνευματικό χώρο. Συνήθως, καταλήγω σε μέρη που εξυπηρετούν αυτό τον σκοπό.
Στη συνέντευξή σου με τον Blake Andrews, μίλησες για την αναγκαιότητα ενός φυσικού και απτού αντικειμένου που να συνδέει το θέμα της φωτογραφίας με τον θεατή. Συμφωνώ μαζί σου -και γι’ αυτό πιστεύω ότι τα φωτογραφικά άλμπουμ (book) είναι πολύ σημαντικά, ειδικά τώρα. Πώς αντιμετωπίζεις αυτό συναίσθημα σε μια εποχή που το 90% της σύγχρονης φωτογραφίας, προβάλλεται, σχεδόν εξ ολοκλήρου, σε οθόνη;
Νομίζω ότι ηφυσική παρουσία είναι πιο ισχυρή, αλλά αυτό που δεν απτό, μπορεί να γίνει προσβάσιμο, και πιθανώς αυτός είναι ο λόγος που υπάρχει τόσο μεγάλη online κοινότητα. Θα ήταν πολύ ωραίο αν, όσοι έβλεπαν τις φωτογραφίες online, μπορούσαν να τις δουν και τυπωμένες, αν και δεν αισθάνομαι ότι υπάρχει σύγκρουση μεταξύ των δυο. Εξυπηρετούν διαφορετικούς σκοπούς και αλληλοσυμπληρώνονται. Το συνεχώς αυξανόμενο, παγκόσμιο photobook, έχει επωφεληθεί από την προσέγγιση μέσω διαδικτύου. Το Mossless, είναι το ζωντανό παράδειγμα. Τα photobooks και τα τυπώματα, είναι πιο αργά ως μέθοδοι. Ιδανικά, μια καλή δουλειά, μπορεί να φανεί και onlineκαι τυπωμένη, αλλά δεν γίνεται να έχεις την ίδια πρόσβαση.
Πώς είναι η καθημερινότητά σου; Τι θα κάνεις σήμερα;
