Τι τύπος να είναι αυτός; Θα με αρχίσει στα μπινελίκια αν κάνω καμιά ερώτηση που δεν πρέπει; Πάντα σου δημιουργείται ένα άγχος λίγο πριν μία συνέντευξη, όσες συνεντεύξεις κι αν έχεις κάνει. Αυτήν τη φορά, όμως, το άγχος μου ήταν λίγο μεγαλύτερο. Στο μυαλό μου είχα τον Νίκο από τον Μαχαιροβγάλτη, τον Γερακάρη από το Στέλλα Κοιμήσου και τον Πέτρο από το Πρόστιμο. Όσο και αν παριστάνεις ότι καταλαβαίνεις τη διάκριση ηθοποιού και ρόλου που αυτός υποδύεται, κάτι σου μένει στο τέλος.
Η συνάντησή ήταν καθορισμένη για τη 1 το μεσημέρι, στα Πετράλωνα. Κάτι έχει μάλλον αυτή η γειτονιά που τραβάει ανθρώπους του «οικονομιδικού» σύμπαντος. Εμφανίστηκε ακριβώς στην ώρα του πάνω σε ένα μηχανάκι. Πήγαμε λίγο πιο κάτω, προς το Γκάζι και το Θησείο. Με το που κάτσαμε στην καφετέρια άπλωσε μπροστά του τέσσερα διαφορετικά πακέτα τσιγάρων. «Βλέπεις, εδώ έχω απ’ όλα», αστειεύτηκε από μόνος του.
Videos by VICE
Η ενασχόλησή του με το θέατρο και τον κινηματογράφο ξεκίνησε σχετικά αργά. Αυτήν τη στιγμή όμως έχει συμμετάσχει σε μερικές από τις σημαντικότερες ταινίες του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου (με τελευταία την ταινία Πίσω από τις Θημωνιές της Ασημίνας Προέδρου) και σε μερικές επίσης σημαντικές θεατρικές παραστάσεις (τώρα στον Κωλόκαιρο και στα Αξύριστα Πηγούνια). Συνήθως παίζοντας τον ρόλο μίας πατρικής φιγούρας, ενός τοξικά αρρενωπού άνδρα που άλλες φορές δεν έχει κανέναν ηθικό φραγμό και άλλες πολυεπίπεδους ηθικούς κώδικες.
Στο πλούσιο ερμηνευτικό του παλμαρέ είναι οι εκρήξεις. Πολλές και πολύ ρεαλιστικές εκρήξεις. Όποιος έχει δει το Στέλλα Κοιμήσου έβλεπε επί ένα δίωρο έναν άνθρωπο να είναι διαρκώς στα όριά του. Πώς διάολο το κάνει αυτό;
Το ερώτημα μεγαλώνει από τη στιγμή που στην καθημερινή του ζωή δεν έχει καμία σχέση με τους ρόλους του. Και επειδή τους πράους ανθρώπους τους καταλαβαίνεις μάλλον ευκολότερα από τους νευρικούς, στο πρώτο «γεια σας παιδιά» η εικόνα όλων των καθαρμάτων που έχει υποδυθεί έκανε στην άκρη. Απέναντί μου ήταν πια ο Στάθης Σταμουλακάτος.
VICE: Πού μεγάλωσες; Στάθης Σταμουλακάτος: Tα πέντε πρώτα χρόνια της ζωής μου τα πέρασα στα Φιλιατρά Μεσσηνίας. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν μικρός και μέχρι εκείνη την ηλικία με μεγάλωσε η γιαγιά μου ουσιαστικά, επειδή η μάνα μου δούλευε. Στην Αθήνα ήρθα όταν πια ήταν καιρός να αρχίσω να πηγαίνω στο νηπιαγωγείο.
**Και με την υποκριτική πώς συνδέθηκες;
**Με την υποκριτική συνδέθηκα όταν τα πράγματα καταστάλαξαν μέσα μου. Εγώ δεν βρήκα τον δρόμο μου από νωρίς, όπως τα περισσότερα παιδιά. Για καιρό δεν ήξερα τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Πιο πολύ μου άρεσε η αλητεία και το γύρω-γύρω.
Με το θέατρο δεν είχα καμία σχέση. Το μόνο σχετικό που έκανα ήταν να βλέπω πολύ κινηματογράφο. Από μικρός έμπαινα σε μία προβολή και καμιά φορά, κυρίως παλιότερα που δεν έψαχναν τόσο αυστηρά, καθόμουν και στη δεύτερη προβολή. Χωνόμουν μέσα στο κάθισμα και την έβλεπα δύο φορές την ταινία ή πήγαινα από κινηματογράφο σε κινηματογράφο.
Αυτό που έβλεπα μου φαινόταν, ας πούμε, «εύκολο». Ένιωθα μάλιστα ότι αυτό το πράγμα μου άρεσε και ότι θα μπορούσα να το κάνω και εγώ. Κάπως έτσι ξεκίνησε.
**Πήγες σε δραματική σχολή, σωστά;
**Πήγα στη σχολή του Καζάκου που ήταν ένας μεγάλος θεωρητικός του θεάτρου. Ήξερε το θέατρο πάρα πολύ στο θεωρητικό του κομμάτι. Οι συζητήσεις που κάναμε εκεί στην τάξη, μου άνοιγαν πολύ τη σκέψη.
**Πριν απ’ αυτό δούλεψες ως κούριερ. Τι σου έδωσε αυτή η δουλειά;
**Ήμουν 28 χρόνια πάνω στο μηχανάκι. Το πρώτο και βασικό πράγμα που μου έδωσε ήταν η επιβίωση. Από αυτήν τη δουλειά εγώ έζησα και ζούσα μέχρι πριν από πολύ λίγο καιρό. Αν δεν την είχα δεν θα ήμασταν εδώ να μιλάμε.
Από την άλλη, είδα τον κόσμο λίγο καλύτερα πάνω από ένα μηχανάκι. Τα πρώτα χρόνια ειδικά μπορεί να πηγαίναμε και 30-40 χιλιόμετρα μακριά για να παραδώσουμε κάτι. Στη Μάνδρα, στη Μαγούλα, στη Νέα Πέραμο. Δεν γκρίνιαζα, το απολάμβανα.
Είδα πολύ ωραία πράγματα, είδα όμως και πολύ άσχημα. Σκέψου ότι πέρασα σχεδόν τρεις δεκαετίες πάνω στη μηχανή. Είδα τοπία, ανθρώπους, εποχές να αλλάζουν μπροστά μου.
**Είναι δύσκολη δουλειά;
**Είναι δύσκολη πολύ, μεγαλώνοντας. Γίνεται, δηλαδή, πάρα πολύ δύσκολη. Όταν είσαι μικρός, δεν σε απασχολεί πολύ. Το βλέπεις σαν να πηγαίνεις εκδρομή, βόλτα στην εξοχή.
**Υπάρχει και μία διαφορετική εικόνα που αποκτάς για τον κόσμο, σωστά;
**Ναι, δεν ξέρω πώς ακριβώς να στο εξηγήσω. Είναι μία εικόνα φευγαλέα. Δεν καθόσουν να σταματήσεις. Πέρναγες απλά και έβλεπες. Μπορεί να έβλεπες ένα ερωτευμένο ζευγάρι να φιλιέται και λίγο πιο κάτω έναν ταξιτζή με έναν ποδηλάτη να πλακώνονται στα φανάρια. Όλα αυτά φευγαλέα.
**Συνδέεται ο κόσμος του θεάτρου και της υποκριτικής με αυτόν της δουλειάς πάνω στο μηχανάκι;
**Δεν νομίζω ότι συνδέονται. Είναι άλλοι κόσμοι. Τα περισσότερα παιδιά αυτά ήταν παιδιά λαϊκά που δεν τους ενδιέφερε τόσο πολύ το θέατρο ας πούμε. Ήταν πιο πολύ μέσα στη ζωή. Άλλοι νέοι άνθρωποι, άλλοι οικογενειάρχες. Όταν τους έλεγα ότι κάνω θέατρο με βλέπανε και λίγο σαν εξωγήινο. «Τι κάνεις δηλαδή εσύ;» ή το γνωστό «παίξε μας κάτι».
**Το πέρασμα σε αυτόν τον διαφορετικό κόσμο έγινε μέσω του σινεμά. Σου έχει μείνει μία ταινία που να θεωρείς ότι σε στιγμάτισε;
**Είναι πάρα πολλές. Μου άρεσε συνολικά ο κινηματογράφος. Έβλεπα και έλεγα «πώς το κάνει τώρα αυτός;». Δεν ξέρω αν έχω ένα συγκεκριμένο παράδειγμα να σου δώσω επ’ αυτού.
Όταν ήμουν 10-12 χρονών ας πούμε είδα όλες τις cult ταινίες του Στάθη Ψάλτη. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο τότε. Ήταν ο Ψάλτης, το Ghostbusters και βέβαια αυτό που αγάπησα πάρα πολύ ήταν το Star Wars. Είμαι παιδί του Star Wars. Μιλάμε πάντα για την πρώτη τριλογία, γιατί όλα τα υπόλοιπα δεν μου αρέσουν καθόλου. Μου φαίνονται ψηφιακές χαζομάρες.
**Με τον Οικονομίδη πότε συναντήθηκες;
**Ο Οικονομίδης ήρθε το 2005 να δει θέατρο για μία κοινή γνωστή. Μετά την παράσταση ήρθε και μου είπε «εμείς οι δύο θα κάνουμε κάτι, να είσαι σίγουρος».
**Τον γνώριζες ως σκηνοθέτη;
**Είχαμε πάθει πλάκα με το Σπιρτόκουτο τότε. Ήταν σοκ εκείνη η ταινία, κάτι τελείως καινούργιο. Μετά από δύο χρόνια μου είπε ότι γράφει μία ταινία πάνω μου, τον Μαχαιροβγάλτη. Μετά είχα έναν μικρό ρόλο στο Μικρό Ψάρι και μετά ήταν και η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς και το Στέλλα Κοιμήσου, φυσικά.
**Συνήθως κάνεις ρόλους κακών. Σου αρέσει ή σε περιορίζει λίγο;
**Η αλήθεια είναι ότι έχω μία ροπή προς τα εκεί. Τους απολαμβάνω τους ρόλους του κακού. Βγάζω εκεί τη σκατίλα που δεν μπορώ να βγάλω στην υπόλοιπη ζωή μου.
Ο Στέργιος στις Θημωνιές είναι κακός;Ο Στέργιος δεν πιστεύω ότι είναι κακός. Αναγκάζεται από τις περιστάσεις και τα δικά του λάθη να υποκύψει σε νέα, μεγαλύτερα. Κακός, όμως, με την κλασική έννοια του όρου δεν είναι. Ούτε να συμπεριφερθεί άσχημα θέλει στην κόρη του, ούτε στον Χρήστο. Όλα αυτά που έκανε θα τα κουβαλάει μέσα του και πάνω του μέχρι να πεθάνει.
Πώς ήταν τα γυρίσματα και η συνεργασία σου με την Ασημίνα Προέδρου; Τα γυρίσματα ήταν δύο χρόνια – πριν και μέσα στην καραντίνα, στο Κιλκίς. Περάσαμε για κάποια γυρίσματα και στη Βόρεια Μακεδονία. Είχε πολύ κρύο, δεν κυκλοφορούσαν άνθρωποι. Θυμάμαι σε μία φάση να οδηγούμε στην εθνική και να μην περνάει ούτε αμάξι για πέντε λεπτά.
Πριν ξεκινήσει η ταινία υπήρχε μία προεργασία με την Ασημίνα τουλάχιστον δύο χρόνια. Συζητούσαμε πώς τον φανταζόμασταν τον Στέργιο, τι τον οδήγησε εκεί. Αυτό είναι και το καλό. Στον κινηματογράφο υπάρχει πάντα ανάλυση. Δεν μπορείς να πας κατευθείαν να σου δώσουν ένα σενάριο την Παρασκευή και να σου πουν την Τετάρτη γυρίζουμε. Φτιάχνεις έναν χαρακτήρα, μία ιστορία. Γιατί το λέω αυτό; Πώς το λέω; Τι κερδίζω με το να το πω; Τουλάχιστον έτσι συμβαίνει στις ταινίες που έχω συμμετάσχει εγώ.
**Νευριάζεις, όντως, όταν παίζεις τους ρόλους; Συμβαίνει και στη ζωή σου αυτό;
**Νευριάζω όντως. Είναι από τα χρόνια πάνω στο μηχανάκι. Όταν με κλείνανε και πήγαιναν να με σκοτώσουν εγώ γινόμουν Γερακάρης. Δεν μπορώ να σου πω ακριβώς πώς το κάνω αλλά το κάνω. Στην προσωπική μου ζωή, από την άλλη, είμαι πολύ ήρεμος. Σχεδόν αδιάφορο θα με έλεγα.
**Δηλαδή δεν έχεις νιώσει κοντά σε κάποιον από τους ρόλους που έχεις παίξει;
**Κοινός παρονομαστής των περισσότερων από τους ρόλους που λέμε είναι ότι όλοι είναι καθάρματα είτε έχουν λεφτά είτε όχι. Δεν είμαι τέτοιος τύπος. Δεν θα έμπλεκα νομίζω. Θυμάμαι μία συζήτηση που είχα κάνει με τον Οικονομίδη στον Μαχαιροβγάλτη όπου έπρεπε να τραμπουκίσω ένα γκαρσόνι. Κόπηκε αυτή η σκηνή, δεν μπήκε καν. Δεν μου έβγαινε, λοιπόν, καθόλου και μου λέει ο Οικονομίδης «καλά ρε, δεν έχεις τραμπουκίσει ποτέ γκαρσόνι;». Και δεν έχω τραμπουκίσει ποτέ, γιατί δουλεύω και εγώ. Καταλαβαίνω αυτό το παιδί. Μπορεί να διαμαρτυρηθώ αλλά μέχρι εκεί. Πάντα σε ήπιους τόνους.
**Ενδεχομένως τους έχεις συναντήσει στην καθημερινότητά σου;
**Γερακάρη δεν έχω συναντήσει σε οικείο επίπεδο. Στέργιους έχω συναντήσει πολύ περισσότερους. Είναι ένας φτωχοδιάβολος ο Στέργιος, ένας λαϊκός άνθρωπος που είναι και λίγο πονηρός. Έχω συναντήσει και πολλούς σαν τον Νίκο στον Μαχαιροβγάλτη, που είναι τενεκέδες ξεγάνωτοι, αληταράδες και δεν τους νοιάζει τίποτα. Κάνουν μία βόλτα με τη μηχανή σου και τη θεωρούν μετά δική τους. Οικειοποιούνται τα πάντα. Τέτοιοι υπάρχουν πολλοί εκεί έξω.
Θες να μου πεις δυο λόγια για το Πρόστιμο**;
**Το Πρόστιμο είναι ένα θαύμα γιατί φτιάχτηκε με το τίποτα, με ένα ελάχιστο μπάτζετ. Πήγε όμως πολύ καλά και στους κινηματογράφους και πηγαίνει πολύ καλά και στο Cinobo. Λέω ότι ήταν θαύμα γιατί μαζεύτηκαν πάρα πολύ άνθρωποι για έναν σκοπό: Για να υπηρετήσουν το όνειρο του Μπόγρη. Το πάλευε για χρόνια να το κάνει αυτό το πράγμα, το ήθελε πολύ.
Μάλιστα του είχα πει, επειδή εκείνη την εποχή έκανα πάρα πολλά πράγματα, «ρε συ, μήπως να βρεις κάποιον άλλον;» και μου λέει «όχι, αν δεν έρθεις δεν υπάρχει περίπτωση να την κάνω».
Τελικά του βγήκε. Δεν μπορείς βέβαια να το έχεις σαν μπούσουλα αυτό. Αυτό, όπως είπαμε, είναι ένα θαύμα – δεν γίνονται κάθε μέρα θαύματα.
Τώρα παίζεις στο θέατρο στον Κωλόκαιρο. Τόσο στην Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς, όσο και στις Θημωνιές βλέπουμε μία στροφή προς τη θεματική των μπουζουκιών. Τι πιστεύεις ότι γοητεύει τους δημιουργούς;Νομίζω ότι είναι ένας «αυθεντικός» κόσμος. Έχει μέσα στοιχεία cult. Είναι ένας κόσμος σουρεαλιστικός, ένα συνονθύλευμα πλουσίων και φτωχών, διαφόρων ανθρωπότυπων. Σε ένα μαγαζί γίνονταν μία μάζα, ένα ό,τι να ’ναι απίστευτο. Αυτό τελικά έχει και τη γοητεία του.
**Εσύ πήγαινες στα μπουζούκια; Είναι του γούστου σου;
**Πήγαινα μπουζούκια εκεί στα 20-22 μου, ναι. Σε αρκετά από αυτά. Είχα πάει και σε κεντρικά που ήταν πιο κυριλέ. Έχω πάει και σε β’ διαλογής που ήταν πιο αυθεντικά. Τους ανθρώπους που έβλεπες εκεί μέσα δεν τους συναντάς εύκολα όλους μαζί. Γινόταν ένα χάος, άθλιος ήχος, φάλτσα από τραγουδιστές και τραγουδίστριες που κατά τα άλλα νόμιζαν ότι είναι σταρ. Άνοιγαν από κάτω πελάτες σαμπάνιες που μέσα ήταν νερό. Όλο αυτό, όπως το περιγράφω, ακούγεται χάλια. Τελικά όμως γι’ αυτό ακριβώς πήγαινες.
Πλέον τα μπουζούκια έχουν φτάσει σε ένα άλλο επίπεδο, προσπαθούν να κάνουν κάτι άλλο. Όπως το βλέπω εγώ είναι σαν να έχουν χάσει την ταυτότητά τους. Υπάρχουν βέβαια ακόμα κάποια μπουζούκια περιφερειακά που είναι αυθεντικά, έχουν μείνει δεκαετίες πίσω.
**Ξέρω ότι σου αρέσει πολύ να βλέπεις telemarketing. Γιατί αυτό;
**Πράγματι, μου αρέσει να βλέπω telemarketing. Μου αρέσει να βλέπω πώς πουλάνε αυτά τα σκουπίδια και προσπαθώ να φανταστώ τους ανθρώπους που πάνε και τα αγοράζουν, που τους πείθουν ότι αυτά τα σκουπίδια τους είναι σημαντικά.
Θυμάμαι κάποια στιγμή πουλούσαν κάτι όργανα γυμναστικής και ο κοινός παρονομαστής όλων αυτών ήταν ότι τα βάζεις κάτω από το κρεβάτι. ‘Επαιρνες όργανα, τα χρησιμοποιούσες μία φορά και τελικά τα έβαζες κάτω από το κρεβάτι. Ήθελα να το κάνω και ταινία αυτό το πράγμα.
**Στην τηλεόραση παίζεις έναν μεγαλοδικηγόρο που είναι επίσης κάθαρμα. Διαφέρει όμως αυτός από τους άλλους ρόλους που έχεις κάνει; Ότι είναι ένας αστός και όχι ένας λαϊκός τύπος.
**Τα κριτήρια για το τι είναι λαϊκό είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα ταξικά. Ο δικηγόρος είναι ένας αστός. Ο Γερακάρης είναι ένας αμόρφωτος τύπος που με την κουτοπονηράδα του, την εξυπνάδα του και το ένστικτό του έφτασε εκεί που έφτασε. Έχουν άλλα υπόβαθρα, ξεκινάνε από άλλες αφετηρίες. Πλέον νομίζω ότι είναι λίγο ένας αχταρμάς αυτές οι διακρίσεις αστών, μεσοαστών, προλετάριων. Πλέον είναι ξεκάθαρα οι πλούσιοι και από κάτω ένα τουρλουμπούκι.
**Είσαι γενικά πολιτικοποιημένος;
**Ήμουν πολιτικοποιημένος όταν ήμουν μικρός. Ήμουν Αντρέας Παπανδρέου όπως τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας μου. Ήξερα κι εγώ όπως όλοι ότι αυτός ήταν ένας ωραίος δημαγωγός. Προκαλούσε όμως έναν θαυμασμό. Ήταν ο Παπανδρέου. Ωραία ακούγονταν όλα αυτά, αλλά καταλαβαίναμε ότι τα πράγματα ήταν αλλιώς. Εγώ ποτέ δεν έλεγα ότι είμαι ΠΑΣΟΚ, έλεγα ότι είμαι Αντρέας.
**Βλέπεις τον εαυτό σου στα 80 σου να παίζει ακόμα στο θέατρο;
**Κοίτα, θα σου πω την αλήθεια. Τον έρωτα που είχα στα 23 μου δεν τον έχω πια. Έχει σβήσει. Τώρα έχω περάσει σε μία αγάπη γι’ αυτό που κάνω, όχι όμως στον έρωτα. Είχα πει ότι αν είχα 200 στρέμματα κάπου, θα τα παρατούσα όλα και θα πήγαινα εκεί. Με βλέπω πάρα πολύ με ένα τρακτέρ. Μου αρέσει πάρα πολύ η γη. Ίσως να γινόμουν αγρότης και να γύριζα μία ταινία ανά δύο χρόνια.
Ακολουθήστε τον Νίκο Σταματίνη στο Instagram.
Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.
Περισσότερα από το VICE
Ο Σκηνοθέτης του “Pari” Πιστεύει ότι τα Εξάρχεια Δεν Κινδυνεύουν από Τίποτα
