Ο Διονύσης Ατζαράκης είναι ένας από τους κορυφαίους κωμικούς της γενιάς του. Είναι γνωστός στους millennials και τους zoomers κυρίως μέσα από τα σκετσάκια του στο YouTube, τις stand-up παραστάσεις ή την κωμική εκπομπή με επίκεντρο τον κινηματογράφο ονόματι Cineλθετε. Για τα πιο τηλεοπτικά κοινά είναι ο παρουσιαστής του τηλεπαιχνιδιού ΤΑXI στο OPEN.
Τον συνάντησα ένα απόγευμα Δευτέρας στην είσοδο του λόφου Φιλοπάππου, που βρίσκεται λίγο πάνω από το Κουκάκι. Ξέρω, συνήθως σε αυτήν τη φάση των εισαγωγικών κειμένων για μία συνέντευξη περιμένετε να διαβάσετε πόσο υπέροχα και πανέμορφα πήγαν όλα από την αρχή μέχρι το τέλος. Δεν πήγαν όμως. Τουλάχιστον στην αρχή.
Videos by VICE
Ο Διονύσης, λίγα λεπτά αφού χαιρετηθήκαμε, ακούμπησε ένα φυτό που βρισκόταν στην ευρύτερη περιοχή και γέμισε αγκάθια, που το πιθανότερο είναι ότι βγάζει ακόμα από το σώμα και το τζιν του, την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Ακόμα και αν τις διαβάζετε τρία χρόνια αφού τις έγραψα.
Αφού, λοιπόν, προσπεράσαμε το συγκεκριμένο ατύχημα, μιλήσαμε για την προσωπική του εμπλοκή στην κωμωδία, για τα βιντεάκια του στο YouTube, το stand-up και την πολιτική ορθότητα.
VICΕ: Πόσο συχνό είναι στη ζωή σου το «πες ένα αστείο ρε Διονύση»; Διονύσης Ατζαράκης: Είναι πολύ συχνό και, για να σου πω την αλήθεια, νιώθω ότι φταίω λίγο. Θα έπρεπε να έχω βρει κάτι να λέω έτσι αντανακλαστικά σαν αστείο και δεν έχω τίποτα. Είναι πάντως πολύ στάνταρ πράγμα το «πες κάτι» και συνήθως μπαίνω σε έναν μεγάλο μονόλογο επεξηγηματικό ότι «χαχα, ναι ρε παιδί μου, αλλά αυτό δεν λειτουργεί έτσι».
Γενικά, η κωμωδία βασίζεται στην έκπληξη, οπότε ένα αστείο θα σου έρθει εκεί που δεν το περιμένεις. Όταν σου λέει ο άλλος «κάνε μου ένα αστείο», καταστρέφει οποιαδήποτε υπόνοια κωμωδίας μπορεί να υπάρξει σε εκείνο το σημείο.
**Όταν έμπαινες στο ΜΜΕ και Επικοινωνίας, περίμενες ποτέ ότι θα γίνεις κωμικός;
**Περίμενα ότι θα ασχοληθώ με την κωμωδία, ναι. Δεν μου φαίνεται τόσο μεγάλη έκπληξη ούτε τώρα, όταν κοιτάω προς τα πίσω. Καταρχάς, ΜΜΕ πέρασα. Δεν πέρασα ας πούμε Λογιστική, για να είναι μεγάλη η αλλαγή στην καριέρα μου.
Προσωπικά πάντα μου φαινόταν βαρετό και οριακά αβάσταχτο το να αναγκαστώ να κάνω κάτι που δεν μου αρέσει ως επάγγελμα. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα ήμουν καθόλου καλός σε κάτι τέτοιο, οπότε, επειδή η κωμωδία πάντα με ενδιέφερε, θεωρούσα ότι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο ο δρόμος μου θα με έβγαζε στο να παράγω αστεία πράγματα. Είτε μπροστά από την κάμερα είτε πίσω.
**Σε τι ηλικία ξεκίνησες να ασχολείσαι με την κωμωδία;
**Στα 20 ή στα 21 μου ξεκίνησα να κάνω stand-up.
**Yπήρχε τότε η γενιά του stand-up που υπάρχει σήμερα; Είχαν βγει κάποια πρώτα ονόματα;
**Υπήρχαν οι «Νύχτες Κωμωδίες» τότε που ήταν ένα comedy club της Λουκίας Ρικάκη. Αν ήθελες να δεις stand-up, η επιλογή σου ήταν μία. Δεν υπάρχει δηλαδή καμία σχέση μεταξύ αυτού που συνέβαινε τότε με την άνοδο της σκηνής που ακολούθησε.
Από αυτούς που συνεχίζουν μέχρι σήμερα να κάνουν κωμωδία τότε ήταν ήδη γνωστοί – ο Χατζηπαύλου, ο Δημόπουλος, ο Σίλας, ο Ραβνιωτόπουλος. Ουσιαστικά αυτή ήταν η «φουρνιά» όταν ξεκινούσα.
**Οι αναφορές σου φαντάζομαι ήταν περισσότερο από το εξωτερικό;
**Ναι, σωστά. Αλλά δεν μπήκα κι εγώ σε βαριές και «δύσκολες» αναφορές. Δεν είναι δηλαδή ότι ξεκίνησα κάνοντας κωμωδία που το κοινό δεν καταλάβαινε. Οπότε θεωρώ ότι δεν είχα κάποιο πρόβλημα στην κατανόηση ή στο κατά πόσο θα περάσουν οι αναφορές μου. Και ευτυχώς πήγαιναν καλά οι παραστάσεις εξαρχής. Το κοινό δεν χρειάζεται να σε ξέρει σαν όνομα ή να σε έχει ξαναδεί για να τα πας καλά, γιατί το stand-up είναι κατά μία έννοια το πιο «αντικειμενικό πράγμα στον κόσμο». Αν τους αρέσουν τα αστεία σου, θα γελάσουν.
**Όταν είπες στους γονείς σου ότι θες να ακολουθήσεις την κωμωδία, είχες κανένα θέμα;
**Γενικά οι γονείς μου ήταν υπέρ του να ακολουθήσω την πεπατημένη. Να πάω να σπουδάσω και να γίνω δημοσιογράφος, σαν τον Νίκο Χατζηνικολάου ξέρω ‘γω (σ.σ. γέλια). Τα έβλεπαν κάπως έτσι τα πράγματα. Πιο πριν ήθελαν να με κάνουν δικηγόρο.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κάποια στιγμή που να είπα στους γονείς μου ότι θέλω να γίνω κωμικός. Ξεκίνησα να κάνω stand-up και μετά από κάμποσο καιρό απλώς το έμαθαν. Για την ακρίβεια, όταν είχα κάνει ήδη μπόλικες παραστάσεις και δεν μπορούσα πια να το κρύψω.
Οπότε δεν πρόλαβαν να πουν κάτι. Όχι ότι θα μου απαγόρευαν οτιδήποτε. Δεν είμαστε στο 1960. Από την άλλη όμως δεν τα έβλεπαν όλα αυτά με πολύ ενθουσιασμό. Έπρεπε να περάσει αρκετός καιρός για να πουν «α, οκ, καλά του πάνε τα πράγματα του παιδιού. Ασ’ το να κάνει τα δικά του».
**Θυμάσαι πώς ήταν η πρώτη φορά που βγήκες στη σκηνή;
**Τη θυμάμαι την πρώτη φορά, ναι. Ουσιαστικά ήταν κάτι σαν οντισιόν που έκανα εκεί στις “Νύχτες Κωμωδίας”. Πρακτικά δηλαδή έπαιξα στους κωμικούς και στην ομάδα εκεί πέρα. Είναι το χειρότερο πράγμα να παίζεις μπροστά σε τέτοιο κοινό, γιατί οι κωμικοί γενικά δεν γελάμε. Όχι από κακία. Απλώς όταν σκέφτεσαι συνέχεια αστεία, πιο δύσκολα θα εκπλαγείς με κάτι, ώστε να φτάσεις στο σημείο να γελάσεις. Λίγο θλιβερό αλλά ισχύει.
Είχα πει στον εαυτό μου να πάω να πω το πεντάλεπτο που είχα ετοιμάσει και, αν δεν γελάσει κανείς, δεν πειράζει. Αρκεί να βγάλω το πεντάλεπτο. Τελικά, γέλασαν και μου είπαν να ξαναπάω. Το ίδιο περίπου έγινε όταν βγήκα και για πρώτη φορά σε κανονικό κοινό. Ήμουν προετοιμασμένος για τα χειρότερα αλλά ευτυχώς πήγαν όλα καλά.
**Έχεις ζήσει αυτό το κλασικό, να είσαι μπροστά σε ένα κοινό και να λες αστεία και να ακούγονται μόνο γρύλοι και ένα βήξιμο από κάτω;
**Ναι, ναι. Έχει συμβεί σε όλους τους κωμικούς. Συνήθως θα το πάθεις αν οι συνθήκες δεν ευνοούν μία παράσταση stand-up comedy. Αν έρθει κόσμος να σε δει στο θέατρο και είσαι στοιχειωδώς καλός στη δουλειά σου, ε ντάξει, θα γελάσουν. Στατιστικά, δεν βγάζει κανένα νόημα να μη γελάσουν.
Μου έχει τύχει όμως να πάω να κάνω μία παράσταση για το προσωπικό μίας εταιρείας το οποίο το είχαν πάει κάπου στα βουνά και τρέχανε οι άνθρωποι από το πρωί και έκαναν αναρριχήσεις και όλα αυτά. Είχαν έρθει, λοιπόν, το βράδυ πτώματα να φάνε μπριζόλες σε μία ταβέρνα και ξαφνικά βγήκαμε εγώ με τον Ζάμπρα να τους πούμε αστεία. Πραγματικά δεν γέλασε άνθρωπος. Πεθάναμε μέσα μας. Πέθανε η ψυχή μας.
Σε τέτοιες περιπτώσεις συνήθως τα παθαίνεις αυτά. Για παράδειγμα, σε κανένα μπαράκι που μπορεί να έχει κάποιος μαγαζάτορας τη φαεινή ιδέα να κάνει μία παράσταση stand-up χωρίς να το πει στο κοινό του. Να είναι έκπληξη. Και, ναι, θα είναι έκπληξη. Αλλά δυσάρεστη έκπληξη. Ο κόσμος, αν δεν έχει έρθει γι’ αυτό, δεν θα ψηθεί ιδιαίτερα.
**Φαντάζομαι θα παίζει και το άλλο. Να είσαι ολόιδιος τη μία μέρα και να γίνεται χαμός από κάτω και την επόμενη να υπάρχει ψύχρα.
**Παίζει πάρα πολύ αυτό. Σε πολύ μεγάλο βαθμό είναι η σύσταση του κοινού. Εσύ δηλαδή μπορεί να είσαι ολόιδιος αλλά το κλίμα να είναι τελείως διαφορετικό. Ούτως ή άλλως είμαστε σε διαρκή επικοινωνία με το κοινό. Παίρνεις και εσύ από αυτό. Οπότε, αν δεις άλλη ενέργεια από κάτω, μπορεί να επηρεαστείς.
Αν συμβεί πάντως, υπάρχουν πράγματα να κάνεις για να το αλλάξεις αυτό. Είτε διαμορφώνεις λίγο το κείμενο είτε κάνεις crowdwork. Προσπαθείς δηλαδή να τους προσεγγίσεις. Ψάχνεις να βρεις τρόπους να τους κερδίσεις.
**Θυμάμαι σε κάποια φάση έβλεπα ένα βίντεό σου και ήταν δίπλα η μάνα μου και με κοιτούσε σαν εξωγήινο. Γιατί δεν γελάει η μάνα μου με τα αστεία σου, Διονύση; Είναι και θέμα ηλικίας το ποιος θα καταλάβει το χιούμορ του stand-up;
**Και η δικιά μου η μάνα κάπως έτσι είναι, μη νομίζεις. Στα ξεκινήματά του, το stand-up σίγουρα είχε κάποια ηλικιακά όρια. Ίσως να έχει ακόμα. Ελπίζουμε όμως και παλεύουμε και εμείς να το ανοίξουμε όσο περισσότερο γίνεται -χωρίς να θυσιάσουμε κάτι από την προσωπική μας φωνή. Πάντως και το κοινό πιστεύω με τον καιρό εξελίσσεται και «εκπαιδεύεται».
Το χιούμορ, ειδικά όπως το κάνουν οι νεότεροι εκπρόσωποι της stand-up σκηνής, όντως είναι ένας κώδικας επικοινωνίας με τον οποίο μπορεί να μην είναι εξοικειωμένος κάποιος άνθρωπος μεγαλύτερης ηλικίας. Είναι όμως κάτι που μπορεί με τον καιρό να το μάθει. Θα δούμε.
**Δεν θα στοχεύσεις όμως εσύ σε αυτό…
**Όχι, όχι. Εμένα βασικός μου γνώμονας και στα βίντεο και παντού είναι να κάνω κάτι που αρέσει σε μένα. Αν βγάλω ένα βίντεο και δω ότι δεν μου αρέσει, το χάσαμε το παιχνίδι. Από εκεί και πέρα βέβαια, αν μπορέσει το βίντεό σου να πιάσει μεγάλη μερίδα κόσμου καλό είναι. Στόχος μου δηλαδή είναι να κάνω τον κόσμο να γελάει. Αν είναι πολύς ο κόσμος που γελάει, ακόμα καλύτερα. Σε καμία περίπτωση όμως αυτό δεν αποτελεί αυτοσκοπό.
**Είναι τελικά και μία επιλογή το να μην απευθύνεσαι σε όλους;
**Το να απευθύνομαι σε ΟΛΟΥΣ δεν νομίζω ότι μπορώ να το κάνω γιατί βαριέμαι και λίγο. Όταν δηλαδή πας και το απλοποιείς τόσο πολύ και βασίζεσαι μόνο σε φωνές και γκριμάτσες θυσιάζοντας το καλό και ενίοτε πιο περίπλοκο κωμικό γράψιμο γιατί κάποιος δεν θα το πιάσει, το αποτέλεσμα καλό δεν θα είναι. Δεν σημαίνει βέβαια ότι πρέπει απαραίτητα να απευθύνεσαι σε περιορισμένο κοινό.
Το σκετσάκια με το Bachelor ή το GNTM είναι ένα καλό παράδειγμα. Πιάνεις περισσότερους ανθρώπους μιλώντας για ένα πράγμα που το γνωρίζουν ή/και τους αρέσει, αλλά όσα θα συμβούν μέσα στο βίντεο είναι η κωμωδία που μου αρέσει εμένα να κάνω. Το βλέπω σαν ένα καλό πάντρεμα.
**Θες να μου πεις για το Cineλθετε; Ήταν κάτι σχεδόν πειραματικό για το οποίο νομίζω είχατε αρκετά μεγάλη ελευθερία.
**Είχαμε, ναι. Να είναι καλά οι άνθρωποι στο κανάλι. Δεν ξέρω αν ήταν θέμα εμπιστοσύνης ή ότι δεν τους ένοιαζε και πάρα πολύ να ασχοληθούν με μία μεσημεριανή εκπομπή Σαββατοκύριακου. Δεν ήμασταν δηλαδή το prime-time του καναλιού για να μπουν όλοι να αρχίσουν να λένε γνώμες και να έχουν άποψη. Και ενώ σαν εκπομπή το Cineλθετε είχε το κοινό του, δεν είναι ότι έσπαγε και τα κοντέρ της τηλεθέασης. Πράγμα που βοήθησε. Γιατί από το κανάλι ήταν σε φάση «κάντε ό,τι θέλετε».
Εμάς αυτό μας δημιούργησε μεγάλη ελευθερία, γιατί όντως κάναμε αστεία που δεν επιδιώκαμε καν να είναι λίγο πιο mainstream. Τελικά, νομίζω ότι αυτό ήταν που έκανε το Cineλθετε να λειτουργήσει. Κάναμε αποκλειστικά ό,τι φαίνονταν σε μας αστείο. Χωρίς να λάβουμε καθόλου υπόψιν ότι είμαστε στην τηλεόραση.
**Θες να μου μιλήσεις για το σκετσάκι με τον Ιησού για το οποίο είχατε δεχτεί ακραία μηνύματα χριστιανικής αγάπης;
**Ακόμα και σήμερα δεχόμαστε τέτοια μηνύματα αγάπης. Υπήρχε και ένας παπάς που για χρόνια, κάθε Πάσχα, ανανέωνε μία μήνυση ή αγωγή που μας είχε κάνει. Δεν θυμάμαι τι από τα δύο. Δεν πήγε πουθενά αυτό δικαστικά προφανώς. Δεν είχε και κάποια νομική υπόσταση ούτως ή άλλως.
Όπως και να έχει, σ’ εκείνο το βίντεο προτεραιότητα μας δεν ήταν φυσικά να κάνουμε κάτι για να σοκάρουμε κόσμο. Για να είμαι ειλικρινής, μέχρι τώρα δεν θεωρώ ότι είναι ένα βαρύ βίντεο ούτε ότι είναι βλάσφημο. Πρακτικά, δεν κοροϊδεύει αυτά που θεωρούνται ιερά. Απλώς πιάνει μία ιστορία, αυτή του Ιησού, και κάνει αστεία πάνω σε αυτό. Αθώα αστεία, όχι τίποτα χυδαίο.
Εντάξει, όμως, γενικά οι άνθρωποι που είναι έτσι αρκετά φανατικοί ενίοτε δεν μπορούν να κάνουν τον διαχωρισμό. Θολώνουν και μόνο με το που βλέπουν ότι πιάσαμε στο στόμα μας τον Ιησού, οπότε ναι, ακολουθούν μηνύματα αγάπης μετά.
**Θεωρείς τον εαυτό σου περισσότερο stand-up κωμικό ή youtuber;
**Aν με ρώταγες πριν δύο χρόνια, θα σου έλεγα σίγουρα stand-up comedian. Τώρα μετά τον COVID-19 σταμάτησα προσωρινά να κάνω stand-up και ο λόγος είναι ότι θέλω να πάρω χρόνο για να γράψω μία καινούργια παράσταση. Τον τελευταίο καιρό, λοιπόν, δεν με λες stand-up comedian κι ας νιώθω έτσι μέσα μου.
**Θα κυνηγούσες τη μυθοπλασία;
**Θέλω να την κυνηγήσω, ναι. Μου αρέσει η κωμωδία σε κάθε μορφή της και θα ήθελα να την εξερευνήσω και μέσω της μυθοπλασίας. Υπάρχει ένα σχετικό project που δουλεύουμε καιρό τώρα με τον Θωμά τον Ζάμπρα και μπήκε λίγο στον «πάγο» λόγω πανδημίας και διάφορων άλλων που συνέβησαν. Τώρα όμως σιγά-σιγά προσπαθούμε να το κάνουμε να ολοκληρωθεί.
**Καταπιέζεται πράγματι ένας κωμικός από την πολιτική ορθότητα, όπως ακούμε δεξιά και αριστερά;
**Ίσως λίγο περισσότερο δεξιά. Κοίτα, σίγουρα απαιτείται μεγαλύτερη υπευθυνότητα πλέον για να γράψεις ένα αστείο. Καταλαβαίνω ότι ήταν πιο εύκολο να μη χρειάζεται να σκεφτείς τίποτα, όπως συνέβαινε τις παλαιότερες εποχές, πριν 10 και 15 χρόνια. Δεν πειράζει όμως να είναι και λίγο πιο δύσκολη η διαδικασία. Καλό είναι.
Έχεις ούτως ή άλλως και μία ευθύνη από τη στιγμή που σε ακούει κόσμος και μικρά παιδιά. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έστω και λίγο, διαμορφώνεις και εσύ συνειδήσεις με το content που βγάζεις. Επομένως, πρέπει να μπορείς να αντιληφθείς αυτήν την ευθύνη που έρχεται μαζί με το βήμα που σου δίνεται.
Θα το σκεφτείς παραπάνω το αστείο που γράφεις για την περίπτωση που αυτό ενδεχομένως πληγώσει μία κοινωνική ομάδα η οποία ούτως ή άλλως μπορεί να βάλλεται. Αν πράγματι συμβαίνει αυτό, γιατί χρειάζεσαι αστεία που πρέπει να βασιστούν εκεί; Αστεία υπάρχουν, δεν χάνονται. Απλώς μπορεί να χρειαστεί να σκάψεις λίγο βαθύτερα για να τα βρεις. Και τελικά, αν σκάψεις και το σκεφτείς λίγο παραπάνω, ίσως φτάσεις να γράψεις και καλύτερα αστεία.
**Βλέπω πολλές φορές κωμικούς παλαιότερων γενεών που αδυνατούν να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες. Το φοβάσαι αυτό΄;
**Αμέ. Το φοβάμαι πολύ μάλιστα. Ήδη όταν μπαίνω στο TikTok, για παράδειγμα, αν εξαιρέσεις τα κωμικά, δεν καταλαβαίνω τα μισά από όσα συμβαίνουν.
**Είναι και το χιούμορ κάτι που εξελίσσεται πολύ γρήγορα.
**Ακριβώς. Και εγώ μπορεί να θεωρώ ότι απέχω ακόμη από αυτόν τον κίνδυνο αλλά βλέποντας κωμικούς, ακόμα και πολύ επιτυχημένους, να έχουν φτάσει σε μία ηλικία και να θεωρούν ότι αυτό που κάνουν είναι ακόμα καλό, την ώρα που εμένα μου φαίνεται επώδυνο, δεν ξέρω. Ελπίζω να έχω την αυτοκριτική, όταν φτάσω σε αυτό το σημείο, αν φτάσω, να πω ότι οκ μέχρι εδώ ήμασταν. Ας δοκιμάσουμε κάτι άλλο.
Πάντως βλέπω ότι υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα το κρατάνε, προσαρμόζονται, εξελίσσονται και πολλές φορές γίνονται καλύτεροι. Αναμφίβολα μου δίνει μία ελπίδα.
**Γενικά έχω μία εικόνα για μία σκηνή που δεν φοβάται να μιλήσει και συνήθως να υιοθετήσει προοδευτικές θέσεις. Δεν μπορώ όμως να μη σε ρωτήσω αν ακόμα στην Ελλάδα η κωμωδία είναι κατά βάση ανδροκρατούμενη.
**Θα ήταν σίγουρα πολύ καλύτερο να είχαμε περισσότερες γυναίκες στην κωμωδία. Πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα γίνει κιόλας. Και ελπίζω να γίνει γρήγορα. Έχουμε ήδη πολύ καλές γυναίκες κωμικούς και θα συνεχίσουμε να έχουμε.
**Κάποιοι κωμικοί του παρελθόντος που να σε έχουν επηρεάσει εσένα στη δουλειά σου;
**Αυτό που λέω πάντα στις συνεντεύξεις είναι ότι μου άρεσε ως κωμικός ο Robin Williams. Διστάζω όμως πλέον να το λέω, γιατί έχουν αρχίσει και μου τον αναφέρουν από μόνοι τους σε συνεντεύξεις και με ρωτούν αν έχω ξεπεράσει το χαμό του λες και έχει πεθάνει κανένας θείος μου ξέρω ‘γω. Μου άρεσε πράγματι πάντως και τον θεωρώ ιδιοφυή κωμικό.
Υπάρχουν βέβαια και άλλοι κωμικοί που μου αρέσουν. Αν πρέπει να ξεχωρίσω για παράδειγμα έναν κωμικό μονόλογο, θα σου πω το “My girlfriend’s boyfriend” του Mike Birbiglia. Θεωρώ ότι είναι ο πιο άρτιος και ολοκληρωμένος με αρχή μέση και τέλος μονόλογος που μπορώ να θυμηθώ.
**Θα έκανες ποτέ μία δουλειά από αυτές που λέμε «κανονικές»;
**Θαυμάζω ειλικρινά τον μέσο άνθρωπο που το κάνει αλλά νιώθω ότι προσωπικά δεν είμαι φτιαγμένος γι’ αυτό. Αν δεν είχα αυτή την επαγγελματική επιλογή που έχω τώρα, δεν έχω ιδέα πώς θα την έβγαζα, οπότε δεν ξέρω. Ωστόσο, ποτέ μη λες ποτέ. Δεν είναι πάντως ότι το βλέπω για το άμεσο μέλλον. Ας ελπίσουμε να μη χρειαστεί να το μάθω ποτέ.
Aκολούθησε τον Νίκο Σταματίνη στο Instagram.
Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece
Περισσότερα από το VICE
Τουρίστες Απαντούν αν θα Πήγαιναν στο Άμστερνταμ σε Περίπτωση που Απαγόρευε το Χόρτο
Khay Be: Το “Pyro” Album, η Ζωή στην Αγγλία και το West Coast Rap
Φωτογραφίες Ανθρώπων που Ζουν Δίπλα στα Μεγαλύτερα Εργοστάσια Ενέργειας της Ευρώπη
