Εικόνες από το Electric Blue
Ο Bob ήταν ένας ακόμα μπασίστας που δούλευε σε στούντιο στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ώσπου μια μέρα μπήκε μια πελάτισσα στην ζωή του. «Ήταν πολύ όμορφη και μερικά χρόνια μεγαλύτερή μου», θυμάται ο ίδιος και του ζήτησε να την βοηθήσει με τον ήχο μιας νέας εκπομπής της οποίας ήταν παραγωγός.
Η εκπομπή λεγόταν «Electric Blue» και ήταν μια softcore πορνογραφική σειρά που «έτρεχε» στο Playboy Channel.
Videos by VICE
«Για κάποιο λόγο που ποτέ δεν κατάλαβα», μου είπε ο Bob, «είχαν παραχθεί ολοκληρωμένα επεισόδια της σειράς χωρίς ίχνος ήχου».
Ο Bob λοιπόν έπιασε δουλειά. Η «αποστολή» του ήταν να ζωντανέψει την εκπομπή στο post production, με άλλα λόγια να κάνει την σειρά να «τραγουδήσει» ή μάλλον να «αναστενάξει». Ο Bob, o οποίος μου ζήτησε να του δώσω το εν λόγω ψευδώνυμο, ξεκίνησε να αναπαράγει φυσικούς ήχους τους οποίους εν συνεχεία ταίριαζε με τις σκηνές της σειράς. Ηχογράφησε μια πληθώρα ήχων σύμφωνα με τις παράδοση της ήχοληψίας Foley, από πυροβολισμούς και τρεχούμενο νερό, μέχρι τζιτζίκια, πουλιά και αυτοκίνητα, χωρίς βέβαια να ξεχνάει και «τις ανάσες, τα αγκομαχητά και ό,τι άλλο μπορείς να ακούσει κανείς πάνω στο σεξ».
Αυτό που φάνηκε ιδιαίτερα δύσκολο για τον Bob, ήταν πως όλα αυτά έπρεπε να τα κάνει με μια πανέμορφη γυναίκα να κάθεται δίπλα του. «Ήμουν εικόσι-κάτι και δεν ήθελα και πολλά για να αποσυντονιστώ».
Από τότε έχει δουλέψει με μεγάλες εταιρίες όπως η Pepsi και η Gillette, με σχήματα όπως οι Deep Purple, αλλά και με τον πολύ-οργανίστα Eddie Jobson που πέρασε από τους Roxy Music, τους Jethro Tull και τους Yes. Πλέον, ο Bob είναι ιδιοκτήτης ενός δημιουργικού γραφείου με τμήματα στην Νέα Υόρκη, το San Diego και το San Francisco, το οποίο βοηθάει παγκόσμια brands, tech start-ups και μη κερδοσκοπικές οργανώσεις «να κατασκευάσουν τις εταιρικές τους ιστορίες».
Ο ήχος όμως ήταν και παραμένει η πρώτη του αγάπη. Είχα την ευκαιρία να τα πω με τον Bob, που μου μίλησε για την διαχρονική τέχνη της ηχοληψίας Foley και πως αποτελεί την τέλεια «οδό» για να οδηγηθείς σε εντυπωσιακά κατασκευάσματα από reverb, αλλά και αξιοζήλευτα «αγκομαχητά».
MOTHERBOARD: Πριν φτάσουμε στο «Electric Blue», πως ξεκίνησες να δουλεύεις με τους ήχους Foley;
Bob: Ήμουν στουντιακός μπασίστας και πάντα ήμουν δίπλα στον ηχολήπτη και την κονσόλα ενώ οι άλλοι μουσικοί ετοιμάζονταν να ηχογραφήσουν. Άρχισα να ρωτάω τον ηχολήπτη τι έκανε και στον ελεύθερό μου χρόνο ερχόμουν στο στούντιο και έκανα δουλειές ως βοηθός. Σύντομα άρχισα να κάνω τις δικές μου ηχοληψίες και μετά από κάποιο καιρό ηχογραφούσα 40μελή ορχηστρικά σχήματα.
Στην πορεία άρχισα να μαθαίνω όλο και περισσότερα για τον ήχο και άρχισα να κατασκευάζω τους ήχους για ταινίες και τηλεοπτικές εκπομπές. Λάτρευα την τέχνη του sound design. Η δημιουργία ηχητικών κόσμων που απλά δεν υπήρχαν πριν την ηχοληψία Foley καθώς και η μελέτη ολόκληρων συλλογών με εφέ με συνάρπαζε.
Έχει αλλάξει η ηχοληψία Foley από τότε;
Δεν νομίζω, τουλάχιστον όχι όπως το καταλαβαίνω εγώ. Προφανώς η ψηφιακή τεχνολογία έχει βοηθήσει πολύ την διαδικασία αποτύπωσης και ηχογράφησης οργανικών ήχων, αλλά η όλη διαδικασία είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα επειδή ακριβώς συνειδητοποιείς πόσο δυνατοί και πλούσιοι είναι οι ήχοι της φύσης. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι οι ήχοι που μπορεί κανείς να «βγάλει» όταν διαχειρίζεται και μεταβάλει τον ήχο στην ολότητά του δεν είναι εξίσου εντυπωσιακοί.
Κάποτε ο Eddie Jobson μου είπε πως δούλευε για μια διαφήμιση της AmTrak με τον Richie Havens και χρειαζόταν τον ήχο ενός τροχού τραίνου που κυλάει πάνω στις ράγες την νύχτα. Δοκίμασε ένα σωρό ήχους, αλλά τελικά κατέληξε να ηχογραφήσει τον ήχο ενός κέρματος το οποίο «ρόλαρε», έναν ήχο που στην συνέχεια μετέβαλε μέσω ενός υπολογιστή Fairlight. Οι αυλακώσεις στις άκρες του κέρματος δημιουργούσαν έναν περίεργο μεταλλικό ήχο. Ήταν τέλειο.
Έτσι ακούγεται. Να επιστρέψουμε όμως στο softcore πορνό. Τι είδους εξοπλισμό είχες κατά την διάρκεια των Electric Blue sessions;
Έπαιζα μπάσο, αλλά είχαμε μια κονσόλα Neve από το Bearsville Studio του Woodstock, μια σειρά από εκπληκτικά μικρόφωνα Neumann (προ-Χίτλερ), συνθεσάιζερ του 80 και ένα Linn Drum.
Υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος ήχος που προσπαθούσες να αναπαράγεις ή να ενισχύσεις παραπάνω από άλλους;
Η μουσική της δεκαετίας του ’80 βασιζόταν πολύ στους ήχους κρουστών, οπότε πάντα προσπαθούσαμε να φτιάξουμε τους πιο κουλ ήχους κρουστών. Είχαμε ένα τεράστιο κλιμακοστάσιο στο κτίριό μας και συνηθίζαμε να τοποθετούμε ένα μικρόφωνο στην μια άκρη του και ένα τεράστιο ηχείο στην άλλη άκρη του από όπου έβγαινε ο ήχος από τα snare ή τα tom-toms, για να από αποτυπώσουμε το μεγαλύτερο reverb που μπορείς να φανταστείς.
Ναι αλλά με τους σέξι ήχους τι κάνατε;
Είχα διάφορες γυναίκες που έρχονταν στο στούντιο και ηχογραφούσαν αγκομαχητά, παρόμοια με εκείνα της Meg Ryan σε εκείνη την σκηνή με τον Billy Crystal. Πάντως δεν θυμάμαι να ηχογραφούμε κρεβάτια που έτριζαν ή τίποτα τέτοιο.
